ศึกรักหนุ่มฮอตพิชิตใจยัยโก๊ะ : Days At Seoul High ศึกรักหนุ่มฮอตพิชิตใจยัยโก๊ะ : Days At Seoul High คนหนึ่งก็รัก อีกคนหนึ่งก็แสนดี หัวใจนี้จะเลือกใคร ผู้เขียน เฟนซี ซีเทียววาน ผู้แปล พลธนธรณ์ ประดิษฐเวทย์ ราคาปกติ 185.00 บาท :: รายละเอียดหนังสือ รหัสสินค้า : 9789746906784 จำนวน : 288 หน้า ขนาดรูปเล่ม : 146 x 210 x 20 มม. น้ำหนัก : 295 กรัม เนื้อในพิมพ์ : ขาวดำ ชนิดปก : ปกอ่อน ชนิดกระดาษ : กระดาษถนอมสายตา หน่วย : เล่ม สำนักพิมพ์ : ดอกหญ้า 2000, สนพ. :: เนื้อหาโดยสังเขป 153 วัน ในโรงเรียนมัธยมโซล ทำให้ "นัมฮเยกยอง" สาวสวยผู้เข้ามาเป็นน้องใหม่ได้พบกับหนุ่มหล่อสุดฮอทถึง 2 คน ที่ดันมาตกหลุมรักยัยโก๊ะอย่างเธอเข้าให้! แต่เรื่องราวไม่ได้ราบรื่นเหมือนโรยด้วยกลีบกุหลาบ เมื่อความลับจากอดีตเปิดเผยออกมา ความเจ็บปวดแสนสาหัสจึงเกิดขึ้นกับหัวใจของคนทั้ง 3 คน เธอหลงรัก "โฮแฮยอง" หนุ่มหล่อสุดฮอทจอมวีน แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ "ลีซางมิน" หนุ่มหล่อโรงเรียนอื่นอีกคนที่แสนดีกับเธอ แล้วอย่างนี้เธอควรจะเลือกใครดี ระหว่างคนที่เธอรักกับคนที่รักเธอ!?! ตัวอย่าง -1- วันแรก... “ทุกคนฟัง” อาจารย์ชองเอ่ยเสียงดังกับนักเรียนในห้อง “นั่งลงกันได้แล้วจ๊ะ” อาจารย์ตะโกนอีกครั้ง ในที่สุดนักเรียนก็นั่งลงและเคารพอาจารย์ชอง “ใครน่ะ น่ารักหรือเปล่า!” นักเรียนชายตะโกน ฉันเห็นได้ในทันทีว่าใครพูด และหน้าฉันก็เริ่มแดง ฉันเลื่อนสายตาจากเขาเมื่อเห็นว่าเขากำลังมองฉันพลางก้มเงยหน้าขึ้นๆ ลงๆ นักเรียนคนอื่นก็ทำเหมือนกันด้วย พวกเขามองฉันตั้งแต่หัวจดเท้า ฉันไม่ชอบที่พวกเขามองฉันแบบนั้นเลย –.– “นั่นแหละที่ครูจะบอกพวกเธอทุกคน จางฮุน เพื่อนซี้เธออยู่ไหนล่ะจ้ะ” อาจารย์ชองถามอย่างอ่อนหวาน “เขาบอกว่าวันนี้จะไม่มาครับ” ผู้ชายคนนั้นตอบอย่างขี้เกียจ นายคนนี้ชื่ออะไรนะ จางฮุนใช่ไหม ทำไมนายถึงมองฉันแบบนั้นล่ะ “จ๊ะ ทุกคน นี่คือนัมฮเยกยอง นักเรียนใหม่ที่ย้ายมาจากโรงเรียนเดกู จะมาร่วมชั้นกับเรานับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป กรุณาต้อนรับเธอด้วย” “ยินดีต้อนรับสู่ห้อง 3-1” ทั้งห้องพูดเป็นเสียงเดียวกัน และฉันก็โค้งคำนับพวกเขาเป็นการทักทาย “ดูซิว่าครูจะให้เธอนั่งตรงไหนดี ฮเยกยอง” อาจารย์ชองพูดและกวาดสายตาไปทั่วห้อง “อาจารย์ครับ เธอนั่งข้างผมได้ครับ! ตรงนี้ครับ! ตรงนี้!” จางฮุนเริ่มส่งเสียงดังอีกครั้งและโบกมือขึ้นกลางอากาศอย่างลนลาน เขานั่งอยู่หลังห้องริมหน้าต่าง ทั้งห้องหัวเราะเขาเพราะเขาไม่อายเลย – แต่ฉันสิอาย “ดูเหมือนเธอกระตือรือร้นมากเลยนะวันนี้ จางฮุน” อาจารย์ชองกระเซ้า “ครูละสงสัยจังว่าทำไม” “ผมกระตือรือร้นกับผู้หญิงน่ารักๆ น่ะครับ ^_^” เขาพูดอย่างทะลึ่งตึงตัง “อูยยยยย...”” ทั้งห้องส่งเสียงเชียร์เขาอีกครั้ง หน้าฉันแดงเข้าไปใหญ่ “เงียบๆ หน่อยจ๊ะทุกคน” อาจารย์ชองสั่ง และทั้งห้องก็เงียบอีกครั้ง “เธอบอกว่าโอแฮยองจะไม่มาเรียนวันนี้ใช่มั้ย จางฮุน” “เขาว่าอย่างงั้นน่ะครับ” เด็กหนุ่มว่า “งั้นวันนี้เธอก็โชคดี” อาจารย์บอกเขาด้วยรอยยิ้ม