............ไฮยาโตะมาปรึกษาพราวพรรณนาใจเขานั้นรักเธอเปี่ยมล้น ...จนเป็นกังวล ถ้าให้เลือกจริง ๆ ระหว่างหน้าที่การงาน เขาจะเลือกเธอ

“ผมเป็นนายแบบอายุแค่ยี่สิบห้า ยังมีอนาคตการทำงานอีกนานหลายปี กลัวว่าถ้าต้องแต่งงานเปิดเผยเรตติ้งอาจจะตก งานหด... แต่ผมให้ความสำคัญกับคุณมากกว่าสิ่งใด ผมคงต้องปล่อย...”

ไฮยาโตะกล่าวใจนึกอย่างนั้นจริง ๆ

“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องจัดพิธีแต่งงานใหญ่โตให้จัดงานเลี้ยงแบบเล็ก ๆ เชิญเฉพาะคนภายในครอบครัวไม่เชิญนักข่าวและเพื่อนในวงการดีไหมคะ”

พราวพรรณนาพูดประนีประนอมตัวเธอเองทั้งเกรงใจทั้งเข้าใจ ไม่อยากทำให้เขาต้องเสียงานเสียการ

“ดีสิครับ โชคดีจังที่คุณพราวพรรณนาไม่ยึดถือพิธีแต่งงานมีอีกอย่างที่ต้องทำตามพ่อผมบอกคือ... เราต้องจดทะเบียนสมรสกัน คุณจะว่าอย่างไร”

“ตกลงค่ะฉันไม่ขัดข้อง พ่อฉันบอกที่เราสองคนต้องจดทะเบียนกันเพราะพ่อฉันร่วมหุ้นกับคุณพ่อของคุณเพื่อสร้างห้างสรรพสินค้าฉันรู้สึกไม่ค่อยดีที่มีเรื่องผลประโยชน์ของพวกผู้ใหญ่มาเกี่ยวข้องกับการแต่งงานของเราด้วยเกรงใจคุณไฮยาโตะจะคิดมาก”

“ผมไม่คิดมากหรอกครับทั้งพ่อผมและพ่อคุณต่างต้องทำธุรกิจ ถ้าท่านทั้งสองประสบผลสำเร็จเจริญรุ่งเรืองเราสองคนควรดีใจด้วยมากกว่าครับ”

............หลังจดทะเบียนสมรสไม่มีจัดพิธีวิวาห์ หากแต่มีงานเลี้ยงฉลองแบบเรียบง่าย เชิญแต่คนสนิทคุ้นเคยกันเท่านั้นส่วนพวกนักข่าวและเพื่อนในวงการแฟชั่นไม่มีใครได้รับเชิญจากไฮยาโตะสักคนทั้งนี้เพื่อปิดข่าวให้เงียบที่สุด

แน่นอนว่างานเลี้ยงนี้ต้องจัดในภัตตาคารอายูคาว่ามีเพื่อนสนิทคือฮานาเมระ อายาโกะ ไทสุเกะและเดนิสมาร่วมงานนี้ด้วย

“ผม เดนิสนะครับคุณไฮยาโตะ เป็นผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทเคอาร์แพลนซึ่งคุณพ่อคุณพราวพรรณนาเป็นเจ้าของ ผมเคยเป็นคนรักของคุณพราวพรรณนาวันนี้ผมมาแสดงความยินดีด้วย”

เดนิสกล้ากล่าวอย่างไม่หวั่นกลัวแถมดูท่าจะไม่เกรงใจหน้าไหนทั้งนั้น โดยเฉพาะหน้าเจ้าบ่าวของงาน

“ดีครับที่แนะนำให้รู้จักกันไว้ขอบคุณที่มาในงานวันนี้”

ไฮยาโตะกล่าวอย่างมีมารยาทใบหน้าไม่แสดงอาการเช่นไร เพียงแต่ในใจนั้น ไม่มีใครรู้...

