Bloggang.com : prysang : Ninkyo Helper -ยากูซ่า-ที่พึ่งจำเป็น ณ บ้านพักคนชรา บทพิสูจน์อันธพาลก็มีหัวใจ

Ninkyo Helper -ยากูซ่า-ที่พึ่งจำเป็น ณ บ้านพักคนชรา บทพิสูจน์อันธพาลก็มีหัวใจ

ภาพและข้อมูลจาก Dramawiki
Title : Ninkyo Helper / The Chivalrous Helper
Genre: Human drama
Episodes: 11 rating: 14.9 (Kanto)
Broadcast : Fuji TV 2009-Jul-09 to 2009-Sep-17 Thursday 22:00
Theme song: Sotto Kyutto by SMAP
Screenwriter: Furuya Osho Director: Nishitani Hiroshi (ep1,7,11), Ishikawa Junichi(ep2-3,5-6,10), Hayama Hiroki(ep4,6,9)

*62nd Television Drama Academy Awards: Best Actor - Kusanagi Tsuyoshi
*62nd Television Drama Academy Awards: Best Supporting Actress - Kuroki Meisa

Protecting the weak and vanquishing the strong

ปกป้องคนอ่อนแอและกำราบคนแข็งแกร่ง

Kusanagi Tsuyoshi (คุซานากิ สึโยชิ) แม้ว่านักแสดงคนนี้จะแสดงละคร+ภาพยนตร์มาแล้วเกือบ 40 เรื่อง แต่แน่นอนพันเปอร์เซ็นต์ เมื่อยกเว้นเรื่อง Walk my way ที่สนใจในพล็อตไว้เรื่องหนึ่ง นอกเหนือจากนั้น เขาไม่เคยอยู่ในสายตา ซึ่งเขาก็ไม่ได้ทำความผิดอะไรไว้นักหนาหรอก ก็แค่เขาไม่หล่อ ดูหน้าตาแล้วไม่ชวนสบายใจ ที่เพิ่งรับชมผลงาน Fuyu no Sakura ผ่านไป ก็เพราะมันเป็นเหตุผลว่าด้วยเรื่องของซาโต้ ทาเครุ ล้วนๆ

แต่ Ninkyo Helper ก็ส่งสึโยชิผ่านสายตาเข้าตามาอีกรอบ เพราะไปอ่านเจอที่คุณ Nobuta wo produce ได้เอ่ยถึงกระทู้ในพันทิปเกี่ยวกับ '..นักแสดงที่แสดงแล้วรู้สึกได้ว่า เล่นได้อารมณ์เหมือนจริงมากที่สุด' และอันดับหนึ่งคือ นิโนะ หนุ่มหน้าละอ่อนแห่งวงอาราชิ (Ninomiya Kazunari) ตามประสาแม่ยกย่อมอยากรู้อยากเห็นว่าคนอื่นๆ เค้าจะอวยหนุ่มคนนี้กันอย่างไรบ้าง ก็เลยลองเสิร์ชกูเกิ้ลตามหากระทู้นี้ดู และได้เสิร์ชเจอผลสำรวจจาก goo/NTT DoCoMo ดังนี้ Smiley

Who is Johnny Entertainment’s best actor?

อันดับหนึ่ง นิโนะ อาราชิ อันดับสอง คุซานางิ สึโยชิ (ข้อมูลเก่าแล้วนะคะ เป็นปี 2011 ที่น่าจะประเมินผลงานจากปี 2010) แล้วก็ไปเจอกระทู้พันทิปอีกกระทู้หนึ่งชื่อ Smiley

หนุ่ม ๆ จอนนี่ คนที่คุณคิดว่าแสดงเก่งที่สุดคือใคร และกระทู้ก็ถูกเปิดประเด็นด้วยการอวยนักแสดงในใจของเจ้าของกระทู้อยู่สองคนคือ นิโนะ และสึโยชิคนนี้ ไม่ติดใจอะไรกับนิโนะเพราะชื่นชมฝีมือกันเป็นการส่วนตน การันตีไม่ใช่ความลำเอียงเพราะชอบอย่างเดียว เพราะถึงตอนนี้โนะก็กวาดรางวัลมาแล้ว 7 Best actor กับอีก 4 Best supporting actor

แต่ข้องใจมากกับสึโยชิคนนี้ ยิ่งถ้าบอกว่าเป็น SMAP เขาเป็นใครกันถึงได้เกินหน้าเกินตาป๋ายะที่ควรจะครองแชมป์เหนือใครแต่กลับได้ที่ 4 และคะแนนเป็นรองอยู่มาก ในกระทู้หนุ่มจอนนี่ คนส่วนใหญ่ก็มีความเห็นไม่ต่างกันนักเกี่ยวกับป๋ายะ คือซีรีย์ของป๋าเป็นอะไรที่ต้องดู แต่ว่าถ้าพูดกันเรื่องฝีมือกลับไม่ใช่ทุกคนที่เชิดชูป๋า เพราะหลายๆ คนก็หันไปยกยอคนอื่นๆ มากกว่า ซะงั้น ? อ่านกระทู้ในบันเทิงแดนซากุระที่สึโยชิถูกพูดถึงในเรื่อง Ninkyo Helper ว่าเป็นหนึ่งผลงานที่บ่งบอกถึงความสามารถทางการแสดง ทั้งในแง่ของการเปลี่ยนแปลงคาแร็คเตอร์และการเข้าถึงบทบาท เหตุนี้จึงต้องขอลองของกันซะหน่อย

แบบไม่ได้ศึกษาข้อมูลอะไรนัก

นอกจากเท่าที่มีให้เห็นใน Dramacrazy.net รีวิวให้คะแนนเฉลี่ยอยู่ที่ 88.75% ลองเปิดดูเห็นหน้าพระเอกแล้ว โอ้ .. ถึงว่าคุ้นนัก สึโยชิคือพระเอก Fuyu no sakura ที่เพิ่งดูจบไปไม่นาน โดยหน้าตาพระเอกแล้ว ทำให้นึกไม่เต็มใจอยากดูเท่าไหร่ คิดว่าจะดูแป๊บๆ นิดเดียว แต่บังเอิญพลอตมันเรียกความสนใจอยู่พอสมควร

Ninkyo Helper เป็นเรื่องของยากูซ่า 6 คน ที่ถูกส่งไปเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลผู้สูงอายุ ณ สถานพักพิงของคนแก่ (ต่อไปนี้จะขอใช้คำง่ายๆ ว่า "บ้านพักคนชรา") ซึ่งการฝึกงานนี้เป็นเงื่อนไขของการพิจารณาเลื่อนตำแหน่งในองค์กร โดยที่ 5 คนเป็นยากูซ่าระดับหน้า (Kumi-chou) จากแต่ละสาขา และอีก 1 คน เป็นยากูซ่าปลายแถวไม่เอาอ่าว แต่เขาเป็นลูกชายของหัวหน้าใหญ่ขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง (เรียกว่าตำแหน่ง Kashira) ทายาทยากูซ่าคนนี้จึงถูกส่งไปฝึกงานด้วยกันกับหัวหน้าสาขาอื่นๆ เพื่อจะฝึกฝนการเป็นชายอันธพาลหัวใจแกร่ง

เมื่อหัวหน้าใหญ่ขององค์กรเสียชีวิตลง ทากายามะ เกนสุเกะ ยากูซ่าตำแหน่ง Kashira ของกลุ่มที่เป็นหัวหน้าของ Kumi-chou ทั้ง 5 จะได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นไปเป็น Oya- bun (The big boss, father figure) และต้องมีใครคนหนึ่งในตำแหน่ง Kumi เลื่อนระดับขึ้นมาแทนเขา โดยมีเงื่อนไขพิจารณาจากการฝึกงานที่บ้านพักคนชรา Taiyo Nursing Home

ซึ่งถ้าหากจะมีการพิจารณาผลงานเพื่อเลื่อนตำแหน่ง ก็ไม่แปลกถ้าจะฝึกกันในวิถีที่ควรจะเป็นแบบยากูซ่า เช่นแข่งกันทำยอดรายได้ แข่งกันขยายพื้นที่ กำราบศัตรู อะไรเทือกนั้น แต่เนี่ยอะไร้ เขาส่งทั้ง 6 ไปฝึกงานที่บ้านพักคนชรา เป็นข้องใจมาก ทำไมเหรอ ทำไมต้องเป็นที่บ้านพักคนชรา สำหรับการจะมอบตำแหน่งผู้นำยากูซ่า เขาต้องการเห็นคุณสมบัติหรือความสามารถอะไรที่จะบอกได้ว่าใครเหมาะสมกับตำแหน่งมากที่สุด ยากูซ่ากับการดูแลคนแก่ จะมองแง่ไหนก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ... ทำเพื่อ ?

Chivalry help the weak, vanquish the strong
,the remain honorable and kind ,
even putting your life at risk.
I want to be a real hoodlum.

เป็นวาทะเริ่มต้นที่เกือบเท่จัด หากว่ามันจะไม่จบลงด้วยการหักมุม

But these things only happen in movies.
Honestly , you can’t live being chivalrous.

