บันทึกรักจาก..กวิตา ฉบับที่ 1 จากปี 2553 จาก..กวิตาพาลั้นลา... บันทึกที่เกิดจากความรัก “นางฟ้า” สุดหัวใจ ที่อยากบันทึกเรื่องราววัยเด็กของเธอเอาไว้เป็นความทรงจำที่งดงาม ที่เปิดอ่านเมื่อไหร่ ก็ทำให้มีความสุขทุกครั้ง มาถึงวันนี้ กวิตา เด็กน้อยคนนั้น อายุ 13 แล้ว ที่เธอพร้อมจะเริ่มต้นเขียนบันทึกของทรงจำดีๆ ของตัวเองเก็บไว้บ้าง แต่เนื่อง “กวิตา” ไม่มีเฟซบุ๊ค ไม่มีอินสตราแกรม ไม่เล่นทวิตเตอร์ ยาย่า ก็เลยนำมารวบรวมเก็บไว้ให้ วันหน้า เมื่อเธอพร้อมจะใช้สื่อออนไลน์เต็มรูปแบบเมื่อไหร่ ไม่ว่าวันนั้นเธอจะอายุเท่าไหร่ แต่เมื่อเธอได้อ่านบันทึกของตัวเอง ยาย่าก็หวังว่า ความสดใสในวันนี้ ปีนี้ที่เธอได้รับ จะทำให้เธอมีความสุขไปอีกนาน เหมือนเช่นที่ยาย่าได้รับเมื่อได้อ่านวัยใสๆ ของเธอเฉกเช่นเดียวกัน วันนี้ ขอเริ่มต้นด้วยบันทึกแรกของเธอ กวิตาพาเที่ยวเชียงราย ******************************** วันอังคาร 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสค่ะ แต่เสียดายที่เช้าวันนี้อากาศไม่ค่อยเย็นซักเท่าไหร่ค่ะ เรื่องนี้จะเป็นการเล่าเรื่องการไปเที่ยวทริปเชียงรายนะคะ แต่เรื่องนี้จะขอเล่าเพียงแค่สถานที่ที่ประทับใจมากที่สุดค่ะ เช้าวันนี้พวกเราได้ไปวัดร่องขุนค่ะ อากาศค่อนข้างร้อนระอุเนื่องจากตอนที่ถึงนั้นเป็นเวลาประมาณ 12นาฬิกาค่ะ เป็นวัดที่ทำให้เราประทับใจมากเพราะเป็นวัดที่มีลวดลายที่สวยงาม ซึ่งถูกประดิษฐ์ประดับประดาด้วยลายกนกต่างๆ มีสีขาวบริสุทธิ์ และแสงระยิบระยับสีเงินที่เกิดมาจากการที่แสงกระทบกับกระจกที่ถูกตกแต่งวัดอย่างประณีต ทำให้วัดดูน่าดึงดูด โดดเด่น และมีเสน่ห์มากที่สุดเท่าที่เคยพบเลยค่ะ วัดร่องขุนแห่งนี้มีประติมากรรมที่สวยงามและละเอียดลอออย่างมากค่ะ นอกจากนี้ยังมีการจำลองนรกด้วยประติกรรมอีกด้วยค่ะ     สถานที่ที่2 คือ ไร่ฉุยฟงค่ะ เป็นไร่ชาที่ทุกคนตกตะลึงมากที่สุดเพราะมันดูทันสมัยและดูดีมากกว่าที่คาดหวังเอาไว้ค่ะ อีกทั้งยังมีเมนูที่ตามสมัยเช่นชานมไข่มุก หรือ บิงซูอีกด้วยค่ะ เป็นสถานที่ที่ทำให้รู้สึกว่าเข็มขัดยาวขึ้นมามากเลยล่ะค่ะ..- อุ้ย! เป็นสถานที่ที่ทำให้รู้สึกเกินคาดมากๆเลยล่ะค่ะ😂💦      สถานที่สุดท้ายที่รู้สึกตื่นเต้นและขนลุกในเวลาเดียวกันนั้นก็คือ..- พิพิธภัณฑ์ของอาจารย์ถวัลย์ ดัชนี ค่ะ! เป็นพิพิธภัณฑ์ที่แปลก ประหลาดตาอย่างมากค่ะ อย่างที่กล่าวเอาไว้ พิพิธภัณฑ์นี้เป็นพิพิธภัณฑ์ที่ค่อนข้างมีบรรยากาศที่น่าขนลุกเล็กน้อย เพราะเป็นพิพิธภัณฑ์ที่เอาไว้รวบรวมของสะสมของอาจารย์ถวัลย์ ดัชนี ซึ่งอาจารย์ถวัลย์ ดัชนี ได้ล่วงลับหรือเสียชีวิตไปแล้วค่ะ นอกจากนี้ ของสะสมของอาจารย์นั้นค่อนข้างดูขลังมากๆ เนื่องจากส่วนใหญ่จะเป็นการสะสมของหนังสัตว์ ขนสัตว์ต่างๆ หรือ พวกกระดูก รวมไปถึงเปลือกหอยต่างๆที่ใหญ่มากกว่ามืออีกด้วยค่ะ ของที่สะสมก็จะมี หนังงู หนังจระเข้ หนังเสือ หางจิ้งจอก เขากวาง เขากระบือ หัวกะโหลกงู หัวกะโหลกกวาง ขนแกะ เปลือกหอยมือเสือ เปลือกหอยสังข์ และ อีกมากมายก่ายกองค่ะ หนังที่อาจารย์สะสมนั้นมีเยอะมากๆจนทำให้เราคิดว่า อาจารย์ต้องชอบดูหนังมากๆเลยล่ะค่ะ✨ เอ่อ..หนังที่เป็นหนังสัตว์นะคะ ไม่ใช่หนังใน Netflixนะคะ😂 ส่วนห้องที่ดูขลังมากที่สุดน่าจะไม่พ้นห้องที่ชื่อว่าห้องจิตวิญญาณค่ะ! เป็นห้องที่มีหนังจระเข้วางอยู่ตรงกลางห้อง มีเก้าอี้ที่ถูกจัดเรียงให้วางลายล้อมหนังจระเข้ที่อยู่ตรงกลาง ห่างจากหนังจระเข้ประมาณเมตรหนึ่ง ข้างใต้เก้าอี้มีเปลือกหอยสังข์วางเอาไว้ทุกเก้าอี้ แถมยังมีเทียนที่ดูเก่าๆและค่อนข้างใหญ่ถูกวางไว้ตรงหนังจระเข้ทั้งสี่มุม (ตรงมือกับเท้าของจระเข้นะคะ ดูเหมือนทำพิธีกรรมอยู่มากๆเลยค่ะ💦 เราไม่แน่ใจว่าชื่อห้องที่เราได้กล่าวเอาไว้จะตรงหรือเปล่า เพราะกว่าจะรู้อีกทีว่าในใบประวัติอาจารย์มีแผนที่ เราก็ซื้อของที่ระลึก นั่งรถเปิดแอร์เตรียมตัวจะกลับโรงแรมไปว่ายน้ำแล้วล่ะค่ะ😂💦 และนี้ก็คือ3สถานที่ ที่เรารู้สึกประทับใจมากที่สุด และอยากจะเล่าให้ทุกๆคนได้ทราบกันค่ะ               
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [