• หน้าโรงเตี๊ยม
• ห้องหนังสือ

เรือนไม้หอม เรือนไม้หอม ผู้แต่ง: เนียรปาตี สำนักพิมพ์: ณ บ้านวรรณกรรม ผลงานลำดับล่าสุด เล่มที่ 6 ของผู้มีความฝันอยากเป็นนักเขียน เรือนไม้หอมคือเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีปมอดีตฝังใจ...เอกอนงค์ คิดว่าโลกภายนอกเลวร้าย เช่นเดียวกับผู้ชายทุกคน เธอจึงไม่ยอมพูดจากับใครและขังตัวเองอยู่แต่ในบ้าน บ้านที่เป็นความทรงจำที่แสนงดงาม บ้านที่มีชื่อว่า...เรือนไม้หอม เอกอนงค์รับจ้างจัดดอกไม้สำหรับงานพิธีต่างๆ แต่เธอก็ไม่มีบรริการส่งของถึงมือลูกค้า ปัญหาจึงเริ่มขึ้นในวันหนึ่ง เมื่อ "พฤกษ์" ต้องเดินทางมารับดอกไม้แทนเพื่อนที่เรือนไม้หอม แต่ชายหนุ่มกลับมิได้รับความสะดวกอย่างใดเลย ซ้ำเจ้าของบ้านยังทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้หนักยิ่งขึ้นกว่าเดิม เรื่องราวคงจะจบลงง่ายๆ หากพฤกษ์จะไม่กลับมาที่เรือนไม้หอมอีกหลายครั้ง เพื่อเอาชนะเอกอนงค์ เช่นเดียวกับหญิงสาวเจ้าของบ้าน ก็เห็นว่าชายหนุ่มผู้นี้หัวรั้นไม่น้อย หล่อนจึงถือเอาพฤกษ์เป็นตัวแทนผู้ชายทั้งหมดที่หล่อนเกลียด พฤกษ์ไม่เคยยอมแพ้ต่อสิ่งใด หากมีสิ่งเดียวเท่านั้นที่เขามิอาจต้านทานได้ นั่นคือกลิ่นดอกไม้ที่หอมจัด อันจะทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการป่วยขึ้นมาทุกครั้ง การพบกันบ่อยครั้งทำให้เกิดคำถามหลายข้อขึ้นในใจของคนทั้งสอง และกลายเป็นความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน จุดหมายปลายทางของพฤกษ์และเอกอนงค์จะเป็นอย่างไร ติดตามได้ใน "เรือนไม้หอม" วันนี้ที่ร้านหนังสือชั้นนำทั่วไปครับ   Create Date : 29 ตุลาคม 2552     Last Update : 23 พฤศจิกายน 2552 10:21:20 น. Counter : 3788 Pageviews.   31 comment Share Tweet

