BlogGang.com : : นักเขียนสีเทา : 4 : ไม้กันมะหมา

นักเขียนนามปากกา "จันทร์ทอแสง" เขียนนิยายแนว 20+ ทั้งโลกสวยและโลกไม่สวย

กันยายน 2558

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

8 กันยายน 2558

4 : ไม้กันมะหมา

4 : ไม้กันมะหมา

ตอนที่ 4

ไม้กันมะหมา

ประตูห้องทำงานถูกเคาะพอเป็นพิธีก่อนจะเปิดออกโดยที่ยังไม่ทันได้เอ่ยอนุญาต พิรัชต์เงยหน้าจากแฟ้มขึ้นมองพร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ เพราะปกติแล้วก่อนที่กัญญ์วราจะเข้ามาในห้อง เธอมักจะโทรมาบอกเขาก่อนเสมอ แต่นี่เธอยังไม่โทรเข้ามา แล้วทำไมจู่ๆ ถึงได้เปิดประตูโดยที่ยังไม่ได้อนุญาตแบบนี้

คิ้วที่ขมวดเข้าหากันเปลี่ยนเป็นเลิกขึ้นสูงเมื่อเห็นหญิงสาวร่างเพรียวใบหน้าเรียวสวยคนนั้น เขามีสีหน้าแปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นเธอยืนอยู่หน้าประตูก่อนจะเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมไม่พอใจ

“ใครให้คุณเข้ามา” เขาถามเสียงห้วน

“ก็เลขาของคุณไงคะ” เธอบอกเสียงหวานและยิ้มให้เขา สีหน้าของทั้งสองช่างต่างกันลิบลับ

เจ้าของห้องยกกระบอกโทรศัพท์ขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ ขณะที่หญิงสาวคนนั้นก้าวเร็วๆ ตรงไปที่โต๊ะพร้อมกับกดมือของเขาไว้

“อย่าไปโทษเขาเลยค่ะพี ฟ้าเป็นคนบอกเขาเองไม่ให้โทรเข้ามาบอกคุณ”

“มันไม่ใช่หน้าที่ของคุณที่จะมาสั่งลูกน้องของผม” เขาบอกเสียงเคร่ง

“ยังไม่หายโกรธฟ้าอีกหรือคะ ฟ้าเข้าใจนะคะว่ารักมากก็ต้องโกรธมากเป็นธรรมดา แต่ถ้าเรารักกัน เราก็ต้องเข้าใจซึ่งกันและกันไม่ใช่หรือคะ” สาวสวยนามว่าฟ้าหรือชื่อจริงคือเนตรนภาถามเสียงหวานมาอีก เธอนั่งลงตรงข้าม ขณะที่มือเรียวยังวางทาบบนมือหนาของเขาแบบไม่ยอมปล่อย

“ความรู้สึกโกรธของผมมันหายไปแล้วครับ ผมไม่โกรธคุณแล้ว และไม่อยากเจอคุณอีก เหมือนที่คุณเคยพูดไว้” เขาบอกเสียงเย็น

“อย่าปฏิเสธใจตัวเองสิคะพี ถ้าไม่โกรธแล้ว เราก็ต้องกลับมาคุยกันเหมือนเดิมสิคะ แต่นี่คุณทำหน้าปั้นปึงใส่ฟ้า ทำเสียงเคร่งใส่ฟ้า ต่อให้เด็กสามขวบมาเห็น เขาก็ดูออกว่าคุณกำลังโกรธฟ้าอยู่”

“คุณมาที่นี่ทำไม” พิรัชต์เปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากนึกถึงเรื่องเก่าระหว่างเขากับเธอที่เคยเหตุขึ้น

“ฟ้าอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ” เธอบอกตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ขณะที่คนฟังหัวเราะหึในลำคอ คล้ายเป็นเรื่องตลก

ครั้งหนึ่งเขาเคยรักผู้หญิงคนนี้มาก ขนาดที่ว่าอยากจะร่วมหอลงโลงกันด้วยซ้ำ แต่แล้ววันหนึ่ง เธอก็บอกเลิกเขาด้วยเหตุผลน่าตลกว่าเขาไม่ใส่ใจเธอเท่าที่ควร ไม่ตามใจเธอเหมือนเก่าและทำตัวห่างเหิน ประกอบกับช่วงนั้น มีหนุ่มๆ เข้ามาขายขนมจีบเธอหลายราย ทำให้หญิงสาวมีใจเอนเอียงไปให้คนใหม่ ในที่สุด ความรักหวานชื่นก็กลายเป็นยาขม เธอบอกเลิกเขาอย่างไม่ไยดีและเดินจากไปพร้อมหนุ่มใหม่โดยไม่เหลียวกลับมามองความเจ็บปวดของเขาเลย

