ผมเฝ้ามองเธอจากมุมหนึ่งซึ่งสามารถรับรู้ทุกการเคลื่อนไหวนับตั้งแต่เจ้าตัวนั่งขะมักเขม้นอยู่กับการทำข้อสอบอัตนัยวิชากฎหมายรัฐธรรมนูญ จนกระทั่งก้าวออกจากห้องสอบด้วยอาการหน้านิ่วคิ้วขมวดหลังเวลาล่วงเลยไปถึงสองชั่วโมงเต็ม แต่มั่นใจได้เลยว่าเธอสามารถทำข้อสอบได้อย่างสบายๆ พร้อมคว้าเกรดอันน่าพึงพอใจมาประดับใบทรานสคริปต์ได้อีกตามเคย

‘ จอมใจ ‘ ชื่อของผู้หญิงซึ่งก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในหัวใจ และทำให้ผมแทบไม่เหลือสายตาไว้มองใครอีกเลย เธอไม่ใช่คนสวยที่ทำให้ใครต่อใครเหลียวหลังมองตามทุกย่างก้าวที่เธอเดิน ไม่ใช่คนที่มีบุคลิกโดดเด่นสะดุดตาใครต่อใครที่ได้พบเห็น หากทุกคนที่ได้ใกล้ชิดจะรู้ดีว่า เสน่ห์ของผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ความน่ารัก ช่างเจรจา สรรหาเรื่องสนุกๆ มาคุยได้ตลอดเวลาโดยไม่ทำให้คนฟังรู้สึกเบื่อหน่าย หากในอีกแง่มุมหนึ่งเธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างลึกลับ มีเรื่องราวมากมายให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ต้องการที่จะค้นหาในทุกความเป็นไปของเธอให้มากกว่าที่ได้รับรู้ เธอเป็นคนเปิดเผย ตรงไปตรงมากับทุกคนในเรื่องที่คิดว่าพวกเขาควรรับรู้ และสามารถเก็บงำทุกเรื่องที่เธอไม่ต้องการให้ใครได้รับรู้ไว้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะสรรหากลวิธีใดๆ มาหลอกล่อ สุดท้ายก็ไม่อาจทำให้เธอแย้มพรายออกมาได้เลยจนนิดเดียว

จอมใจเป็นเพื่อนสนิทของญาติห่างๆ ของผม ซึ่งครั้งหนึ่งเคยพยายามสวมบทบาทแม่สื่อชักนำคนสองคนให้มารู้จักกันด้วยเหตุผลที่ว่า เราเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่ต่างคณะ หากความสัมพันธ์ระหว่างเรากลับต้องสะดุดหยุดลงก่อนการเริ่มต้น เพียงเพราะผมก้าวล้ำเส้นที่เธอขีดไว้มากจนเกินไป ผมพยายามจะรู้จักเธอมากกว่าที่เธอต้องการให้รู้จัก ด้วยเหตุผลสั้นๆ ของคำว่า ‘ รัก ’ อาจฟังดูรวดเร็วเกินไปในความคิดของคนอื่นๆ หากผมมั่นใจในความรู้สึกที่มีนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้ยินน้ำเสียงใสๆ ของเธอผ่านสายโทรศัพท์ ไม่ใช่เพียงน้ำเสียงที่ได้ยินเท่านั้นที่ทำให้คนไม่เคยรักใครอย่างผมค้นพบว่าตัวเองพลัดตกลงไปในหลุมลึกที่ชื่อว่า ‘ ความรัก ’ แต่เพราะทุกสิ่งที่เธอเป็นซึ่งถูกถ่ายทอดผ่านบทสนทนาต่างๆ ทำให้ผมรับรู้ได้ทันทีว่า เธอคือคนของหัวใจที่ผมเก็บคำว่ารักไว้รอคอย

ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองผิด ผิดที่ล่วงละเมิดสิทธิส่วนบุคคลตามที่เธอว่า หากละอายเกินกว่าจะร้องขอให้เธออภัย และเธอคงไม่มีวันยกโทษให้กับการกระทำที่ผิดพลาดไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ในวันนั้น ผมยังจำได้ในทุกถ้อยคำที่เธอตอกย้ำจนเข้าใจ จำได้ดีอย่างไม่มีวันลืม

“ ไม่ทราบว่าได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมอีกเหรอคะ ? ” เธอถามทันที่รับสายโดยไม่มีคำทักทายเหมือนครั้งก่อนๆ
“ ครับ ? ” ในตอนนั้นผมไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ดูเหมือนความสงสัยของผมจะไม่ได้รับคำตอบ เมื่อปลายสายยังคงเงียบ “ จ๋อมโกรธไทเรื่องอะไรครับ ? ”
“ แล้วไททำอะไรให้จ๋อมโกรธเหรอคะ ? ” เธอเอ่ยประโยคต่อไปโดยไม่รอฟังคำตอบ “ ถ้าไทเองยังไม่ทราบ แล้วจ๋อมจะทราบได้ยังไงคะว่าเรื่องอะไร ? ” จอมใจย้อน
“ ไทไม่รู้จริงๆ ว่าจ๋อมโกรธไทเรื่องอะไร จ๋อมช่วยบอกหน่อยได้ไหม ? ”
“ ถ้าไทไม่ทราบ ก็แสดงว่าไม่มีอะไรไงคะ ” เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “ เท่านี้นะคะ จ๋อมมีงานต้องทำ ”
“ ครับ อย่านอนดึกนะครับ ”