แต่ถึงอย่างนั้น "A real hoodlum" (อันธพาลจริง) ก็เป็นคำที่เรียกความสนใจได้ดี เช่นเดียวฉากต่อสู้ตอนเปิดเรื่องก็ทำได้เจ๋งมาก ตามมาด้วยวิธีการหากินของยากูซ่ากลุ่มรอปปงงิที่มีพระเอกเป็นหัวหน้ากลุ่ม อืม น่าสนใจๆ แต่อุปสรรคคือหน้าตาพระเอกเนี่ยแหละ (บ่นอีกละ) ยิ่งเขาทำตัวสมเป็นยากูซ่าได้เนียนมากๆ คาบบุหรี่เอย สีหน้าแววตาเอย รอยสักเอย ยิ่งดูยิ่งไม่สบายใจ (555) ถามตัวเองฉันจะไหวมั้ย ? ก็บังเอิญได้เห็นหน้าหนุ่มคนนี้โผล่มาซะก่อน Igarashi Shunji

ตั้งแต่ฝากความทรงจำไว้กับเรื่อง Rookies ในบทของ ยูฟุเนะ เขาไม่เคยโคจรมาอยู่ในซีรีย์เรื่องไหนอีกเลยที่ผู้เขียนได้เลือกดู ที่เคยหลงไปดู Tumbling จนได้รู้จักนักแสดงที่ชื่นชอบอีกสองสามคน ก็เพราะคิดว่าหนึ่งในนักแสดงเป็นเขาคนนี้ แต่ความจริงไม่ใช่ ที่เข้าใจผิดไปคือมิอุระ โชเฮ คุณมะนาวเพคะว่าเขาหน้าตาเหมือนอิคุตะ โทมะ แต่ผู้เขียนดูแล้วไม่เห็นเค้าโทมะ แต่คิดว่ามีความคล้ายคลึงกันกับชุนจิคนนี้ แต่ก็แค่ ณ ขณะนั้นนะคะ เพราะ ณ ขณะที่ดูซีรีย์เรื่องนี้ ทั้งสองคนดูจะไม่มีความคล้ายกันเลย ชุนจิทั้งคล้ำทั้งผอม หัวมัดจุกยุ่งเหยิง ส่วนโชเฮนั้นขาวป๋อหล่อน่ารัก เห็นหน้าชุนจิแล้วรู้สึกดีใจ แต่ก็ยังไม่มากพอจะขับเคลื่อนการดูซีรีย์เรื่องนี้ต่อไปได้แน่ ถ้าตัวละครหลักไม่ใช่คนที่ถูกใจ

จนกระทั่งได้เห็นเขาคนนี้ Yamamoto Yusuke ในบทเจ้าหน้าที่คนสำคัญของบ้านพักคนชรา แม้อายุไม่มากกว่า แต่ถ้าว่ากันด้วยประสบการณ์ทำงาน เขาคือรุ่นพี่ของเจ้าหน้าที่หน้าใหม่ทั้ง 6 ได้ยูสุเกะอีกคน Ninkyo Helper มีพลังขับเคลื่อนอย่างเพียงพอแล้วล่ะทีนี้ แถมต่อมาอีกไม่กี่อึดใจ ก็ได้เห็นหน้านางในดวงใจพรวดพราดโผล่มาอีกคน Naka Risa มะ! ขอกรี๊ดใหญ่ๆ สักสองกรี๊ด! ซีรีย์เรื่องนี้มีพลังล้นเหลือ ขอเปิดดูโลดให้เต็มสปีดดดดดเท่าที่เวลาและสังขารจะเอื้ออำนวยต่อการดู

มารู้จักยากูซ่าแต่ละคนกัน

สึบาสะ ฮิโกอิจิหัวหน้ายากูซ่าสาขารอปปงงิ สาขาอื่นเขาทำงานกันอย่างไรไม่รู้ แต่สาขานี้รายได้สำคัญคือการใช้สารพัดวิธีหลอกหลวงเงินจากคนแก่ การที่เขาได้ไปอยู่บ้านพักคนชราในฐานะ Helper ก็ควรจะช่วยเหลือดูแลคนแก่เหล่านั้น แต่คนมันเคยตัว เมื่อสบช่องก็อดใจไม่ได้ Helper ผู้ดูแลเลยได้มีโอกาสรีดเงินคนแก่ในช่วยฝึกงานไปด้วยอย่างสบายใจ มันช่างเป็นที่ทางทำมาหากินที่ง่ายดายเสียนี่กระไร

โยโมกิ ริโกะ หัวหน้าสาขาอิเกะบุคุโร่ (Ikebukuro) มีใครคุ้นชื่อบ้างมั้ยคะ นี่เป็นถิ่นแกงสเตอร์ในเรื่อง IWGP (Ikebukuro West Gate Park) ที่ผู้เขียนจำได้แม่น เพราะชื่อถิ่นนี้ทำให้นึกถึงโยสึเกะ คุโบซึกะ ผู้รับบท ทาเคชิ King แห่งแก๊ง G-boys ผู้คุมถิ่น Ikebukuro ขึ้นมาจับจิต ^^ ความที่ริโกะเป็นยากูซ่าสาวหน้าสวยแจ่มเช่นนี้ เธอจึงมีปัญหากว่าคนอื่นๆ อาจมีเหตุผลให้ยอมรับ"หัวหน้าผู้หญิง" กันเองภายในกลุ่มได้ แต่มันไม่ง่ายจะเป็นที่ยอมรับจากยากูซ่ากลุ่มอื่นๆ ภายใต้องค์กรเดียวกัน เพื่อที่จะให้กลุ่มของเธออยู่รอดอย่างมีศักดิ์ศรี ไม่ถูกดูแคลนจากยากูซ่ากลุ่มอื่นๆ และกลายเป็นจุดอ่อนให้ถูกตั้งเป็นเป้าโจมตี ทางออกเดียวที่จะช่วยรักษากลุ่มของเธอให้มั่นคงได้ ริโกะต้องขึ้นครองตำแหน่ง Kashira ตำแหน่งที่ไม่ได้สำคัญสำหรับทุกคน แต่สำหรับริโกะมันสำคัญมากเธอจึงมีความมุ่งมั่นจริงจังกับเรื่องนี้กว่าใครๆ

คุโรซาวะ โกโระ บุคลิกผู้นำดูไม่ใช่ เพราะแม้แต่ความเป็นหัวหน้าสาขาชินกาวะก็ยังมองไม่เห็นราศี แต่ถ้าเป็นนักเลงหัวไม้ทั่วไปล่ะก็ใช่เลย โกโระดูจะไม่ได้ใส่ใจกับตำแหน่ง Kashira สักเท่าไหร่ ได้ก็คงดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เขาคงเชื่อว่ามีคนที่เหมาะกับตำแหน่งนี้มากกว่าเขาอยู่แล้ว นั่นคือ ฮิโกอิจิ ที่โกโร่พร้อมจะก้มหัวยอมรับ เพราะโกโระเรียกเขาว่า "อานิกิ" ในขณะที่กับคนอื่นๆ เขาวางตัวอย่างเท่าเทียมกัน

โกโระเป็นคนเลือดร้อน อารมณ์มุทะลุ ไม่คิดหน้าคิดหลัง เห็นอะไรผิดหูผิดตาพาอารมณ์ขึ้นก็กระโจนเข้าใส่ทันที ชอบโกโระตอนชกต่อยจริงๆ แบบว่า นายห้าวมาก แต่เห็นอย่างนี้เขาแอบก็มีใจเสน่ห์หาต่อ Helper สาวนามว่าฮารุนะ (ริสะ) ผู้ที่ความน่ารักค่อยๆ จับหัวใจนายยากูซ่ามากขึ้นทุกวันๆ

นิฮอนบาชิ เคนโงะ หัวหน้าสาขานิปโปริ การเป็นยากูซ่าทำให้ตัวเขาไม่เป็นที่ปรารถนาของครอบครัว ทั้งภรรยาที่เลิกราและลูกสาวที่เมินเฉย บางทีการเลิกเป็นยากูซ่าอาจจะทำให้ครอบครัวคืนกลับมา แต่ว่าสิ่งที่ใครๆ อยากให้เป็น กับสิ่งที่ตัวเขาเองอยากจะเป็น มันก็ยากจะตัดสินใจ จะเลือกเป็นคนของครอบครัว หรือจะเป็นตัวตนของตัวเอง ?

มุกุรุมะ มาซาโตะ เขาเป็นยากูซ่าแต่ว่าหน้าตาดูเหมือนพวกเด็กเรียนในมหาวิทยาลัย ไม่ชอบใช้กำลัง เพราะมันมีตั้งหลายวิธีที่จะใช้สมอง สองมือบนคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ ค้นหาข้อมูล วิเคราะห์เพื่อใช้ประโยชน์ ไม่ชอบเข้าไปเกี่ยวพันกับปัญหาและความยุ่งยากใดๆ โดยไม่จำเป็น (เสียงพลังงานโดยใช่เหตุ) จึงดูคล้ายไม่ยี่หระกับเรื่องของใคร และถูกมองเป็นคนเห็นแก่ตัว

ทากายามะ มิยากิ ลูกชายของ Kashira กลุ่มฮายาบุสะ รับบทโดยนักแสดงชื่อยาบุ ที่เหมือนจะเป็นใครคนหนึ่งที่สำคัญสำหรับสาวๆ เพราะเขามาจากวง Hey!Say! Jump! (ผู้เขียนไม่รู้จักหรอก แต่เข้าใจว่าดัง) มิยากิมีใจชอบพอริโกะจังอย่างออกนอกหน้าแต่ยากูซ่าสาวจะไปมีใจให้ใครอื่นได้นอกจากพระเอก บทบาทของยาบุมีค่อนข้างน้อย ไม่โดดเด่นอะไร

ทางด้าน บ้านพักคนชรา Taiyo Nursing Home.

โซนาซากิ ยาสุฮิโระ เจอคุณลุงโอสุกิ เรนอีกแล้ว รู้สึกพักนี้จะเจอกันบ่อย เป็นนักแสดงอาวุโสก็ดีเช่นนี้แล เล่นบทไหนก็ได้ มีบทในละครให้เล่นมากกมาย ล่าสุดเพิ่งเจอกันไปใน Hungry กับบทคุณพ่อของพระเอก เรื่องนี้รับบทผู้จัดการบ้านพักคนชรา เป็นคนใจดีมีเมตตา รู้จักให้โอกาสคน ไม่มีแบ่งแยกจะเป็นใครมาจากไหน มีชีวิตพื้นเพมาอย่างไร ถ้าหากเขาเป็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือ ก็ควรช่วยเหลือ เขามีความเข้าใจ บ้านพักคนชราก็เป็นธุรกิจหนึ่งที่ต้องบริหารจัดการให้อยู่รอด แต่มโนธรรมก็เป็นสิ่งสำคัญที่จะละเลยมันไปเพียงเพื่อความอยู่รอดของธุรกิจไม่ได้ แม้ว่าความช่วยเหลือย่อมมีขีดจำกัด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องพยายามกับอะไรๆ ให้ถึงที่สุด

เรย์จิ อิซุมิ หุหุ หนุ่มคนนี้ทำให้ซีรีย์ Ninkyo helper มีความน่าดูเพิ่มขึ้นมากมาย ยูสุเกะเป็นนักแสดงที่รู้สึกเฉยๆ เมื่อเห็นกันแรกๆ แต่พอเห็นอยู่เรื่อยๆ ก็ชอบมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเช่นกัน ดูมาก็ตั้งหลายเรื่อง เพิ่งจะสังเกตจริงจังเป็นครั้งแรกว่าหนุ่มคนนี้ตัวสูงใหญ่ไม่ใช่เล่น แม้จะไม่หล่อเหลาเอาการแต่ก็ดูดีอยู่ตลอด ตอนดู Tumbling ไม่สังเกตนักคงเพราะยูสุเกะถูกแวดล้อมด้วยหนุ่มๆ รุ่นราวคราวเดียวกัน(ที่หล่อกว่าด้วย) แต่พอมายืนอยู่กับพระเอกเรื่องนี้ รู้สึกว่าพระเอกสึโยชิจะดูผอมแคระไปเลย

อิซุมิเป็นเจ้าหน้าที่ซีเนียร์บ้านพักคนชรา แต่ด้วยบุคลิกและสายตาที่มองดูเจ้าหน้าที่หน้าใหม่ทั้งหก ไม่มีวี่แววหวั่นไหวในบุคลิกหยาบๆ กร้าวๆ ของคนเหล่านั้นแม้แต่น้อยติดจะรำคาญใจด้วยซ้ำไป ครั้งแรกที่โกโระกระโจนจะเข้าเล่นงานเขา ปฏิกิริยาตอบโต้ที่เร็วแรงอย่างน่าแปลกใจ จนแม้แต่โกโระเองยังตกใจและต่อมาก็แอบมีความเกรงๆ ไม่กล้าแหยมกับอิซุมินัก เพราะดูจะมี "ความดุ" เอาเรื่องเหมือนกัน นั่นจึงทำให้ผู้เขียนรู้สึกว่าอิซุมิน่าจะมีอะไรที่มากกว่าความเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลคนแก่ธรรมดาทั่วไป และเขาก็เป็นใครคนหนึ่งที่สำคัญจริงๆ ซะด้วย ปลื๊มปลื้ม! (นายเท่มาก)

มิโซระ ฮารุนะ ตอนแรกคิดว่าเธอจะมาในบทหน่อมแน้มอาโนเนะที่น่ารักสดใสตามสไตล์สาวคอมเมดี้อย่างที่เคยเห็นทั่วไป ซะอีก แต่ที่จริงแล้วบทของริสะค่อนข้างออกแนวดราม่าน้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียว เพราะเธอเป็นเจ้าหน้าที่ผู้มีความจริงจังอย่างจริงใจ เธอรักในงานที่ทำ และเพราะทำด้วยความรู้สึกมากกว่าทำเพราะมันเป็นหน้าที่นี่เอง จึงมักเป็นปัญหากับตัวเธอให้ต้องเสียใจเสียน้ำตากับเรื่องราวชีวิตน่าสงสารของคนแก่ ที่เธอคิดว่าเธอช่วยอะไรใครได้ไม่มากนัก ผิดพลาด ไม่เก่ง ไม่รู้อะไร และยังไม่ใช่เจ้าหน้าที่ที่ดีพอ

อยากให้ฮารุนะเป็นคู่ของใครสักคน ที่ไม่ใช่พระเอก! คู่กับโกโระก็ได้ คู่กับอิซุมิได้จะยิ่งถูกใจมาก ตอนเธอเริ่มซึมซับหัวใจลูกผู้ชายของพระเอกฮิโกอิจิ ผู้เขียนก็เริ่มไม่สบอารมณ์ ขอเหอะอย่าให้เป็นพระเอกเลย เป็นโกโระ หรือ อิซุมิจะได้ไหม แต่ซีรีย์ไม่เน้นรัก ย่อมไม่มีอะไรขัดใจนักในแง่นี้ เพราะถึงอย่างไรโกโระก็ชอบฮารุนะ แต่คนที่ฮารุนะใกล้ชิดมากกว่าใครคืออิซุมิ เรียกว่า ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เสียดาย (อีกละ) ที่ผู้เขียนบทไม่ยอมเขียนให้สองคนนี้รักกัน เพราะฮารุนะกับอิซุมิเป็นเพื่อนร่วมงานที่มักจะอยู่ใกล้กันบ่อยๆ แค่ยืนอยู่ด้วยกัน ยังไม่ทันทำอะไรก็น่ารักแล้ว เห็นอย่างนี้ขอเป็นพระเอกนางเอกคู่กันสักเรื่องเถอะ อยากเห็นจริงๆ

ริสะเล่นเรื่องนี้ ชอบใจจริงๆ ค่ะ ถือว่าได้เห็นริสะในบทบาทอื่นบ้าง เพราะไม่เคยเห็นเธอในบทดราม่าลักษณะนี้มาก่อน

Heartfull Bird Company

บ้านพักคนชราแห่งนี้ ต้องอธิบายก่อนว่าไม่ใช่สถานสงเคราะห์ที่มีลักษณะเป็นมูลนิธิคอยช่วยเหลือดูแลคนแก่ถูกทอดทิ้งโดยไม่มีค่าตอบแทนอะไร แต่จะมีลักษณะเป็นองค์กรธุรกิจ เพราะอยู่ภายใต้บริหารจัดการของบริษัท Heartfull Bird เหมือนเป็นสถาบัน Health Care ที่คนชราจะอยู่อาศัยก็ต้องมีค่าใช้จ่ายเป็นการว่าจ้างดูแล และคนที่จ่ายเงินก็คือลูกๆ ที่เอาพ่อแม่ผู้แก่ชรามาทิ้งไว้ที่นี่

ฮาโตริ อากิระ เป็นประธานผู้บริหารบริษัท Heartfull Bird เธอเป็นผู้มีชื่อเสียงในวงสังคมกับภาพลักษณ์ของนักธุรกิจสาวผู้มีจิตสังคมสงเคราะห์ เพราะเธอทำงานด้านสวัสดิการช่วยเหลือสร้างที่พักพิงแก่คนชราเหล่านี้แหละ แต่เธอก็มีเบื้องหลังที่น่าสงสัย ระหว่างอุดมการณ์จริงแท้ หรือแค่ต้องการชดเชยความผิดที่ครั้งหนึ่งเธอเคยทอดทิ้งแม่ของตนเอง แม่ที่แก่ชราและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อันมีสาเหตุมาจากโรคร้ายที่ชื่ออันไซเมอร์

บางทีสิ่งที่คนอื่นรับรู้หรือมองเห็น มันอาจมีเหตุผลอะไรมากกว่าความจริงที่มันเป็น มากกว่าที่จะมาเรียกร้องให้ใครเข้าใจได้ ฮาโตริเป็นหนึ่งในคนที่เข็มแข็งพอและไม่ต้องการอธิบายตัวเองกับใคร แม้ผลกรรมนั้นจะตามสนองมาอย่างไวเพราะเธอก็กำลังป่วยด้วยอันไซเมอร์ด้วยเหมือนกัน ปัญหาคือเธอจะทำอย่างไรกับชีวิตที่กำลังจะเริ่มลืมทุกสิ่งทุกอย่าง เธอเป็น Working Woman คนเก่ง เป็น Single Mum ที่เลี้ยงลูกชายตามลำพัง แล้วจะทำอย่างไรกับตัวเองที่กำลังจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ ถ้าไม่เหลือความทรงจำใดๆ และจำไม่ได้แม้แต่ลูกชายเล็กๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ฮาโตริ เป็นตัวละครหลักของซีรีย์เรื่องนี้ บทเด่นพอๆ กับยากูซ่าสาวเมสะ จะว่าเป็นนางเอกอีกคนของเรื่องก็ยังได้ เพราะต่อมาพระเอกก็เริ่มมีความรู้สึกทางใจกับเธอด้วย บทบาทของฮาโตริเหมือนถูกตั้งเป็นคำถาม ตัวละครตัวนี้เห็นแก่ตัวและทำทุกอย่างเพื่อธุรกิจจริงหรือ หรือแท้จริง เธอก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่เข้าใจความเป็นจริงของชีวิตและรับมือกับมันอย่างมืออาชีพ ไม่ยอมปล่อยเอาอารมณ์ความรู้สึกมาทำให้อะไรๆ อยู่เหนือการควบคุม

ฮาโตริ เรียวตะ ลูกชายคนเดียวของแม่ (ฮาโตริ อากิระ) เด็กชายขาดพ่อที่อยู่กันกับแม่แค่สองคน แม่ที่ทำแต่งานและงาน แต่เรียวตะก็เข้าใจแม่ของเขาที่จำเป็นต้องทำงานหนักเพื่อเขาเสมอ เพราะอยากเป็นคนเข้มแข็งคอยปกป้องแม่ เรียวตะที่บังเอิญได้ล่วงรู้ความจริงว่าพวกฮิโกอิจิเป็นยากูซ่า (ปลอมตัวมา) จึงใช้ความลับนี้เป็นข้อต่อรองให้เขาได้เอาตัวเองมาตีซี้กับฮิโกอิจิด้วยการเรียกร้องขอเป็น Shatei (a yaguza term with literally mean younger brother) แม้ไม่ได้รับการยอมรับแต่เรียวตะก็เรียกฮิโกอิจิติดปากว่า "อานิกิ" ด้วยหวังจะได้รับการเสี้ยมสอนให้เป็น Hoodlum ที่แข็งแกร่ง แล้วเพื่อนที่โรงเรียนจะไม่มีใครกล้ามารุมแกล้ง จะได้กลายเป็นคนเข้มแข็งที่ดูแลตัวเองและแม่ของเขาได้

ความสัมพันธ์ของเรียวตะกับฮิโกอิจิไม่ได้ราบรื่นนัก ยากูซ่าจะมาพอใจอะไรกับเด็กน้อยที่คอยมาป้วนเปี้ยนเกาะติดน่ารำคาญ แต่มันก็เป็นความสัมพันธ์ระหว่างเด็กชายตัวน้อยกับยากูซ่าหนุ่มใหญ่ที่ค่อยๆ พัฒนาเป็นความผูกพันทางใจที่มีต่อกันมากขึ้นเรื่อยๆ (แต่อย่าหวังจะเห็นอะไรที่มันออกน่ารัก เพราะเขาคือยากูซ่าที่ไม่ปราถนาแสดงใจดีกับใคร)

ตอนที่ฮิโกอิจิตบหัวเรียวตะเป็นฉากที่ทำน้ำตาซึม ตบอย่างแรง (แต่น่าจะเป็นแค่การแสดง เพราะมันต้องเจ็บมากแน่ๆ ถ้าต้องตบจริง) กับเด็กตัวแค่นั้น แทนที่จะช่วย จะปลอบ เขากลับตบเด็กชายอย่างแรง เป็นฉากที่อินอึ้งไปเลย การสะบัดมือตบหัวของฮิโกอิจินี่มันดูเป็นนักเลงจริงๆ คนที่โดนอยู่เรื่อยคือโกโระซัง ที่ก็ไม่ได้ถือสา เพียงแต่ข้า-งง ประมาณว่าลูกพี่ตบผมทำไม พูดไม่สบอารมณ์นิดหน่อยก็ตบหัวกันซะแล้ว (ตลกดี แต่ก็แอบสงสารโกโระ)

เคยเห็นคาโต้ในเรื่อง Yamato Nadeshiko Shichi Henge เป็นตัวละครเด่นที่เหมือนถูกผูกติดกันไว้กับพระเอกของเรื่องคือคาเมะ เรื่องนี้ก็เข้าคู่ควบอารมณ์อยู่กับพระเอกยากูซ่าเป็นตัวละครสำคัญอีกเช่นกัน เพราะคาโต้ต้องมีบทบาทอยู่กับทั้งฮิโกอิจิและแม่ของเขาเองที่เป็นตัวละครหลักของเรื่องทั้งสองคน

Ninkyo Helper เป็นซีรีย์ที่ชนะผลโหวตประจำปีของนิตยสาร Smiley

TV life ที่มีทั้งหมด 7 รางวัล กวาดมาได้ 5 รางวัล คือ Best Drama (ในกระทู้เขาเล่าว่า...เฉือนชนะจินหมอทะลุศตวรรษ) Best Actor (Kusanagi Tsuyoshi) Best Supporting Actress (Kuroki Meisa) Best New Comer (Kato Seishiro) และ Best Theme Song (SMAP: Sotto Kyutto) หากเอาความเป็น Best Drama ไปเทียบกับจิน ส่วนตนผู้เขียนคิดว่ามันก็เทียบกันยากเพราะมันคนละสไตล์ แต่ถ้าจะเทียบ ผู้เขียนก็ยกโหวตของตัวเองให้ Ninkyo Helper เหมือนกัน เหตุผลง่ายๆ เพราะผู้เขียนเป็นชนกลุ่มน้อยที่ดู Jin หมอทะลุศตวรรษแล้วไม่ได้สนุกอินชวนติดตามอย่างที่คาดหวังเอาไว้ค่อนข้างมากจากซีรีย์ที่ใครก็ชอบทั้งบ้านทั้งเมือง และก็บอกไม่ถูกนักว่าทำไมถึงได้รู้สึกผิดแผกไปจากคนอื่นๆ ดูค้างไว้ถึงตอนที่ 10 นานแล้ว ยังไม่พร้อมมีใจอยากกลับไปดูให้จบเลย

Ninkyo Helper ผู้เขียนก็ไม่ได้ประทับใจอะไรนัก แต่ถ้าว่ากันด้วยเรื่องของการเป็นซีรีย์ที่ดี ก็ถือว่าดีมากและถ้าจะได้รับรางวัลก็สมควร เพราะมีเนื้อหาสาระที่เข้าถึงอารมณ์ มีคนที่ชอบ Jin แต่ก็ชอบ Ninkyo มากกว่า ได้ให้เหตุผลว่าเพราะมันให้ความรู้สึกที่ใกล้ตัวมากกว่าซีรีย์หมอจิน ผู้เขียนก็เห็นคล้อยตามนั้น เรื่องของคนแก่ คนถูกทอดทิ้ง คนแบกรับภาระดูแล ซึ่งบางครั้งมันก็มีความจำเป็นที่ต้องทนตากหน้าเป็นคนอกตัญญู บางทีมันก็เป็นความจริงที่ว่า คนๆ เดียวไม่สามารถแบกรับภาระทุกอย่างได้ทั้งหมด เหมือนที่ลูกๆ ที่ต้องทำงานหาเงิน ต้องเอาพ่อ เอาแม่มาฝากไว้ที่ Taiyo Nursing Home แต่บางทีมันก็ไม่ใช่เหตุผลแต่เป็นแค่คนที่เต็มไปด้วยข้ออ้าง ลูกบางคนอยากจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ทำใจไม่ได้ที่จะเอาแม่มาฝากไว้ที่บ้านพักคนชราซึ่งมันคงไม่ต่างกันนักกับการทอดทิ้ง แต่สุดท้ายก็รับความกดดันในชีวิตไม่ไหวจนนำพาไปสู่การคิดฆ่าแม่ ฆ่าตัวเองให้ตายไปด้วยกัน เรื่องของวัฏจักรชีวิตที่ย่อมมีความเสื่อมถอยทั้งด้านสังขารร่างกาย และสถานะตัวตนที่เคยรุ่งเรืองมีผู้คนแวดล้อมหน้าหลัง แต่ก็ยังมีวันที่ต้องพบกับความตกต่ำไม่เหลือใคร กับแค่เรื่องการใส่ผ้าอ้อม แค่เรื่องผ้าอ้อม มันเป็นเรื่องเป็นราวที่สะท้านใจให้รู้สึกเศร้าได้อย่างมาก คนแก่บางคนต้องตายลงอย่างไร้ญาติขาดมิตร อาจจะมีเจ้าหน้าที่ในบ้านพักคนชราคอยแวดล้อม แต่นั่นก็ไม่ใช่ลูกหลาน สำหรับผู้เขียนแล้วมันดูเป็นเรื่องเศร้าที่สะเทือนความรู้สึก มันเป็นความตายที่เดียวดายจนเกินไป และชวนให้ตั้งคำถามกับตัวเองว่า จะต้องทำอย่างไร ถึงจะไม่ต้องตายอย่างน่าเศร้าแบบนั้นในตอนแก่

ประเด็นของการเลือกผู้นำยากูซ่าที่ดึงดูดความสนใจแต่แรก กลับไม่ใช่ประเด็นสำคัญอีกต่อไป เพราะระหว่างที่เรื่องดำเนินไป ซีรีย์ได้ให้อะไรหลายอย่างจากชีวิตของคนแก่แต่ละคน จากการมีส่วนร่วมของนักแสดงทั้งอาวุโสและไม่อาวุโสที่รับเชิญมาร่วมถ่ายทอดเรื่องราวของคนแก่ในแต่ละตอน

สำหรับฝีมือของนักแสดงหลักทั้งสองคน สึโยชิ ได้ชัยกับ Best Actor และเมสะคว้า Best supporting actor จาก TDAA ครั้งที่ 62 มาครอบครองเป็นเกียรติเป็นศรีแก่ซีรีย์เรื่องนี้

คุโรกิ เมสะ ผู้หญิงคนนี้โครงสร้างทางรูปร่างหน้าตาของเธอช่างแจ่มจริงๆ ผู้เขียนไม่ได้ชอบเมสะมาแต่ไหนแต่ไร แต่มันจำเป็นอยู่นั่นเองที่ต้องเห็นเธอ เพราะเธอมักจะได้เล่นซีรีย์ที่น่าสนใจกับพระเอกที่ผู้เขียนชื่นชอบ ความรู้สึกต่อเธอไม่เคยดีขึ้นหรือแย่ลง ก็ยังคงธรรมดาต่อไป แต่ถ้าว่ากันด้วยความสวย ยอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำว่าเมสะคนนี้เธอเป็นนางเอกที่สวยจริงๆ

ส่วนพระเอก ยังคงยืนยันเจตนารมณ์เดิมว่าไม่มีความปลื้มอะไร แต่ก็ไม่รังเกียจ ถ้าเขาจะแสดงอยู่ในพลอตเรื่องน่าสนใจและถ้ามีหนุ่มๆ รอบข้างเป็นแรงช่วยผลักดันให้น่าดู แต่ถ้าไม่ได้เงื่อนไขเหล่านี้ ก็...นะ.. สึโยชิ ต้องรอไปก่อน

ชอบฉากจุดดอกไม้ไฟชมดอกซากุระบานบนแผ่นหลังฉากนี้มากค่ะ บอกความรู้สึกไม่ถูกเลย ต้องเข้าใจว่าพระเอกไม่ใช่คนที่ดีนัก แต่ฉากนี้มันเป็นฉากที่รู้สึกได้เลยว่า เขาก็ไม่ใช่คนเลวจากก้นบึ้งด้วยเหมือนกัน ติดจะมีความอ่อนโยนอยู่ลึกๆ ในหัวใจซะด้วยซ้ำ

รอยสัก อันเป็นสัญลักษณ์ของยากูซ่าและต้องคอยปกปิดเป็นความลับ ถือเป็นสิ่งหนึ่งที่ชอบมากในซีรีย์เรื่องนี้ มันมีฉากเท่ๆ เกี่ยวกับรอยสักอยู่หลายฉากไม่ใช่เฉพาะของพระเอก แต่ของคนอื่นๆ ด้วย ทั้งรอยสักของยากูซ่าผู้ชรา หัวหน้ายากูซ่าแก๊งศัตรูที่จับพลัดจับผลูต้องมาอยู่บ้านพักคนชราแห่งนี้เหมือนกัน การเปิดเผยรอยสักของโกโระที่เรียบง่ายแต่ได้ใจในเชิงสื่อความหมาย รอยสักของใครบางคนที่เฉลยความเป็นมา (คันไม้คันมือ อยากพิมพ์เล่าความรู้สึกเกี่ยวกับเรื่องรอยสักมาก แต่ก็ไม่อยากสปอยล์เยอะเกินไป)

ยากูซ่าทั้งหก ต้องมาทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ Helper คอยดูแลคนแก่ที่บ้านพักคนชรา ต้องไปข้องเกี่ยวกับปัญหาจุกจิกกวนใจ แต่จะทำนิ่งดูดายก็ทำไม่ได้ แถมยังต้องคอยระวังไม่ให้ไปมีเรื่องกับองค์กรยากูซ่าอีกกลุ่มที่เป็นศัตรูกัน (บ้านพักคนชราอยู่ใกล้สำนักยากูซ่าศัตรู) การเป็น Helper มันขัดแย้งกับวิถีของการเป็นยากูซ่าอย่างสิ้นเชิง และสถานะของยากูซ่าเองก็ที่เป็นที่รังเกียจของคนในสังคมด้วย

บทสรุปคงไม่ยากจะคาดเดา คือ ใครสักคนต้องได้รับตำแหน่ง Kashira และใครบางคนอาจเปลี่ยนทางตามหัวใจที่เลือกเดิน ในท่ามกลางปัญหาวิกฤตมีความสับสนในบทบาทของตนเองเกิดขึ้นระหว่างการเป็น Helper และการเป็นยากูซ่าที่พวกเขาเรียกตัวเองว่า อันธพาล (Hoodlum)

แต่ที่สุดแล้วมันไม่ได้สำคัญที่ว่าพวกเขาเป็นอะไร

Helper หรือ Hoodlum

มันสำคัญอยู่ที่พวกเขาเลือกจะทำอะไร
เลือกจะเป็นใคร ที่พวกเขารู้ย่อมรู้แก่ใจดีว่า
ใครคนนั้น ใช่ หรือ ไม่ใช่ ตัวตนของพวกเขาเอง

เป็น Helper ใช่ว่าความกรุณาจะช่วยแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง
แต่เป็น ยากูซ่า ก็ใช่ว่าจะต้องไร้หัวใจ

ก็แค่ มันจำเป็นต้องมีทางออก..ที่ดีพอ

ขอบคุณ Dramawiki , DramaCrezy.net , ห้องบันเทิงแดนซากุระ (พันทิป

Create Date : 17 มิถุนายน 2555

Last Update : 24 สิงหาคม 2555 7:46:19 น.

10 comments

Counter : 13768 Pageviews.

แชทหนุกหนาน ฟังเพลงเพราะๆ กับพีเจหนุ่มหล่อสาวสวย 24 ชั่วโมง ที่ //www.ข่าวใหม่.com และ //www.freshy.in.th (จัดสด) ขอเพลงได้ที่หน้าห้อง #welcome

โดย: นายเจ๋อ

วันที่: 17 มิถุนายน 2555 เวลา:18:59:28 น.

ขอแปลกใจก่อนเข้าเรื่องเลยนะคะ
ว่าป๋ายะไม่ติด1ใน3Best actorของJohnny ได้ยังไงคะ
ไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ รู้ล่ะค่ะว่านิโนะแสดงเก่ง
แต่ไม่นึกว่าจะเก่งเกินหน้าป๋ายะอ่ะค่ะ
เรียกว่าเล่นเอาแฟนคลับคนนี้หงายเงิบไปเลยค่ะ(-_-')
มาเข้าเรื่องซีรีส์ดีกว่านะคะ เรื่องนี้มีรางวัลการันตีซะด้วย
เห็นหน้าKusanagi Tsuyoshi แล้วคนละเรื่องกับFuyu no Sakura เลยนะคะ
เรื่องนี้ดูหน้าตาโหด เลว ดี จังค่ะ แถมโผล่รอยสักให้น่าเกรงขามเข้าไปอีก
แต่รูปร่างของสึโยชิ มิมีปัญหาเหรอคะ เขาดูเป็นคนตัวเล็กออกค่ะ
แล้วที่บอกว่ามีอะไรก็ตบกบาลคนอื่น เค้าตบถึงเหรอคะ
อย่างโกโระที่บอกว่าโดนเป็นประจำ(สงสัยคงกระโดดตบแหงมๆ)
มะนาวอ่านเนื้อเรื่องแล้วชอบนะคะ มันดูcontrastกันดีจังเลยค่ะ
ฝั่งหนึ่งก็เป็นนักเลงระดับบอกให้เด็กหยุดร้องไห้ได้
ส่วนอีกฝั่งหนึ่งก็เป็นกลุ่มคนอ่อนแอที่ต้องการ การดูแลเอาใจใส่
เหมือนเป็นการทดสอบกันเลยนะคะ ว่าเป็นคนไม่ดีโดยกมลสันดาน
หรือเหตุการณ์บังคับให้เป็นอย่างนั้น เพราะการต้องมารับมือกับคนที่อ่อนแอกว่า
และต้องการความช่วยเหลือนั้น ทำให้แต่ละคน
ต้องเปิดเผยธาตุแท้และตัวตนออกมาว่าจริงๆแล้วตนเองนั้นเป็นคนยังไง
ซึ่งแรกๆคงติดนิสัยดั้งเดิมหรือความเคยชินอย่าง ฮิโกอิจิที่มีพฤติกรรม
ชอบหลอกเงินผู้สูงอายุ พอมาอยู่บ้านพักคนชราก็ยังไม่ทิ้งพฤติกรรมเดิม
ช่างบาปหนาดีแท้น๊อ แต่คงจะได้ไปหลายสินะคะ
กว่าจะสำนึกว่าตัวเองเป็นคนดีก็ได้^_^
ส่วนที่คิดว่าอ่านแล้วสะเทือนใจคือหนูน้อยเรียวตะที่อยากเป็นนักเลงระดับหัวหน้า
เพื่อที่จะได้ดูแลปกป้องแม่ เพราะเรามีกันแค่สองคน
เป็นหนูน้อยที่คิดอะไรได้ใหญ่เกินตัวจริงๆ
ส่วนบทประธานบริษัท Heartfull Birdเป็นบทที่น่าเห็นใจจริงๆค่ะ
เป็นทั้งworking woman ทั้งsingle mom แถมแม่ยังเป็นAlzheimerอีก
คงเกินที่จะรับไหว จนต้องให้ถูกประณามว่าเป็นคนใจร้ายใจดำที่ทอดทิ้งแม่ตัวเอง
คนนอกคงไม่รู้หรอกนะคะว่าการดูแลผู้ป่วยอัลไซเมอร์นั้น
เป็นภาระที่หนักหนาสาหัสจริงๆ เรียกว่าแทบจะดึงเวลาคนๆนั้นไปหมดเลยล่ะค่ะ
แล้วบทเหมือนจะลงโทษเธอเลยนะคะ ให้เธอเริ่มมีอาการของอัลไซเมอร์
ให้มาประหวั่นพรั่นพรึงซะอีก แต่ก็ดีนะคะเมื่อบทให้เธอเป็นผู้หญิงเก่ง
เราคนดูก็จะได้เห็นวิธีการแก้ปัญหา และการวางแนวทางชีวิตว่าเธอจะดำเนินการยังไง
เพื่อให้ลูกที่เธอรักอยู่ได้เมื่อเธอสูญเสียความทรงจำและความสามารถไปแล้ว
ดูแล้วเรื่องนี้มีสาระเกินกว่าหน้าตานักแสดงนะคะ อิอิ (^___^)
มีคนหนึ่งนะคะที่มะนาวดูแล้วหน้าตาไม่เหมือนยากูซ่าเลยคือมุกุรุมะ มาซาโตะ
ซึ่งในบทก็บอกว่าเขาใช้สมองมากกว่ากำลัง เลยสงสัยว่าเขาคนนี้มีรอยสักไหมคะ
เพราะคุณprysangบอกว่าอยากสปอยล์มากเรื่องรอยสัก
และหุหุ จะบอกว่ารอยสักนี้ต้องเกี่ยวข้องกับใครบางคน
ที่ตอบโต้โกโระอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ชิมิคะ
อิอิ ถึงคุณprysangม่ายบอก มะนาวก็จะเดาเข้าเรื่องแบบนี้แหละค่ะ อิอิ
และที่สงสัยอีกคนคือโยโมกิ ริโกะเธอมีรอยสักไหมคะ
เป็นถึงหัวหน้าจะไม่มีได้ยังไงใช่ไหมคะ (แต่สงสัยคงจะไม่มี)
ส่วนประโยคสุดท้ายที่คุณprysangบอกว่า
"มันไม่ได้สำคัญที่ว่าพวกเขาเป็นอะไร มันสำคัญอยู่ที่พวกเขาเลือกจะทำอะไร"
ทำให้มะนาวนึกถึงคำพูดที่ว่า
"คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่สามารถเลือกทางเดินชีวิตได้"ขึ้นมาเลยค่ะ
และปล.มะนาวก็เป็นชนกลุ่มน้อยเหมือนกันค่ะ
เพราะเรื่อง Jin มะนาวก็ไม่ได้ปลื้มเหมือนคนส่วนใหญ่ค่ะ
แต่ถ้าถามว่าจะดูJin 2หรือเปล่าก็คงต้องตอบว่าดูค่ะ
แต่จะรอดูจากช่องTPBS เท่านั้นค่ะ ม่ายซื้อมาดูเองค่ะ(=^_^=)

โดย: มะนาวเพคะ IP: 182.53.46.163 วันที่: 18 มิถุนายน 2555 เวลา:1:09:30 น.