เวิ้งราตรี เวิ้งราตรี โดย เนียรปาตี ผลงานลำดับที่ห้า ของคนธรรมดาคนหนึ่งที่รักการเขียนหนังสือ นวนิยายแนว 'ไพรัชนิยาย' หรือ 'ลิเกฝรั่ง' เรื่องแรกในชีวิต ตำแหน่งรัชทายาทแห่งอังศุธรกำลังสั่นคลอน เจ้าหญิงอาทิตยา มกุฏราชกุมารีแห่งอังศุธรจะทำเช่นไร เมื่อพบว่ามีผู้ไม่ประสงค์ดีต่อพระองค์ ศิขริน จะช่วยรักษาบัลลังก์แห่งอังศุธรได้อย่างไร ในเมื่อตนเองเป็นเพียงนักโทษ และไม่เคยคุยกันดีๆ สักครั้งยามพบเจ้าหญิงรัชทายาท คำโปรยปกหลัง วรองค์บอบบางของเจ้าฟ้าหญิงอาทิตยา เจ้าหญิงรัชทายาทแห่งอังศุธร กับเจ้าชายต่างแคว้น ลาลับจากสายตาไปนานแล้ว หากร่างสูงสง่าที่หลบอยู่หลังแนวไม้ห่างออกไปไม่ไกลนัก กลับนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ประหนึ่งว่าร่างนั้นเป็นรูปหล่อสำริดประดับอุทยาน ลมเย็นโชยมาต้องใบไม้ไหว น้ำค้างหยอดย้อยลงสู่ริ้วใบหญ้า หัวใจของศิขรินดั่งถูกเกาะกุมด้วยเกล็ดน้ำแข็งจนปวดชา ดวงตาแสบร้อนในขณะที่กล้ำกลืนก้อนขมขื่นบางอย่างลงไป หนาวแสนหนาว หนึ่งภูษา พาอุ่นได้ หนาวฤทัย ภูษาไหน จะคลายหนาว หนาวลมรัก พัดผ่านไป ไม่คืนเนาว์ หนาวแสนหนาว มีเรารู้ แต่ผู้เดียว ใช่...เพราะทรงดำรงพระเกียรติศักดิ์ เจ้าฟ้าหญิงแห่งอังศุธร เขาจึงควรถวาย "ความรัก" ทุกรูปแบบที่ก่อเกิดในหัวใจ ให้เป็น "จงรัก" และ "ภักดี" มิใช่อย่างอื่นนอกเหนือจากนี้ จากบางส่วนบางตอนใน เวิ้งราตรี สุดสายป่านว่าวน้อยก็ลอยหาย สุดดวงใจสายสวาทมิขาดสิ้น สุดแผ่นฟ้าคืออาทิตย์เหนือเมฆินทร์ อาบอุ่นไอศิขรินทุกโมงยาม สายสวาทแม้เบาบางหากแน่นเหนียว สายสวาทกระหวัดเกลียวกระชับมั่น สายใยรักอย่าเหินห่างร้างแรมกัน สายสัมพันธ์จำหลักมั่นนิรันดร พบกันได้ที่ร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป ใครมีอะไรพูดคุยแลกเปลี่ยน เชิญได้นะครับ   Create Date : 17 มีนาคม 2552     Last Update : 5 กรกฎาคม 2552 13:03:48 น. Counter : 1764 Pageviews.   62 comment Share Tweet

แป้งร่ำสารภี แป้งร่ำสารภี...โดย...เนียรปาตี ผลงานการเขียนนิยายเรื่องแรกในชีวิต เริ่มต้นการเขียนด้วยทราบการประกวดเขียนนิยาย โครงการถนนสู่ดวงดาว ชิงรางวัลทมยันตีอะวอร์ดครั้งที่ 1 ตอนทราบข่าว ไม่มีความรู้อะไรเลยในเรื่องการเขียนนิยาย รู้แต่ว่าอะไรบางอย่างในตัวเองบอกว่า เขียนเถอะ เขียนซะ ถ้าอยากเขียน...ก็เลยสรุปว่า เขียนก็ได้ แต่...ปัญหาข้อต่อมาคือ...เขียนอะไรดีล่ะ ในตอนนั้นมีนิยายที่เขียนค้างไว้ในสมุด ต้นฉบับเป็นลายมือ เขียนด้วยดินสอ มีสักประมาณ 15 หน้าเห็นจะได้ เขียนไม่จบ ทิ้งไว้จนลืม กะว่าจะเอาเรื่องนี้มาปัดฝุ่น มันก็อาจจะไม่ทันกับเวลาปิดรับต้นฉบับ ก็เลยตัดสินใจว่าเขียนเรื่องใหม่ดีกว่า แป้งร่ำสารภี จึงเกิดขึ้น เป็นความรักความผูกพันของเด็กหนุ่มหญิงสาวในวัยเรียนที่เกิดขึ้นอย่างเงียบๆ ทว่านุ่มนวล แล้วประสบการณ์หลังจากเขียนจบแล้วก็ทำให้ผู้เขียนเป็น "เนียรปาตี" มาถึงตอนนี้ เมื่อได้รับรางวัล 1 ใน 5 ของเรื่องที่เข้ารอบการตัดสินรางวัลทมยันตีอะวอร์ด พร้อมๆ กับข้อติ และข้อชมในหลายๆ ส่วน จากคอนิยาย ซึ่งทั้งหมดนั้น ผู้เขียนก็รับไว้ด้วยความเต็มใจทั้งหมด ฉะนั้น ถ้าจะมีใครถามว่า ทำไมเป็นอย่างนั้น ทำไมเป็นอย่างนี้ คำตอบของผู้เขียนก็คือ...เล่มนี้เป็นเล่มแรกครับ ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกจริงๆ แล้วถ้าใครจะถามว่า ต้นฉบับนิยายที่ค้างอยู่ล่ะ คือเรื่องอะไร...คำตอบคือ...ต้นฉบับสิบกว่าหน้านั้น เป็นเล่มสมบูรณ์แล้ว เรื่อง "กลิ่นกาสะลอง" ครับ>   Create Date : 28 มกราคม 2552     Last Update : 28 มกราคม 2552 9:50:24 น. Counter : 2337 Pageviews.   24 comment Share Tweet

