<P-Kong Fic> Honeymoon the series 11.1 ช่วงเวลาอาหารเช้า ผู้คนประปรายอยู่ในศาลาริมทะเลขนาดใหญ่ที่ถูกดัดแปลงเป็นห้องอาหาร เกือบทั้งหมดเป็นชาวต่างชาติ ร่างสองร่างนั่งอยู่บนโต๊ะขนาดเล็กที่ตั้งชิดระเบียงริมทะเล บรรยากาศโปร่งสบาย ท้องฟ้าสดใส มีเสียงคลื่นเป็นฉากหลังระหว่างคนทั้งคู่ อาหารเช้าง่ายๆ ถูกนำมาเสิร์ฟ ร่างเข้มไม่รอช้า หยิบตักจัดทุกอย่างให้กับคนตรงข้ามทันที ก้องมองดูการกระทำของพีอย่างเงียบๆ อมยิ้มผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ วันนี้เอากาแฟหรือชาดีก้อง เสียงเข้มถามมาขณะที่กำลังจัดเครื่องดื่มให้เป็นขั้นตอนสุดท้าย อืม...เอาชาแหละพี...เดี๋ยวนี้ผมทานกาแฟไม่ค่อยได้และ...ทานชากับคุณซะจนชิน อ้าว...มาโทษผมได้ไง...ผมไม่เกี่ยวซะหน่อยนะ รอยยิ้มผุดขึ้นบนคนหน้าคมอย่างช่วยไม่ได้...รินชาให้คนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่เกี่ยวตรงไหน...ก็คุณน่ะชอบให้ผมกินชาเป็นเพื่อนอยู่เรื่อย...จนผมกลับไปกินกาแฟไม่เป็นเลยเนี่ย สายตาหวานๆ ส่งค้อนไปหนึ่งวง รอยยิ้มคมบางๆ กลายเป็นยิ้มกว้างทันที...ยื่นหน้าข้ามโต๊ะเข้าไปใกล้คนตรงหน้า... กินเป็นเพื่อนที่ไหน...กินเป็นแฟนต่างหาก พูดจบก็ทิ้งให้คนหน้าหวานนั่งหน้าแดงถือถ้วยชาค้างอยู่ในมือ....พูดอะไรไม่ออกได้แต่เหวี่ยงกลับ บ้า!!... เสียงหัวเราะใสๆ ของคนร่างเข้ม ส่งตอบกลับมาโดยอัตโนมัติ แล้วทั้งสองลงมือทานอาหารเช้าท่ากลางบรรยากาศผ่อนคลายและวิวทะเลสวยงาม... มีเสียงเรียกดังขึ้น P .P .Is thats you? ร่างเข้มหันไปหาเสียงเรียกอย่างรวดเร็ว... Liz!!! ร่างขาวตกใจกับเสียงของคนตรงหน้า...เลยหันตามสายตาไปหาต้นเสียงตอนแรกเหมือนกัน... ร่างเข้มถอยเก้าอี้ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว...ยังไม่ทันได้เดินออกไปจากโต๊ะ...ผู้หญิงผมบลอนด์ร่างเล็กก็วิ่งเข้ามาถึงโต๊ะ แต่ร่างนั้นไม่วิ่งเข้ามาเปล่าๆ...อ้อมแขนเล็กๆ โอบเข้าที่รอบคอเข้มทันที...พร้อมด้วยใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้...แล้วส่งริมฝีปากบางมาสัมผัสกับริมฝีปากเข้มอย่างรวดเร็ว...จนร่างเข้มตั้งตัวไม่ทัน... ริมฝีปากไม่ได้สัมผัสค้างอยู่นาน...เพียงครู่เดียวก็ถอยออก...แต่สองแขนยังคงทิ้งไว้โอบรอบคอเข้มอยู่ พีรีบแกะสองแขนออกจากรอบคอ...หันหน้ามามองก้องอย่างกังวล... เอ่อ...ลิซ...คุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ...นี่ก้อง...แฟนผม พีพูดพลางผายมือมาทางก้องอย่างรวดเร็ว... ก้อง...นี่ลิซ...เพื่อนสนิทผมที่อเมริกา ใบหน้าสวยหวานหันมาทางก้องทันที โอ้...ขอโทษนะพี...ขอโทษนะคะ...คุณก้องใช่มั้ยคะ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ มือเล็กๆ เอื้อมมาทางก้องทันที ก้องที่นิ่งค้างไปกับภาพที่เห็น...สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนเอง...ยื่นมือไปหามือเล็กนั้นไม่ให้เสียมารยาท ขอโทษนะคะที่ทำให้ตกใจ...พอดีลิซดีใจไปหน่อย...เลยไม่ได้มองอย่างอื่นเลย ก้องพยักหน้ารับ...ยังคงเปล่งเสียงไม่ออก...ภาพบาดใจยังคงติดตา... . . . ต้องยอมรับว่าอาหารต่อจากนั้นไม่อร่อยเท่าไหร่...