|
[เล่ห์วายุ] 1 : ความจำเสื่อม
ตอนที่ 1
ความจำเสื่อม
ภายในรีสอร์ทที่ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ รถกระบะสองตอนสีเลือดหมูเข้ามาจอดใต้หลังคาสังกะสีข้างบ้านไม้ยกพื้นประมาณหนึ่งขั้น คนขับเป็นหญิงสาวหน้าหวานหุ่นเพรียว เธอลงจากรถแล้วอ้อมมาอีกฝั่งแล้วเปิดประตูให้ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเปื้อนดินให้ลงมา ใบหน้าหล่อเหลาของเขามีผ้าก๊อซแปะอยู่ที่ขมับ เขามองความร่มรื่นด้วยสายตางุนงง
ที่ไหนครับ ผมรู้สึกคุ้นที่นี่เหลือเกิน เขาบอกเมื่อเข้ามานั่งในห้องขนาดเล็กที่มีโต๊ะทำงานและกระดานจดงานแผ่นใหญ่ติดอยู่ที่ผนัง ทำให้รู้ว่าห้องนี้เป็นห้องอำนวยงานของรีสอร์ท
รีสอร์ทของตาลไงคะ เมื่อตอนเที่ยงก่อนคุณออกไป คุณมาที่นี่เพื่อขอพักแต่ไม่มีห้องว่าง นรีกานต์บอก
หรือครับ แต่ผมว่าผมคุ้นกับที่นี่มากกว่านั้น เหมือนผมเคยอยู่ที่นี่ เขาบอก
คุณคงชอบที่นี่มาก แล้วนี่คุณพอจะจำอะไรได้บ้างมั้ยคะ นรีกานต์ถาม
เมื่อเกือบสองชั่วโมงก่อน หญิงสาวเจอเขาที่ปากทางเข้ารีสอร์ท เนื้อตัวของเขามอมแมมและศีรษะก็มีเลือดออก เขาบอกว่ารถเสียและโดนทำร้ายก่อนสลบไป พอฟื้นขึ้นมาที่คลินิก เขาก็จำอะไรไม่ได้เลย เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เลยพาเขากลับมาที่รีสอร์ทก่อน
คุณบอกว่าผมชื่อลม เขาบอกกึ่งถาม
ใช่ค่ะ คุณชื่อลมหรือวายุ เมื่อตอนเที่ยงเรานั่งคุยกันนิดหน่อย คุณบอกว่าเป็นนักดนตรีอยู่ที่กรุงเทพ และตั้งใจขับรถมาพักที่นี่แต่ห้องพักเต็มแล้ว คุณบอกว่าจะไปพักใกล้ๆ แต่ก็โดนทำร้ายก่อน
จริงหรือครับ เขาถาม
ค่ะ คุณพอจำอะไรได้หรือยังคะ เธอถามอีก เผื่อว่าคำบอกเล่าของเธอจะกระตุ้นความคิดของเขาบ้าง
เราไม่ใช่คนรักกันหรือครับ ในหัวของผมมีแต่ภาพของเราสองคน คล้ายๆ ว่าผมกับคุณทะเลาะกันด้วยเรื่องอะไรสักอย่าง แล้วคุณก็ไล่ผมออกจากที่นี่ จากนั้นผมก็จำได้ว่าตัวเองนั่งรออยู่ที่รถเพื่อรอใครบางคน จากนั้น ผมก็ตื่นขึ้นมาที่คลินิก เราทะเลาะกันเรื่องอะไรครับ เขาถาม ทำเอานรีกานต์งงหนัก เพราะเรื่องที่เขาเข้าใจมันคนละเรื่องกับความจริงเลย
ไม่ใช่นะคะคุณลม เราเพิ่งเจอกันเมื่อตอนเที่ยงค่ะ และเราก็ไม่ใช่คนรักกันด้วย
ไม่ครับตาล อย่าพูดแบบนั้น มันทำให้ผมรู้ว่าคุณยังโกรธผมอยู่ เขารีบห้ามและตรงเข้ากอดเธอหลวมๆ นรีกานต์มีสีหน้าตกใจและพยายามปลดมือเขาออก
