Group Blog
All Blog
|
ยัย เจ้ สุด ฮา กับ หมอ เกย์ จอม เฟี้ยว บทที่ 5 หน้า 1 เป็นเอกลุกจากเตียง ด้วยความมึนหัวอย่างหนัก ราวกับมีฆ้อนขนาดใหญ่ทุบค้างอยู่ข้างใน มองไปรอบเตียงดูยุ่งเหยิงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งเสื้อผ้า หมอน ผ้าห่ม กระจัดกระจายไปคนละทาง ส่วนตัวเขาเองก็ตัวเปล่าเล่าเปือยไม่มีอะไรติดตัวสักชิ้น “อย่างกับสนามรบแน่ะ” วันนี้น่าจะวันสิ้นปีสินะ เขามองดูนาฬิกาหัวเตียง 10 โมงกว่าแล้ว วันนี้วันหยุดเขาคงได้พักผ่อนยาว ทั้งที่วางแผนว่าจะขับรถเที่ยวไกลๆ ไปเรื่อยๆ ค่ำไหนนอนนั่น ต้องเปลี่ยนแผนกระทันหัน เมื่อตอนตื่นนอนแล้วโลกมันหมุนหนักแทบยืนไม่ไหว เป็นเอกก้มลงเก็บหมอน เก็บผ้าห่ม เก็บเสื้อผ้า หมอนรองคอหูกระต่าย ผ้าพันคอสีลูกกวาด ของปิ่นมณีนิ เขามองอย่างไม่เข้าใจ งุนงง สงสัย ค่อยๆ หยิบของแต่ละชิ้นขึ้นมาดู แล้วมีคำถามกับตัวเอง เขานึกไม่ออกว่าเจอกับปิ่นมณีหรือเปล่า แต่ถ้าของอยู่ที่นี่แสดงว่าเธอก็คงมาจริงๆ แล้วทำไมเธอถึงทิ้งของเหล่านี้ไว้ที่ห้องเขาด้วยล่ะ เป็นเอกไม่สามารถจดจำเหตุการณ์ของค่ำคืนที่ไร้สติเพราะเมาหนักได้ พอเก็บทุกอย่างเข้าที่เรียบร้อย เขาเข้าไปอาบน้ำ พอส่องกระจกก็ต้องตกใจ เพราะตามร่างกายของเขา เป็นรอยแดงจ้ำและรอยเล็บเต็มไปหมด รวมทั้งรอยฟันกัดที่บ่าและอก “คือ...นี่คือ..อะไร” เขาถามตัวเองอย่างตกใจตะลึงอึ้ง ออกมายืนมองรอบดูรอบห้องตัวเองอีกครั้ง สูดหายใจเข้าปอด หันไปมองตัวเองในกระจก ดูไม่ใช่เรื่องดีในชีวิต มันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน เป็นเอก ไม่สามารถบอกตัวเองได้ พอเสร็จกิจธุระในห้องน้ำเข้ารีบแต่งตัวเพื่อลงมาที่ รปภ “สวัสดีปีใหม่ครับพี่เอ็ม...” เขายกมือไหว้ รปภ วันกลางคนกลำแดดจนหน้าเกรียม ด้วยคุ้นเคยกันมาหลายปี ทักทายกันเป็นประจำและเคยช่วยเหลือกันบ้างเล็กๆ น้อยๆ ทุกคนต่างก็รู้กันดีว่า เป็นเอก เป็นคุณหมอ “อ้าวคุณหมอ วันนี้ไม่ไปเที่ยวไหนเหรอครับ” “ไม่ครับ นี่ครับของขวัญปีใหม่” เขายกกล่องเหล้าชั้นดีที่เอามาจากห้องให้ ทำเอา รปภ วัยกลางคนน้ำลายสอ “โห ขอบคุณครับ คุณหมอ แหม ของแพงซะด้วยลาภปากผมเลย” “ครับ ผมมีเรื่องรบกวนพี่ครับ” เขาส่งกล่องเหล้าให้เอ็ม “ได้ๆ ครับ” เอ็มกระหยิมยิ้มย่องรับไปถืออย่างน้อบน้อม “เมื่อคืนผมกลับมากี่โมง” “โอ อันนี้พี่ไม่ทราบนะครับ พี่เวรกลางวัน” เอ็มตอบ เป็นเอกถึงกับใจแป้ว แต่จะเสียเหล้าฟรีก็ไม่ได้หรอก “ขอดูกล้องวงจรปิดได้ไหมครับ เมื่อวานมีคนมาหาแล้วเธอทำของหาย” “ทำไมเหรอครับ” “พอดีผมอยากเช็คครับ เธอบอกว่าเธอทำของหล่นหายที่ไหนสักแห่ง” เขาต้องสร้างเรื่องเพื่อให้แยบยล “อ้อ..งั้นได้ครับ เดี๋ยวเราไปห้อง ซีซีทีวี กันครับ” เอ็มเดินนำเข้าเข้าตึกไป ห้องเล็กๆ ข้างลิฟท์ที่เป็นห้องของ staff สำหรับดู กล้องวงจรปิด “นี่ครับ อันนี้กล้องรวมนะครับ แล้วก็เลือกกล้องเล็กได้ เวลาจะเลือกดูย้อนหลัง ก็เลือกเวลา เลือกกล้อง” เอ็มแนะนำวิธีเปิดกล้องให้เขา เป็นเอกดูโปรแกรมสามารถเข้าใจการใช้งานอย่างรวดเร็ว เพราะเขาเองก็ใช้กล้องไวไฟที่ห้องเขาเหมือนกัน “คุณหมอดูคนเดียวได้ไหมครับ พอดีเป็นช่วงพักเที่ยง ไอ้แมวไปเบรคแล้ว เดี๋ยวไม่มีคนดูหน้าตึก” “ครับ ขอบคุณครับ” เอ็มเดินออกจากห้องซีซีทีวี ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ที่ได้เหล้าหรูไปกินปีใหม่ ส่วนเป็นเอกหันกลับมาที่กล้องอย่างจริงจัง เขาเปิดดูไลน์ วันนี้มันแปลกไปอีกอย่าง ปิ่นมณีไม่ส่งข้อความหาเขาเลย หรือว่าเธอกลับบ้าน เพราะเธอก็บอกเขาไว้แล้วว่าจะกลับบ้านเทศกาลปีใหม่ แต่เขาก็ส่งข้อความหาเธอก่อนแล้ว เหตุใดทำไมไม่ตอบกลับ เขามองข้อความสุดท้ายเมื่อคืนที่ส่งหาปิ่น “รอแป๊ป”........20.55 น. แสดงว่าเวลา 20.55 น เขายังไม่กลับมาจากผับ “หมอถ้าแกยังไม่มาฉันจะกลับแล้ว แล้วต่อไปชาตินี้ เราไม่ต้องนัดหมายอะไรกันอีก ฉันจะไม่ส่งข้อความหาแกอีก เราต้องไม่ต้องมาเจอกันอีก แกมันใจร้ายใจดำ ปล่อยให้ฉันยืนรอตั้งเป็นชั่วโมง แกมันบ้าที่สุด”.....21.10 น ข้อความของปิ่นมณี 21.10 น ระยะทางจากผับมาที่คอนโด ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที แต่คิดว่านั่นจะเป็นเวลาตั้งต้นที่เขาจะเริ่มดูกล้อง เขาเลือกกล้องหน้าคอนโดเวลา 21.00 น ที่หน้าคอนโด เห็นโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าสนามชัดเจน ปิ่นมณีถือถุงกระดาษเดินไปมาอย่างฉุนเชียว บางทีก็นั่ง บางทีก็ยืน มองโทรศัพย์ แล้วกำลังกดพิมพ์ข้อความ ผ่านไป 10 นาที เขามาปรากฏกายข้างๆ เธอ สภาพยืนไม่นิ่งเท่าไหร่ ทั้งสองคนเหมือนกำลังคุยกันเธอยื่นถุงกระดาษให้เขาสักพักเธอก็เดินดึงเขามาที่ตึก สภาพที่เขาเดินไม่คงที่ “เจ้ปิ่นเหรอ?” เขาถามตัวเองอย่างสงสัย ก่อนจะเลือกกล้องหน้าลิฟท์มาดูต่อ เห็นเขาใช้การ์ดเปิดประตูเข้าตึก ปิ่นมณียังคงดึงเขาต่อมาที่หน้าลิฟท์ รอคนออกจากลิฟท์แล้วเธอก็ดึงเขาเข้าลิฟท์ สักพักมิ้นวิ่งมาเข้าลิฟท์อีกคน เป็นเอกมองอย่างสนใจ “หรือจะเป็นเด็กคนนี้” เขาจำหน้ามิ้นได้ เพราะเจอที่ฟิตเนตบ่อยครั้ง เด็กหนุ่มท่าทางสนอกสนใจเขา และพยายามโทรหาเขาตั้งหลายหน “ใช่เหรอ??” เขาหันหน้าถามตัวเองอีกหนเพื่อความชัวร์ เพราะเขายังไม่เคยแสดงท่าทีว่าชอบมิ้นเลยสักนิด แต่ก็อย่างว่าตอนที่เมามาย เขาก็จดจำอะไรไม่ได้ เอียงหน้าเอียงตา จะว่าไปทำไมมิ้นต้องจิกข่วนกัดเขาจนเลือดซิบกันเล่า “ไม่นะ!!!!” เขาสลัดหัวเพื่อไล่ความคิดมากมาย เขาเลือกกล้องที่ชั้น 7 ต่อ เมื่อเห็นปิ่นดึงเขาออกจากลิฟท์ ร่างเล็กๆ ลากเขาไปที่ประตู ไม่มีเงาของมิ้น ดูเหมือนเขาจะโล่งใจกับความคิดนั้น “เอ...หรือว่าเจ้ปิ่นกลับไป แล้วมิ้นเขามาหาที่ห้อง แต่เราไม่เคยบอกหมายเลขห้องเรากับมิ้นนะ” เขามองดูบันทึกกล้องต่อเหมือนปิ่นกำลังบ่นว่าอะไรเขาอยู่ แล้วจู่ๆ เขาก็ดึงเธอมาจูบ ทำเอาเป็นเอกที่กำลังดูอย่างโล่งอกที่เหตุการณ์เมื่อคืนอาจไม่ใช่มิ้นแต่ก็ยังคลุมเคลือ กลับต้องช๊อคหนัก อ้าปากค้าง ยกมือขึ้นบังหน้านิ่ง “ห๊า........คุณพระคุณเจ้า” จูบยังไม่หนำใจยังดึงเธอเข้าห้องไปโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว เป็นเอกช็อคอยู่ครู่ใหญ่ รีเพย์ ช่วงเวลานั้นดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า 21.20 น ก่อนวันสิ้นปี 1 วัน ในวันที่ 30 ธันวาคม หลังจากเขาปล่อยให้เวลาเดินต่อ จึงพบว่า ปิ่นมณีออกจากห้องเขาไป ตอนเที่ยงคืน ดูท่าทางการเดินที่ดูไม่ค่อยมั่นคงและเธอเช็ดน้ำตาตัวเองราวคนร้องห่มร้องไห้ นี่มันอะไรกัน....... เขาขาดสติขนาดนั้นเชียวหรือ แล้วเรื่องราวความเข้มข้นระดับไหน ตัวเขาเองที่ไม่อาจจะจดจำได้
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||||
ป.ล. ผับสะกดอย่างนี้นะคะ