เพราะลิซมาร่วมโต๊ะทานอาหารคุยกับพีอย่างออกรส ก้องเดินจากมาจากคนทั้งคู่โดยอ้างว่าอยากกลับมาที่ห้องพักก่อนเพราะรู้สึกอยากนอนต่ออีกซักหน่อย... สายตาของพีที่เป็นห่วงวูบหนึ่ง...ทำให้ก้องรู้สึกเหมือนกับว่าพีจะลุกตามเค้าออกมา...เหมือนอย่างที่เค้าหวัง... แต่ท่าทางลังเลของพีเป็นคำตอบที่ดีที่สุด...ก้องส่งยิ้มยืนยันให้พีสบายใจว่าเค้าสามารถกลับห้องไปคนเดียวได้...ให้พีนั่งอยู่กับเพื่อนเถอะ...พีกลับนั่งลงเหมือนเดิม...พร้อมบอกให้ก้องเดินกลับห้องดีๆ.. เพียงแค่เดินหันหลังไปไม่กี่ก้าว...ความวังเวงโดดเดี่ยวก็เข้ามาเต็มหัวใจของก้องทันที... ไหนว่าทริปนี้เป็นทริปฮันนีมูนไง...ไหนว่าเราจะไม่ห่างจากกันเลยไง...พีนะพี... เมื่อถึงห้องพักก้องทิ้งร่างลงบนเตียงน้ำตาไหลปริ่มขอบตา....ความน้อยใจ...โดดเดี่ยว...ถาโถมเข้ามา...ภาพใบหน้าของคนทั้งคู่ใกล้กันจนริมฝีปากสัมผัสฉายซ้ำในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ไม่รู้จักจบ... หันไปมองนาฬิกา...เวลาผ่านไปแล้วเกือบชั่วโมง...นี่เค้านอนนิ่งอยู่นานขนาดนั้นเลยเหรอ...แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ.... นี่พียังอยู่กับผู้หญิงคนนั้นนานขนาดนี้เลยเหรอ!!....คุณไม่ห่วง...ไม่สนใจผมเลยใช่มั้ย!!!.... ได้...พี...คุณอยากอยู่กับผู้หญิงคนนั้นนักใช้มั้ย...ได้เลย...งั้น...ผมจะไปเอง เค้ารู้ว่าเค้าทำตัวไม่มีเหตุผล...ทำเหมือนเป็นเด็กที่สุด...แต่เค้าหยุดตัวเองไม่ได้จริงๆ...เค้าได้แต่หนีเท่านั้น... ร่างขาวเดินออกจากห้องพักไปยังชายหาดโดยยังไม่รู้จุดหมาย...รู้แต่ว่าไม่สามารถนั่งอยู่คนเดียวในห้องที่มีแต่ร่องรอยของอีกคนที่หายไปได้อีกต่อไป... เรือท่องเที่ยวของโรงแรมเทียบท่าต้อนรับผู้คนที่เดินลำเลียงเข้าไป...มีเสียงตะโกนจากลูกเรือว่าเป็นเรือเที่ยวชมวิวเกาะรอบๆ...โดยเป็นบริการฟรีของโรงแรม... ก้องไม่ทันต้องคิดอะไร...เท้าสองข้างก็ก้าวขึ้นบันไดเรือไปทันที...หัวสมองเพียงต้องการจะหลุดพ้นไปจากสภาพที่ทรมานจิตใจเท่านั้น.... เรือแล่นด้วยจังหวะสม่ำเสมอ...ก้องนั่งเหม่อลอยหัวสมองว่างเปล่า...ความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัว... เค้ารู้ตัวว่าเค้าทำเกินไป...เค้าเริ่มรู้สึกว่าถ้าพีกลับมาที่ห้องแล้วไม่เจอเค้าพีจะเป็นห่วงเค้าขนาดไหนกันนะ...แล้วพีจะโกรธเค้ามั้ย...แต่แล้วอีกสิ่งที่เค้ากลัวที่สุดคือ.... พีจะสังเกตเห็นมั้ยว่าเค้าหายไป...หรือว่า....พีจะยังคงคุยกับเพื่อนเก่า...กับผู้หญิงคนนั้น...จนลืมเค้าไปแล้ว...จนจำไม่ได้ว่าเค้ายังอยู่.... ความคิดสุดเลวร้ายแว้บเข้ามาในสมองแล้วก็หายไป...เค้าคิดมากไปแล้ว...พีไม่มีทางเป็นอย่างนั้น...พีที่คอยเป็นห่วงเค้า...รักเค้า...และเคยบอกว่าเค้าคือชีวิตของพี...ไม่มีทาง... ความคิดสับสนตีกันอยู่ในหัวสมอง...การเที่ยวแวะชมวิวของเรือไม่เข้าถึงความรับรู้ของเค้าเลย... เรือจอดที่ท่าโรงแรมอีกทีก็เป็นเวลาเกือบเย็นแล้ว... ก้องมองเวลาเดินลงจากเรือด้วยความลังเล...เค้าจะทำยังไงดี...จะบอกพีว่ายังไง...ทำไมเค้าถึงได้หนีไป...ทำไมถึงงี่เง่าอย่างนี้นะ...