ตอนนั้นพิรัชต์เสียใจจนไม่เป็นอันทำอะไร และต้องใช้เวลาหลายเดือนทีเดียวกว่าเขาจะทำใจได้ ผลการเรียนในระดับดีเยี่ยมของเขาตกลงเหลือแค่พอใช้ สร้างความแปลกใจให้กับเพื่อนฝูง คณาจารย์และครอบครัวเป็นอย่างมาก จนผู้เป็นแม่ต้องบินไปเยี่ยม และนั่นก็ทำให้เขาเริ่มรู้ตัว เขาทิ้งความเสียใจ ความผิดหวังไว้เบื้องหลังและทุ่มเทให้กับการเรียนในเทอมสุดท้ายอย่างเต็มที่จนผลการเรียนของเขากลับมาดีเยี่ยมเหมือนเดิม

ตอนที่ไปเที่ยวยุโรปก่อนกลับเมืองไทย เขาบังเอิญเจอกับเนตรนภาที่อิตาลี เธอเลิกกับคนรักแล้วและพยายามตามง้อขอคืนดี แต่ชายหนุ่มไม่เล่นด้วยเพราะได้ปฏิญาณกับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่กลับไปหาผู้หญิงที่ทิ้งเขาเด็ดขาด แต่ดูเหมือนว่าเนตรนภาจะไม่นำพากับท่าทางของเขาที่แสดงออก เธอเพียรตามเขาไปทุกทีจนชายหนุ่มระอาและนึกแปลกใจไม่น้อยที่คนหยิ่งและถือตัวอย่างเนตรนภายอมลดตัวลงมาง้องอนเขาถึงขนาดนั้น และต้องใช้เวลาหลายวันทีเดียวกว่าพิรัชต์จะสลัดแฟนเก่าออกจากวงจรชีวิตไปได้ โดยการเปลี่ยนแผนออกจากอิตาลีเร็วกว่ากำหนด

และที่เธอมาหาเขาที่บริษัทได้ คงเพราะได้เห็นรูปเขาจากสื่อแน่ๆ เพราะช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ใบหน้าของเขาได้ปรากฏตามคอลัมน์แวดวงสังคมพอสมควร และก็คงใช้มาดหยิ่งๆ กับพนักงานของเขา จนไม่มีใครกล้าต่อกรด้วย ขนาดกัญญ์วราที่ว่าเก่งเรื่องการปฏิเสธคนยังต้องแพ้เธอคนนี้เลย

และถึงเขาจะรู้ว่ากัญญ์วราไม่มีทางห้ามเนตรนภาได้ แต่การที่เธอปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในห้องของเขาโดยพลการถือว่าบกพร่องต่อหน้าที่มาก

...รอก่อน ถึงเวลาเหมาะเมื่อไหร่ เธอได้เห็นดีแน่!

“ไม่มีอะไรที่จะเหมือนเดิมแล้วครับ เจอกันที่อิตาลีล่าสุด คุณก็น่าจะรู้แล้วว่าผมรู้สึกยังไง” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ฟ้ารู้ค่ะ รู้ว่าพียังโกรธอยู่ และก็รู้ด้วยว่าพียังรักฟ้าอยู่มาก ที่พยายามหลบหน้าเพราะกลัวจะหวั่นไหวใช่ไหมคะ คุณต้องการลงโทษที่ฟ้าทำไม่ดีกับคุณใช่ไหมคะ”
พิรัชต์ส่ายหน้าเล็กน้อยพร้อมหัวเราะเบาๆ ความคิดเข้าข้างตัวเอง ไม่มีใครเกินเนตรนภาเลย

“ผมไม่ได้กลัวหวั่นไหว และอยากให้คุณจบเรื่องของเราไว้แค่นี้ ทางใครทางมันดีกว่าครับ” เขาตัดสินใจพูด มันเป็นคำพูดที่ครั้งหนึ่งเนตรนภาเคยพูดกับเขา ขณะที่คนเคยพูดกลับยิ้มรับ ไม่มีอาการเขินอายที่ถูกย้อนศร