“คุณพราวพรรณนาผมยินดีถ้าคุณมีความสุขแต่ถ้าไม่มีความสุขวันไหน นึกถึงผมนะครับ ผมเหมือนเดิมเสมอ จะไม่เปลี่ยนใจไปจากคุณ”

เดนิสพูดพลางจับมือพราวพรรณนา โดยไม่เกรงใจสายตาใครที่จ้องมองถมึงทึง เดนิสคิดว่าตนเรือนร่างใหญ่โตกว่าไฮยาโตะจึงไม่มีอะไรให้ต้องหวั่นกลัว

“นี่เป็นของขวัญเล็กน้อยจากพี่กับอายาโกะพี่ยินดีด้วยนะพราวพรรณนา”

ไทสุเกะพูด ทำน้ำเสียงราบเรียบทำนองเดียวกับสีหน้าพร้อมยื่นกล่องของขวัญขนาดเล็กให้ แล้วมองพราวพรรณนาหยุดสายตาประสานนิ่งกันอยู่ครู่หนึ่ง

ขณะเดียวกัน...ไฮยาโตะมองทั้งสองคนอย่างจับสังเกต

“ขอบคุณมากค่ะพี่ไทสุเกะ”

“คนนี้คือคนที่ใช่และเป็นคนที่พราวพรรณนารัก ...ใช่ไหม”

“ค่ะ”

พราวพรรณนาตอบไทสุเกะเพียงสั้นๆ และพยักหน้ารับ ถ้าหากเขาเคยแอบรัก งานนี้เขาคงอกหักด้วยความเห็นใจทำให้เธอไม่พูดอะไรมาก ส่งยิ้มเรียบ ๆ ให้อย่างเข้าใจ

“ดีแล้ว...จะได้อยู่กันด้วยความรักอย่างมีความสุข”

ไทสุเกะพูดกับพราวพรรณนาและรู้ตัวว่าถูกไฮยาโตะจ้องจับพิรุธอยู่อย่างไม่วางตา จึงหันไปยิ้มให้จาง ๆ พลางกล่าวอย่างเป็นมิตร

“ผมยินดีด้วยนะครับคุณไฮยาโตะ”

“ขอบคุณมากครับ”

ไฮยาโตะตอบตามมารยาทเช่นเคยแต่คลายความตึงเครียดลง เมื่อได้เห็นท่าทีมีมิตรไมตรีจากไทสุเกะ

“ผมต้องขอโทษเรื่องสมัยก่อนที่เคยต่อยหน้าคุณด้วย”

“ผมไม่โกรธหรอกครับให้มันแล้วกันไป ผมไม่คิดติดใจเอาความครับ”

............บ้านที่ไฮยาโตะใช้เป็นเรือนหอคือบ้านเดี่ยวสองชั้นสร้างในสไตล์บ้านญี่ปุ่น หลังคาสีน้ำตาลอมดำ ตัวบ้านทาสีขาวมีขอบคิ้วสีดำ จำนวนสี่ห้องนอนสามห้องน้ำ ขนาดกะทัดรัดดูน่ารักน่าอยู่

เมื่ออยู่กันลำพังสองคนในห้องนอนแทนที่เขาจะยิ้มดีใจ แต่เขากลับทำหน้างอ

“คุณยังบริสุทธิ์อยู่ไหมผมอยากรู้...”

ไฮยาโตะถามเสียงราบเรียบเย็นชา

“ฉันไม่แน่ใจค่ะ”

“ที่พูดนั่นหมายความว่าไงคนเราย่อมรู้ตัวเองดีอยู่แก่ใจไม่ใช่หรือ”

“ฉันยังบริสุทธิ์อยู่แน่นอนที่ว่าไม่แน่ใจ... หมายถึงตัวคุณจะเชื่อใจและให้เกียรติฉันไหม ฉันไม่แน่ใจใจคุณคิดอะไรข้างใน คงไม่มีใครดูออกหรอกค่ะ”

พราวพรรณนาพูดไปตามใจคิดสังเกตท่าทีที่เขามีสีหน้าเรียบเฉย หากแต่ดวงตาขึงขัง ขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน

“ผมรักคุณพราวพรรณนามากนะอย่าทำให้ผมต้องเครียด...”

ไฮยาโตะไม่พูดมากจับต้นแขนเธอทั้งสองข้าง

“ฉันไม่ทราบไปทำให้คุณไฮยาโตะเครียดเรื่องอะไร”

“ที่ผมเห็น...มีผู้ชายที่รักคุณอยู่ ผมไม่ชอบพวกเขา ทั้งเดนิสที่รูปหล่อ ตัวสูงใหญ่กว่าผมแถมเขาบอกเป็นคนรักเก่าของคุณพราวพรรณนา เขายังไม่ยอมตัดใจจากตัวคุณพูดบอกเปิดเผยไม่มีไว้หน้าผมสักนิด ทั้งหนุ่มหน้าสวยสะอาดมาดคุณชายนั่น โดยเฉพาะคนหลังนี่ผิวขาวกว่าดูดีกว่าผม ผมหมั่นไส้ ผมเป็นคนขี้อิจฉาและขี้หึง รู้ไว้ด้วยนะคุณพราวพรรณนา”

