ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 18 หน้า 2
ตื่นเช้าวันจันทร์ ปิ่นมณีเก็บของใส่กระเป๋ามีเสื้อผ้า 2-3 ชุด กับเครื่องสำอางค์ของเธอ
“เจ้ จะไปไหนทำไมต้องเก็บเสื้อผ้า”
“ฉันจะไมสัมมนาต่างจังหวัด”
“จังหวัดไหน”
“ตาก”
“บ้านเจ้เหรอครับ”
เขาถาม
“อืม”
แม้ปิ่นมณีจะสงสัยว่าเขารู้ได้ยังไง แต่ที่จริงเธอก็เคยบอกเขาไปแล้ว
“ไปกี่วัน”
เป็นเอกมองแล้วใจหาย
“ก็อาจจะ 2-3 วัน แต่ถ้าไม่เสร็จก็อาจจะทั้งอาทิตย์ ช่วงนี้แกก็กลับไปนอนบ้านแกนะ”
เป็นเอกหน้างอ เขาอยากจะตามปิ่นไปด้วย
“เจ้ ระวังตัวด้วยนะ อย่าวิ่ง อย่ายกของหนัก ถ้าอากาศเย็นก็ห่มผ้าหนาๆ”
“นี่มันหน้าร้อนนะแก”
เธอรีบสวนเขา
“อย่ากินของหวานเยอะด้วยนะ เดี๋ยวเบาหวานจะขึ้น”
“รู้แล้วล่ะน่า”
“เจ้ไปฝากท้องหรือยังครับ?”
“ยัง ว่าจะไปตอนได้ 4 เดือน”
“ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบไป?”
เป็นเอกทำเสียงต่อว่าเธอ
“ก็ยังเป็นวุ้นอยู่เลย”
เธอเถียง
“เป็นวุ้นก็ต้องไปฝาก เดี๋ยวกลับมาเราค่อยไปพร้อมกัน เผื่อตรวจเลือดผมด้วยนะครับ”
“อือ”
เธอรับคำ
เขานั่งลงข้าง จับปิ่นมณีหันมามองหน้าเขา
“เฮ้อ คิดถึงแย่เลย”
เขาพูดแล้วดึงเธอจูบ
“โอ้ย แกจะบ้าหรือไง? ฉันไปทำงานเดี๋ยวก็กลับ”
เธอพยายามผลักเขาออก
“ก็คิดถึง แค่ตอนกลางวันจากกันก็คิดถึงแล้ว นี่ไม่ได้กอดตั้งเป็นอาทิตย์”
เขาโวย
“เวอร์”
ปิ่นมองหน้าอย่างระอา
“เจ้ ไม่เข้าใจผมหรือไง?”
เขาตัดพ้อ
“เข้าใจอะไร วันๆ แกก็เลี่ยนจนฉันจะเป็นเบาหวานทางผิวหนังแทนแล้ว”
เธอมองเขาทำท่าขึงขัง
“ผมกำลังฟินนะครับ”
“ฟิน!!!”
เธอมองเขาหน้าเหยเก
“ก็ใช่น่ะสิ เจ้ เป็นเมียคนแรกของผม แล้วผมก็ฟินกับการสวีทกับเจ้แบบนี้ทุกวัน”
“เมียคนแรก....นี่แกจะมีเมียหลายคนหรือไง?”