คุณลมปล่อยค่ะ เธอบอกเสียงขรึมสีหน้าเคร่ง ทำให้วายุต้องปล่อยและถอดห่างจากเธอ
ผมขอโทษที่ทำให้คุณโกรธ แต่คุณอย่าไล่ผมไปไหนอีกเลยนะครับ ผมโดนทำร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดแบบนี้ คุณยังใจร้ายโกรธผมได้ลงคออีกหรือครับ เขาบอกเสียงอ้อน ทำให้สีหน้าของนรีกานต์อ่อนลง ลำพังความจำหายไปก็น่าสงสารพอดูแล้ว แต่นี่ยังเพิ่มเรื่องความเข้าใจผิดเข้าไปอีก
ผมเป็นคนไม่ดี ทำให้คนที่รักต้องเสียใจ จนถึงขั้นทำเป็นไม่รัก ไม่รู้จักกัน ทำไมเราไม่นึกถึงตอนที่เรารักกันล่ะครับตาล ขนาดผมความจำเสื่อมแบบนี้ ผมยังจำได้เลยว่าผมรักคุณที่สุด แล้วคุณล่ะครับ ลืมความรักของเราไปแล้วหรือ เขาถามพร้อมทำหน้าให้น่าสงสารที่สุด
เอาเป็นว่าตาลให้คุณพักที่นี่ก่อนจนกว่าจะหายดีแล้วกันนะคะ เธอบอกในที่สุด
จริงหรือครับ คุณหายโกรธผมแล้วใช่ไหมครับ วายุถามด้วยเสียงลิงโลด ขณะที่นรีกานต์ถอนใจอ่อนๆ จะพูดอย่างไรดีว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน
แต่เอาเถอะ ให้เขาเข้าใจแบบนั้นไปก่อนแล้วกัน รอหายดีเมื่อไหร่ เขาคงรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
แต่คุณจะนอนที่นี่ไม่ได้หรอกนะคะ เพราะที่รีสอร์ทไม่มีห้องว่างแล้ว
งั้นก็ไปนอนที่บ้านคุณสิครับ ก่อนหน้านั้นเราก็อยู่บ้านเดียวกันนี่ครับ เขาบอกแบบง่ายๆ
ไม่ค่ะ ไม่ใช่ นรีกานต์พูดทันที
ไหนคุณบอกว่าหายโกรธผมแล้วไงครับ ทำไมถึงไม่ยอมให้ผมเข้าบ้าน ผมยอมนอนคนละห้องกับคุณก็ได้ จนกว่าคุณยอมคืนดีด้วย เขาเสนอ ยิ่งทำให้นรีกานต์ลำบากใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขาแล้ว ทำให้เธออดสงสารไม่ได้
ก็ได้ค่ะ นอนคนละห้องก็ได้
ขอบคุณมากครับ ที่รักของผม วายุพูดอย่างดีใจแล้วโน้มใบหน้ามาหอมแก้มเธอ
ผมไปนั่งรอคุณข้างนอกก่อนนะครับ คุณจะได้ทำงาน จะกลับเมื่อไหร่ก็บอกนะครับ พูดจบก็รีบเดินออกจากห้องสำนักงานทันที ปล่อยให้นรีกานต์ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม
ผู้ช่วยมือขวาของนรีกานต์ชื่อน้อยนั่งอยู่บนโต๊ะไม้หน้าห้องสำนักงาน เธอยิ้มให้วายุก่อนเดินเข้าไปในห้อง เพียงครู่ก็ออกมาแล้วเดินไปหน้าอาคาร และกลับเข้ามาพร้อมชายหนุ่มร่างสูง แต่งตัวเรียบร้อยด้วยเชิ้ตคู่กับกางเกงสีดำ ชายคนนั้นเดินเข้าไปในห้อง