นั่นน่ะสิคะคุณมะนาว เพราะแปลกใจNinkyo Helper จึงได้มีโอกาสเข้าตา ทั้งที่ก่อนหน้านั้น ก็เคยเปิดอ่านเรื่องย่อ เป็นเรื่องย่อที่น่าสนใจ แต่คุณมะนาวดูภาพแบนเนอร์ พระเอกกะทรงผมแบบตัวเกเรในการ์ตูนนักเรียนนักเลงญี่ปุ่นอย่างนั้นแล้ว prysang ก็ผ่านเลยไปเวลาลองเสิร์ชหาผลงานริสะ หรือยูสุเกะรวมถึงชุนจิด้วย ก็เคยมาเจอเรื่องนี้หลายๆ ครั้งเพราะจำไม่ได้ แล้วก็ผ่านเลยไปทุกครั้ง แต่เพราะผลสำรวจที่ว่าและที่ใครๆ ซูฮกสึโยชินี่แหละ เป็นเรื่องน่าสนใจสำหรับ prysang ว่ายังมีหนึ่งใน SMAP ที่มีเสียงชื่นชม มากกว่าป๋าทาคุยะของเราด้วยแฮะ แม้ว่าเรตติ้ง ละคร จะสู้ไม่ได้กับละครป๋ายะแต่ว่ากลับได้ใจ ใครหลายๆ คน

แต่ถ้าจะเทียบกับนิโนะ prysang ก็ยกให้โนะมีชัยเหนือทาคุยะค่ะ แม้ว่าจะชอบทาคุยะมากและก็ชอบซีรีย์ของทาคุยะมากกว่าซีรีย์ของนิโนะด้วยแต่ถ้าว่ากันด้วยเรื่องการแสดงและความตรึงใจ นิโนะค่ะ ก็ไม่รู้ว่าเป็นที่คนหรือเป็นที่เนื้อเรื่อง

นิโนะนี้ มีข้อได้เปรียบในใจมากกว่าใครคือ เขาเป็นคนไม่หล่อค่ะ ตัวก็เล็กบางสูงไม่ถึง 170 ซม.ด้วยซ้ำ หน้าตาก็ดูธรรมดา บางเวลาก็ดูเอ๋อๆ เด๋อด๋า รับบทก็คนธรรมดาเดินดินเป็นดราม่าน้ำตาชีวิต (ที่มีคนจิกกัดว่า โนะแกกะจะเหมาเอาละครแนวนี้ไว้ที่ตัวเองหมดเลยหรือไง 5555)
ส่วนป๋าทาคุยะ เขาทั้งหล่อ ทั้งแมน มีคาแร็คเตอร์ที่เป็นฮีโร่ รับบทอะไรก็ให้ความรู้สึกที่มันยิ่งใหญ่ เท่ห์สุดใจ ลองไปอ่านความเห็นหลายๆ คนดูบ้างก็สนุกดีค่ะ เหมือนได้รู้คนอื่นเขาคิดกันอย่างไรบ้าง ซึ่งบางทีก็ให้ความเห็นไว้อย่างขำๆ เช่น ป๋ายะแกซวยมั้ง เพราะเรื่องของเรื่องคือดังเกิน บุคลิกก็โดดเด่นเกิน นักแสดงคนอื่นๆ เขาก็ได้บทหลากหลาย แล้วจะทำไงได้กับป๋ายะ ที่คนอยากเห็นเขาเป็นฮีโร่ในแบบนั้น บทมันก็เลยออกมาอย่างนั้น บางคนก็ว่า เพราะป๋าบุคลิกชัดเกินไป คนจึงเขียนบทมาเพื่อป๋า บางคนก็ว่าเพราะชัดเจนโดดเด่นจนเกินไป ไม่ใช่ว่าบทไม่หลากหลาย แต่แทนที่ป๋าเค้าจะกลืนเข้ากับบท กลายเป็นว่าบทบาทเหล่านั้น ถูกดึงดูดมาเป็นตัวป๋า

555 เรื่องป๋าดึงดูดบทมาเป็นตัวแกเอง prysang อ่านแล้วก็ขำค่ะ (ไม่ได้ให้ที่หนึ่งแต่ก็ด้วยความรักยังคงอวยกันสุดฤทธิ์) มันเป็นคำถามเปิด ซึ่งก็ไม่ต้องไปซีเรียสกับมัน เพราะการตัดสินมันขึ้นอยู่กับความชอบ

โดยส่วนตัว ทาคุยะ เป็นนักแสดงในดวงใจของ prysang เหมือนกันค่ะ ในรุ่นราวคราวเดียวกัน นอกจากทาเคโนะอุจิ ยูทากะ (ที่ไม่ใช่ จอนนี่) ก็ไม่มีใครเทียบทาคุยะได้ในเรื่องของผลงานได้ใจ

เพราะคำว่า "ในดวงใจ" ของ prysang ต้องรวมคำว่าฝีมือเอาไว้ในนั้นด้วยอยู่แล้ว

อย่างคาเมะ ที่บางคนว่าติดภาพคาเมะแสดงเมื่อไหร่ก็ยังเป็นคาเมะ และไม่มีรายชื่ออยู่ในผลโหวตอย่างน่าผิดหวังprysang กลับคิดว่า คาเมะเป็นนักแสดงที่ฝีมือดีมากคนหนึ่ง โดยเฉพาะเรื่องการแสดงออกทางสีหน้าแววตา อ่านพบว่าเรื่อง Yokai Ningen Bem ที่prysang เพิ่งรีวิวไปไม่นาน มีคนแอนตี้ว่าคาเมะไม่เหมาะสมกับคาแร็คเตอร์นั้น แม้ว่า
จะเขียนบทจงใจให้ภาพลักษณ์ของคาเมะออกมาแตกต่างจาก อานิเมะ แล้วก็เถอ แต่กระแสตอบรับที่ได้หลังซีรีย์ออนแอร์ ส่งผลให้คาเมะในบทบาทของเบมุ กลายเป็นที่ยอมรับและได้รับรางวัล Best Actor จาก 71st TDAA

อย่างนิโนะ ที่แม้จะไม่ใช่ที่หนึ่งในใจของใครหลายคน แต่เรื่องการแสดงกลับได้รับการยอมรับอย่างท่วมท้น บางคนบอกประมาณว่า ที่หนึ่งของฉันคือเรียว และถ้าจะมีใครที่เหนือกว่าเรียวยอมให้โนะแค่คนเดียว บางคนว่าชอบมากมายหลายคน แต่ถ้าจำเป็นต้อง
เลือกสักคน ยกให้โนะละกัน อิอิ แม่ยกก็เลยปลื๊มปลื้ม แต่ถึงอย่างนั้น บางคนก็ยังเห็นโนะเป็นโนะ ใครจะเก่งมากเก่งน้อยในสายตาใคร มันขึ้นอยู่กับตาใครตาท่าน และความรู้สึกอิน

อย่าง prysang ก็ชอบนักแสดงอยู่หลายคน เพียงแต่เหล่านั้นไม่ได้สังกัดจอนนี่ และหนึ่งในนั้น คุณมะนาวต้องรู้แน่ๆ "คนที่คุณก็รู้ว่าใคร" 5555 ซึ่งถ้าจะมาถามว่าใครแสดงดีกว่ากัน คงจะตอบได้ยาก ถ้าถามว่าชอบใคร ในเรื่องไหนมากกว่ากันน่าจะตอบได้ ง่ายกว่า

แต่กระทู้เหล่านี้ นอกจากอ่านเปิดหูเปิดตารับรู้ความเห็นของนักดูซีรีย์อื่นบ้าง ก็ยังได้รู้สึกอยากดูซีรีย์อื่นๆ ที่คนเอ่ยถึงอีกหลายเรื่อง ไว้มีโอกาสคงได้ลองหาดู

โดย: prysang

วันที่: 18 มิถุนายน 2555 เวลา:21:53:03 น.

