++ อาถรรพ์ ทีวีสี ง่ะ -_-" อาถรรพ์ ยี่สิบสี่ปี ตะหากเล่า ++

ไม่น่าเชื่อว่าเด็กน้อย ตัวดำ ๆ เอ้ย ตาดำๆ คนนี้ จะผ่านร้อนผ่านหนาวมาตั้งยี่สิบสี่ปีแล้ว เฮ้อ

เรายังรู้สึกว่าเราเป็นเด็กอยู่เลย มีช่วงนึงนึกว่าตัวเองอายุยี่สิบมาสองปี จะยี่สิบสองอยู่แล้ว มีคนมาให้ตอบแบบสอบถามกรอก ยี่สิบไปหน้าตาเฉย ฮี่ๆ


แหม ก็หน้ายังให้นี่นา มีคนถามว่าอยู่ม.ไหนด้วยนะ ขนาดตอนนี้ตอนนี้ยังมีคนถามอยู่เลยว่า อยู่ปีไหน อิๆ (สงกะสัยว่าเค้าคงคิดว่าเรียนกันแปดปี ฮี่ๆ) รู้เค้าหลอกเต็มใจให้หลอก ฮ่าๆ เอิ้ก แหม คนเราชอบฟังคำโกหก เหอๆ



แต่ก็นั่น อะนะ คนเรา สังขารไม่เที่ยง เช้าแล้วเย็นเลย <<พอได้แล้ว>> แหะ ๆ ขอโต้ดก้าบ จะเอาจริงละ เป็นการเป็นงาน


อายุยี่สิบสี่แล้ว เค้าเรียกว่าช่วงใกล้จะเบญจเพส ใช่ปะ ปกติเราก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องอาถง อาถรรพ์ อะไรกับเค้าซักเท่าไหร่

แต่เราเชื่อเรื่องผลของการกระทำของคนเรามากกว่า เราทำกรรมใดไว้ ก็น่าจะได้รับผลกรรมนั้น ไม่ว่าจะกรรมไทย หรือ กรรมปลาร้า อะเจ้ย แหะ ๆ กรรมดี หรือกรรมชั่ว


แต่มาปีนี้ เหตุการณ์หลายอย่างช่างเพชรบุรีเหมาะ เหลือเกิน แง ๆ ทำไมหนูรับกรรมเยอะจังอะค้าบ


ต้นปี เดือนกุมภา ไปงานรับปริญญาน้องรหัส ไปทำกล้องของแฟนหลานรหัส (เอ มันเป็นใครฟระ ชักงง ) ตกแล้วเจ๊ง ต้องซื้อใหม่ให้ ฟาดเคราะห์ไปเกือบหมื่นเจ็ดขาดไปอีกสิบบาทเองอะ ฮือ
แต่ก็ดีได้กล้องมาใช้ อิๆ พยายามรื่นเริงสุดขีด -_-"


เดือนพฤษภา เข้าโรงพยาบาล เพราะ ท้องเสีย จู๊ด ๆ ดั๊นไปนอนโรงพยาบาลไฮโซ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็โลวซะ คราวนี้เสียไปอีกหมื่นกว่าๆ


ต่อมา มิถุนายน โทรศัพท์หายรอบแรก ที่ต้องบอกว่ารอบแรกเพราะมีอีก รอบอะ หึหึ มีใครทำได้อย่างเรามั่งนี่


และต่อมา ATM ก็โดนยึดโดยที่ยังงงๆ อยู่ว่ายึดได้ไง เพราะกดแล้วกำลังเก็บสลิป ปรากฏว่ามันหายไปจากเครื่อง งงอะคร้าบ เบลอๆ งงเลย อารายเนี่ย


และอีกไม่นาน มาพบว่าเครื่องเล่น MP3 อันตรธานหายไปจากกล่องที่เก็บไว้บนโต๊ะทำงาน อะฮือๆ แสนเสียดาย


ต้นเดือนตุลา ตาโลโฟนน้อยกลอยใจ ก็หายไปอีกรอบ อะเจ้ย อารายฟระเนี่ย เกิดอะไรกะช้าน


ปัจจุบันเลยกลับสู่สามัญใช้ธรรมดา ๆ หน้าจอดำ เผื่อหายจะได้เสียดายน้อยหน่อย แต่ก็คงเสียดายอะ แต่ระมัดระวังขึ้นเยอะ มีนับหนึ่ง สอง สาม ไปได้


อีกสองอาทิตย์ต่อมา กำลังยืนจ่ายค่ารถตู้อยู่ดีๆ ก็มีคนหวังดี ปิดประตูทับซะงั้น ฮือ ๆ
อันนี้เจ็บสุด ๆ ตั้งแต่เจอมา ชั้นยังไม่เคยทำให้ร่างกายชั้นเจ็บช้ำมาก่อนเลย อยู่ดีๆ ก็มาโดนประตูหนีบ ขมับสองข้างโดนหนีบอย่างจัง ขาโดนขอบประตูแทงเข้าไปและกระแทกอย่างแรง
เราลงไปนอนกองร้องไห้ ข้างรถตู้เลย

อายก็อาย แต่เจ็บอะ น้ำตามันไหลออกมาเอง แล้วก็ฮือๆ คนขับรถตู้ก็ลงมาถาม คนบนรถก็ลงมาดู ถามเจ็บมั้ย เราก็บอกเจ้บอะ ไม่เป็นไรค่ะ น่าน ยังอุตสาห์ ตอบได้อีก

