ตั้งใจไว้นานแล้ว จะต้องไปดูหุ่นละครเล็กโจหลุยส์ให้ได้ เป็นคนโบจึงชอบของโบ (โบราณ)

ปัญหาคือ ช่างหาเพื่อนไปได้ยากเย็น ชวนใครก็ส่ายหน้าหมด จนกระทั่งตัดใจแล้วว่าคงไม่ต้องชวนใคร ไปคนเดียวมิเห็นเป็นไร แต่นึกไอเดียดีๆ ขึ้นได้ ชวนพ่อกับแม่ไปดูดีกว่า เพราะเป็นของโบ ในฐานะผู้ให้กำเนิดคนโบ น่าจะชอบ แต่ท่านทั้งสอง ยังมิทันจะได้เข้ามายังเมืองบางกอก หุ่นละครเล็กโจหลุยส์ก็ถึงเวลาอำลาโรงละครเสียแล้ว



เหมือนเป็นกุศลของความตั้งใจ อยู่ๆ ก็มีคนมาชักชวน รับปากทันที ประสาคนใจง่าย (เฉพาะกรณีถูกล่อลวงด้วยของชอบ) ไม่รู้มาก่อนเลยว่าโรงละครจะปิดตัวแล้ว นี่เป็นสาเหตุที่เธอคนนั้นอยากพาลูกๆ ไปดูและมีแก่ใจนึกถึง ไม่งั้นคงชวดอีกตามเคย

การแสดงเพียงชั่วโมงนิดๆ กับราคาบัตร เคยคิดว่าแพงคืออยู่ที่ประมาณ 400-450.- คงต้องขอถอนรากถอนโคนความคิดของตัวเอง ตอนนี้ยิ่งลดราคาเหมือนเป็นการทิ้งท้ายอำลา เพราะอยากให้คนไทยไปดูกันเยอะๆ ราคาค่าบัตร 200 บาท ถูกแสนถูกเหมือนให้ดูฟรี

ราคาแค่นี้กับความประทับใจ และภาคภูมิใจในศิลปวัฒนธรรมไทยที่ประเมินค่ามิได้ ..
ดูอีกสักสิบรอบก็ยังไหว



เรื่องที่โรงละครนาฏยศาลาหมดสัญญาเช่านั้น ไม่ทราบรายละเอียดแน่ชัดดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่โรงละคร หากแต่เป็นร้านรวงในสวนลุมฯ ทั้งหมด จากคำบอกเล่าของเพื่อนร่วมงานบอกว่า เจ้าของพื้นที่ไม่ยอมต่อสัญญาให้เพราะต้องการนำไปทำอย่างอื่นที่ให้ผลประโยชน์ดีกว่า จะเป็นศูนย์การค้าหรือแหล่งที่อยู่อาศัย ก็มิอาจทราบแน่ เพราะแหล่งข่าวจากสภากาแฟนั้นมิอาจเชื่อถือได้ชัดเป็นเรื่องปกติของการรับข้อมูลและสื่อสารต่อแบบปากต่อปาก

หนุมาน เป็นดาวเด่นของเวทีนาฏยศาลา ทำหน้าที่รับแขกหน้างาน ต้อนรับผู้คนเข้าสู่โรงละคร เป็นขวัญใจช่างภาพสื่อมวลชนเพราะคิวคนเข้าถ่ายรูปนั้นมิได้ขาด ความน่ารักของหนุมานไม่ว่าในฐานะพนักงานต้อนรับ หรือนักแสดงชั้นนำบนเวที ซื้อใจผู้ชมได้ทุกเพศทุกวัยและเชื่อว่าซื้อใจฝรั่งได้ทุกชาติทุกภาษาที่เข้ามาชม น่ารักขนาดไหน ? ก็ขนาดที่ลืมคนเชิดหุ่นสามคนข้างหลังไปเลย สายตาเราจับจ้องอยู่ที่หุ่นจริงๆ เพราะหุ่นเหล่านั้นเหมือนมีชีวิต สื่ออารมณ์ความรู้สึกและดำเนินเรื่องราวได้ แม้ในยามไม่ได้ใช้คำร้องหรือบทบรรยาย

นั่นคือหุ่น แต่ฝีมือการชักเชิดประกอบกับเรื่องราวนั้นทำให้มีเสียงรำพึง
"น่าสงสาร" ออกมาจากปากได้


หนุมานชาญสมร ดาวเด่นของโรงละคร ก็เป็นเพียงหุ่นตัวหนึ่ง ทั้งที่ในยามไม่ใช้เสียงดนตรีสักแอะ ไม่ใช้เสียงพูดสักคำมาประกอบ แต่แค่เพียงชักหุ่นแสดงท่าทาง กลับเรียกเสียงฮาจากคนดูได้ทั้งโรง ช่วงเวลาของความเงียบประมาณ 10 นาที ที่หนุมานโชว์พา..เดี่ยวลีลานั้น เป็นสิ่งที่ประทับใจมากจริงๆ

