ผมมีความฝันนั่นคือ การเปิดร้านอาหารเป็นร้านที่รวมทุกเชื้อชาติไว้ด้วยกันเป็นร้านที่คุณสามารถลิ้มรสอาหารนานาชาติได้ผมปรารถนาจะสร้างร้านนั้นกับเธอแค่เราสองคนผมยังไม่ได้คิดชื่อร้านเอาไว้เลยแต่ว่าทุกคนที่ได้เข้ามาทานอาหารที่นั่นจะต้องเต็มไปด้วยรอยยิ้มแม้แต่คนที่รู้จักกันแค่ผิวเผินก็สามารถนั่งด้วยกัน ที่โต๊ะตัวเดียวกันได้และ .. ยิ้มได้เห็นชื่อเรื่องสั้นๆ ง่ายๆ น่ารักดี คิดว่าคงจะใสๆ ดูสบายๆ ที่ไหนได้ ...เครียดแฮะแบบว่า เป็นพวกอ่อนไหวง่าย เซ้นซิทีพสูง เลยทนไม่ค่อยได้ กับเรื่องราวของคนดีๆ ที่ถูกกระทำ ..กระทำโดยคนเลวๆ อย่างหนึ่งกระทำโดยโชคชะตาอย่างหนึ่ง ที่กำหนดนำพาคนเลวๆ มาให้ดูไป ก็ไม่เข้าใจ ... ว่าทำไม คนเลวๆ คนนึง ทำไมถึงได้มีอิทธิพลมากมายต่อชีวิตของคนดีๆ คนนึง และคนดีๆ อีกหลายคนที่แวดล้อมเกี่ยวข้องดูไป ก็ขัดใจ ไม่รู้ว่าเพราะพระเอกอ่อนแอเกินไปหรือเพราะ นายตัวร้าย (ที่ไม่มียัยเจี๋ยมเจี้ยมคอยขัดเกลา) เลวร้ายมากเกินไป จนคนดีๆ อย่างพระเอกไม่มีเรี่ยวแรงกำลังจะกล้าหือ หรือคิดสู้ทั้งที่ก็มีสองมือ สองตีนคือๆ กันหากแม้เป็นเพราะไม่มีดีกรีความโหดสักน้อยนิดไปต่อกรแต่ก็ไม่อยากให้คุกเข่าลงอ้อนวอนแก่ใครง่ายๆ แต่เพราะความร้ายกาจของคน และสังคมของคนใจแคบไม่กี่คนซึ่งเป็นคนล้าสมัย ยังดูถูกเหยียดหยามในเชื้อชาติอันเป็นสายเลือดกำเนิดไม่ต่างกับการ "เหยียดสีผิว"พระเอก จึงเลือก ...จะห่อตัวเองไว้ ด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอดูแรกๆ ก็เกิดความสงสัย แล้ว...นั่นเป็นการใช้ชีวิต "อย่างกล้าหาญ" ตรงไหน?ดูๆ ไป จึงเข้าใจ นั่นคงหมายถึงการกล้าที่จะยิ้ม กล้าที่จะยอมรับมัน และมีชีวิตอยู่ต่อไป"สิ่งใดเกิดขึ้นแล้ว สิ่งนั้นดีเสมอ"คงจะใช้กับชีวิตพระเอกเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะสำหรับบิโตะสิ่ง(ซวย)ใดเกิดขึ้นแล้ว ซวยตลอด และจะซวยชั่วชีวิตถ้าไม่มีคนดีๆ ที่รักและเอื้ออารีย์แท้จริงและที่สำคัญคือ เป็นคนดีที่ไม่ถอดใจไปซะก่อนก็นั่นแหละ .... แสดงว่าพระเอก ก็ดีพอ ถึงไม่ถูกลอยแพในยามยากที่เหมือนจะบ่นๆ มานี่ ไม่ได้หมายความว่าหมั่นไส้คนดีศรีสังคมอะไรหรอกนะคะแต่กำลังจะเล่าถึง ฮายาคาวะ บิโตะ (Matsumoto Jun) หนุ่มลูกครึ่งฟิลิปปินส์ที่พ่อตายและแม่หายไป หายไป นี่ไม่ใช่ใครมาอุ้มให้หายสาบสูญนะคะ แต่อยู่ๆ ก็หายไป คงเป็นเพราะทนลำบากเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ไหวแถมยังเป็นลูก "ลูกครึ่ง" จากสามีฟิลิปปินส์อีกด้วยเรื่องสามีต่างชนชาตินี้ มันดูจะเป็นขี้ปากชาวบ้านอย่างหนึ่งเหมือนสาวไทยได้ฝรั่งเพียงแต่กลิ่นขี้ปากคงไม่เหมือนกัน เพราะสาวไทยได้ฝรั่งคนส่วนหนึ่งมักจะคิดว่าถูไถเอาเป็นว่า นั่นน่ะสิเออ เอ็งเจ๋งแต่ถ้าสาวไทยได้กับแรงงานพม่า .... จุด จุด จุด ....ก็นั่นล่ะ บิโตะที่เป็นลูกครึ่งฟิลิปปินส์ก็เหมือนลูกสาวไทยที่เกิดจากแรงงานพม่านั่นแหละค่ะทำนองนั้นเลยเรียกว่าซวยตั้งแต่เกิด จนโตขึ้นมาเลยทีเดียวไปไหนซ้ายขวา ก็จะเจอคนที่มีสปีชีส์เป็นสายพันธุ์ใจแคบคือ มองเป็นแรงงานต่างด้าว ที่อาจจะเป็นตัวก่อปัญหา และถ้ามันมีเรื่องที่ไหน แล้วมีแรงงานต่างด้าวอยู่ใกล้ๆ ก็ต้องกลายเป็นตัวไม่ดี เป็นที่ต้องสงสัยที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ไม่ดีไม่งามนั้นๆ ความฝันของบิโตะที่อยากจะเปิดร้านอาหารนานาชาติ ..คงเข้าใจที่มาของความฝันกันแล้วนะคะ
เนื่องในวันปีใหม่นี้ขอให้คุณ Prysang มีความสุขความเจริญ นึกหวังสิ่งใดขอให้ได้สมปรารถนา