คนขับก็บอกไปหาหมอมั้ย เราบอกไม่เป็นไรค่ะ หนูทนได้ เค้าบอกกลัวสมองจะกระทบกระเทือน ซาบซึ้งมากน้ำใจคนไทย


แต่เราบอกไม่ไปค่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวหนูไปเอง เค้าก็ถามอีกว่าบ้านอยู่ในซอยลึกไหม เดินไปไหวรึเปล่า

แล้วเด็กคนที่ปิดประตูกระแทกเค้าก็ลงมา ยกมือไหว้ ขอโทษเราใหญ่เลย

ไอ้เราก็เลยใจอ่อน มันคงไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เราก็ไม่เป็นไรค่ะ ทั้งๆ ที่เจ็บแทบตาย ก็ไม่รู้จะทำไงนี่นา จะให้เค้ารับผิดชอบเหรอ ท่าทางเค้าก็เป็นเด็กชาวบ้านทั่วไป

เราเลยบอกไม่เป็นไร น้องเค้าบอกเดี๋ยวผมจะไปส่งพี่ที่บ้าน เดี๋ยวผมจะพาไปโรงพยาบาล ไอ้เราก็ยังจะเกรงใจเค้า เลยบอกให้เค้าไปเถอะน้อง พี่ไม่เป็นไร แต่ยังเช็ดน้ำตาอยู่ป้อยๆ

แล้วยังมีอารมณ์ เอ่อ ตังค์ทอนยังไม่ได้ค่ะ แหะๆ ยังอุตสาห์จำได้อีก เหอๆ

แล้วก็เดินเข้าซอยกลับบ้าน แล้วมันก็เริ่มไม่ค่อยเจ็บแล้ว แต่หัวโนเลยอะ ปวดตุบๆ แต่รู้สึกว่าคงไม่เป็นไรมาก เลยไม่ไปหาหมอ กะรอดูอาการอีกซักคืน

โทรไปหาผึ้งน้อย ร้องไห้อีก กลัวตาย ฮ่าๆ มันก็บอกให้ไปหาหมอ คือมันจะสามทุมแล้วไง เราเลยไม่อยากไปคนเดียว แล้วมันก็ทุเลาแล้ว เลยเดินกลับบ้าน ไปเอาน้ำแข็งมาประคบมันก็ยุบลง

แต่ขาเนี่ย สองอาทิตย์แล้วยังเขียวอยู่เลย เป็นวงใหญ่มาก มีแต่คนกลัวแทน แล้วมีเป็นไตแข็งๆ ด้วยตรงที่โดนกระแทก แต่คิดว่าคงไม่เป็นไร (รึเปล่าหว่า)

ยัง ยังไม่ทันจบ ขายังไม่หายเขียว อีกอาทิตย์ถัดมา โดนประตูรถเมล์หนีบ ทีน โอ้ว เจ็บ อีกแล้ว กระเป๋าตกใจมาก คือเราเบี่ยงหลบให้อีกคนหลบประตูแต่ดึง ทีนออกมาไม่ทัน เลยโดนหนีบ

กระเป๋าถามใหญ่เลย เจ็บมั้ยค่ะ เจ็บค่ะ แหะๆ อายก็อาย แต่ก็ลงไม่ได้ เพราะขึ้นมาแล้ว แถมคนก็แน่น ไม่มีใครมองเห็นเราหรอก คงเห็นสี่ห้าคน เอาวะ ไปต่อ ดีนะนี่ที่วันนี้แต่งตัวสวย วะฮ่ะๆ


อีกห้านาทีถัดมาผู้หญิงข้างหน้ายกศอกมาถองหน้า

อะจ้าก คราวนี้ เราเลยหัวเราะเลย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย วันนี้ ซรวยเจงๆ เค้าก็เลยพลอยยิ้มไปกับเราด้วย เหอๆ

ยังไม่หมด สิ้นเดือนกดตังค์ลืมเอา ATM อีกด้วยความรีบ น่าน ไม่รู้จักจำเอาซะเล้ย

อะหมดซะที พอที่บ้านรู้ เค้าก็เอือมกันหมด ทั้งขำทั้งสงสาร น้องชายนี่ ยิ่งแล้วใหญ่ โอ้ย แก จะมีใครทำได้อย่างแกรึเปล่า ของแท้จริงๆ ฮ่าๆ

อาก็เป็นห่วง สอนใหญ่เลย บอกแล้วให้ระวังตัว จะขึ้นจะลงให้ระมัดระวัง เตรียมเงินให้พอดี และอีก บลา บลา บลา

ตอนนี้ก็รอบคอบขึ้นเยอะ ได้บทเรียนมาเพียบ ก็พยายามจะไม่ล่องลอย อีก คือ เราจะเป็นคนมีสมาธิต่อสิ่งเดียวไง จนลืมอย่างอื่น

ตอนนี้เลยพยายามจะมีสติมากขึ้น แต่สตังค์ไม่ค่อยมี แฮ่ๆ

ก็มาเล่าสู่กันฟัง เผื่อใครจะคิดว่าทำไมชีวิตเราเจอแต่เรื่องแย่ๆ ยังมีคนที่เจอยิ่งกว่าเราก็มีน้า

ขนาดเราโดนหนีบทีนนิดเดียวเอง มีอีกคนนึงโดนหนีบทั้งตัวเลย คงเจ็บแย่

เนาะ ๆ ยิ้มไว้ แล้วเราก็ผ่านมันมาได้เอง เย้ๆ

Create Date : 07 พฤศจิกายน 2548		7 comments
Last Update : 9 พฤศจิกายน 2548 8:36:08 น.
Counter : 4458 Pageviews.
Share Tweet