ไปตั้งนานขนาดนี้... ก้องตัดสินใจไม่เดินกลับห้องแต่เดินไปที่ล้อบบี้โรงแรมก่อน...เผื่อพีดักรอเค้าอยู่ในห้อง...เค้าขอนั่งสงบสติอารมณ์คิดคำอธิบายก่อน...อย่างน้อยเค้าก็จะได้ไม่ทำให้พีโกรธ... แต่ความคิดของเค้าก็ต้องชะงักลง...หัวใจร่วงหล่นเมื่อเห็นภาพที่ล้อบบี้โรงแรม... ภาพร่างเข้มกำลังยืนยิ้มหัวเราะร่าเริงกับร่างเล็กเหนือโต๊ะตัวนึง...ลิซนั่นเอง... ใบหน้าคมยิ้มอย่างมีความสุขหันหน้าไปหาใบหน้าสวย...พูดคุยกันอย่างออกรส... สิ่งที่ก้องกลัวเหมือนจะเป็นจริงทุกอย่าง...พีไม่รู้สึกถึงการไม่อยู่ของเค้า...ทั้งที่เค้าหายไปทั้งวัน...ไม่เป็นห่วง...ไม่ตามหา...ไม่กังวล...ไม่...แม้แต่...จะหยุดยิ้ม...กับผู้หญิงคนนั้น ก้องเดินหันหลังให้ภาพนั้นด้วยใจแตกสลาย....วิ่งออกไปยังชายหาดอีกครั้ง . . . ร่างขาวยืนนิ่งทอดสายตาออกไปยังทะเลอันมืดมิด...เสียงคลื่นซัดสาดรอบด้านเหมือนจะสะท้อนความโดดเดี่ยวให้รุนแรงยิ่งขึ้น... ชีวิตช่างเป็นสิ่งไม่แน่นอนจริงๆ...ทำไมภายในหนึ่งวันอารมณ์ของเค้าตอนเช้ากับตอนกลางคืนมันถึงเปลี่ยนแปลงได้มากมายขนาดนี้... ภาพของคนสองคนยังคงลอยมาติดตา...สะบัดออกจากหัวไปซักกี่ครั้งมันก็ยังคงไม่ไปไหน... ภาพมือสองมือที่สัมผัส...แขนเล็กๆ ที่โอบรอบไหล่กว้าง... ...และ... ...ใบหน้าสวยที่เคลื่อนเข้าใกล้...จนริมฝีปากเรียวบางสัมผัสกับริมฝีปากเข้ม...ยังคงสะท้อนฉายในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า...สร้างรอบบาดแผลลึกลงในใจ... น้ำตาเม็ดโตร่วงหยดลงมาเป็นสายไม่สนใจเจ้าของร่างกายที่พยายามอดกลั้น.... ...ไหล่ขาวสั่นระริก...มือสองข้างถูกยกขึ้นมาโอบรอบตัวราวกับจะทดแทนสัมผัสอุ่นจากคนรักที่โหยหาได้... พี...ทำไม...ทำไม... เสียงหวานที่ตอนนี้กลายเป็นเสียงสะอื้นไห้...เปล่งออกมาอย่างยากลำบากจวนเจียนจะขาดใจ... . . . --------------------------TBC------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่เอิ่มมม....ทำไมมันดรามาปวดใจอย่างนี้ล่ะเนี่ย?? คุณพี!! เห็นหญิงสวยอึ๋มดีกว่า น้องก้องขาวอวบหรือคะ!! ไม่ยอมๆๆๆๆๆ!!! โธ่ๆๆ น้องก้อง...น่าสงสารที่ซู๊ดดด..มามะ มาซบอกแฟบๆของเดี๊ยนดีกว่านะจ้ะ ฮ่าๆๆ....ทริปฮันนี่มูนสุดหวาน กลายเป็น น้ำตาลบูดไปซะแล้ว...พี่พีดันไปเริงร่ากะชะนี ไม่สนใจน้องก้องเลย เฮ้อออ...แม่ยกจิปวดตับจริงๆ เอาเป็นว่า รอตอน .2 ของน้องเกดแล้วกันค่ะ คิดว่า พี่คงไม่ได้ตังค์คืน แต่จะเพิ่มตังให้ด้วยเอ้า! เพราะว่า คงจะสนุก น่ารัก หวานละมุน เหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณน้องเกดมากค่ะ โดย: hunny (hunnylovelaruku
 ) วันที่: 6 ตุลาคม 2554 เวลา:1:03:07 น.เย้ เย้ เย้ ยินดีต้อนรับการกลับมาของน้องเกดค่ะ
แต่ทำไมถึงทำน้องก้องน้ำตาตกแบบนี้อ่ะ ไม่ยอมนะเนี่ยต้องเอาตอนที่สองมาลงไวไวนะคะ อยากรู้อ่ะว่าทำไมคุณพีถึงลืมน้องก้องหันไปกระซี้กระซิกกะยัยชะนี ผมทองได้ไง รอตอนต่อไปอยู่นะคะ หวังว่าน้องเกดคงไม่ทำให้คนรอผิดหวัง ขอแบบหวานหวานเหมือนเดิมนะคะ ดราม่าไม่เอาอ่ะ๕๕๕๕๕ โดย: keamdeang1@smile IP: 101.108.19.27 วันที่: 6 ตุลาคม 2554 เวลา:15:10:09 น.