เมื่อน้อยกลับมาร่วมวงที่โต๊ะไม้ วายุก็ถาม นั่นใครครับ
คุณพงศ์ค่ะ เป็นรุ่นพี่ของคุณตาล เขาเปิดรีสอร์ทถัดไปประมาณหนึ่งกิโลค่ะ
สนิทกับตาลมั้ยครับ ทำไมผมถึงจำเขาไม่ได้เลย วายุขมวดคิ้วนึก
คุณจะรู้จักเขาได้ยังไงคะ ในเมื่อคุณกับเขาไม่เคยเจอกัน และคุณก็เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกด้วย น้อยบอก
ผมไม่ใช่คนรักของตาลหรือครับ ในความทรงจำของเขา ผมจำได้ว่าผมทะเลาะกับตาลจึงไปดักรอเธอที่หน้ารีสอร์ทก่อนจะโดนทำร้าย ตาลโกรธผมถึงขนาดไม่ยอมรับว่าผมเป็นคนรักก็แย่พอแล้ว นี่พี่น้อยยังเล่นบทนี้กับเธอด้วยหรือครับ เขาต่อว่าเสียงเศร้า ทำเอาน้อยทำหน้าปั้นยาก
เรื่องวายุความจำเสื่อมและเข้าใจว่านรีกานต์เป็นคนรักของเขา เจ้านายได้แจ้งกับเธอแล้วตั้งแต่ที่อยู่คลินิก ตอนแรกเธอก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก เพราะตอนที่เจอวายุ เขายังมีสติพูดจารู้เรื่องอยู่เลย แต่หลังจากสลบและตื่นขึ้นมา ความจำของเขาก็กลับหายไป
แล้วนี่ ไม่รู้ว่าที่เข้าไปคุยกับนรีกานต์ตั้งนานสองนาน ผลสรุปเป็นอย่างไรบ้าง
แล้วคุณตาลว่ายังไงล่ะคะ เมื่อสงสัย น้อยก็ถามไปทันที
เธอหายโกรธผมแล้วและยอมให้ผมไปอยู่ที่บ้านครับ วายุบอกเสียงสดใส
คะ คุณตาลให้คุณไปอยู่ที่บ้าน น้อยย้ำ น้ำเสียงและสีหน้าแสดงความแปลกใจอย่างมาก
ตอนนี้ตาลเริ่มหายโกรธผมแล้ว พี่น้อยก็อย่าทำมึนตึงกับผมอีกเลยนะครับ เรื่องที่ผมทำผิดกับตาล ผมยอมรับและขอปรับปรุงตัว ต่อไปผมจะไม่ทำให้ตาลโกรธอีก ผมสัญญาครับ
คะ...คะ น้อยพูดไม่ออก
ถึงตอนนี้ผมจะจำอะไรไม่ได้ แต่ผมก็รู้ครับว่าผมรักตาลมากแค่ไหน พี่น้อยอย่าโกรธผมเลยนะครับ เรากลับมาดีกันเหมือนกันนะครับ เขายิ้มอ้อน แววตาใสซื่อของเขาทำให้น้อยเริ่มใจอ่อน
ค่ะ เรากลับมาดีกันเหมือนเดิมก็ได้ เธอบอก ในเมื่อเจ้านายยอมให้เขาไปอยู่ที่บ้าน แสดงว่าได้มีการคุยกันเรียบร้อยแล้ว
พี่น้อยพอจะเล่าเรื่องของคุณพงค์ให้ผมฟังหน่อยได้มั้ยครับ เผื่อว่าความจำบางส่วนของผมจะกลับมา เขาถาม
ได้ค่ะ เขาสองคนรู้จักกันมานานแล้ว น่าจะเป็นสิบๆ ปีแล้วค่ะ เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมโรงเรียน แต่ถ้าพูดถึงเรื่องความสนิทก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะคะ
มิน่าผมถึงจำเขาไม่ได้ เพราะเขาไม่ใช่คนสำคัญนี่เอง วายุพยักหน้ากับตัวเอง
ใช่ค่ะ เขาไม่ใช่คนสำคัญแต่พยายามทำตัวเองให้สำคัญค่ะ น้อยพูดแบบกระซิบกระซาบ
ยังไงครับ วายุรีบถาม
ง่ายๆ คือ เขามาที่นี่เพื่อมาตื๊อคุณตาลค่ะ แต่เธอไม่เล่นด้วย ก็เลยต้องใช้คำว่ารุ่นพี่และคนทำธุรกิจเหมือนกันเข้ามาตีสนิทแทน
แล้วเขามาบ่อยมั้ยครับ
แทบจะวันเว้นวันค่ะ บางวันก็มาชวนคุณตาลออกไปกินข้าว บางวันก็มานั่งคุยเรื่องโน่นเรื่องนี้เป็นวันๆ ไม่ยอมกลับ บางทีก็พาลูกค้ามาพักที่นี่ค่ะ
แล้วท่าทางของตาลเป็นยังไงครับ แต่ผมว่าเขาคงไม่ยินดีเท่าไหร่หรอก เขาเดา
ใช่ค่ะ ถึงเธอจะทำเป็นเฉยๆ แต่พี่ดูออกนะคะว่าเธอไม่ชอบ แต่ก็อีกนั่นแหละค่ะ คุณพงศ์เป็นรุ่นพี่นี่คะแถมยังทำธุรกิจแบบเดียวกันอีก รีสอร์ทของเราทำแบบเล็กๆ จะให้ไปขัดแข้งขัดขาใครก็คงดูไม่ดีนัก ทำธุรกิจเหมือนกัน บ้านอยู่ใกล้ๆ กัน เราต้องเกื้อกูลกันค่ะ
ตาลมีความคิดดีจังนะครับ เขาชมก่อนถาม แล้วนี่เขามาทำไมครับ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว
ก็คงมาชวนคุณตาลไปกินมื้อค่ำในเมืองนั่นแหละค่ะ เมื่อวานเขาก็มา แต่คุณตาลไม่ไป เพราะติดงาน เขาเลยบอกว่าจะมาหาใหม่วันนี้ แล้วก็มาจริงๆ
ถ้าผมเข้าไปขัดจังหวะตอนนี้ ตาลจะโกรธผมมั้ยครับ ไม่รู้ว่าที่เขาโกรธผมเพราะเรื่องคุณพงศ์หรือเปล่า ผมจำไม่ได้เลย วายุบอก
ไม่หรอกไม่โกรธ เธอน่าจะดีใจด้วยซ้ำที่คุณเข้าไปช่วย ปกติเมื่อก่อน คุณก็เข้าไปช่วยเธอประจำค่ะ น้อยปด เพื่อให้เขาเข้าไปช่วยคลี่คลายความลำบากใจของเจ้านาย
วายุยิ้มก่อนลุกขึ้น
งั้นผมเข้าไปหาตาลก่อนนะครับ นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว เราคงต้องกลับบ้านกันเสียที เขาบอกก่อนเดินเข้าไปในห้องทำงานของนรีกานต์
วายุเคาะประตูกระจกสีทึบสองสามครั้งก่อนเปิดเข้าไป ภาพที่เขาเห็นผ่านกระจกคือสีหน้าลำบากใจของนรีกานต์ ทำให้ชายหนุ่มมีความมั่นใจมากขึ้นว่าการเข้าไปในห้องของเธอ จะทำให้สถานการณ์บางอย่างดีขึ้น
เราจะกลับกันหรือยังครับตาล วายุถามเสียงนุ่มแล้วเดินไปโอบเอวนรีกานต์ โดยมีสายตาของพงศกรมองไม่กะพริบ
ไป...ไปสิคะ ตาลก็อยากกลับอยู่พอดี เธอบอกและไม่ว่าที่เขาถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้
อะไรกับตาล พงศกรถาม
สวัสดีครับคุณพงศ์ ตาลคงไม่มีเวลาคุยกับคุณแล้วเพราะเราต้องรีบกลับ ไว้คุยกันโอกาสหน้านะครับ วายุบอก