“เห็นมั้ยคะ ขนาดคำพูดของฟ้า พียังจำได้เลย แล้วแบบนี้จะให้เชื่อยังไงว่าหมดรักกันแล้ว” เธอยังหาเรื่องเข้าข้างตัวเองต่อไป

“ถ้าเรายังรักและคิดถึงกันอยู่ ก็กลับมาคืนดีกันสิคะ ฟ้าขอโทษที่เคยพูดและทำไม่ดีกับพี ต่อไปฟ้าขอสัญญาค่ะว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ตอนที่เราห่างกัน ฟ้ารู้แล้วค่ะว่าขาดคุณไม่ได้ เรากลับมาดีกันนะคะ นะคะคนดีของฟ้า” คราวนี้เนตรนภาใช้น้ำเสียงอ้อนๆ และดวงตาเว้าวอนมองเขา

“ผม...” เจอน้ำเสียงและดวงตาแบบนี้ ทำเอาพิรัชต์ถึงกับไปไม่เป็น ถ้าเธอเล่นบทแข็ง ดื้อดึงสักหน่อย เขาก็พอจะสวมบทแข็งกลับไปได้ แต่พอเธอเล่นบทอ่อน ใช้น้ำเสียงอ้อนๆ ใส่เขา ทำให้เขาใจไม่แข็งพอที่จะทำปั้นปึงใส่

เขาแพ้ตลอดกับน้ำเสียงอ้อนๆ และสีหน้าเศร้าๆ แบบนี้ แม้จะรู้ว่าเธอเคยทำให้เขาเจ็บแค่ไหน แต่เขาก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่จะต้องเป็นคนทำให้อีกฝ่ายเสียใจ

เขาไม่ชอบปฏิเสธใครก็เพราะแบบนี้ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาต้องหลบหน้าคนรักเก่า ไม่ใช่เพราะกลัวจะหวั่นไหวกลับไปคืนดีด้วย แต่เพราะกลัวจะใจอ่อนยอมให้เธอตามไปไหนต่อไหนจนทำให้เขาต้องอึดอัดใจ

“ก็แค่ไปกินข้าวกันแค่มื้อเดียว ถ้าเรากลับมารักกันเหมือนเดิมไม่ได้ เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นี่คะ หรือแม้แต่คำว่าเพื่อน พีก็ให้ฟ้าไม่ได้คะ” เธอถามเสียงเศร้าเรียกความสงสาร ซึ่งก็ได้ผลไม่น้อย เมื่อท่าทางของพิรัชต์อ่อนลงมาก

“ผม...”

“ถึงเราจะเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นี่คะ” เธอยังเรียกคะแนนสงสารต่อแถมยังทำท่าบีบน้ำตาอีกด้วย ยิ่งทำให้พิรัชต์กระอักกระอ่วนใจ นี่เขาต้องเป็นฝ่ายแพ้เธออีกแล้วหรือนี่

“ก็ได้ครับฟ้า เราไปกินข้าวกันก็ได้” เขายอมในที่สุด ทำเอาเนตนภาถึงกับยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

“งั้นไปกันค่ะ ฟ้ามีร้านให้คุณเลือกเยอะแยะเลยนะคะ คุณอยากทานอะไร บอกฟ้าเลยค่ะ ฟ้าตามใจคุณ” เธอบอกแล้วเดินมาเกี่ยวแขนเขาและฉุดให้ลุกจากเก้าอี้ ซึ่งพิรัชต์ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ทำให้ต้องเลยตามเลย

ทั้งสองออกจากห้องทำงานด้วยสีหน้าที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ฝ่ายหญิงยิ้มแย้มสดใส ขณะที่ฝ่ายชายมีสีหน้าเรียบเฉย เขามองเลขาสาวด้วยหางตาอย่างไม่พอใจเปิดเผย ไม่คิดว่าแค่แกล้งให้เธอตกใจเล่นนิดๆ หน่อยๆ จะต้องได้รับโทษที่แสนลำบากใจถึงเพียงนี้

“เดี๋ยวผมจะออกไปกับเพื่อน บ่ายๆ ถึงจะกลับ มีอะไรก็เอาไปวางไว้ที่โต๊ะ แต่ถ้าเป็นงานเร่งด่วนก็โทรตามได้” เขาบอกแบบเปิดทางเต็มที่

“ค่ะ” เลขาสาวรับคำและยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่เขามองแล้วเหมือนเธอกำลังยิ้มเยาะเขาก็ไม่ปาน

ฝากไว้ก่อน...ฝากไว้ก่อน...ชายหนุ่มย้ำกับตัวเอง

ความผิดครั้งนี้เขาไม่ปล่อยเธอไว้แน่!