“รู้แล้วค่ะอย่างนั้นฉันคงต้องระวังตัว ไม่ทำให้คุณไฮยาโตะเครียด ที่จริงพี่ไทสุเกะดีกับฉันอย่างบริสุทธิ์ใจคงเห็นฉันเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง”

“เลิกพูดถึงคนอื่นเถอะเราอยู่กันสองคนตามลำพัง ไม่ได้มีคนอื่นอยู่ด้วย คิดถึงแต่เรื่องของเราดีกว่า”

ไฮยาโตะพูดตัดบทเปลี่ยนอารมณ์ไปเป็นอ่อนโยนขึ้น กวาดตามองทั่วทั้งเรือนร่างเพรียวบางของเธอ

“คุณไฮยาโตะฉันรักคุณ”

พราวพรรณนาบอกพลางใช้อ้อมแขนโอบรอบคอเขา เงยหน้าเหมือนท้าทาย อยากให้เขาจูบ...

ไฮยาโตะไม่รอช้าคว้าร่างบางเข้ามาแนบชิดจูบอย่างหนักหน่วง เขารู้ว่าที่จริงควรนุ่มนวล แต่ความรู้สึกมันเขี้ยวมีมากกว่า อยากทำให้หนำใจสะใจสมใจที่ต้องการใคร่จะได้อย่างหิวกระหาย และใจเฝ้าใฝ่ฝันถึงแต่ตัวเธอมาแสนนาน จึงกอดรัดอย่างแรงแล้วค่อยผ่อนแผ่วลง เลียไล้ปลายลิ้นสัมผัสเรียวปากอิ่มเปลี่ยนไปใช้ริมฝีปากซุกไซ้ข้างกกหู ละลงมาถึงซอกคอขาวเนียนระหง

“ผมรักคุณมากคุณพราวพรรณนา”

ไฮยาโตะบอกแล้วอุ้มช้อนร่างที่เล็กกว่ายกลอยขึ้น พาไปวางลงบนเตียงนอนค่อยปลดกระดุมเสื้อตนเองทีละเม็ด จนกระทั่งถอดเสื้อออกแล้วเหลือความเปล่าเปลือยท่อนบน แผ่นอกนั้นเนื้อแน่นบ่งบอกความเป็นแมนสมชายชาตรีพราวพรรณนาจ้องมองอย่างระทึก นึกตื่นเต้น... นี่เป็นครั้งสำคัญครั้งแรกในชีวิต

“กอดฉันสิคะ” เธอเรียกร้อง...

ทำให้เขายิ่งเร่งความเร่าร้อนพิศวาสใคร่อยากได้ในตัวเธอโถมลงมาซุกซบกลางหน้าอกเธอ อีกทั้งทึ้งดึงสายเดี่ยวชุดนอนของเธอลงเพราะปราศจากบราเซียร์อยู่แล้ว ปทุมถันจึงเด่นออกมาดึงดูดสายตาดึงดูดใจให้ใคร่โลมไล้เล่นกับยอดอกสีอมชมพูระเรื่อ เมื่อเขาจุมพิตแล้วเล่นลิ้นเลียวน...

เธอถึงกับหวิวไหวสะดุ้งเฮือกแอ่นอกหงายหน้าหลับตาปี๋ แต่ฝ่ามือกลับตะปบแผ่นหลังชายผู้กำลังจะได้เป็นสามีเธอ

“อื๊อ...” พราวพรรณนาร้องครางอย่างเสียงหลงพลางฝ่ามือเธอตะกุยตะกาย ลูบไล้แผ่นหลังที่หนากว่า

หากแต่ไฮยาโตะไม่พูดไม่จาเพราะว่าปากไม่ว่างเสียแล้ว ก้มหน้าก้มตาจดจ่ออยู่แต่ตรงนั้นขบเม้มด้วยริมฝีปากอย่างมันเขี้ยว ใช้ลิ้นดุนดูดเล่นเพียงเบา ๆ แค่นั้น

ทำให้เธอถึงกับแอ่นอกเป็นปฏิกิริยาตอบรับอีกครั้ง

ส่วนมือเขาดึงรั้งชายกระโปรงชุดนอนของเธอถลกเลิกขึ้นมาถึงเหนือเนินหน้าท้องน้อย ความหิวกระกายใคร่อยากผุดขึ้นรุนแรงเหงื่อเริ่มซึมทุกรูขุมขน จับสองขาของเธอแยกออก แล้วแทรกตัวเองอยู่ระหว่างกลางปลดตะขอกางเกงตนเองรูดซิปลง แล้วดึงทั้งกางเกงและอันเดอร์แวร์ชายถอดออก...เผยให้เห็นสิ่งที่โดดเด่นใหญ่โตตระหง่านตา

“คุณไฮยาโตะอย่า...”

พราวพรรณนาร้องห้ามด้วยความตกใจได้เห็นสิ่งที่ไม่ยังเคยคุ้น ลุกลี้ลุกลนรีบถอยกระเถิบออก ใจอยากหนีไปให้ไกล

“นี่คุณกลัวผมเหรอ”

เขาถามมือนั้นดึงขาเธอไว้ ไม่ปล่อยให้ถอยหนีได้ แถมดึงลากสองขาของเธอให้เข้ามาใกล้อีก

“ฉันกลัวค่ะฉันยังไม่เคย... กลัวเจ็บ ฉันไม่นึกว่า... ของคุณจะใหญ่เหลือเกิน”

แม้กระทั่งพูดถึงเธอยังประหม่าทั้งกลัวทั้งอาย

“หึ... หึ...ครั้งแรกของผู้หญิง คงเจ็บกันทั้งนั้นล่ะ แค่เจ็บเล็ก ๆ น้อย ๆแลกกับความสุขในครั้งต่อ ๆ ไป คุ้มค่าน่าคุณพราวพรรณนา กล้า ๆ หน่อยยังไงคุณต้องเป็นเมียผม ยอม... แล้วจะดีทีหลัง ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด”

ไฮยาโตะหัวเราะในลำคออย่างพอใจและภูมิใจในรูปร่างเรือนกายตนเองทั้งแข็งแรงทั้งแข็งแกร่ง

พราวพรรณนาได้แต่เบือนหน้าหนีร่างกายโดนตรึงไว้ ด้วยสองมือเขาจับข้อมือเธอกดแน่นแนบที่นอนนั้นเธอจึงหลับตาเพราะไม่กล้ามองดูอีก เมื่อโดนร่างกายของเขาค่อยแทรกเข้าไปในซอกเล็กสุดส่วนลึกของร่างกายสาว

“โอ๊ย! เจ็บ...ฉันเจ็บ คุณไฮยาโตะ...”

เสียงร้องออกมาทั้งน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บจี๊ดแล่นเข้าสู่หัวใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรให้หายเจ็บได้

“ค่อยผ่อนหายใจสูดลมหายใจเข้ายาว ๆ ให้เต็มปอดสิคุณพราวพรรณนา”

เขาก้มลงบอกให้เธอทำตามและหยุดการเคลื่อนไหวตัวเอง เพื่อให้เธอปรับร่างกายรับสภาพอันถูกกระทำอยู่...

“เป็นอย่างไรบ้างค่อยคลายความเจ็บหรือยังครับ ผมเป็นห่วงคุณนะ อยากทำให้คุณมีความสุข”

ไฮยาโตะถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเห็นเธอกำลังหายใจเข้าออกยาว ๆ พยายามทำตามคำแนะนำนั้นอยู่จึงยิ้มให้และกล่าวชื่นชมเธอ

“คุณพราวพรรณนานี่น่ารักนะเป็นคนว่าง่าย เชื่อฟังสามีดีแท้ทีเดียว อย่างนี้ผมขอรักไปตลอดชั่วชีวิต”

“คุณไฮยาโตะ...”

พราวพรรณนาเอ่ยชื่อสามีมองใบหน้าคมสัน รอยยิ้มนั้นมีเขี้ยวเสน่ห์น่ารักทั้งสองข้าง ในใจเธอเต็มไปด้วยความรักความหลงใหลในตัวเขาความเจ็บทางร่างกายค่อยมลายหายไป

“ฉันยอมแล้วค่ะคุณไฮยาโตะ”

เมื่อเธอเอ่ยปากยอมอย่างนั้นเขามีหรือจะหยุดยั้งรั้งรออีกต่อไป ค่อยขยับเขยื้อนเคลื่อนร่างกาย ค่อย ๆทำอย่างช้า ๆ ผ่อนปรนจากเบาไปก่อน แล้วจึงทวีความเร็วถี่และรีบเร่งแรงขึ้นสังเกตสีหน้าขณะเธอหลับตา หัวคิ้วขมวดชนกัน หอบหายใจถี่กระชั้นบ่งบอกความมีอารมณ์ร่วมอยู่ด้วยเหมือนกัน