แล้วหันมาหาฉันพลางพูด “ฮเยคยอง เธอนั่งข้างเขาไปก่อนนะ” ฉันพยักหน้าและเห็นนายนั่นยกมือขึ้นพร้อมกับพูดว่า “เยส! เยส! วู้ฮู้~ >o< ” ฉันว่าเขาคงเป็นศิษย์โปรดอาจารย์ชองแน่ๆ อาจารย์ ‘ส่ง’ ฉันไปให้เขา ไม่ใช่คนอื่น ทว่าเขาเป็นคนเดียวที่ทำตัวเหมือนตัวตลก ฉันเดินไปทางเขาและยิ้มให้กับผู้หญิงสองสามคนที่เดินผ่าน ด้านหน้านายนั่น มีที่นั่งว่างข้างๆ เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ทำไมไม่ให้ฉันนั่งตรงนั้นนะ TT_TT พอฉันเข้าไปใกล้นายนั่น จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นและโค้งคำนับฉัน จนฉันกระโดดตัวโยนเป็นการโต้ตอบ “สวัสดี! ฉันชื่อพาร์คจางฮุน ยินดีที่ได้รู้จัก!” เขาพูดแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง ฉันหวังว่าเขาไม่ได้ทำแบบนั้น ทุกคนกำลังมองเราด้วยความสนใจ อีตางี่เง่า ฉันฝืนยิ้มและค่อยๆ นั่งลง ในไม่ช้าเขาก็โผล่มาอยู่ข้างๆ ฉัน มองฉันด้วยอาการกระตือรือร้นเกินเหตุ –_–;; นายพาร์คจางฮุนคนนี้เริ่มทำให้ฉันรำคาญ ขอบคุณพระเจ้าที่ผู้หญิงตรงหน้าฉันดึงฉันเข้าร่วมการสนทนากลุ่มเรื่องสงครามเกาหลี ก่อนที่จางฮุนจะทำได้ “นี่ คิมอึนจี! เธอขโมยคู่ฉันไปนะ!” จางฮุนคัดค้าน “ใครบอกว่าเค้าเป็นคู่นายล่ะ พาร์คจางฮุน” อึนจียิ้มเยาะ เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่มวยผมทั้งสองข้าง เธอมัดผมเหมือนชุนลีในเกมสตรีทไฟต์เตอร์ “ใช่รึเปล่าล่ะ ฮเยกยอง” อึนจีถาม “เอ่อ...” ฉันหันกลับไปด้วยความสับสน “อย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ ฮเยกยอง เขาน่ะน่ารำคาญ” อึนจีบอกและทำสีหน้าสบายใจใส่จางฮุน “เธอ!!” เขาร้องและยืนขึ้นทันที “จางฮุน เป็นอะไรไป” อาจารย์ชองถามเมื่อเห็นเขา “ไม่มีอะไรครับ... ก็แค่มีปัญหากับคนฉลาดนิดหน่อย” เขาพึมพำและค่อยๆ นั่งลงอีกครั้ง พร้อมกับมองอึนจีอย่างไร้ความปราณี ... ... “ฮเยกยอง ฉันจะเล่าเรื่องห้องนี้กับคนที่เธอควรสังเกต” อึนจีพูดตอนเปลี่ยนคาบในสองชั่วโมงต่อมา เราสนิทกันมากขึ้นหลังการสนทนากลุ่ม เราคุยกันทุกเรื่อง แต่ฉันคิดว่าตัวเองไม่มีวันเข้ากับสติปัญญาเธอได้เลย “ผู้ชายที่นั่งข้างเธอคือคนที่เธอก็รู้ว่าใคร เขาเป็นนักเรียนติดอันดับต้นๆ ของห้องนี้ ฉันยังตามเขาอยู่เสมอไม่ว่าฉันจะพยายามอย่างหนักแค่ไหน! เธอเชื่อไหมว่าเขาได้ที่หนึ่งทั้งที่เราคะแนนเท่ากันตอนสอบไฟนอลปีที่แล้ว! เขารู้วิธีทำให้อาจารย์ชอบเขา <_< ” ฉันบันทึกข้อมูลใหม่เกือบในทันที ฉันจะจำจางฮุนได้แน่ โดยเฉพาะเวลาที่เขาคุยกับฉัน – ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ “เห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงนั้นมั้ย” อึนจีเริ่มพูดขึ้นอีกครั้งและชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงผมยาวหน้าตาน่ารักที่อยู่อีกฟากห้อง ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ค่อนข้างเจ้าชู้ เห็นเธอกำลังเฟลิตกับจางฮุนและผู้ชายคนอื่นๆ ระหว่างการสนทนากลุ่ม “ผู้หญิงคนนั้นชื่อคังซองฮี ยัยนี่เจ้าชู้ ฉันละเกลียดที่เค้าชอบติดหนึบจางฮุนและแฮยอง