กัญญ์วราเดินออกจากลิฟต์ที่เปิดยังชั้นที่พักของเธอด้วยสีหน้าสดใสกว่าทุกวัน เพราะวันนี้เจ้านายของเธอหายไปเกือบครึ่งวันบ่าย เขาโทรมาแจ้งกับเธอตอนสี่โมงว่าจะกลับบ้านเลยและถามเรื่องงานนิดหน่อย ซึ่งเธอก็ตอบว่าไม่มีอะไรมาก แค่มีเอกสารจากแผนกต่างๆ มาให้เขาตรวจเท่านั้น ทำให้ตลอดทั้งบ่าย กัญญ์วราแทบจะกลายเป็นคนว่างงาน เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่นั่งทำงานใกล้กันก็พลอยผ่อนคลายไปด้วย
หญิงสาวก้าวออกจากลิฟต์ได้ไม่กี่ก้าว เสียงลิฟต์อีกตัวก็เปิดออก เธอหันไปมองโดยอัตโนมัติ

“เบนจี้” กัญญ์วราทักเสียงใสพร้อมโบกมือทักทาย นานเกือบอาทิตย์แล้วที่เธอไม่ได้เจอเพื่อนสนิทที่อยู่ตรงข้ามห้อง ขณะที่เบญจพลก็กวักมือเรียกเพื่อนถี่ๆ ให้มาช่วยยกกระเป๋าออกจากลิฟต์ โดยเอาตัวขวางประตูไว้ก่อนเพื่อไม่ให้ปิด

“นี่เธอหอบบ้านไปเที่ยวด้วยหรือไง” หญิงสาวถามระหว่างลากกระเป๋าใบใหญ่ออกจากลิฟต์พร้อมทั้งเป่าปากไปด้วยเมื่อกระเป๋าสีเข้มของเพื่อนออกมายืนหน้าลิฟต์เรียบร้อย หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของเบญจพลที่จะลากกระเป๋าของเขาไปยังหน้าห้องพัก

“ไปต่างประเทศนะยะยายเกด ไม่ใช่ต่างจังหวัด จะให้ฉันสะพายกระเป๋าใบเท่ามดไปได้ยังไง” เพื่อนชายบอกพร้อมค้อนประหลับประเหลือก ขณะที่กัญญ์วราหัวเราะน้อยๆ

“วันนี้ดูอารมณ์ดีเชียวนะ หน้าตาก็สดใส ไม่หัวยุ่งหัวฟูเหมือนทุกวัน เจ้านายใหม่เธอมาทำงานหรือยัง อ้วนฉุสวมแว่นหนาเหมือนที่คิดไว้หรือเปล่า” เบญจพลถามระหว่างที่ไขกุญแจห้อง เมื่อเปิดแล้วก็ยกกระเป๋าเข้าไปด้านใน โดยมีกัญญ์วราเดินตามเข้าไปด้วยเพื่อคุยต่อ

“ผิดคาดมากๆ” หญิงสาวบอกเมื่อนั่งลงบนโซฟา ห้องของเบญจพลสะอาดสะอ้านไม่แพ้ห้องของผู้หญิงเลย โทนสีของห้องเป็นแบบเรียบๆ ไม่ได้หวานใสเหมือนที่ใครหลายคนเข้าใจ แต่ก็มีของกระจุกกระจิกพอให้ดูออกว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายแท้

“เป็นไงๆ แสดงว่าหล่อล่ำ น่ากินใช่ไหม” เพื่อนชายถามเสียงตื่นเต้น ขณะที่คนถูกถามยิ้มนิดๆ

