การรอคอย  เค้กมองนอกหน้าต่างตอนนี้ใกล้จะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วต้นไม้ต่างก็เริ่มมีใบเหลืองอร่ามเต็มต้น คงไม่นานแล้วที่จะร่วงหล่นพร้อมๆกับการพลิบานของดอกไม้ “เค้กจะกลับหรือยังครับ” เสียงพิมานเอ่ยถาม “จ๊ะ” “ผมกลับด้วยคนได้ไหมครับ” เขารีบเสนอตัว “อ้อ...ต้องขอโทษด้วยจ๊ะ วันนี้ฉันต้องไปซื้อของทำขนม คงต้องไปแล้วล่ะจ๊ะ” พูดแล้วก็ถือกระเป๋าเดินออกจากห้องเรียนโดนไม่สนใจชายหนุ่มที่ยืนหน้าเศร้า “ครั้งที่ 100 ไม่สำเร็จอีกตามเคย” เสียงของฟ้าครามดังอยู่ข้างหลัง “ยังไงผมก็จะพยายาม” พิมานหันมาบอก “นี่นายจะบ้าหรือไง” “ไม่มีใครบ้าเพื่อความรักหรอกครับ ถ้าเป็นเธอจะทำยังไงล่ะฟ้าคราม” เขาหันไปถาม “ฉันก็จะ...” ฟ้าครามหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เพราะมีความรู้สึกว่ามีอะไรมาจุกอยู่ที่อก ถ้าเป็นฉันก็จะทุ่มเทที่จะเอาชนะใจเขาเหมือนกัน “ฉันก็จะทุ่มเทต่อไป” “ใช่ ผมจะทำแบบนั้นเหมือนกัน” พิมานตอบก่อนจะเตรียมตัวเดินออกไป ฟ้าครามกอดหลังเขาเอาไว้ “พิมานนี่นายไม่รู้ตัวหรือไง.....นี่เราอยู่ด้วยกันมาตั้ง 3 ปีแล้วนะ นายยังไม่รู้ตัวอีกหรือไง” พิมานตกใจมาก “อะไรเหรอ” เขาถามทั้งที่ที่ใจสั่น “ฉันชอบนายนะ” ฟ้าครามเอ่ย แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย เวลาผ่านไปนานมากที่ฟ้าครามยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น เสียงประตูเปิดออกรางบอบบางยืนอยู่หน้าประตู “ฟ้าคราม” ฟ้าครามรีบเช็ดน้ำตา “จะมาเยาะเย้ยฉันหรือไงยะ” “เปล่านะ.......อย่าเข้าใจผิดสิ” “ฮึ....เธอจะมาเข้าใจอะไรฉัน ก็คนอย่างเธอจะเข้าใจอะไร วันๆ ชอบนั่งหน้าตาเฉยเมย ทำขนมก็เก่งชอบแย่งบทเด่นเกินหน้าคนอื่นๆ ฉันไม่เข้าใจเลยคนแบบเธอ ทำไมพิมานถึงไปชอบได้” ฟ้าครามร้องใส่หน้าทั้งน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่ได้ เค้กเดินเข้ามาหา “ทำไมฉันจะไม่เข้าใจเธอล่ะ ฉันน่ะถึงจะเป็นแบบนี้ แต่ฉันก็เข้าใจเธอนะ” “อย่ามาพูดปลอบฉันนะ” ฟ้าครามยังร้องไห้ เค้กยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วจริงใจ “ฟ้าครามก็เหมือนกัน เธอน่ะ ทั้งสวยและเก่ง ฉันสู้เธอไม่ได้หรอก และฉันก็ไม่คิดจะสู้กับเธอด้วย ถ้าวันนี้ไม่สำเร็จ ก็ลองมาพยายามต่อนะ” “ยัยบ้า พูดแบบนี้ทำไม” “ฉันเองก็มีคนที่ชอบ ถึงแม้ว่ามันจะเลือนลางในความทรงจำก็ตามที แต่ฉันก็คิดว่าสักวันจะได้พบกับเขาอีก เพราะงั้นพยายามต่อไปนะ แม้มันจะต้องผ่านคืนวันที่แสนเศร้า แต่เราก็ต้องอยู่อย่างมีความหวัง” ฟ้าครามเงยหน้าสบตากับดวงตากลมโต มือบางจับที่บ่าของอีกฝ่าย “ขอให้ตั้งใจส่งความรักและความจริงใจให้กับเขาเถอะ สักวันเขาจะต้องรับรู้แน่ๆ เรามาพยายามด้วยกันเถอะนะ” ทั้งสองสาวสบตากันอย่างนิ่งงั้น “ฮือ.....ยัยบ้า...ฮือๆๆๆๆ” ฟ้าครามร้องไห้เสียงดังเค้กดึงมากอดเอาไว้ เค้กเดินตามถนนหน้าโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน ลมยามเย็นพัดมาเป็นระยะ เมื่อมาถึงทางเลี้ยวหัวมุม ร่างสูงโปรงยืนพิงกำแพงอยู่ตรงนั้น “ช้าจังนะ” เสียงทุ้มๆต่อว่า “พอดีมีเรื่องนิดหน่อยนะ รอนานไหม” เธอถาม “ฮืม..สักพักแล้วล่ะ” “ต้องรีบแล้วสิ....นายต้องช่วยฉันทำขนมด้วย พรุ่งนี้น่ะ วันสำคัญ” “วันสำคัญงั้นเหรอ...