ยัยนี่ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่หรอก” อึนจีฟึดฟัด ฉันเห็นด้วยกับเธอ ไม่รู้ด้วยเหตุใดพฤติกรรมของคังซองฮีทำให้ฉันอารมณ์เสีย “โอ๊ะ ให้ตายสิ ดูจางฮุนสิ!! o_O ” จู่ๆ อึนจีก็อ้าปากค้าง ฉันหันศีรษะไปเห็นจางฮุนกำลังเต้นรำอยู่หน้าซองฮี ทุกคนเริ่มปรบมือและเรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมาขณะมองดูเขาเต้น --เขาเต้นอย่างที่เรนเต้น จางฮุนเต้นได้ดีทีเดียว นายนั่นรู้อะไรหลายอย่างแฮะ แล้วก็.... ปัง!!!   Create Date : 25 กันยายน 2552     Last Update : 25 กันยายน 2552 9:38:12 น. Counter : 916 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ปีกสีขาว...เรื่องราวของความรัก ชื่อสินค้า : ปีกสีขาว...เรื่องราวของความรัก ISBN : 978-974-09-5765-2 โดย : Anika แปลโดย : Envy จำนวนหน้า : 144 ราคา : 119 รายละเอียด : อุตส่าห์มีพี่ชายพี่สาวสุดเริ่ดทั้งที แต่ดั๊นบอกใครไม่ได้ซะนี่ เพราะนอกจากจะไม่มีใครยอมเชื่อฉันแล้ว... พวกพี่ๆ ยังจะอัดฉันอีกถ้าฉันบอกเรื่องนี้กับใคร >.< (พี่จ๋า~ พวกพี่พูดเล่นใช่มั้ยที่บอกว่าฉันเป็นความอัปยศของพวกพี่น่ะ T.T) สองคนนั้นหาว่าฉันคบเพื่อนไม่ดี แต่ฉันว่าเพื่อนๆ พี่น่ะแย่ยิ่งกว่าอีก โดยเฉพาะ ‘ชองจีฮุน’ เขาเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ยถึงชอบตะโกนใส่ฉันจัง นอกจากนี้ยังชอบด่าฉัน บังคับฉัน แล้วก็ข่มขู่ฉันอีกต่างหาก แถมพวกพี่ๆ ยังเป็นใจประเคนน้องสาวผู้น่าสงสารให้เขาโขกสับซะอย่างนั้น โฮๆๆ ไม่มีใครรักฉันเลย ฉันเป็นลูกที่ถูกเก็บมาเลี้ยงจริงๆ เหรอเนี่ย พวกพี่ถึงทำกับฉันแบบนี้ แง้~   Create Date : 28 มีนาคม 2551     Last Update : 28 มีนาคม 2551 10:40:27 น. Counter : 618 Pageviews.   2 comment Share Tweet

My Pingpong Boy แสบซ่าส์ท้าใจนายตัวดี 2 ชื่อหนังสือ: My Pingpong Boy แสบซ่าส์ท้าใจนายตัวดี เล่ม 2 (เล่มจบ) ISBN: 978-974-7503-02-9 ผู้เขียน: Moeun Lorn ผู้แปล: Envy จำนวนหน้า: 192 รายละเอียด: ในที่สุดฉันกับปิงปองบอยก็คบกัน (จริงๆ) จนได้ ท่าทางฉันจะเป็นพวกชอบความรุนแรงซะล่ะมั้ง ตานั่นน่ะนะถ้ารู้จักหุบปากกับแต่งเนื้อแต่งตัวเสียหน่อย เขาก็เป็นเจ้าชายดีๆ นี่เอง เหมาะสมกับเจ้าหญิงเกาหลีอย่างฉันเป็นที่สุด ฮิๆ แต่มีหรือที่คู่ของเราจะคบกันอย่างปกติชนเหมือนชาวบ้านชาวช่อง นอกจากปัญหาวุ่นวายร้อยแปดที่มีหมอนี่เป็นศูนย์กลางแล้ว ความเอาแต่ใจและนิสัยที่คาดเดาไม่ได้ของเขาน่ะรับมือยากที่สุดเลยล่ะ ท่าทางฉันจะได้ร้องไห้จนน้ำแห้งหมดตัวแหงๆ ตัวอย่าง (ก่อนได้รับการ edit) -34- เชิดหน้า ฉันบิดขี้เกียจ หาวและลุกมานั่งทั้งๆ ยังหลับตา แล้วจำได้ว่าตัวเองนอนอยู่ที่ห้องของจองซาง ฉันรีบลืมตา ตระหนักว่าตัวเองนอนผิดทิศอีกครั้ง ฉันดูนาฬิกาปลุกเห็นว่าเป็นเวลา 8.00 น.