มัวแต่เมาท์เรื่องป๋ายะ จนลืมบอกไปว่า ที่ prysang ชื่นชมนิโนะค่อนข้างมากกว่านักแสดงคนโปรดคนอื่นๆ เพราะมีความรู้สึกว่า นิโนะ มีทรัพย์ทางรูปร่างหน้าตามาน้อยกว่าคนอื่นๆนั่นเอง แต่ยังจะอุตส่าห์มาเป็นคนโปรดได้ เพราะเขาเล่นซีรีย์ได้ใจ prysang จริงๆ (ได้คะแนนสงสารด้วย)

ขำคุณมะนาว ที่บอกว่า ตบกบาลคนอื่น เค้าตบถึงเหรอคะ ( แร้งงง 5555) สึโยชิตัวเล็กจริงๆ ด้วยล่ะค่ะ ยิ่งถ้าไปยืนอยู่ข้างๆ ยูสุเกะที่สูงกว่าตั้ง 10 ซม. ถือว่าทำภาพลักษณ์แมนๆ ของพระเอกเสียสมดุล แต่เขาเล่นดีจริงค่ะ เรื่องนี้ไม่ขอปฏิเสธ

ที่คุณมะนาวถาม ไม่ตอบ ส่วนที่คาดเดา หุหุ คุณมะนาวเป็นนักดูซีรีย์ก็ต้องจับทางได้อยู่แล้ว แต่สำหรับคนนี้ prysang ชอบใจ ฉากที่เขาช่วยปิดบังรอยสักของใครบางคนมากกว่า มันทำเรารู้สึกว่าที่มากกว่าการปิดบังคือการปกป้อง ส่วนฉากของโกโร่คือมันเป็นเรื่องง่ายๆ ที่เขาทำโดยเจตนาอื่น ไม่ได้มีเจตนาจะเปิดเผย เจ้าตัวไม่ได้นึกถึงเรื่องรอยสักของตัวเองบนแผ่นหลังสักนิด สายตาของคนอื่นที่มองไปยังแผ่นหลังของโกโระที่เต็มรอยสัก มันเหมือนกับสื่อความหมายของเรื่องออกมาเลย เพราะนี่คือสิ่งที่โกโระเลือกจะทำ และมันไม่สำคัญอีกแล้วว่าเขาเป็นอะไร ยากูซ่าหรือ Helper (โดนใจ)

เรื่อง Jin ภาคสองของญี่ปุ่นยังไม่แน่ใจค่ะ ว่าจะดูต่อไหม แต่ตอนนี้ตามเวอร์ชั่นของเกาหลีสัปดาห์ละสองตอนอยู่ค่ะ สนุกดี ซีรีย์เรื่องเดียวกัน แต่มันเป็นหนังคนละม้วนเพราะแตกต่างกันในรายละเอียดเนื้อเรื่องและคาแร็คเตอร์ของตัวละคร prysang ชอบเวอร์ชั่นเกาหลีมากค่ะ แต่ว่าก็ยังไว้ใจไม่ได้นัก เพราะซีรีย์เกาหลีชอบเป๋ตอนกลาง และเริ่มจะออกทะเลในตอนท้าย หลังจากผิดหวังจากเรื่องอื่นมา หวังเหลือเกินว่าเรื่องหมอจินจะไม่เป็นเช่นนั้น

โดย: prysang

วันที่: 18 มิถุนายน 2555 เวลา:22:20:33 น.

สวัสดีค่ะคุณ prysang คุณ มะนาวเพคะ(ถือโอกาสทักทายมะนาวเพคะในนี้ด้วยแล้วกันนะคะ^^)
ตอนนี้ ซีรีย์โซนเอเชีย ที่แข่งขันกันอย่างดุเดือด หนีไม่พ้นเกาหลีกับฝั่งญี่ปุ่น
โนบูเองถึงแม้ว่าจะออกหน้าออกตาเชียร์ฝั่งพี่ยุ่นอยู่เสมอๆ แต่หลังๆมาก็เริ่มที่จะเปิดใจลองดูซีรีย์ฝั่งเกาหลีบ้าง จากน้องๆที่ทำงานที่ติดกันงอมและเป็นแฟนคลับตัวยงเลยล่ะค่ะ (ไอ้เราก็จะรู้จักแต่คนเก่าๆอย่างวอนบินหรือ ซอง เฮ เคียว โน่นน :)
nobuta เพิ่งทราบจาก blog ของคุณเหมือนกันค่ะ ว่า ซีรีย์ Ninkyo helper เรื่องนี้ เอาชนะ เรื่อง JIN หมอทะลศตวรรษ ไปได้ แต่ก็ไม่ได้แปลกใจมากนัก เพราะอย่างที่คุณ prysang บอกนะคะ มันเป็นพลอตเรื่องที่อยู่คนละแนวกัน และ JIN ออกจะดูเป็นแฟนตาซีอยู่มาก ผิดกับเรื่องนี้ที่อาจจะเข้าถึงได้ พบเห็นในชีวิตได้ มากกว่า
พระเอก เรื่องนี้ โนบู ก็รู้จักเค้าแค่ในนามว่าเป็นหนึ่งใน วง smap เท่านั้นเหมือนกันค่ะ และเรื่องที่เคยดูเค้าแสดงก็คือ walk my way เหมือนๆกับคุณ prysang ค่ะ
แอบคิดเล่นๆเนาะ
ถ้าพลอตเรื่องแนวประมาณนี้ ถูกมานำเสนอในสไตล์ของพี่ไทยดูบ้าง..เรตติ้ง จะเป็นอย่างไร? ^^
กับความรุ้สึกที่มีต่อเมสะ นางเอกของเรื่องนั้น โนบูออกแนวคล้ายๆคุณprysang เลยค่ะ ..ออกแนว เฉยๆกับเธอ และที่ดูเธอแสดง ก็เพราะส่วนมากเธอมักได้รับบทคู่กับคนที่เราอยากดู(ฮิ้วว^^)
อย่างตอนที่รู้ข่าว จิน ว่าต้องแต่งกับเมสะจริงๆแล้ว..โนบูหน้าประมาณนี้เลยค่ะ

ต่อมาก็อารมณ์นี้

แต่ตอนนี้ทำใจได้ละ

พลอตเรื่องนี้ น่าสนใจอยู่มากเลยนะคะ
ซีรีย์ญี่ปุ่นมักจะมีคำคมๆโดนๆอยุ่หลายๆประโยค
โนบูนั้น ไม่ค่อยได้ติดตามซีรีย์ที่ใหม่เอี่ยมสักเท่าไหร่ เพราะโนบูต้องรอแบบซับไทย ^^ และก็ไม่ชอบดูแบบพากษ์ไทยชอบฟังเสียงแบบต้นฉบับ จะได้อารมณ์มากกว่า : )

เข้ามาเม้าท์มอยค่ะ ^^
bye 2

โดย: nobuta wo produce

วันที่: 19 มิถุนายน 2555 เวลา:18:23:19 น.

อืม น่าเห็นใจคุณ Nobu (ตั้งชื่อเล่นให้ซะเลย) อกหักจากชุนมาแล้ว ยังต้องมาอกหักจากจินเอง นี่ดีนะที่แต่งกับจินที่ prysang ไม่คุ้นเคยเท่าไหร่นอกจากเรื่อง Bandage สมมติว่าแต่งกับคาเมะ มีหวัง prysang ต้องหน้าเป็นงี้

และต้องเยียวยาจิตใจกันอยู่นานแน่ 555

Walk my way ยังไม่ได้ดูเลยค่ะ แต่เป็นซีรีย์ที่จดจำชื่อไว้ว่าจะดู เพราะเป็นชื่อที่ติดอยู่ในใจว่าต้องดู "หัวใจของผมบริสุทธิ์" การตั้งชื่อเรื่องถือว่าสำคัญนะคะ บางคำมันโดนจริงๆ อย่างเรื่อง "อยากกู่ร้องบอกรักให้ก้องโลก" ผ่านตาครั้งเดียวก็จดจำ แต่ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะดู เพราะมันก็มีความกลัวๆ ที่จะเศร้า อย่าง "สายสัมพันธ์แห่งดาวตก" "บันทึกน้ำตาหนึ่งลิตร" ก็ชอบชื่อเรื่องมากเลยค่ะ บางทีก็จำในภาษาอังกฤษ "One million star falling from the sky" ชื่อเรื่องมันน่าค้นหาว่าไหมคะ

โดย: prysang

วันที่: 19 มิถุนายน 2555 เวลา:18:40:07 น.

คุณ Prysang เพื่อนคนนี้
ชื่นชอบ ใน ท้องฟ้า และ ดวงดาว สินะคะ

โดย: nobuta wo produce

วันที่: 19 มิถุนายน 2555 เวลา:20:56:08 น.

เท่าที่รู้นะครับ
ซีรีย์ที่เกี่ยวกับยากูซาแล้วได้ดิบได้ดี
ถ้าไม่นับเรื่องครูโกคุเซนแล้ว ก็เห็นจะเป็นNinkyo Helper
เรื่องนี้แหละครับ

ถ้าดัชนีเรตติ้งพอสมพอควร ได้ข่าวว่ากำลังจะถูกสร้าง
ลงจอภาพยนตร์เสียดว้ย
กำกับโดยNishitani Hiroshi จะออกฉายเดือนพฤศจิกายนนี้
ส่วนเมสะจะได้กลับมาลงจอด้วยไหม? อันนี้ไม่แน่ใจ

ส่วนดีของซีรีย์เรื่องนี้ ที่ยังไม่ได้ดู
เห็นจะเป็นตัวเสริม ที่ตอนนี้โดดขึ้นเป็นเบอร์หนึ่ง
อย่างตัวยุสุเกะเอง ริสะนี้ก็โลดไปก่อนเพื่อนแล้ว
แต่เนื้อหาคงน่าพอเดาทางได้ เพราะอ่านแล้ว
ก็ไม่ต่างจากยากูซาซ่อนรูปทั่วไป
อย่างSailor Fuku to Kikanju,Gokusen
Yasuko Kenji,My Boss My hero
ส่วนจะฉีกให้ไปหลบอยู่กับสัึมมาอาชีพตรงไหน
ดูท่าคงจะมีให้เล่นกันอีกมาก

ฟังเสียงตามเว็บบอร์ด ก็รู้สึกเห็นไปทางเดียวว่า
สึโยชิถือว่าเข้าขั้นทางด้านการแสดงเป็นที่สุด
ในบรรดาเพื่อนSmapห้าคน ถ้าไม่ติดในเรื่องหน้าตา
ที่ดูท้องถิ่นไปหน่อย
เมื่อก่อนไอทีวีเคยเอาWalk my way แกก็เล่นได้
ชนิดไม่แคร์ภาพลักษณ์ดาราได้กระจุย
ส่วนหนังโรงที่แกเล่นทุกเรื่อง ดูได้ดูสนุกดูซึ้ง
(คงเพราะผู้กำกับเขาคงคัดเลือก โดยเอาเรื่องการตีบทบาท
มากกว่าโอ๋แฟนคลับ)

ส่วนปริศนาลายสักอันนี้ คงไม่ต้องบอกก็ได้มั้ง
เพราะคงต้องไปหามาดูจะได้ไม่ตกเทรนด์งานคุณภาพ

โดย: Mr.Chanpanakrit

วันที่: 11 กรกฎาคม 2555 เวลา:20:34:24 น.