“ไปให้ถึงที่สุดด้วยกันนะคุณพราวพรรณนา” ไฮยาโตะบอกร่างกายที่เคลื่อนไหวไม่อยู่นิ่งของเขา ทำให้เธอได้รู้รสความสุข...แบบที่ไม่เคยเจอจากใครมาก่อน

พราวพรรณนารู้สึกดีกับตัวเองเมื่อสามีสุดที่รัก... ได้เป็นชายคนแรกในชีวิตของเธอ

“ตั้งแต่แรกรู้จักคุณพราวพรรณนารู้ไหมผมเชื่อว่าคุณยังบริสุทธิ์อยู่แม้ว่าพรหมจารีย์ของสาวสวยเป็นสิ่งที่รักษาไว้ได้ยากมาก ผู้ชายมีแต่ความต้องการคุณพราวพรรณนาอุตส่าห์เก็บรักษาไว้ได้จนถึงวันเราได้เข้าหอด้วยกันรู้ไหมทำให้ผมศรัทธาในตัวคุณคนดีของผม ผมมีความสุขที่สุดที่ได้เป็นที่หนึ่งของคุณและขอให้ผมได้เป็นสามีคนเดียวของคุณตลอดไปนะครับ”

ไฮยาโตะกล่าวชื่นชมด้วยใจเต็มตื้นไปด้วยความรักอย่างท่วมท้น...ปลื้มอกปลื้มใจในภรรยาของตน นอนโอบกอดและจุมพิตแผ่วผิวบนหน้าผากนวลของภรรยา

พราวพรรณนานึก...

‘โชคดีที่อุตส่าห์รักษาเนื้อรักษาตัวมาจนถึงวันนี้...ยังเหลือพรหมจารีให้ได้ภาคภูมิใจในวันเข้าหอ ขอบคุณคำอบรมสั่งสอนจากแม่’

............ทาคุโตะพี่เลี้ยงคนสนิทบ่นกับไฮยาโตะอย่างน้อยใจหลังจากไฮยาโตะมาเยี่ยมที่ห้องของแมนชั่น

“คุณไฮยาโตะคงมีความสุขมากได้เมียแล้วลืมพี่ ทิ้งพี่ให้เปลี่ยวเหงา”

“ผมแต่งงานแล้วต้องอยู่ดูแลรับผิดชอบครอบครัวผม”

“พี่อยากดูแลคุณไฮยาโตะให้พี่เข้าไปอยู่ที่บ้านคุณไฮยาโตะด้วยคนนะครับ”

ทาคุโตะเอ่ยปากขอ

“ผมคงต้องปรึกษากับคุณพราวพรรณนาก่อนแล้วผมถึงจะให้คำตอบพี่ทาคุโตะ”

“เขาคงเป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับคุณไฮยาโตะสินะครับ”

“ผมต้องเกรงใจเขาเพราะพ่อเป็นคนสั่งให้แต่งงานกัน”

“คุณไฮยาโตะรักคุณพราวพรรณนาหรือเปล่า”

“จะรักหรือไม่รักยังไงคงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่ดี มีแต่ต้องเดินไปข้างหน้าด้วยกันพี่ทาคุโตะอย่าถามผมเรื่องนี้เลย”

ไฮยาโตะตอบไม่ตรงคำถามนั้นเลยเลี่ยงที่จะไม่พูดถึง คิดหวาดระแวงในบางสิ่งบางอย่าง... พร้อมทั้งห่วงใยในภรรยาตนและไม่อยากให้ความลับบางอย่างรั่วไหล

จากนั้นไฮยาโตะจึงมาปรึกษาพราวพรรณนาซึ่งเธออนุญาตให้ทาคุโตะมาอยู่ร่วมบ้าน พี่เลี้ยงคนสนิทของไฮยาโตะถึงได้เข้ามาอาศัยอยู่ด้วยโดยได้พักในห้องชั้นล่างข้างห้องครัว มีหน้าที่คอยขับรถให้ไฮยาโตะและดูแลสวนส่วนงานบ้านมีแม่บ้านมาทำให้แบบไปกลับ ไม่ได้จ้างให้อยู่ประจำ