ฝากรักไว้ที่ปรายฝน เป็นเล่มที่ 4 แล้ว สำหรับผลงานของ "เนียรปาตี" ฝากรักไว้ที่ปรายฝน...เป็นเรื่องของความผูกพัน ความทรงจำ ของเพื่อนในวัยเรียน ทุกคนมีความฝันกันทั้งนั้น แต่จะมีสักกี่คนที่จะก้าวไปถึงฝั่งฝันที่ตัวเองมุ่งมาดปรารถนาไว้ เพราะในโลกแห่งความจริงกับโลกแห่งความฝัน สำหรับบางคนมันก็ห่างไกลกันราวเป็นคนละเรื่อง แต่สำหรับบางคนมันก็แทบจะเป็นสิ่งเดียวกัน หากจะเปรียบอุปสรรคในชีวิตเป็นอะไรสักอย่าง มันก็เหมือนกับเวลาที่ฝนตก เราไม่เคยรู้ว่าฝนจะตกเมื่อไหร่ แต่เราก็รู้ว่าฝนจะหยุดตกในสักวันหนึ่ง ปัญหาที่รุมเร้าเข้ามาก็ต้องมีวันหมดสิ้นไปได้เช่นกัน หลายคนสงสัย ทำไมต้องเป็น "ปรายฝน" แทนที่จะเป็น "ปลายฝน" ผู้เขียนจะตอบว่า...ปราย...แปลว่า ละออง เคยสังเกตไหมยามที่ฝนฌปรยปรายละอองเบาๆ เราอยากเดินเล่น เพราะมันจะชุ่มชื่น เย็นๆ แต่ไม่ถึงกับทำให้เราเปียก สบายดีเหมือนกัน แล้วตอนที่มีปรายฝนนั่นแหละ ที่สายรุ้งจะทาบทา ขอฝากความรัก ความผูกพันของเพื่อน ปาณัสม์-ชมภู ไว้ในหัวใจของผู้อ่านทุกท่าน เป็นกำลังใจให้ บรรพต-ปาริฉัตร ก้าวผ่านความอ่อนแอของหัวใจ และหากจะมีใครไม่ชอบใจ พศิน ผู้เขียนก็คงขอไว้ว่า อย่าไปโทษเขาเลย เขาก็มีเหตุผลของเขาที่ต้องเป็นอย่างนั้น ฝนตกครั้งต่อไป ลองนั่งมองสายฝนนิ่งๆ บางทีเราปัญหาอะไรที่มีอยู่ในตอนนั้นอาจจะมีทางออกให้เราก็ได้   Create Date : 28 มกราคม 2552     Last Update : 28 มกราคม 2552 9:27:16 น. Counter : 1621 Pageviews.   32 comment Share Tweet

หมอกพรางดาว นวนิยายเรื่อง "หมอกพรางดาว" เป็นผลงานเล่มที่สองของเนียรปาตี เรื่องราวความรักของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่ผูกพันตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แล้วมีเหตุให้ต้องพรากจากกันไป การหวนกลับคืนมาพบกันใหม่จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ลองติดตามอ่านดูกันนะครับ อันนี้ไม่ใช่เหลืองอินเดียนะครับ แตjเห็นว่าสวยดี เลยโพสมาให้ชม...ห้ามถามนะว่าดอกอะไร จำไม่ได้อีกเหมือนกัน อิอิอิ ในที่สุด ก็หาภาพเหลืองอินเดีย (ที่ถ่ายเอง) ค้นพบในซีดีแผ่นหนึ่งในกองขนาดมหีมา   Create Date : 03 สิงหาคม 2551     Last Update : 14 มีนาคม 2552 20:16:19 น. Counter : 2015 Pageviews.   31 comment Share Tweet

• บ้านลีลา
• กีรติมา
• กีรดา
• เมฆชรา
• sampoiluang
• Webmaster - BlogGang