การเชิดหุ่น ผู้เชิดต้องมีพื้นฐานของกานแสดงโขน จะเรียกว่าเป็นศิลปะแขนงเดียวกันได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะมีความต่างกันคือ โขนใช้คนแสดง แต่หุ่นละครโรงเล็ก แสดงด้วยหุ่น ทว่าที่จับใจคือการหล่อหลอมจิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกันระหว่างคนเชิดกับตัวละครหุ่น พวกเขาหรือเธอไม่ใช่แค่จับหุ่นยกขึ้นแล้วเชิดไปมา แต่แขนขาขณะเชิดต้องร่ายรำไปตามจังหวะไม่ต่างกับทาทางของหุ่นเลย

โจหลุยส์กำลังจะลาโรง และไม่รู้ว่าจะได้สถานที่ออกแสดงอย่างเป็นหลักเป็นฐานอีกเมื่อไหร่

พี่ที่มาด้วยกันพบปะกับอาจารย์เก่าที่พากันมากับสามีและมาดูอยู่บ่อยๆ เอ่ยปากว่า อยากให้ทุกคนช่วยกัน ถ้ารู้จักใคร หรือหน่วยงานไหน ที่มีกำลังพอจะจัดการแสดงเนื่องในโอกาสต่างๆ อยากให้ช่วยบอกต่อและประชาสัมพันธ์ เผื่อจะมีคนให้ความสนใจและติดต่อหุ่นละครโรงเล็กโจหลุยส์ไปแสดง เพื่อช่วยกันประคับประคองศิลปะหุ่นละครนี้ให้คงอยู่

ระดับอย่างเรา จะไปรู้จักใครที่ไหนล่ะ

แล้วเราจะทำอะไรได้บ้างนะ?

จึงมาเขียนบล็อกนี้


ผู้เขียนพลาดไปแล้ว ทั้งที่ตั้งใจไว้แต่ไหนแต่ไรมา เนื่องจากพ่อแม่ไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ และยังไม่ถึงกำหนดเวลาที่จะเดินทางมาเยือน แต่หากคุณยังมีโอกาสจนถึง 29 สิงหาคม อยากให้ พาลูกหลาน พาพ่อแม่ไปดูกันนะคะ




ไปดูตำนานพระราหูมาแล้ว ตามที่บอกค่ะ "ประทับใจมาก" ทั้งที่เป็น "ละครโรงเล็ก" แต่ฉากการแสดงทำได้สวยงามมาก โดยเฉพาะฉากโลกบาดาลและสรวงสวรรค์ และจะขอตอกย้ำความประทับใจด้วยการไปดูอีกสองตอนให้ครบครันในยามที่ยังมีโอกาส

เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ โอกาสเหล่านั้นจะหวนคืนมาอีก

ดูหุ่นละครโรงเล็กแล้ว ความรู้สึกที่มีมานมนานคืออยากดูการแสดงโขนที่แสดงโดยคนยิ่งแรงจัด

วันนี้ดูทีวี สมเด็จพระบรมมหนางเจ้าสิริกิติ์ ทรงตรัสถึงการแสดง "โขนนางลอย" ที่ศูนย์วัฒนธรรมในเดือนกรกฏาคมที่ผ่านมา พระองค์ท่านทรงตรัสว่า บัตรขายหมดเร็วมาก

จนต้องมีการจัดการแสดงรอบสองค่ะ ในเดือนพฤศิกายนนี้ ถ้ามีโอกาสอย่าพลาดเด็ดขาด เพราะได้ยินเสียงเล่าลือจากคนพาลูกๆ ไปดูว่า การแสดงโขนนั้นสวยงามตระการตามาก จึงขอฝากโขน ไว้ด้วยกัน ช่วยกันจ่ายตังค์ดู ช่วยกันสนับสนุน เพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการอนุรักษณ์วัฒนธรรมไทย แม้ว่าจะเป็นแค่ส่วนเล็กๆ แต่สามารถช่วยเติมเต็มชิ้นส่วนที่ขาดหายได้ เครื่องจักรจะทำงานสมบูรณ์ได้อย่างไร หากขาดฟันเฟืองเล็กๆ ไปตัวนึง เหมือนกัน ไม่ว่าจะหุ่นละคร หรือโขน จะพากันสืบสานต่อไปได้อย่างไร หากแม้แต่คนไทยยังไม่เคยนึกอยากจะดู

ขอย้ำ ถ้ามีโอกาส อย่าลืมไปช่วยกันดู เพื่อเป็นกำลังใจให้คณะละครโจหลุยส์หาทางกลับคืนสู่เวทีและดำรงอยู่คู่เมืองไทยต่อไปคะ

ขอบคุณค่ะ

จองตั๋วได้ที่ : //www.thaipuppet.com/


Credit : จำแหล่งที่มาของภาพมิได้ ขออภัยค่ะ