สิ่งที่พยุงโลกนี้เอาไว้




ณ.ท่าน้ำในวัดแห่งหนึ่งช่วงต้นฤดูฝน ตอนเย็นๆแดดร่มรำไร

พ่อและลูกชายกำลังให้อาหารปลาและยืนพูดคุยกันอยู่อย่างสนิทสนม

ลูก “พ่อครับน้ำไหลมาจากไหนครับ?”

พ่อ “น้ำไหลมาจากป่าไม้ซิลูก”

ลูก “ป่าไม้มาจากไหนครับ?”

พ่อ “ป่าไม้ก็มาจากบนภูเขาสูงๆไง”

ลูก “ภูเขามาจากไหนครับ?”

พ่อ “ภูเขาก็มีอยู่แล้วตามธรรมชาติ”

ลูก “ธรรมชาติมาจากไหนครับ?”

พ่อ “ธรรมชาติก็มาจากความสมดุลของสิ่งแวดล้อม

คนสัตว์และพืชที่อยู่ร่วมกันไง”

ลูก “ความสมดุลมาจากไหนครับ?”

พ่อ “ความสมดุลก็มาจากความรัก ความผูกพันธ์

เหมือนที่เมื่อเรารักบ้านที่เราอยู่

แล้วเราช่วยกันดูแลรักษาบ้านของเราไว้ให้น่าอยู่

เหมือนที่พ่อแม่รักลูก

แล้วก็เอาใจใส่ดูแลลูกอย่างดีไงล่ะ”

ลูก “พ่อครับแล้วถ้าผมไม่รักพ่อแม่ล่ะครับ?”

ลูกชายเงยหน้าขึ้นมองตาพ่อ พ่อจึงยิ้มและตอบว่า

พ่อ “ถ้าลูกไม่รักพ่อแม่น่ะเหรอ

ก็เหมือนกับว่าเราคนในบ้านเดียวกันไม่รักกันแล้ว

เราคิดว่าบ้านหลังนี้ไม่ใช่สมบัติส่วนรวมอันมีค่าของเราอีกต่อไป

คิดว่าธุระไม่ใช่ เราแค่มาอาศัยชั่วคราว หรือมาเพื่อกอบโกยเอาผล

ประโยชน์ด้วยความโลภแค่นั้น เราไม่ช่วยกันทำหน้าที่รักษาบ้านของเรา

หรือนิ่งเฉยเสีย ปล่อยให้คนอื่นเขามาทำลายบ้านของเรา

เราขาดสติที่จะระงับความโลภและความหลงผิดในใจ

สังคมนี้ก็จะขาดสมดุล

ธรรมชาติก็จะถูกทำลาย

ภูเขาก็จะถูกบุกรุก

ป่าไม้ก็จะถูกทำลาย

แม่น้ำก็จะแห้งเหือด

ปลาและต้นไม้ก็จะตาย

คนก็ไม่มีน้ำดื่มน้ำใช้

แล้วสุดท้ายเราก็อยู่ไม่ได้เพราะไม่เหลืออะไรเลย

ลูกลองมองดูเรือในแม่น้ำซิ

ไม่ว่าจะลำเล็กหรือลำใหญ่

ก็ต้องใช้น้ำพยุงเรือทั้งนั้น

ก็เหมือนสังคมของเรา ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวเล็กๆ

หรือจะเป็นสังคม เป็นประเทศหรือจะเป็นโลกทั้งใบนี้

ก็ลอยอยู่บนน้ำแห่งความรัก ความเข้าใจ ความเสียสละ

โดยเห็นแก่ส่วนรวมเป็นใหญ่ แบ่งปันและช่วยเหลือกันและกัน

ถ้าเราเห็นว่าเราจะทำอย่างไรก็ได้ตามใจของเรา

เราก็จะไม่เหลือแม้แต่บ้านที่เป็นที่อาศัยหลังสุดท้ายของเรา

เพราะว่าโลกใบนี้ทุกคนต่างเป็นเจ้าของ

ทำร้ายผู้อื่น ก็เท่ากับทำร้ายโลก

ทำร้ายโลก ก็เท่ากับทำร้ายผู้อื่น

สุดท้ายก็เท่ากับทำร้ายตัวเอง

ถ้าลูกรู้จักที่จะรักพ่อแม่ รักบ้าน รักโรงเรียน

รักเพื่อน รักคุณครู รักในหลวง รักประเทศของเรา

มีความกตัญญูรู้คุณ ทำหน้าที่ของตัวเองด้วยความซื่อสัตย์สุจริตใจ

ไม่คดโกงเอาเปรียบ มีน้ำใจช่วยเหลือทุกคนเสมือนญาติพี่น้อง

ก็เหมือนช่วยกันเติมน้ำใจให้กันและกันตลอดไป

น้ำใจก็จะไม่มีวันแห้งเหือดไปจากสังคมไทย

ทุกคนก็จะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขนะลูก ”

ลูก"ครับพ่อ"

ลูกชายโผเข้าอ้อมกอดของพ่อ พ่อก็ลูบศีรษะของลูกชายเบาๆด้วยความรัก


อิกคิว เรียบเรียง


ขอขอบคุณ น้ำใจของทุกๆ ท่านที่เข้ามาอ่าน และ อวยพรในวันเกิดปีนี้ของ

ผม และทำให้ผมยังมีกำลังใจแต่งเรื่องดีๆ ต่อไป

พรได้ที่ให้ไว้ขอให้ได้รับกลับคืนกลับไปหมื่นแสนเท่า และเหนือสิ่ง

อื่นใดน้ำใจของท่านก็เปรียบเสมือนน้ำในแม่น้ำที่ช่วยพยุงสังคมไทยให้น่ารื่น

รมณ์และอยู่รอดปลอดภัยตลอดไป

ขอบพระคุณอย่างสูงมา ณ.ที่นี้ด้วยครับ