“หล่อนะ ผิดไปจากรูปที่ติดอยู่ในห้องของคุณพัฒน์แบบดำเป็นขาวเลยล่ะ ใครจะคิดว่าเด็กหน้ากลมๆ แบบนั้น โตขึ้นแล้วจะหล่อขนาดนี้ แล้วจากเด็กอ้วนๆ เมื่อเกือบสิบปีก่อนก็กลายเป็นหนุ่มร่างสูงสง่า ราศีผู้บริหารจับมากๆ เลยล่ะ นี่ก็มีนิตยสารขอเข้าสัมภาษณ์ตั้งเยอะเลยนะ แต่คุณพีไม่ยอม เขาอยากให้ดูที่ผลงานของเขามากกว่าหน้าตา”

“โห มีนิตยสารสนใจด้วย แสดงว่าต้องหุ่นนายแบบและหล่อยิ่งกว่าพระเอกแน่ๆ เลย เธอมีรูปหรือเปล่า ขอฉันดูหน่อยสิ” เบญจพลเอ่ยขอ

“ไม่มีหรอก ใครจะไปกล้าถ่าย”

“งั้นถ่ายมาให้ฉันดูหน่อยสิ แอบถ่ายก็ได้ นะ นะ ฉันอยากเห็น”

“ไม่เอาหรอก” หญิงสาวยังปฏิเสธ “ถึงเขาจะหล่อ แต่ฉันว่านิสัยเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย รู้มั้ยว่าตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาทำให้ฉันปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน ยิ่งบรรดาสาวๆ ที่มาขอพบนะ ถ้าเธอเจอ เธอจะไม่อยากทำงานร่วมกับเขาเลย แถมยังชอบแกล้งฉันอีกด้วย” กัญญ์วราบ่นอุบ เธอยังเคืองไม่หายที่เขาแกล้งลุกขึ้นจนเธอตกใจเกือบหงายหลัง

“แกล้งเพราะรักหรือเปล่า” เบญจพลแซว “แล้วนี่ลืมสัญญาที่เคยให้ฉันไว้หรือยัง” เขาถามอย่างนึกขึ้นได้ ขณะที่กัญญ์วราเลิกคิ้วสงสัย

“สัญญาอะไร นี่ฉันยังไม่ทวงของฝากจากเธอเลยนะ เธอจะมาทวงสัญญาอะไรจากฉัน”

“ของฝากน่ะ ฉันมีให้เธอแน่ แต่สัญญาที่เธอเคยรับปากไว้น่ะ จะมีให้ฉันแน่หรือเปล่า” เขาถามมาอีก น้ำเสียงออกจะท้าทายเล็กน้อย

“อะไรกัน ฉันไปรับปากเธอตั้งแต่เมื่อไหร่” กัญญ์วราถามพลางขมวดคิ้วนึก แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก “ไหน สัญญาอะไร บอกมาหน่อย” เธอถามในที่สุด

“ก็สัญญาที่ว่า ถ้าเจ้านายใหม่ของเธอเป็นหนุ่มหล่อ เธอจะเปลี่ยนแปลงการแต่งตัวเพื่อให้เขาหันมาสนใจ และจะสร้างตำนานรักระหว่างเลขากับเจ้านายยังไงล่ะ แค่นี้ก็ลืมไปได้”

“เธอนี่คิดเป็นจริงเป็นจังใหญ่เลยนะ” เพื่อนว่า “เรื่องแบบนั้นมันก็มีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ แต่ในความเป็นจริง ในโลกจริงๆ ก็คือมันเป็นไปไม่ได้และไม่มีโอกาสที่จะเกิดขึ้นด้วย และพูดก็พูดนะ ตำแหน่งที่ฉันทำอยู่มันไม่เอื้อให้แต่งตัวแบบที่เธอกำลังคิดหรอก ฉันต้องแต่งตัวให้สุภาพถึงจะเข้ากับตำแหน่งเลขาของท่านประธาน” เธอบอกเสียงจริงจัง ไร้แววเล่นๆ เหมือนที่เคยพูดกับเพื่อน

“แต่มันก็ไม่แน่หรอกนะเกด เลขาแต่งตัวเชยๆ รวบผมตึงไปทำงานทุกวันน่ะ มันก็มีแต่ในนิยายเหมือนกัน และไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งไหน เราก็เปลี่ยนการแต่งตัวของเราได้ แค่แต่งนั้นเสริมนี่เข้าไป ใครบอกว่าไม่สุภาพล่ะ” เบญจพลพูดเสียงจริงจังไม่แพ้กัน