ยินดีต้อนรับกลับค่ะ
โดย: miyukik IP: 110.49.228.211, 82.145.210.78 วันที่: 6 ตุลาคม 2554 เวลา:21:50:20 น.
อร๊ายยยยยยยยย คุณเกดกลับมาแล้ว คิดถึงๆๆๆๆๆ
คุณพีทำร้ายจิตใจน้องก้องได้ยังไงคะ น้องก้องคะ ถ้าพีมาง้อก็เอาคืนให้สาสม(ใจคนอ่าน)นะคะ หึหึ.... โดย: หนึ่งในสาวก IP: 223.205.19.23 วันที่: 6 ตุลาคม 2554 เวลา:23:12:11 น.
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด ขอบคุณพี่เกดมากค่า
โดย: เเป้ง วารุณี IP: 58.11.18.55 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:1:43:08 น.
ว้าวว แอบอินตามน้องก้อง
อยากไปเที่ยวเกาะกับน้องก้อง อยากไปเช็ดน้ำตา ปลอบใจ คนรักก็ย่อม มีงอลลลลกันบ้างเน้อออ น้องพีมาง้อด่วนนนนนนนนเล๊ย โดย: Neshumah IP: 124.120.97.38 วันที่: 7 ตุลาคม 2554 เวลา:13:33:07 น.
เปิดหัวมา ก็ ดราม่า มาเลยนะคะ writer มันไม่จริงใช่มั๊ย สาวก รับไม่ได้ ณ. จุดนี้ เคลียด่วนค่ะ ^___^".
โดย: lek^lek. IP: 223.207.33.120 วันที่: 8 ตุลาคม 2554 เวลา:21:56:32 น.
ฮัลโหล ฮัลโหล
พี่เกด กลับมาแล้วว แอบมาส่องตล๊อดเลย ฮ่าๆๆๆๆ รักคนแต่งและะพีก้องเสมอ ^____________^ โดย: ลูกอมหนึ่งเม็ด IP: 110.49.227.142 วันที่: 12 ตุลาคม 2554 เวลา:0:06:45 น.
ดราม่าให้เลือดคนอ่านหยุดไหลบ้างอ่ะดีแร้ว
เดวตายกันหมด โดย: lovePK IP: 49.49.131.242 วันที่: 9 พฤศจิกายน 2554 เวลา:23:08:33 น.
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
กลับมาก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะดราม่าอ่ะนะ อย่าเพิ่งเอารองเท้า สาก ขวดอะไรขว้างมาที่เค้าน้า
แบบว่าอยากกระชากอารมณ์บ้างไรบ้าง แต่มันเป็นแค่ .1 เท่านั้นน้า อย่าเพิ่งด่าเค้าาาาาาาาาาา
เดี๋ยว .2 มาแน่ ไม่ผิดหวังแน่ รับรองเลย!!!
ถ้าจะด่าก็ไปด่ารวมที่เดียวตอน .2 นะ เพราะตอนนี้มันยังไม่จบจริงๆ อ่าน .2 แล้วผิดหวังให้คืนเงินเลยเอ้า 5555 <ได้ข่าวว่าไม่มีให้คืน เอิ้ก>
คิดถึงทุกโคนนนนนนนน้า พยายามจะกลับมาเร็วกว่านี้แล้ว แต่มันไม่ไหวจิงๆ ไม่อยากมาเขียนแบบส่งๆ อ้ะ ต้องรอให้อารมณ์มันมาก่อน
ตอนต่อไปรับรองว่าไม่นาน (มั้ง) 555
แล้วเจอกันค้าบบบ
รักคนเมนท์น้า จุฟๆๆ