ไม่กลัวแล้ว....

href="//www.bloggang.com/data/uppermar/picture/1238894291.jpg" target=_blank>

ธันวาคม พ.ศ. 2551

ตั้งแต่ยาย่าของหนูประกาศเจตนารมย์เมื่อ 25 ปีที่แล้ว
จะอยู่เป็นสาวโสด
ไม่ยอมเหน็ดเหนื่อยลำบาก หาเหามาใส่หัว
อย่างคุณยายทุกคนของหนู
ญาติโกญาติกา เพื่อนฝูง ต่างก็พากันขู่ยาย่าว่า
ตอนนี้น่ะไม่เป็นไร แต่แก่ตัวแล้วไ ม่มีลูกหลานดูแลจะลำบากนะ
ตอนนั้น ยาย่าก็เชิดหน้าใส่ บอกว่าไม่กลัวหรอก .......

ปีทีแล้ว ตอนยาย่าขาเจ็บ เวลาเดินก็ต้องเขยก
หลาน ๆ ที่รักก็อยู่คนละบ้าน
ยาย่าก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างเหมือนกัน
ถ้ายาย่าแก่มาก ๆ เดินไม่ไหว จะทำยังไงล่ะ
หลาน ๆ ก็ต้องมีครอบครัวของเขา
แล้วจะมีเวลามาดูแลยาย่า
หรือ ยาย่าต้องไปอยู่บ้านหลานหรือ?

OH NO!!! IMPOSSIBLE !!!!!

แต่วันนี้ ยาย่าไม่กลัวแล้วจ้ะ
วันนี้ วันที่ชะนีน้อยหน้าลาย เดินจูงมือนำยาย่าเดิน
href="//www.bloggang.com/data/uppermar/picture/1238894374.jpg" target=_blank>
.....จากที่ยาย่าต้องจับแขนหนูเดิน.
.....แต่วันนี้ชะนีน้อยจูงมือ เหนี่ยวแขนยาย่าให้เดินตามหนู.....

อิ อิ บันทึกฉบับนี้ ยาย่าเขียนไว้เป็นที่ระลึกถึงครั้งแรก
วันที่ 2 ธันวาคม 2551 วันที่ยาย่ามีหลานเดินจูงนำ
...ไม่ใช่เดินตามยาย่า!!!!!!