“แต่มันก็ไม่เหมาะอยู่ดีนั่นแหละ ฉันไม่อยากถูกมองว่าแต่งตัวมาให้ท่าเจ้านาย ความน่าเชื่อถือมันก็จะลดลงไป คุณพีก็จะถูกมองไม่ดีไปด้วย ยิ่งเราทำงานร่วมกันก็ต้องยิ่งรักษาความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันไว้ เกิดมีเรื่องแบบนั้นขึ้น เดี๋ยวจะทำงานกันลำบาก”

“คิดมาก” เพื่อนชายว่า และหยุดเรื่องของเจ้านายรูปหล่อไว้เพียงแค่นั้น เพราะเห็นว่าเพื่อนเริ่มเครียดแล้วก่อนเปลี่ยนเรื่อง “อยากเห็นของฝากไหม อยู่ในกระเป๋าใบเล็กน่ะ เปิดดูสิ”

พิรัชต์เดินเอื่อยๆ เข้ามาในบ้านหลังใหญ่โอ่อ่าสมฐานะ ทำให้สมาชิกในครอบครัวที่กำลังนั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ตรงโถงนั่งเล่นหันไปมอง

“พี่พี” หญิงสาวผมหยักศกใบหน้าหวานโบกมือเรียก เจ้าของชื่อพยักหน้ารับก่อนเดินเข้าไปในร่วมวงด้วย มุมรับแขกตรงนี้เป็นที่นั่งเล่นผ่อนคลายของสมาชิก โซฟารับรองจึงไม่หรูหราเหมือนชุดที่ตั้งอยู่หน้าประตู

“ไปไหนมาล่ะพี ถึงได้กลับมาป่านนี้ เพิ่มบอกว่าเราออกไปกับผู้หญิงตั้งแต่เที่ยง” คุณวิมลวรรณผู้เป็นแม่เอ่ยถาม ท่านรู้ความเคลื่อนไหวของลูกชาย ผ่านทางคนขับรถที่กลับมาถึงบ้านตั้งแต่บ่ายโดยรถแท็กซี่และได้บอกว่าเจ้านายออกไปข้างนอกพร้อมสาวสวยข้างตัว

ท่านไม่ได้โทรถามลูกชาย เพราะไม่อยากถูกมองว่าโทรตาม และถึงอย่างไรก็ต้องเจอกันตอนเย็นอยู่แล้ว

“ครับ” ชายหนุ่มรับคำเพียงสั้นๆ

“หน้าตาไม่สดใสเลยพี่พี ออกไปกับสาวน่าจะมีความสุขนะคะ” พริมา น้องสาวคนเดียวของเขาที่มีอายุห่างกันไม่กี่ปีถามและมองใบหน้าพี่ชายอย่างพิจารณา

“เบื่อน่ะ” พิรัชต์บอกพร้อมเอนตัวพิงโซฟา เขาหลับตาแล้วถอนใจยาวๆ

“อะไรกันคะพี่พี เพิ่งจะเข้าทำงานได้แค่สองอาทิตย์เองนะคะ” พริมาเอ่ยเสียงตกใจแกมไม่เชื่อหู

“พี่ไม่ได้เบื่องานหรอกพิม แต่เบื่ออย่างอื่นน่ะ” เขาบอกน้องสาว

“พีเบื่ออะไร” คุณวิมลวรรณถาม

“วันนี้ฟ้าไปหาผมที่บริษัทครับแม่” เขาบอกเสียงขรึม และนั่นก็ทำให้สมาชิกในครอบครัวถึงทำหน้าขรึม

“เขาไปหาพี่พีทำไมคะ หรือว่าอยากกลับมาคืนดีด้วย” พริมาถาม น้ำเสียงไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่พี่ชายพยักหน้า

“พิมหวังว่าพี่พีคงไม่ทำตามที่เขาขอหรอกนะคะ”

“แน่อยู่แล้ว” พี่ชายบอกเร็วๆ โดยไม่ต้องหยุดคิด “พี่ไม่เคยคิดกลับไปคืนดีกับฟ้า เราถอยมาไกลเกินกว่าจะกลับไปแล้ว”

“แล้วทำไมถึงกลับมาป่านนี้ล่ะคะ เห็นลุงเพิ่มบอกว่าพี่พีออกไปตั้งแต่บ่าย” น้องสาวยังไม่หายข้องใจ

