เมื่อสายลมอ่อนโชยพัดปะทะร่าง
ฉันล้มตัวลงนอนบนพรมหญ้าสีมรกต
นั่นกลิ่นหอมจรุงของดอกไม้ป่าสินะ!
เปลือกตาแห่งความกร้านชีวิตเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
พลันรู้สึกอยากเขียนกวีสักบทหนึ่ง
กวีที่ไม่ต้องมีถ้อยคำ
ไม่ต้องมีความหมาย
เพียงบันทึกไว้ในใจ
แม้เพียงชั่วคราวธีรนร นพรส
๑๕ มกราคม ๒๕๕๑
ภาพจาก //elfnaesse.spaces.live.com/blog/cns!33B44A8E7E057A1A!439.entry
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่แม่มดอ่านแล้วนึกภาพตามได้คะ
แม่มดจินตนาการเก่งคะชอบอ่านนิยาย
ตอนนี้แม่มดนึกถึงคนนอนหลับตาบนผืนหญ้า มีกลิ่นดอกไม้ป่าโชยตามลม
อยากอยู่ตรงนั้นมั่งจังคะ