ก็ตระหนก ฉันดึงผ้าห่มอย่างรีบร้อนพลางตะโกนว่า “จองซาง! เราไปโรงเรียนสายแล้ว!” เขางึมงำอะไรบางอย่างอยู่ใต้หมอนและไม่คิดจะขยับตัว ฉันเอนไปข้างหน้าแล้วคว้าผ้าห่มจากตัวเขา “นี่! ตื่นได้แล้ว!” เสียงตะโกนของฉันกับการดึงผ้าห่มไม่เวิร์ค ยังไม่มีการโต้ตอบ เขายังนอนนิ่งเป็นหิน พนันได้เลยว่าผู้ชายคนนี้นอนหลับได้แม้จะไฟไหม้บ้าน --- และถ้าเขาตายเพราะสาเหตุนี้ เจ้าตัวก็คงจะไม่รู้เหมือนกัน พอเริ่มหมดแรง ฉันก็คว้าหมอนใต้หัวเขา และวางฝ่ามือทั้งสองข้างกับข้างใบหน้าเขา หันเขามาทางฉัน พอฉันสบตากับเขา ก็แทบจำเขาไม่ได้เพราะมีรอยช้ำน่าเกลียด รอบดวงตาข้างขวา ฉันปิดปากด้วยความประหลาดใจ คิดว่าเขาอาจจะลืมรอยช้ำนั้น 1) เขาเดินชนอะไรสักอย่างกลางดึกระหว่างทางไปห้องน้ำ 2) มีสาเหตุจากวิญญาณ (ไม่น่าเชื่อว่าจะจริง) 3) ฉันอาจจะน็อคหน้าเขาขณะอยู่ในสภาพหลับใหล (เป็นไปได้มากที่สุด) เห็นว่าตัวเองนอนหลับในทิศทางตรงกันข้าม ฉันสรุปว่าเป็นความผิดฉันเอง ฉันอาจจะเตะเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งอธิบายการโคจรของฉันได้ด้วย เป็นไปได้ไหมว่าเขาไม่รู้สึก เจ็บปวด แต่กระนั้น จองซางก็ยังเป็นคนหลับลึก เขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรสักอย่าง พอจองซางลืมตามองฉัน ฉันแทบไม่เห็นตาขวาภายใต้ขอบตาที่บวมเป่ง เขาคล้ายตัวแรคคูน เพียงแต่ว่าเขาน่ารักกว่า ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เอาละ--- แค่นิดหน่อยเท่านั้น “เราไม่ได้สายนะ ยัยเบ๊อะ นาฬิกาเรือนนั้นไวไปสองชั่วโมง ฉันยังไม่ได้ซ่อม” เขาอุบอิบใต้ลมหายใจ อย่างไรก็ดี เห็นเขาก็ทำให้ฉันต้องแผดหัวเราะเสียงแหลมขึ้นมาทันใด ฉันต้องกุมท้องเพราะว่าหัวเราะจนคัดท้องมากๆ เขาคว้าหมอนโยนใส่หัวฉัน แทรกเสียงหัวเราะฉัน “เธอหัวเราะทำไม” “ฉันฝันดีน่ะ” ฉันรีบตอบ เขาได้แต่มองฉันด้วยสีหน้าว่างเปล่า ฉันจึงเสริมว่า “ว่าได้อัดคนบางคน” “ใคร” “ก็แค่คนหล่อที่พอโดนฉันต่อยก็กลายเป็นคนขี้เหร่” “ตลกหรือไงน่ะ” เขาถามด้วยท่าทางรำคาญ เงยศีรษะจากหมอน และก้มลงมองเท้าตัวเอง “เวรละ เท้าฉันเปียกๆ แฮะ” อ๊าย! ฉันพนันว่าตัวเองคงน้ำลายไหลหกลงเท้าเขาด้วย เขาลุกมานั่งอย่างไว มองเท้าตัวเอง “เธอทำน้ำลายหกใส่เท้าฉันเรอะ” เขาถามอย่างอึ้ง งั้นบางทีการน็อคเขาเข้าที่ตาก็ไม่ใช่อย่างเดียวที่ฉันได้ทำลงไป เขาวางเท้าใกล้ๆ หน้าฉัน “อ๊า! เช็ดออกสิ แต่เธออาจจะอยากเช็ดหน้าตัวเองก่อนนะ” ฉันฟึดฟัดและบีบจมูกตัวเอง “และนายอาจจะอยากล้างเท้านายก่อน” “อะไรนะ” เขาดูเท้าตัวเอง “มันเหม็นเพราะเธอทำน้ำลายหกใส่นะ” ฉันยิ่งอาย รีบใช้เสื้อที่ตัวเองใส่เช็ดปาก มันไม่ใช่เสื้อฉัน ฉันจะสนไปทำไม เขาทำหน้ารังเกียจ “นี่! นั่นมันเสื้อฉันนะ!” “แล้วไง” “แล้วไงล่ะ เธอทำหมอนฉันเปื้อน ตอนนี้ก็ยังมาทำเสื้อฉันเปื้อนอีก!” ฉันขึ้นเสียงให้พอเหมาะกับเขา ดันเท้าเขาให้ห่างจากหน้าฉัน “นายกลายเป็นสัตว์ประหลาดแพร่เชื้อโรคตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ!” “นี่คือครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้มานอนค้างที่นี่” “หุบปากไปเลยย่ะ ใช่ว่าฉันอยากมาค้างที่นี่ตั้งแต่ทีแรก” “คนอย่างเธอควรจะนอนในโลง แบบนั้นเธอจะได้นอนดิ้นไม่ได้ แต่ยังไงซะ--- เธออาจจะจมสระน้ำลายตัวเองตาย” “นี่! นายจะบอกว่าฉันเหมือนศพใช่ไหม!” “ก็เมื่อคืนเธอเหมือนนี่นา” “หุบปากไปเลยย่ะ อย่างน้อยฉันก็ไม่เหมือนแรคคูน!!” เขาเลิกคิ้วมีคำถาม ”อะไร แรคคูน!” เขาโยนขาข้ามเตียงไปอีกด้าน ดิ่งออกจากห้องไป ให้เวลาเขาห้าวินาทีและเราจะได้รู้ตอนจบ ฉันนับหนึ่งถึงสี่ เรื่องก็เกิดขึ้น เขาพรวดพราดเข้ามาในห้องราวกับกระทิงเปลี่ยว--- หรือฉันอาจจะพูดว่า--- ราวกับแรคคูนโกรธ และเขาก็ชี้หน้าฉันอย่างไม่อยากเชื่อ ฉันร้องเสียงแหลมเป็นการโต้ตอบ ตะเกียกตะกายลงจากเตียงและถือหมอนบังหน้าอกเป็นโล่กำบัง “เกิดบ้าอะไรขึ้นกับหน้าฉัน เธอทำใช่ไหม!” “เปล่า” ฉันตอบ พยายามซ่อนความผิดบนใบหน้าตัวเอง “แล้วทำไมนายต้องทำโอเว่อร์ด้วยล่ะ นายไม่สนใจหน้าตาตัวเองนี่นา!” “เธอชกฉันตอนฉันหลับ!” ฉันรู้สึกว่าเกิดอาการงอนขึ้น เสียงฉันเบาลงตอนพูดว่า “ถึงฉันทำ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจทำจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ---“ “เธอจะชดใช้เรื่องนี้!” “ขอโทษนะ ฉันเสียใจจริงๆ นายจะตื้บฉันไหม” ฉันถาม งอตัวหนีเขาพลางชูหมอนเหนือศีรษะ ค้ำตัวจากการรังแก แล้วฉันก็ได้ยินเสียงเขาระเบิดหัวเราะออกมา แฟนฉันกำลังหัวเราะเยาะใส่ฉัน คราวนี้ ฉันโยนหมอนใส่เขา แทรกที่เขาหัวเราะ “ตลกอะไรกันนักกันหนา” เขาล้มลงบนเตียง นอนหนุนศอก และหันมามองฉัน “เธอจะพูดก็ได้ว่าเราสองคนถูกกำจัดจากการประกวดงี่เง่านั่นแล้วมั้ง ใช่ไหมล่ะ” “อะไร” “วันนี้มีการประกวดหนุ่มสาวหน้าหวาน”   Create Date : 29 มกราคม 2550     Last Update : 27 พฤศจิกายน 2551 22:09:14 น. Counter : 629 Pageviews.   1 comment Share Tweet

My Pingpong Boy แสบซ่าส์ท้าใจนายตัวดี1 ชื่อหนังสือ: My Pingpong Boy แสบซ่าส์ท้าใจนายตัวดี เล่ม 1 (2 เล่มจบ) ISBN: 978-974-7503-01-2 ผู้เขียน: Moeun Lorn ผู้แปล: Envy จำนวนหน้า: 176 รายละเอียด: ใครๆ ก็หาว่าฉันน่ะสวยเริ่ดเชิดหยิ่ง แต่ความจริงแล้วฉันทั้งอ่อนไหวทั้งขี้แยสุดๆ เลยล่ะ ยิ่งมาเจออีตาปิงปองบอยงี่เง่านี่ ฉันก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ไม่ใช่เพราะเศร้า... แต่เพราะโมโหจนกระอักออกมาเป็นน้ำตาต่างหาก จะมีผู้ชายคนไหนหยาบกระด้าง อวดดี และปากปีจอได้เท่านี้อีกมั้ย ทั้งที่อยากจะอยู่ห่างๆ หมอนี่ให้มากที่สุด แต่ดันมีเหตุต้องมาเกี่ยวข้องด้วยจนได้สิน่า โอ๊ย! ฉันจะคลั่งตายเพราะไอ้บ้าปิงปองจอมซกมกนี่รึเปล่าเนี่ย! ตัวอย่าง (ก่อนได้รับการ edit) -6- ไม่อีกแล้วนะ เลยหนึ่งทุ่มตอนเราแวะไปส่งนานาที่บ้านหลังใหญ่ซึ่งคล้ายแมนชั่นมากกว่า พี่เลี้ยงของนานาออกมารับเธอเข้าบ้าน ฉันโบกมือลาเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เด็กสาวตัวน้อย เริ่มค่อยๆ ชอบฉันมากขึ้น ฉันรู้สึกผิดที่คิดว่าเธอเป็นเด็กนรก คำถามเริ่มผุดในใจฉันอีกครั้ง ถ้านานากับปิงปองบอยเกี่ยวข้องกัน งั้นก็หมายความว่าทั้งคู่รวยงั้นหรือ และถ้าปิงปองบอยรวย ทำไมเขาถึงไม่ล้างภาพลักษณ์เขาให้ดีขึ้น ฉันแน่ใจว่าภายใต้หน้ากากอัปลักษณ์ของเขานั่นต้องมีคนหน้าตาที่ดีกว่านี้ฝังไว้ ทำไมปิงปองบอยไม่เข้าไปข้างในพร้อมนานาตอนที่พี่เลี้ยงเธอมารับเข้าไปล่ะ ฉันหวังว่าเขาไม่ได้ตั้งใจเอ่ยลาฉันหรอกนะ อ้า ฉันรู้แล้ว