สำคัญ....” “อ้อ...พ่อเจ้าโทรมาน่ะ บอกว่าอาจจะกลับอาทิตย์หน้า” “เหรอ แปลกจังเลยนะ” “ฮือ......” “ก็หมู่นี้พ่อกลับบ้านบ่อยกว่าเดิมนะสิ ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” “ไม่รู้สิ” ชายหนุ่มคิดถึงหน้าผู้เป็นพ่อของหญิงสาว “อย่าคิดว่าข้าจะไว้ใจเจ้านะ ข้าจะกลับมาทุกๆ เดือน เจ้าอย่าคิดทำอะไรลูกข้าล่ะ” “เฮ้อ....” “ฟาร์ย......นายน่ะ.....เคยรู้สึกไหม ลืมเรื่องที่สำคัญอะไรสักอย่าง” เค้กเอ่ยถาม ดวงตาดุเข้มหันมามองหญิงสาว “เรื่องสำคัญ...ไม่มีหรอก” แต่ว่าเจ้าต่างหากล่ะที่ลืมเรื่องสำคัญ “นั่นน่ะสิเน๊อะ จะมีใครที่ไหนยอมทิ้งความทรงจำที่สำคัญได้” ข้าจะต้องรออีกนานแค่ไหนที่เจ้าจะจำเรื่องที่ผ่านมาได้ แต่ถึงเจ้าจะจำไม่ได้ ข้าจะขอสร้างความทรงจำใหม่ให้เกิดขึ้นแทนได้ไหมนะ ฟาร์ยมองหน้าสดใสที่ไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนอะไร นี่ก็ผ่านมาเกือบปีแล้วนับจากที่เค้กสูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับเขาไป รวมทั้งเรื่องของเวทน์มนต์ของแม่มดด้วยเธอไม่ได้เรียกปีศาจออกมาเหมือนเมื่อก่อนตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่โลกมนุษย์แห่งนี้ เธอลืมหมดสิ้นไปแล้วจริงๆหรือไม่ เค้กตั้งอกตั้งใจทำขนมชิ้นพิเศษนี้มากแม้แต่ฟาร์ยเองยังไม่รู้เลยว่าเธอจะนำไปให้ใคร “วงเวทเอ๋ย จงเป็นประตูเปิดสู่นรก ขออันเชิญปีศาจทาสรับใช้จากนรก มาช่วยทำความปรารถนาข้าให้เป็นจริงด้วยเถิดดด....” “เพี้ยงงงงงงงงงงงงงงง” ฟาร์ยรู้สึกตกใจมากเมื่อร่างของเขาจู่ๆก็หายจากเตียงนอนแล้วมาปรากฎที่ห้องทำขนมของเค้ก “มาแล้วเหรอจอมปีศาจ.....ฟาร์ย” เสียงสดใสเอ่ยทัก “นี่เจ้า...หมายความว่าไง” ฟาร์ยประหลาดใจกับอาการของเค้กอย่างมาก “นี่ไง...ของขวัญสำหรับการพบกันครบ 2 ปี” ใบหน้าสดใสยิ้มพราย “เจ้าจำข้าได้งั้นหรือ” “ก็ไม่เคยบอกสักหน่อยว่าลืม” “หมายความว่าไงเนี่ย” ฟาร์ยทำหน้าไม่เข้าใจ “อ้อ....ฉันลืมบอกๆไปนะ ที่จริง ฉันน่ะไม่ได้ลืมอะไรสักนิดเดียว เป็นเพราะว่าขนมป้องกันพลังเวทน์ของพี่สาวปีศาจที่เอาให้ฉันกินน่ะ” เธอเล่าให้เขาฟัง “งั้นหรอ”...ฟาร์ยนึกถึงเมอร์ฟีริส “แล้วเจ้าทำไมถึงทำเป็นจำเรื่องของข้าไม่ได้ล่ะ ตั้งเกือบปี” เสียงดุเข้มเอ่ย เค้กทำตาโต “อ้าวว.......ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วนายจะอยู่ที่นี่กับฉันไหมล่ะ” ฟาร์ยกอดอก เฮอะ...จะลงโทษยังไงดี “งั้นข้าจะกลับนรกล่ะ” “ฮ้า.....จริงอ่ะ” “ฮืม...จริงสิ” “แล้วขนมนี่ใครจะกินล่ะ" ฟาร์ยรีบคว้าจานขนมเมื่อเค้กจะยกหนี “มันเป็นของข้านะ” “ก็นายจะกลับนรกแล้วนิ” “ข้าจะเอาไปด้วย” “ไม่ได้ ถ้ากินแล้วต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป ต้องอยู่กับฉันตลอดไป” “ฮืม...งั้นข้ากินละนะ” ฟาร์ยตักขนมกินอย่างอร่อย ความจริงแล้วแม้ความรักอาจจะไม่ได้มีแต่รสหวานตลอดเวลา แต่ก็ใช่ว่าจะขาดมันไปได้ ทุกหัวใจก็ต้องการความรักหล่อเลี้ยง เหมือนกับการกินอาหารทุกๆวัน
ตามอ่านด้วยค่ะ
ค่อยๆอ่านไปนะคะ เห็นด้วยกับคุณหอมกร ค่ะ  โดย: เริงฤดีนะ
  วันที่: 3 ตุลาคม 2563 เวลา:15:42:10 น. |
บทความทั้งหมด |
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
มีรวมเล่มรึยังคะ
จะกดติดตามบล็อกไว้น้า