เธอตั้งตำถามมองเขาทำเสียงดุ
“ไม่ ไม่ ไม่ เมียคนแรก และก็เป็นคนเดียว”
เขามองหน้างอนแล้วอมยิ้ม
“เจ้ต้องวิดีโอคอลผมทุกกันก่อนนอนนะ”
ปิ่นส่ายหน้าก่อนจะยกกระเป๋าขึ้นเขาดีงไปถือแล้วเดินตามเธอไปขึ้นรถ
“แล้วเจ้จะไปยังไง”
“มีรถตู้ไปด้วย เพราะไปกันหลายคน”
งานก็คืองานสินะ เขาจะขัดขวางเธอไม่ให้ไปทำงานได้ไง ถึงจะห่วงมากขนาดไหน แล้วปิ่นมณีเป็นถึง ผอ
เกิดต้องขาดงานเพราะสามีไม่ให้ไปต่างจังหวัด เธอคงอายลูกน้องแน่ๆ
สามี....นี่เขารู้สึกดีกับคำนี้ไม่น้อย เขายิ้มกับความคิดของตัวเอง เป็นเอกไปส่งเธอที่สาธารณสุข คราวนี้เขาขับไปส่งข้างใน และช่วยยกกระเป๋าเธอลงจากรถ ไปส่งที่รถตู้ ยืนอาลัยอาวรณ์ส่งเธออยู่นาน เธอต้องไล่เขากลับ
ทุกคนต่างมองเป็นสายตาเดียวกัน ผู้ชายหน้าตาจัดว่าหล่อมาก ที่เคยปรากฏบนป้ายห้ามเข้าพื้นที่ ผิวขาวร่างสูงโปร่ง ยืนยิ้มหล่อลากดินกับเจ้านายอย่างสวีทกันสุดๆ
แม้สีหน้าของปิ่นมณีไม่ได้มีอารมณ์ร่วมขนาดนั้นก็เถอะ แต่สาวๆ ได้แต่กรี๊ดๆ แอบมองเขา พอปิ่นขึ้นรถไปแล้ว
เขาก็จำใจขึ้นรถแล้วขับออกไป ปิ่นเหลือบมองลูกทีมที่คันปากอยากจะถามนายถึงบุรุษผู้หล่อเหล่ามาส่งที่รถเช้านี้
แต่เหมือนปิ่นมณีจะรู้ทัน แกล้งเอาหมอนรองคอได้ก็หลับตาลง หลบหนีคำถามเอาดื้อๆ
อาทิตย์นี้แต่ละวันผ่านไปช่างแสนยาวนานสำหรับเป็นเอก เขาได้แต่รอคอยการโทรกลับจากปิ่นมณี
แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้โทรหาเขาเลย เวลาโทรไปหาก็คุยด้วยไม่ถึงนาที
เหมือนกับไม่ใส่ใจเขานัก ทำเอาหมอเอกหงุดหงิด หมาเหงาเศร้าสร้อย เดือดร้อนทั้งเป็นหนึ่ง และ หมอปุณ ที่มองแล้วมันขัดตา
“เอก แกเป็นไร ทะเลาะกับเมียเหรอ”
พี่ชายถามน้องชายที่นั่งหมดอาลัยที่เก้าอี้
“เปล่า เขาไม่โทรหาผมเลยสิพี่ ทำไงดี”
“ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น”
“เขาไปทำงานต่างจังหวัด ติดต่อก็ยาก ไม่รู้ทำไง”
“แก คิดถึงเขาล่ะสิ”
“อืม”
มันปฏิเสธไม่ได้จริงๆ
“เป็นหนุ่มสาวนี่ก็ดีนะ มีช่วงเวลาสวีทหวาน”
“เขาไม่สนใจผมจริงๆ เลยนะพี่”
“ก็คนท้องนิแก”
“ผู้หญิงท้องส่วนมากเขาต้องอ้อนผัวนิ”
น้องชายเริ่มทำเสียงงอแง
“หรือว่าเขาจะพาลูกหนีจากแกไป?”
เป็นหนึ่งตั้งสมมุติฐาน
ทำเอาเป็นเอกตาลุก
“เขาคงไม่รักแกจริงๆ ล่ะ ได้โอกาสเลยพาลูกหนี ทีนี้แกก็คงอดได้เห็นหน้าลูกแล้ว”
คราวนี้ทำเอาเป็นเอกจิตตก
“แล้วผมต้องทำยังไงพี่?”
“ฉันว่าแกรีบจับเขาแต่งงานให้เร็วที่สุด”
หน้าตาท่าทางดูเหมือนความคิดตัวเองต้องดีเลิศตลอด
“เอางั้นเหรอ”
“ใช่”
ลูกยุพี่ชายตอนนี้มันขึ้นมาก
เป็นเอกรีบกดโทรศัพย์หามารดาทันที
“คุณแม่ครับ เสาร์อาทิตย์นี้ฤกษ์ดีไหมครับ”
“มีอะไร...จะจัดงานอะไรลูก”
“คุณพ่อกับคุณแม่ เคลียร์งานให้ว่างด้วยนะครับ เราจะไปตากกัน”
“ไปทำไมลูก”
“ไปขอลูกสาวเมืองตากไงครับ”
“ว้าววว...เดี๋ยวแม่จัดขันหมากก่อนลูก ฤกษ์ ไม่ต้องสนใจหรอก ขอให้เราสะดวกก็พอแล้ว”
เป็นเอกยิ้มหน้าบานก่อนวางสายแม่
“แกรู้จักบ้านเขาเหรอ”
“พี่เห็นว่าผมเป็นใครล่ะ ระดับนี้แล้ว มีเรื่องอะไรจะปล่อยให้หลุดมือไปได้”
เอกอย่างลิงโลดใจ ก่อนจะออกจากออฟฟิตพี่ชายไปที่คลินิก เพื่อบอกข่าวเพื่อนให้เตรียมตัว
วันที่: 19 กรกฎาคม 2564 เวลา:11:29:34 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