หลังจากจอมใจวางสายไปโดยไม่ยอมอธิบายให้ได้รับรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้เธอถือโทษโกรธเคืองผม มันทำให้ผมรู้สึกผิด ผิดทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองได้ทำสิ่งใดลงไป และคนเดียวที่สามารถอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ผมเข้าใจคงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก แก้วเก้า ญาติห่างๆ ของผมซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอ
“ แกยังไม่รู้อีกเหรอไอ้ไท ว่าแกทำอะไรผิด แกนี่มันงี่เง่าจริงๆ เลย ” ยัยเก้าตั้งหลักสวดทันทีที่ได้ยินคำถามของผม “ แกทำงี้ได้ไงวะ เป็นฉัน ฉันก็โกรธ งี่เง่าๆ มากๆ ที่สำคัญแกกล้าหลอกฉันได้ยังไง ฉันเป็นเพื่อนแกนะเว้ย เป็นทั้งเพื่อนทั้งญาติเลยด้วยซ้ำ แกยังกล้าหลอกกันได้ลง ฉันไว้ใจคนผิดจริงๆ ว่ะ ”
“ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว นี่มันเรื่องอะไรกัน ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม ใครไปหลอกแกตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
“ แกหลอกถามชื่อ นามสกุลของจ๋อม แล้วเอาไปค้นหาผลการลงทะเบียนเรียน ตารางเรียน ตารางสอบของจ๋อม แกทำไปเพื่ออะไร จะไปแอบถ้ำมองเพื่อนฉันที่คณะหรือไง ? ”
“ ก็…คงใช่ ” สำหรับคำถามของแก้วเก้า คำตอบที่ผมมีคือ ‘ ใช่ ’ ผมต้องการแค่จะเห็นหน้าเธอเพียงสักครั้งเท่านั้นเอง แค่ขอให้ได้เห็นหน้าเธอสักครั้งก็เท่านั้น
“ ทำไมแกทำแบบนี้ ถ้าแกอยากรู้จักจ๋อมมากกว่านี้ทำไมแกไม่นัดเจอไปเลยล่ะ ทำไมต้องไปสืบ ไปค้นแบบนั้นด้วย บอกตรงๆ นะ ฉันไม่เห็นด้วย ”
“ แล้วถ้าเราพูดออกไปตรงๆ จ๋อมจะยอมมาเจอเราเหรอเก้า ? ” ผมถาม
“ ถ้าจ๋อมตอบว่า ‘ ไม่ ’ ก็คือไม่ ทุกอย่างก็จบ ที่เหลือก็แล้วแต่แกตัดสินใจว่าแกจะยังติดต่อเขาอยู่ หรือว่าจะเลิก ”
“ แต่เราชอบจ๋อม ” ผมสารภาพความรู้สึกที่มีอย่างไม่คิดจะปิดบัง
“ แล้วไง ฉันจะบอกแกไว้เลยนะว่า ตอนนี้จ๋อมคงเกลียดแกเข้ากระดูกดำเลยล่ะ เพราะฉะนั้นอย่ามาตอแยกับเพื่อนฉันอีก ” ผมได้ยินเสียงถอนหายใจ ก่อนอีกฝ่ายจะพูดต่อว่า
“ พรุ่งนี้แกโทร. ไปขอโทษเพื่อนฉันด้วยแล้วกัน แต่จ๋อมจะหายโกรธหรือเปล่า ฉันไม่รู้ รู้แต่..แก - ต้อง - ขอโทษ ไม่งั้นฉันตามไปฟาดกบาลแกแน่ๆ ไอ้งี่เง่าไท ”

ผมตัดสินใจโทร. หาจอมใจอีกครั้ง หลังวางสายจากแก้วเก้า แม้ว่าเข็มยาวและเข็มสั้นบนหน้าปัดนาฬิกาจะบอกว่าเป็นเวลาดึกเกินกว่าจะโทร. ไปรบกวนใครในเวลานี้ หากผมรู้ดีว่าเจ้าของเลขหมายที่ผมต้องการปรับความเข้าใจยังไม่บอกราตรีสวัสดิ์กับดวงดาวบนฟากฟ้าไกล
จอมนางกลัวความมืดมิดของราตรีกาล แต่กลับชื่นชอบที่จะเหม่อมองดาวกะพริบพราวยามค่ำคืน หลายครั้งที่ผมโทร. หา เธอมักเอ่ยชวนให้ผมนับดาวแข่งกับเธอเสมอ