นี่คือซีรี่ส์อันดับ 1 ของญี่ปุ่นที่ผมเคยดูมาครับ ถึงตอนนี้ยังไม่มีเรื่องไหนโค่นความรู้สึกในใจลงได้

เคยเขียนบทความในบล็อคตัวเองเล่นๆเกี่ยวกับเรื่องนี้

Ninkyo Helper ที่สุดท้ายของเหล่าคนชรา

เรื่องของ ยากูซ่า กลุ่มนึงที่ต้องเข้าไปฝึกฝนถึงนิยามของคำว่า “การช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอกว่า” เพื่อคัดสรรคนที่ขึ้นมาเป็นผู้นำกลุ่ม โดยพวกเขาทั้งหมด 5 คนต้องเข้าไปทำงานในบ้านพักคนชรา เพื่อค้นหาคำตอบ และ 1 ในนั้น จะได้เป็นผู้นำกลุ่มคนต่อไป และต้องหาคำตอบในนั้น พร้อมทั้ง ทั้งหมดห้ามใครถอนตัวออกกลางคัน มิฉะนั้นจะถือว่าทั้งหมดสอบตก

ภาพภายนอกก่อนดู จะมองว่าเป็นละครเกี่ยวกับยากูซ่า แก๊งสเตอร์ แต่ไม่เลย Theme หลักของเรื่องบอกถึงอนาคตข้างหน้า ญี่ปุ่นจะต้องมีประชากรที่เป็นคนสูงอายุมากกว่า คนในวัยทำงาน จริงๆไม่เฉพาะญี่ปุ่นหรอก เกือบทุกประเทศ อนาคตจะต้องเจอปัญหานี้ เนื่องจาก ปัจจุบัน คนในรุ่นปัจจุบันเริ่มมีลูกยาก หรือไม่อยากจะมีลูก ดังนั้น ประชากรที่จะขึ้นมาทดแทน เมื่อเทียบกับประชากรปัจจุบันจะเริ่มไม่ทันกัน รวมถึงปัญหาการทอดทิ้งคนชราของบุตรหลาน ซึ่งไม่แน่ใจว่าจะเกิดจากการ ไม่มีเวลา มีภาระของตัวเอง สภาพงานสังคมบีบคั้น หรือสุดท้ายมันเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น

สำหรับในละคร แต่ละตอน ทางกลุ่มยากูซ่า โดยการนำของตัวเอกของเรื่อง สึบาซะ ฮิโคอิจิ และ ยากูซ่าสาวที่มีปัญหาวิกฤติศรัทธากับกลุ่มตัวเองอย่าง ริโกะ และพรรคพวกอีก 4 คน รวมถึง เจ้าของโครงการสถานที่พักพิงดูแลสำหรับคนชรา อย่าง อากิระ ที่มีปมในใจที่อยากจะพัฒนาโครงการนี้เพื่อเหล่าคนชราเพื่อชดเชยสิ่งที่ตัวเองทำผิดไป (แต่ก็มีกฎระเบียบที่เข้มงวด) และลูกชาย เรียวตะ ที่กำพร้าพ่อและส่วนใหญ่จะอยู่บ้านคนเดียวกับคนรับใช้ เนื่องจากผู้เป็นแม่ต้องทำงานหนัก คนเหล่านี้ได้เข้ามาเกี่ยวพันกัน กับบ้านพักคนชราแห่งนี้ ได้เรียนรู้ถึงข้อจำกัด การเสียสละ ความว้าเหว่และจิตใจของเหล่าคนชราแต่ละคน รวมถึงการฝึกจิตใจของตัวเอง กับคำที่ว่า “Ninkyo Helper” คืออะไร คำตอบทุกอย่าง ทั้งตัวละคร และคนดูอย่างเรา คิดว่าน่าจะค้นหาคำตอบได้เมื่อดูจนถึงฉากจบ

ส่วนตัวชอบละครญี่ปุ่น ก็ตรงนี้ ตรงที่หยิบเอาสิ่งที่เห็นกันอยู่ในสังคม(ของเขา)มาเล่า เป็นอะไรที่เราจับต้องได้ ทั้งการคัดตัวแสดงที่ไม่ได้หลุดจากความจริงเท่าไร ไม่มีพระเอกจ๋า นางเอกจริงๆ ตัวร้าย ร้ายแบบไร้เหตุผล ทุกคนมีเหตุผลในความคิดของตัวเอง ตัวละครในละครญี่ปุ่น คือคนที่เราสามารถเห็นตามท้องถนน ตามชีวิตประจำวันได้ แม้กระทั่งหน้าตา ที่บางทีอาจมีคนคิดว่า มาเป็นพระเอกได้ไงฟระ (อิอิ) แต่ขอบอก บางช็อตการกระทำของเขาเหล่านั้น โคตรจะเท่เลย จะบอกให้

สำหรับเรื่องนี้ ตอนแรกไม่คาดหวังอะไร เพราะอย่างที่บอกส่วนตัวชอบละครญี่ปุ่นอยู่แล้ว เพียงแต่ เพื่อนแนะนำ ก็เลยเอามาดูซะหน่อย ปรากฏว่าจบตอนแรก ชอบมาก ทั้งเนื้อเรื่อง ประเด็นของละคร รวมความเท่ของพระเอก(ถึงแม้จะไม่หล่อ) แต่พี่แกเท่ที่สุด (ลักษณะพี่แกในละคร ถ้าเอามาฉายเมืองไทย สงสัยหมอกลงทุกตอน เพราะพี่แกดูดบุหรี่บ่อยมาก ) และประเด็นแต่ละตอน หนักขึ้นเรื่อยๆ คิดว่า เรื่องนี้ ประเด็นของเรื่องหนักมากแต่ดูสนุกจริงๆ และบางประเด็น ชอบตรงไม่ตัดสินว่าสิ่งที่พวกเขาในเรื่องทำ ถูกหรือผิด

สิ่งที่ชอบ(เท่าที่จำได้)

1. ประเด็นของ อากิระ กับการที่ทิ้งแม่ตัวเองให้ตายอยู่ลำพัง กับตอนที่ล้อการกระทำของเธอ ผ่านตัวละครอีกตัว คิดว่าตอนนี้ถ้ามาตั้งคำถามในกระทู้ รับรอง อากิระโดนด่าไม่ผุดไม่เกิด เหมือนที่ญาติๆเธอบางคนตัดสิน แต่ถ้าดูตอนนี้จบ คิดว่าหลายคนคงต้องมาตั้งคำถามว่า สิ่งที่เธอทำถูกหรือผิด ซึ่งเธอก็คงยังทำผิดเหมือนเดิม แต่เหตุผลล่ะพอจะเข้าใจเธอมากขึ้นหรือไม่ ซึ่งในละคร ก็ไม่ได้ให้คำตอบตรงนี้ ให้สังคมกลับไปตั้งคำถามเอง

2. การพัฒนาการของตัวเอก ฮิโคอิจิ ที่ค่อยๆรู้สึกดีกับ อากิระ และเรียวตะ จนถึงตอนจบ รอยยิ้มสุดท้าย ทำให้ผมคิดว่า เขาได้คำตอบของคำว่า “Ninkyo Helper” แล้ว

3. Dialog ที่ริโกะ พูดกับ ฮิโคอิจิ หลังจากรู้สึกว่า ฮิโคอิจิ เริ่มรู้สึกดีกับ อากิระ ประมาณ “คิดอะไรรู้สึกอย่างไรกับเธอคนนั้น ก็บอกไปตรงๆ อย่าปล่อยให้ฉันรอนาน” เป็นการบอกรักที่ ญี่ปุ่นๆ ความรู้สึกผมมันเท่นะ Dialog นี้ แล้วจะไม่ค่อยเห็นในละครไทย

4. จากข้อ 3 จนทำให้ ฉากก่อนจะจบ ที่ ริโกะ ขโมยจูบ ฮิโคอิจิ เจ๋งดี ถึงแม้ว่า จะรู้ว่า ตัวเองคงไม่มีสิทธิ์ก็ตาม

5. ชอบตอนคุณตา Play Boy ที่มารอรักแรกของตัวเองก่อนจะจบตอน รู้สึกเศร้าพร้อมกับ ฮิโคอิจิ

6. ถ้าคิดว่าข้อ 5 เศร้าแล้ว ส่วนตัวตอน คุณตาที่เป็นอัมพาธเคลื่อนไหวไม่ได้ ที่อยู่ร่วมห้องกับหัวหน้ากลุ่ม วาชิสุ จนวาระสุดท้ายของตัวเอง พร้อมทั้งสิ่งที่คุณตาคนนั้นเขียนในกระดาษ จี๊ดจริงๆ

7. สุดท้าย ฉากจบ ที่เรียวตะ ยอมรับในสิ่งที่แม่ต้องประสบกับโรค… และเรียนรู้ที่จะอยู่กับแม่ของเขา

โดย: jedijoke IP: 124.121.243.252 วันที่: 21 สิงหาคม 2555 เวลา:12:27:36 น.

lunette oakley homme //kom-plus.com/masque-oakley.asp lunette oakley homme
[url=//argelliers.fr/chaussures nike.htm]chaussures nike[/url]

โดย: chaussures nike IP: 94.23.252.21 วันที่: 2 พฤษภาคม 2558 เวลา:11:12:33 น.