เขาต้องขอบใจฉัน คำขอบใจที่มาจากเขาคงดีไม่น้อย และถ้านานามีพี่เลี้ยง แล้วทำไมถึงอยากให้ปิงปองบอยเป็นพี่เลี้ยงเธออีกล่ะ ฉันคิดว่าตัวเองปวดหัวเข้าแล้ว นี่แหละสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคุณอยากรู้จนเกินไป พาร์คจองซางรู้จักกันในนามปิงปองบอยกำลังเอนพิงประตูเหล็กพร้อมกับหลุบตาลง ชั่วขณะเขาทำให้ฉันนึกถึงพวกผู้ชายที่ไม่ต้องพยายามอย่างหนักก็ยืนเท่ได้ในท่านั้น มัน เป็นเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ตายละ บ้าชะมัด ฉันคิดอะไรออกไป -- ลบความคิด -- “มันจบแล้ว กลับบ้านซะ” เขาอุบอิบพูดอย่างขมขื่น “หือ” เขาผละจากประตู พูดเสียงดังขึ้น “เสร็จแล้ว เธอกลับบ้านได้!” “นายตะโกนทำไม” “เพราะเธอช้าชะมัดยาด” ช้า เขากำลังกล่าวหาว่าฉันช้า “แล้วนายคิดหรือว่าการตะโกนจะช่วยให้นายเข้าประเด็นได้!” “เธอคาดหวังให้ฉันทำอะไรอีก ยัดคำพูดของฉันใส่หูเธอ และรอให้มันดำเนินการผ่านสมองช้าๆ ของเธอรึไง!” “ไอ้ชั่ว เราจบกันแล้ว” ฉันพูดพลางหันหนีจากเขา “อย่าคิดจะเอ่ยลากับฉันละ เราไม่ใช่เพื่อนกัน และฉันไม่คิดว่าเราจะเคยเป็น” “ช่างเถอะ ไอ้คนไม่เอาไหน นายคิดว่าฉันอยากเอ่ยลานายรึไง ฉันแทบจะทนเห็นหน้านายไม่ไหวแล้ว!” “งั้นก็ไม่ต้องทน ไม่มีใครเอามีดจี้คอเธอซะหน่อย” “ฉันจะไปละ!” “ไปเลย!” “ฉันไปแล้ว!” “ไม่ เธอยังไม่ไป ฉันยังเห็นเธออยู่เลย” “ทำไมนายต้องดูฉันไปด้วย อีตาตูดหมึก” “ฉันเปล่าซะหน่อย ยัยสมองช้า ฉันจะกลับบ้านทางเดียวกับเธอนั่นแหละ” ฉันหันศีรษะกลับไปมองเขาขณะที่เขาตามมา “แต่ฉันคิดว่านายอยู่ที่นี่ซะอีก ในบ้านหลังใหญ่กับนานาน่ะ นายเป็นอาเขาไม่ใช่เรอะ” เขาเดินผ่านฉันไป “ฉันมีบ้านของตัวเอง ทนพ่อแม่ไม่ไหวน่ะ” “อะไรนะ อายุอย่างนายมีบ้านเป็นของตัวเองแล้วเรอะ” เขาแอบมองมาทางฉัน “น้ำเสียงเธอดูตื่นเต้นนะ” “เปล่า ทำไมฉันต้องตื่นเต้นด้วยล่ะ” “คิดให้ดีสิว่าเธอเป็นที่รู้จักในนามคุณโสฯ ประจำโรงเรียน...” เขาเดินห่างออกไป มองซ้ายขวาก่อนจะข้ามถนน “... ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ ลีจีวอน” เขาพูดจบ โกรธคำกล่าวหาของเขา ฉันเลยกรี๊ดออกมา “ฉันเกลียดนาย! อีตาบ้าปิงปองบอยงี่เง่า!” --- “แม่คะ! พ่อคะ!” ฉันตะโกนเสียงดังขณะที่เตะรองเท้าข้างขวาออก “หนูกลับมาบ้านแล้วค่ะ และหนูก็อารมณ์เสียด้วย!!” ทันใดนั้นจินฮยองก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแลบลิ้นใส่ฉัน “พี่มีปัญหาแล้วละ!” เขาเยาะเย้ย ฉันสะบัดรองเท้าอีกข้างจนมันบินผ่านธรณีประตูไปโดนหัวโตๆ ของเขา เขาร้องไห้ และฉันก็หัวเราะระบายความโกรธที่ทวีขึ้น “เยส! ได้แต้ม!” ฉันตะโกนพลางตบมือ ฉันรีบเข้าครัวซึ่งแม่กำลังเตรียมอาหารค่ำอยู่ ฉันค่อยๆ คืบคลานอยู่ข้างหลังแม่ จนแม่หันกลับมา สลัดน้ำสบู่ใส่หน้าฉัน “หวายย! แม่! ตาหนู!” ฉันร้องไห้ ฉันได้ยินเสียงจินฮยองหัวเราะเป็นพื้นหลัง แม่เช็ดหน้าให้ฉันและลูบแก้มเบาๆ “ลูกก็รู้ พ่อเป็นห่วงลูกมาก ลูกไม่โทร.