“อยากจะกลับแต่ก็ทำไม่ได้ เราก็รู้ว่าฟ้าเป็นคนยังไง และพี่เคยปฏิเสธใครเป็นที่ไหนกัน นี่กว่าจะปลีกตัวออกมาได้ก็แทบแย่” เขาบอกเสียงเบื่อหน่าย เบื่อทั้งอดีตคนรักและเบื่อตัวเองที่ไม่ยอมปฏิเสธไปตั้งแต่แรก

“ถ้าเป็นแบบนี้คงไม่มีสมาธิทำงานแน่ๆ ไหนจะฟ้า ไหนจะนิตยสารอะไรก็ไม่รู้ วุ่นวายไปหมด”

“พี่พีตกไปอีกอย่างนะคะ” น้องสาวพูดยิ้มๆ “ตกลูกค้าสาวๆ ไงคะ ถึงพิมจะไม่เข้าบริษัทแต่พิมก็มีสายเหมือนกันนะคะ”

“ลองบอกเกดดูสิลูก ให้เธอช่วยกรองคนหน่อย แล้วแม่จะให้คนย้ำไปที่ประชาสัมพันธ์ให้หนักขึ้น” คุณวิมลวรรณช่วยหาทางออก

“อาจจะกันลูกค้ากับนิตยสารได้ แต่ผมไม่มั่นใจว่าจะเอาฟ้าอยู่หรือเปล่าครับ เธอเป็นคนยังไง แม่ก็รู้อยู่”

“ถ้าอย่างนั้นพี่พีคงต้องหาใครสักคนมาไว้ข้างกายแล้วล่ะคะ เพื่อเป็นไม้กันหมา เอ๊ย! กันแฟนเก่าไม่ให้เข้าใกล้ ตอนนี้เขาคงเห็นพี่พีโสด เลยอยากกลับมา แต่ถ้าพี่พีมีแฟนแล้ว คงจะทำให้เขาถอยๆ ไปได้บ้าง”

“ใครจะยอมมาทำแบบนั้นให้ เราก็พูดเป็นนิยายไปได้พิม” พิรัชต์ว่าน้องแล้วส่ายหน้า

“เกดน่าจะทำได้นะพี ก่อนหน้านั้นเขาก็ทำหน้าที่ได้ดีเลยไม่ใช่เหรอ มีพลาดก็แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเอง”

ใช่ พลาดครั้งเดียว แต่ผลที่เกิดขึ้นมันทำให้ชีวิตของเขาวุ่นวายไม่จบ...และเธอต้องรับผิดชอบ

เขารู้แล้วว่าจะให้เธอรับผิดชอบอย่างไรดี

ในเมื่อเธอไม่ยอมห้ามเนตรนภาในครั้งนั้น เธอก็ต้องห้ามคนรักเก่าของเขาไปตลอด ให้สมกับที่อยากบกพร่องต่อหน้าที่ดีนัก

“ก็ดีนะครับ เพราะถึงยังไงเกดกับผมก็ทำงานด้วยกันอยู่แล้ว ต่อไปก็ต้องออกไปพบลูกค้าด้วยกัน ให้มาเป็นไม้กันมะ...” เขาหยุดไว้ครึ่งคำ และคิดว่าคำที่จะพูดคงไม่เหมาะที่จะใช้กับผู้หญิงเท่าไหร่ “ไม้กันท่าก็น่าจะดีครับ”

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่ไปคุยกับพ่อให้ พ่อเราสนิทกับเกด เขาคงพูดขอร้องได้” คุณวิมลวรรณรับอาสา

“ครับ ขอบคุณแม่มากครับ ถ้าให้ดีให้พ่อไปพูดกับเขาพรุ่งนี้เลยนะครับ” พิรัชต์บอกและอดใจรอเห็นสีหน้าของเลขาแทบไม่ไหวแล้ว

เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเธอจะทำหน้ายังไง เมื่อต้องมาเป็นไม้กันเนตรนภาให้เขา

..............................................

ติดตามความน่ารักของเจ้านายสุดหล่อและเลขาสาวฉบับเต็มได้ที่เมพค่ะ

ตอนนี้ลดราคาพิเศษอยู่นะคะ เหลือเวลาแค่ 2 วันก็จะหมดโปรแล้วนะคะ ราคาแค่ 99.- เท่านั้นค่ะ