เขาเป็นใครตาล
คือ...คือ นรีกานต์พูดไม่ออก
ผมเป็นคนรักของตาลครับ วายุช่วยตอบให้
คนรัก? หึ พงศกรพ่นเสียงหัวเราะอย่างนึกขำ ผมกับตาลเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันมามากกว่าสิบปี ยังไม่เคยเห็นแฟนของตาลสักคนและที่สำคัญ ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อน
คุณจะเคยเห็นผมหรือเปล่า นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญหรอกครับ เพราะสิ่งสำคัญกว่านั้นคือผมกับตาลเป็นคนรักกัน ใช่ไหมครับ วายุถามแล้วกระชับเอวบางของนรีกานต์ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา วูบนึงเธอเห็นเขาขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนกลับมายิ้มตาใสเหมือนเดิม
นั่นทำให้นรีกานต์เข้าใจอะไรอย่างบาง
ใช่ค่ะ ตาลขอตัวก่อนนะคะ คุณลมกำลังไม่สบาย ต้องพักผ่อนค่ะ นรีกานต์บอกแล้วรีบเดินออกจากห้อง ขณะที่พงศกรอ้าปากค้าง สีหน้าไม่เข้าใจ
ดะ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนตาล นี่มันอะไรกัน เมื่อวานพี่ยังไม่เจอเขาเลย แล้ววันนี้จู่ๆ ทำไมถึงมาบอกว่าเป็นคนรัก เดี๋ยวตาล กลับมาคุยกันก่อน เขาเรียกและรีบตามไป แต่น้อยมาดักที่หน้าประตูเสียก่อน
ขอเชิญคุณพงศ์กลับไปก่อนนะคะ น้อยบอก พงศกรทำหน้าเคร่งก่อนเดินออกจากห้องด้วยท่าทางไม่พอใจ และเมื่อเขาเดินมาที่ลานจอด รถของนรีกานต์ก็ขับออกไปแล้ว
เกือบสามทุ่มในบ้านพักหลังเล็กที่ตั้งอยู่ด้านหลังอาคารสำนักงาน ซึ่งเป็นที่พำนักของน้อยกับสามี เจ้าของบ้านอาบน้ำปะแป้งจนหน้าขาวและเดินมานั่งที่เตียง
เรื่องมันยังไงกันแน่ น้อยเล่าให้พี่ฟังแบบละเอียดๆ อีกทีสิ ธง สามีของน้อยเอ่ยถามแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม เขาพอจะรู้คร่าวๆ มาแล้วเพราะเป็นคนไปลากรถของวายุมาไว้ที่รีสอร์ท และได้ฟังภรรยาเล่ามาบ้างแต่ยังไม่ประติดประต่อนัก
คือแบบนี้พี่ ฉันกับคุณตาลเจอคุณลมโดนทำร้ายเลยพาไปส่งคลินิกทำแผล พอเขาตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไร แต่เขาจำได้ว่าเป็นแฟนกับคุณตาล และที่ไปอยู่หน้าปากทาง เพราะมีเรื่องทะเลาะกัน เขาเลยไปดักรอจะง้อ ตอนที่มาถึงรีสอร์ท เขาก็บอกว่ารู้สึกคุ้นเคย รู้สึกผูกพัน
แล้วคุณตาลเขายอมหรือที่มีคนมาอ้างเป็นคนรักแบบนั้น