หาเรา พ่อเขาเลยออกไปตามหา เขายังไม่กลับมาเลย” “พ่อบอกว่าพ่อจะหักคอพี่” จินฮยองพูดแทรก “จินฮยอง” แม่เตือน ฉันมองรอยแผลบวมเป่งบนหน้าผากเขา “ตอนนี้นายมีสองหัวแล้ว รู้หรือเปล่า จินฮยอง บางทีตอนนี้สมองอาจจะเริ่มเติบโต” เขาแลบลิ้นใส่ฉัน ฉันตั้งใจจะเตะเขาแรงๆ แต่แม่ก็คว้าฉันเข้าที่แขน “จินฮยอง ถ้าลูกไม่ออกจากครัวละก็ พรุ่งนี้ลูกจะไม่ได้กินข้าวเที่ยง” แม่ขู่เขา นั่นแหละสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่แม่พูดกับเขา จินฮยองปากยื่นด้วยความปราชัย และออกจากครัวไป “เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมพ่อเป็นห่วงหนูนักล่ะคะ” “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก พ่อเขาอยากคุยกับลูกน่ะ” “เรื่องอะไรคะ” “พ่อเขาอยากให้ลูกช่วยอะไรสักอย่าง เจ้านายเขาขอร้องเขามา เขาต้องการพี่เลี้ยงให้หลานสาวเขาน่ะ” ฉันร้อง “พี่เลี้ยงเด็กเหรอคะ ทำไมหนูต้องไปเลี้ยงเด็ก หนูหมายถึง--- หนูยังทนน้องชายตัวเองไม่ได้เลย” นั่นทำให้ฉันคิดถึงปิงปองบอยกับความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับหลานสาวของเขา “ไม่เชิงเลี้ยงเด็กหรอก ก็แค่ไปอยู่เป็นเพื่อนเค้า เค้าอยากมีพี่สาวน่ะ” “เป็นผู้หญิงเหรอคะ” “จ้ะ” “อายุเท่าไหร่คะ” “เก้าขวบ” “น่ารักไหมคะ” “น่ารักสิ” “อวดดีหรือเปล่าคะ” “ไม่เลยจ้ะ” “ฉลาดไหมคะ” “เก่งเลยละ” ฉันส่ายหัว กึ่งงง “แล้วเค้าก็ต้องการพี่เลี้ยงเด็กเหรอคะ” แม่ถอนหายใจ “เค้าเป็นเด็กขี้เหงาน่ะ จีวอน” “ชื่ออะไรคะ” “อันนานา” --- PingPongBoy says: บอกฉันสิว่าเธอล้อเล่น KoreanPrincess says: ทำไมฉันจะต้องล้อเล่นด้วยล่ะ “เขาเป็นเจ้านายพ่อน่ะ จีวอน พ่อปฏิเสธไม่ได้ ลูกชายเขาทำได้ก็แค่ดูแลนานา แต่พ่อเขารู้สึกว่าเขาต้องรับผิดชอบ เขาก็เลยขอร้องให้พ่อช่วย พ่อเลยบอกเขาไปว่าพ่อมีลูก สาวที่เข้ากับเด็กๆ ได้ดี” “แต่พ่อคะ! พ่อโกหกเขานะคะ! พ่อทำแบบนี้เพื่อให้ได้เลื่อนขึ้นใช่ไหมคะ!” “เปล่าจ้ะ ไม่ใช่แน่นอนเลยจ้ะลูกรัก ลูกก็รู้ว่าถ้าลูกไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ลูกก็จะไม่ได้เงินค่าขนม” “พ่อทำกับหนูอย่างนั้นไม่ได้นะ” “ลูกอยากให้พ่อทดสอบลูกใช่ไหม จีวอน ลูกก็รู้... คุณพาร์คจะให้ค่าจ้างที่เหมาะสม” ใช่สิ มันทำให้ฉันช็อกทีเดียวที่รู้ว่าพ่อของพาร์คจองซางเป็นเจ้านายพ่อฉัน และยิ่งช็อกเข้าไปใหญ่ที่รู้ว่าคนที่ฉันต้องไปเป็นเพื่อนคืออันนานา เด็กประหลาด สมองโต และปากดี อย่างไรก็ตาม สรุปได้ว่าฉันทำไปก็เพื่อเงิน PingPongBoy says: ช่างเหอะ ฉันไม่สน เธออาจจะทำไปเพื่อเงิน เอาละ อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็รู้ว่าฉันเป็นอิสระจากนานาแล้ว KoreanPrincess says: ใช่สิ! นายไม่ชอบหลานสาวตัวเองใช่ไหม และนายคิดจริงๆ หรือว่าฉันคิดอะไรตื้นๆ แบบนั้น PingPongBoy says: ฉันไม่ได้ไม่ชอบนานา แต่ฉันก็คิดว่าเธอคิดอะไรตื้นๆ แบบนั้นนะ KoreanPrincess says: ฉันไม่สนหรอกว่านายคิดยังไง งั้นตอนนี้นายก็มีเวลาว่างเป็นของตัวเองแล้วสิ PingPongBoy says: ฉันจะได้มีเวลาเล่นปิงปองมากขึ้น KoreanPrincess says: ในชีวิตนี้นายสนแต่เรื่องนั้นเท่านั้นเรอะ ปิงปองเนี่ยนะ PingPongBoy says: ใช่ ทำไมเขาถึงได้งี่เง่านักนะ ใครจะไปอุทิศชีวิตทั้งชีวิตกับปิงปองได้ยังไงล่ะ ฉันไม่เข้าใจเขาในจุดนี้ซะจริงๆ บอกตามตรง ฉันละเง็ง KoreanPrincess says: ฉันจะออกแล้วนะ PingPongBoy says: ตามใจ อย่างกับฉันจะสน KoreanPrincess says: ดี! PingPongBoy says: เดี๋ยว! มีอีกอย่างก่อนเธอไป KoreanPrincess says: อะไร PingPongBoy says: อย่ามองฉันนะพรุ่งนี้ ระหว่างเราจบลงแล้ว ฉันไม่รู้จักเธอ ฉันอยากตอบเขา แต่เขาออกจากระบบไปก่อนที่ฉันพิมพ์คำแรกเสร็จ ฉันปิดหน้าจอและสบถออกมาเสียงดัง “อีตาบ้า!”   Create Date : 29 มกราคม 2550     Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2550 20:19:20 น. Counter : 650 Pageviews.   2 comment Share Tweet

โหดหวานฮา รักแสบซ่าส์ของสาวบาร์เทนเดอร์ Bartender And The Beast ชื่อหนังสือ: โหดหวานฮา รักแสบซ่าส์ของสาวบาร์เทนเดอร์ Bartender And The Beast (เล่มเดียวจบ) สนพ. โรแมนติคบุ้ค ISBN: 974-93306-9-2 ผู้เขียน: Amaranth ผู้แปล: Envy จำนวนหน้า: 367 ราคา: 199 รายละเอียด: Bartender And The Beast หนึ่งในนิยายทางอินเตอร์เน็ตสุดฮิตของเว็บ Soompi รื่องราวระหว่าง แลนดี้ บาร์เทนเดอร์สาวสุดซ่า กับ จองมิน หัวหน้าแก๊งหนุ่มสุดเท่ ที่จะมาเล่าเรื่องราวทั้งสุข ทั้งซึ้ง ทั้งโหด ทั้งฮา ผ่านตัวหนังสือให้ผู้อ่านได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเขาและเธอ ตัวอย่าง: “มานี่ ฉันไม่กัดเธอหรอกน่า ฉันสัญญา” เขาสั่ง คิดว่าตัวเองเริ่มรู้สึกเหมือนเป็นคนขี้ขลาด ฉันกำขวดเปล่านั้นแน่นและก้าวไปข้างหน้าอย่างลังเล “คะ?” “เข้ามาใกล้อีก” ฉันทำตามประหนึ่งเป็นคำสั่ง ยัยโง่งี่เง่า เธอมันรนหาที่ตาย สติของฉันพูดกับตัวเอง ไม่นะ ยัยโง่ เธออยู่ในตำแหน่งได้เปรียบ จำขวดในมือไม่ได้รึไง สติอีกด้านหนึ่งของฉันตอบ จากนั้นฉันก็อยู่ตรงนั้น ใกล้เขาพอดู ภายในระยะที่เอื้อมถึง “อะไรอีกล่ะ” “ทำไม่เธอไม่เข้ามาใกล้อีก” “เพราะนายกลิ่นเหม็นน่ะสิ!” ฉันยอกย้อน แล้วเขาก็เอื้อมมือดึงเส้นผมของฉัน ทำให้หางเปียฉันยุ่ง คราวนี้เป็นตาฉันล่ะที่โหยหวน ฉันเริ่มปิดปากตัวเองด้วยความขวยเขินอย่างรวดเร็ว ฉันเปลี่ยนการโหยหวนเป็นการปิดปากแทน “ขอบใจ” เขาว่า ตาบ้านั่น เขาไม่ได้กัด แต่เขาดึง! แล้วเขาก็คว้ามือฉันไว้ วางเส้นผมของเขาสองเส้นไว้บนฝ่ามือของฉัน “เก็บมันไว้ เธอจะได้จำฉันได้” มีเสียงแก้วแตกดังก้องอยู่ในหู อุ๊ย ฉันทำขวดหล่น สิ้นคำสุดท้าย เขาก็ไป ฉันมองดูเขาหายลับไปกับความเงียบ และพบว่าตัวเองหวาดกลัวที่เห็นเขายังอยู่ เขาเป็นคนที่สูงคนหนึ่ง สูงโย่งกว่าคนอื่นๆ แล้วฉันก็เห็นเสื้อผ้าที่รีดจับจีบ ผู้ชายคนนี้ต้องใส่ชุดโอกาสพิเศษ ยกเว้นไทที่ผูกหลวมๆ เสื้อเชิ้ตที่เปิดตรงคอเสื้อและไม่พับแขน เขาเดินผ่านหมู่มวลคนเต้นรำราวกับว่าแอลกอฮอล์ไม่ได้มีอันตรายครอบงำเขาได้ และเขาก็หายไปในที่สุด ในที่สุดก็เกิดขึ้นกับฉัน เรื่องของคนขี้เมา เขาไม่ได้เมาหรอก แต่เขาอยากได้เส้นผมฉันไปทำอะไรล่ะ แล้วฉันจะทำอะไรเขาได้ละเนี่ย   Create Date : 08 กันยายน 2548     Last Update : 10 ตุลาคม 2548 12:23:58 น. Counter : 500 Pageviews.   9 comment Share Tweet