สวรรค์บ้านนนอก

ผมไม่รู้จักหรอกบ้านนอก ... ผมรู้จักแต่บ้านปู่ แต่ผมเชื่อว่าสังคมแบบนี้การดำเนินชีวิตแบบนี้ ไม่มีในกรุงเทพฯ แน่นอน..



เวลาผมกลับไปบ้านปู่ ปู่ก็จะมีของเล่นแปลกๆมาให้ ก็จะทำเรือลากต้อหมาก ( กาบหมาก ) หรือบางทีก็เป็นเปลค้อน ( เปลที่ทำจากเชือกกับไม้อันเดียวผูกกันแล้วผูกห้อยกับต้นไม้ ) พาไปขุดมัน , รดนำผัก , เก็บผัก และของเล่นอื่นๆ อีกมากมาย ย่าก็จะคอยดุปู่ เดี๊ยวหลานจะหกล้ม หลานจะคันมดจะกัด ตามประสาคนห่วงหลาน....



ไปขุดมันได้มาก็จะเอามาหมก ( การหมกคือ การเอาไปซุกในขี้เท่าที่ไฟยังแดงอยู่ เพราะฉะนั้นอันนี้คือการเผา ) หมกไม่ได้ เพราะย่ากลัวหลานจะเหยียบไฟ...




ข้างๆบ้านก็จะผัก มีผลไม้กินได้ปลูกอยู่รอบๆไม่ได้ปลูกเอาไว้ขายแต่เอาไว้เก็บกิน มีหลายชนิด มีฝรั่ง , มะม่วง , สัปรส , ชมพู่ , ขนุน , กะท้อน จำพวกผักก็มี ยอดยาร่วง ( มะม่วงหิมมะพาน ) ตำลึง , ผักหวาน , กะเพรา , ตะไคร้ และอื่นๆอีมากมาย



... อันนี้ก็เป็นผลงานข้างๆบ้าน ....




ใกล้ๆบ้านก็มีลำคลอง ให้เล่นนำได้ตลอดทั้งปี ... อันนี้ผมชอบมากๆ กลับบ้านปู่กี่ครั้ง ผมก็ต้องเล่นทุกครั้ง เพราะได้เล่นกับญาติๆวัยเดียวกัน




... และทีสำคัญผมมีญาติพี่น้องอยู่ที่นี้ ทำให้รู้สึกอบอุ่น ....




หลายๆครอบครัว เมื่อมีวันหยุดยาวๆก็จะกลับต่างจังหวัดกัน เพื่อไปชาร์จไฟในตัวให้มีพลังทีจะมาทำงานกันต่อ....แล้วจะไม่ให้เรียกสวรรค์บ้านนอกได้อย่างไร



... ยังไม่รู้เลยว่าผมจะได้กลับไปอีกเมื่อไหร่ ...