ตกลงผ่านคอไปเรียบร้อยแล้วหรอ

หัวทิ่มล่ะสิ หุหุ

โอ้ว มีผู้ชมตั้งสองคนแหนะ

เอาละ มีแค่นี้ก็เล่าแค่นี้เนาะ

The show must go on....


ถูกต้องแล้วคร้าบบ

พอกามิกาเซ่เหยือกโตๆ เหยือกนั้นผ่านคอลงสู่กระเพาะ มันก็เริ่มออกอาการค่า

<<เกิดไรขึ้นเนี่ย ทำไมปวดท้องงี้อะ จะตายมั้ยเนี่ย>>

น่าน คิดไปได้ ก็บอกแล้วด้วยความที่ไม่เคยเมาเลยไม่รู้ว่าอาการงี้ เค้าเรียกมาวว

ไอ้ความโอเวอร์นี่ไม่มีใครเกินเล้ยเรา ด้วยความรักตัวกลัวตายเลยบอกพี่ที่ไปด้วยกันให้ไปส่งที่หอหน่อย

เอาวะ ถ้าจะตายขอกลับไปตายที่หอแล้วกัน ดีกว่าตายทีร้าน เดวได้พาดหัวไทยรัฐ
"ดับอนาถ สาวออฟฟิศ เมาหัวทิ่ม" ง่ะ อายเค้าตายเลย

"เจ๊ ๆ พาหนูกลับบ้านหน่อยไม่ไหวแล้ว ปวดท้องมากเลย"

เจ๊ก็ดีใจหาย "ได้ๆ แต่เดี๋ยวเจ๊ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

โอย ตอนนั้นแทบจะยืนไม่อยู่ มันมึนๆ ท้องก็ปวด (ไอ้เราก้นึกว่าอาหารเป็นพิษ เพราะเรากะอาหารเป็นพิษเนี่ยเป็นญาติกัน เป็นบ่อยอะ)

แล้วเราก็เดินตามเจ๊ไปห้องน้ำ ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กะตู้เกม

"เจ๊ ขอไปรอที่รถได้มั้ย หนูไม่ไหวแล้วอะ " เราอ้อนเจ๊ให้พาไปที่รถเพราะยืนจะไม่ไหวอยู่แล้ว

"เด๋วรอเจ๊แป้บนึง ไปพร้อมกัน"

<<ว้อย ตรูจะตายอยู่แล้ว ฮือๆ>> ได้แต่คิดในใจอะ

เราเลยนั่งรอหน้าห้องน้ำ อาการตอนนั้นเนี่ย เพียบแล้ว เงยหัวไม่ขึ้นเลย ควบคุมตัวเองไม่ได้ มึน ๆ ร้อนวูบวาบ
แต่รู้สึกตัวตลอด ในใจก็คิด

<<นี่ อาการของคนใกล้ตายอะป่าวฟระเนี่ย ฮือ ๆ พ่อจ๋า ช่วยลูกด้วย >>

แล้วด้วยความที่ดูละครเยอะ เลยเกิดจินตนากาม เอ้ย จินตนาการ เฮ้ย แล้วถ้ามีคนมาทำมิดีมิร้าย จะทำไงดีนี่ชั้น ไม่มีแรงเลยอะ น่าน ดูมันคิด

ก็อะนะ ถึงเราจะไม่สวยเผื่อมันมีคนชอบของแปลกอะ ว่าได้เหรอ เคยเห็นในทีวี ฮี่ๆ


แล้วใครบอกว่าเมาแล้วไม่รู้ตัวนะ ขอเถียงสุดใจขาดดิ้นเลยอะ เราอะรู้ตัวตลอด รู้ทุกอย่าง แต่ควบคุมร่างกายไม่ได้เลยอะ

รอเจ๊นานมากกกก ไม่ออกมาซะที พอลองยกหัวขึ้น

ก็เจออัศวินขี่ม้าขาว.........

เค้าคือใครหนอ

เค้าคนนั้นก็คือ

พี่สอ หัวหน้าเรานั่นเองค่า

"อ้าว น้อง... ไหนบอกว่าจะกลับบ้าน มานั่งทำไรตรงนี้"

"พี่สอ ช่วยหนูด้วย (เสียงโหย ๆ หมดแรง)"

"ใจเย็น ๆ ไม่เป็นไรหรอก พี่อยู่นี่"

"หนูจะตายมั้ยอะ หนูไม่เคยเป็นงี้เลย" น่าน เวอร์จริงๆ เลยตรู

"ไม่เป็นไรหรอก แค่เมา ใจเย็นๆ นะ"

"พี่สอ หนูไม่ไหวแล้วววว พรวด..............."

เราอ้วกอะ พุ่งเป็นสายเลย ดีที่พี่เค้ากระโดดหลบทัน แต่คงโดนอะ แต่ไม่รู้โดนเยอะป่าว

เรายังจำได้ติดตาว่าอ้วกมันพุ่ง เต็มพื้น กระเด็นไปโดนตู้เกมด้วย โห โคตะระอายเลย

พออ้วกหมด ล้างหน้าล้างตา เราก็สร่างเมาทันที แล้วพี่ๆ เค้าก็พากันยกขบวนไปส่งเราที่หอ

คือตอนนั้นนี่ ไม่เมาแล้ว แต่หมดแรง เพราะหมดไส้หมดพุงเลย แหะๆ

จากวันนั้น เราก็สาบานกะตัวเองจะไม่แตะแอลกอฮอล์อีกเลย (ถ้าไม่จำเป็น อิๆ)

แล้วเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่ใช่แค่เราคนเดียวที่ไม่มีวันลืม พี่สอก็ไม่ลืมเหมือนกัน

พี่ท่านเลยเอามาเผาเราทุกครั้งที่จะไปสังสรรค์กัน ง่ะ

เราก็ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น ก็มันจริงของเค้าอะ ครั้งเดียวตราตรึงไปตลอดชีวิต

จากนั้นเวลาไปเที่ยว หนูวาก็กินแต่น้ำเปล่าหรือไม่ก็เป็บซี่เท่านั้น ที่เราต้องการ ไม่งกแล้ว เพราะไม่ได้ไปบ่อยนี่หว่า นานๆ ครั้ง ถือว่าซื้อบรรยากาศแร้วกัน

ถ้ามีหนูวาไปด้วยนี่ เพื่อน ๆ พี่ๆ เมากันได้เต็มที่ เพราะเราจะเป็นบอดี้การ์ดให้เอง พาไปส่งถึงบ้าน ไม่ให้ใครมายุ่มย่าม แถมไม่แย่งเหล้ากินด้วย ดีใช่ม้า

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

หวานเป็นลม ขมเป็นยา สุรที่แปลว่าเหล้า กินแล้วก็เมาเหมือนกัน ไม่ว่าจะหวานหรือขม ดื่มนมกันดีกว่านะจ้ะ เด็ก ๆ

ผมไม่เคยถึงกับพรวดนะครับ ...

ก็มันพรวดไปแล้วอะ

จะยะจะใดได้กะเจ้า

เรื่องเหล้าเหรอคะ เอิ๊กส์ๆ เคยลองค่ะ แต่มันไม่อาหย่อย เลยกินน้ำส้มแทน อิอิ (ตอบแบบนางเอ๊ก นางเอก อิอิ)

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล็อกเรานะคะ....

555 แวะมาเยี่ยมน่ะ ฝนตกยังไม่หยุดเลยอ่ะ

แวะมาเยี่ยมค่ะ ร่ายยาวเก่งจังนะ สงสัยเขียนไปจิบไปแน่เลย

พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ นิโหน่ยค่า แหะๆ

เลยไม่ได้เข้ามาอัพบล็อกและไม่ได้เยี่ยมชมบล็อกชาวบ้านเลย อะเจ้ย

ขอบคุณมิตรรักแฟนเพลงทุกท่านที่ติดตามดม เอ้ย ชมกัน ตั้ง สามสี่คนแหน่ะ ฮี่ๆ

น่ารักที่สุด

อ้อ! ป้ามดคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ

อยากบอกทุกคนค่ะว่าที่บล็อกของหนูดูดีมีชาติตระกูลขึ้นมานิดนึงนี่ มีดอกไม้ล่องลอย มีหัวใจป๊งปั๊ง เพราะได้รับการชี้แนะจากป้ามดค่ะ

ขอแก้ข่าวอีกอย่างนึงด้วยนะฮะ แหม ตั้งแต่ครั้งนั้น หนูก็ไม่เคยแตะต้องแอลกอฮอล์อีกเลยเจ้าค่ะ เย้ๆ

เอาไว้ว่างจากภารกิจเดินสายเมื่อไหร่ จะมาอัพบล็อกใหม่นะฮะ

อู้ย ไม่ได้เข้ามาสี่วัน มีคนคลิ๊กเข้ามาอม เอ้ย (ฮ่าๆ ขอเล่นอีกที อิๆ ) เข้ามาชม ตั้ง 20 ทีแน่ะ ฮิๆ

เดี๋ยวนี้ Blog พัฒนาแฮะ มีลูกเล่นซะด้วย

แหมๆๆๆๆ เม๊าท์นี่คลิกทีหัวใจกระจายเชียวนะพี่วาริ มีหัวใจไว้แจกป่ะเนี่ย ฮิฮิ

ว่าแต่จิบไปร่ายไปอย่างที่ป้ามดบอกหรือเปล่าเนี่ย น่าคิด น่าคิด

^
^

ใช่แล้วจ้า พี่อะหัวใจกระจาย มีไว้แจกย่ะ เพราะหัวใจพี่เป็นคอนโด เอาไว้แบ่งให้เข้ามาอยู่ทีละหลายๆ คน ฮี่ๆ



แต่ตอนนี้ยังไม่ได้แจกซักกะห้องเลยอะ ง่ะ

โอ้โฮ ตังแต่วันนั้นถึงวันนี้หนูยังไม่อัพบล็อกอีกเลยรึคะเนี่ย
ป้ามดก็ตามกลับมา add มิตรภาพ ด้วยเช่นกันค่ะ

หนูอัพแล้วนะฮะ ป้ามด

แต่ยอดผู้เข้าชมล้นหลามมาก

หนึ่งวัน มีหลงเข้ามาประมาณสองคน ฮ่าๆ

เขียนไว้อ่านเองก็ได้เนาะ อิๆ