ยอมไม่ยอม ฉันก็ไม่รู้หรอก รู้แต่คุณลมบอกว่าคุณตาลยอมให้อยู่ที่นี่แล้ว แถมเมื่อตอนค่ำยังออกไปด้วยกันอีก
ทำไมถึงไม่พาเขาไปส่งตำรวจล่ะ แบบนี้ทางบ้านเขาไม่เป็นห่วงแย่หรือ ธงออกความเห็น
ไม่ใช่ว่าฉันกับคุณตาลไม่คิดเรื่องนั้น แต่คุณลมเขาไม่ยอม เขาโวยวายน่าดูเชียวละพี่ บอกว่าคุณตาลไม่รักเขาแล้ว จากนั้นก็ขอโทษขอโพยยกใหญ่ที่ทำให้คุณตาลต้องโกรธ แล้วยังพูดอีกด้วยว่าขอโอกาสแก้ตัว อะไรก็ไม่รู้วุ่นวายไปหมด คุณตาลสงสารเลยพาเขากลับมาที่รีสอร์ท เผื่อว่าเขาจะจำอะไรได้บ้าง
เป็นจังหวะที่คุณพงศ์มาพอดีสิน่ะ เขาเลยได้ช่วยคุณตาลไปในตัว
ใช่ พี่ก็รู้ว่าคุณตาลเขาไม่ชอบคุณพงศ์ นั่นแหละก็ถือโอกาสลากลับบ้านเลย
ทำไมคุณตาลถึงไม่ชอบคุณพงศ์ พี่ว่าเขาเหมาะกับคุณตาลดีนะ
เหมาะอะไรกันพี่ ฉันว่าคุณลมดูดีกว่าตั้งเยอะ หล่อดีด้วยนะ เวลายิ้มเวลาพูดอ้อนเนี่ย ใจฉันล่ะอ่อนยวบๆ เลย
ก็แค่หล่อและดูดี แต่นิสัยเป็นยังไงก็ไม่รู้ ไม่เหมือนคุณพงศ์ ยังไงก็รู้จักกันมานานแล้ว แถมยังมีความพยายามเป็นเลิศอีกด้วย
รู้จักนานหรือไม่นาน มันไม่ได้บอกว่าคนๆ ดีหรือเปล่านะพี่ และถ้าคุณพงศ์ดีจริง คุณตาลก็คงรับรักไปแล้ว ไม่เลี่ยงไปเลี่ยงมาแบบนี้หรอก แล้วพี่คิดดูนะ กับคุณลมน่ะ เพิ่งจะรู้จัก แต่คุณตาลก็ยอมออกไปด้วยกัน ผู้หญิงน่ะมีเซ็นส์เรื่องความไว้ใจนะพี่
เหรอ ธงยังไม่เชื่อนัก
จริงสิ เหมือนที่ฉันเลือกพี่ไง ทั้งๆ ที่ตอนนั้นมีผู้ชายตั้งหลายคนมาจีบ เพราะเซ็นส์ของฉันบอกว่าพี่ไว้ใจได้...หรือว่าไม่จริง น้อยทิ้งไพ่ใบสุดท้าย ทำเอาสามีพูดไม่ออก
จริงๆ ธงรีบพูดแล้วหัวเราะ พี่ง่วงแล้ว นอนเถอะน้อย พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปดูแขกอีก
ทำไมพี่ทำเหมือนเลี่ยงๆ ล่ะ พี่ไม่เชื่อเรื่องเซ็นส์เหรอ เธอยังข้องใจ
เชื่อจ้ะ พี่เชื่อแล้ว นอนเถอะนะ เขาบอกแล้วดึงเมียรักมากอด น้อยจึงหยุดถาม
.......................................
ตอนที่ 1 มาแล้วค่ะ กลางสัปดาห์รอพบกับเรื่องเต็มในรูปแบบอีบุ๊กส์นะคะ
| Create Date : 14 กันยายน 2558 |
| Last Update : 14 กันยายน 2558 13:10:36 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 680 Pageviews. |
|
 |
|
|
|
|
|
| นักเขียนสีเทา |
 |
|
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