ทำไมไม่รับสักที ทำไมไม่รับสักที
อย่าปล่อยให้รออย่างนี้ ฉันน้อยใจ
ทำไมไม่รับสักที หรือว่าวันนี้เธอรักคนใหม่
บอกฉันให้เข้าใจ ได้ไหมเธอ
โทรไปกี่ครั้ง นั่งฟังเพลงจนอ่อนใจ
ให้รอถึงเมื่อไหร่ โทรไปจนท้อรู้มั้ยเธอ
เธฮไปกับใคร แล้วทำอะไรอยู่เหรอ
ถึงให้คนที่รักเธอ ต้องรออยู่ทั้งคืน ¹

เสียงเพลงรอสายดังอยู่นานพอสมควรในความรู้สึกของคนที่เฝ้ารอการตอบรับจากปลายสาย เธอคงกำลังตัดสินใจว่าจะรับสายดีหรือไม่ หรือปล่อยให้มันดังอยู่เรื่อยไปแบบนี้ ในเมื่อสิ่งที่ผมกระทำลงไป เป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบใจเลยสักนิดเดียว
“ ค่ะ ” ในที่สุดจอมใจก็ยอมรับโทรศัพท์ เธอยังคงเป็นนางฟ้าที่แสนดีสำหรับผมเสมอ
“ จ๋อม ไทขอโทษนะ ” ผมเอ่ยขอโทษทันทีที่ได้ยินเสียงของเธอ
“ ไม่จำเป็นค่ะ ” ทำไมเธอถึงบอกว่าไม่จำเป็น หรือว่าเธอเข้าใจและไม่โกรธในสิ่งที่ผมทำลงไป แล้วผมก็ได้รับคำตอบเมื่อประโยคถัดมาถูกส่งผ่านมาตามสัญญาณโทรศัพท์ “ ทำไมไทไม่คิดให้ดีก่อนล่ะคะ ก่อนที่จะทำอะไรลงไป ถ้าไทคิดสักนิด ไทจะไม่ทำแบบนี้ จ๋อมไม่ต้องการฟังคำขอโทษ เพราะมันคงไม่ต่างอะไรกับเสียงท่องดังๆ ของนกแก้วนกขุนทอง ไม่สายเกินไปเหรอคะ หากไทคิดจะมาขอโทษในสิ่งที่ไททำลงไป ”
“ แต่มันก็ดีกว่าไทไม่พูดอะไรเลยไม่ใช่เหรอ ไทแค่อยากบอกให้จ๋อมรู้นะว่าไทรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป ถ้าไทรู้ว่าทำไปแล้วมันจะเป็นแบบนี้ ไทก็จะไม่ทำ ”
“ แต่ไทก็ทำลงไปแล้วนี่คะ มันคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก ”
“ ไทขอโทษ จ๋อมจะให้ไททำยังไง จ๋อมถึงจะหายโกรธ ”
“ บอกแล้วไงคะว่าไม่จำเป็น จ๋อมไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของจ๋อม หากต้องการทราบอะไรทำไมไม่ถามกันตรงๆ ล่ะคะ ทำไมต้องใช้วิธีแบบนี้ ”
“ ไทเคยถามแล้ว แต่จ๋อมไม่ตอบ ” ผมอธิบาย
“ เพราะจ๋อมคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของจ๋อม มันเป็นสิทธิส่วนบุคคล ไม่ใช่เรื่องที่ต้องป่าวประกาศให้ใครต่อใครทราบ ” เมื่อจอมใจยังคงยืนยันแบบนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไรต่อไปดี ไม่ว่าจะขอโทษอีกกี่ครั้ง เธอก็ย้ำแค่คำว่า ‘ ไม่จำเป็น ’ และคงเป็นเพราะความเงียบที่ก่อตัวขึ้นนานจนเกินไป จอมใจจึงเป็นฝ่ายบอกลาอีกครั้ง และมันเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับการสนทนาระหว่างเรา

นับตั้งแต่วันนั้นไม่ว่าผมจะพยายามโทร. หาเธออีกสักกี่ครั้ง ก็ไม่มีสัญญาณการตอบรับจากเลขหมายปลายทางอีกเลย สิ่งที่ผมทำได้ในช่วงเวลานั้นคือ ฝากคำขอโทษไปกับแก้วเก้า หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยโทร. ไปรบกวนเวลาของเธออีกเลย

เวลาล่วงเลยไปจากบ่ายคล้อยเป็นเย็นย่ำ หากเธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ใต้ต้นไม้ที่มีร่มเงาไว้คอยบังแดดร้อน ริมบึงบัวขนาดย่อมในรั้วมหาวิทยาลัย และผมก็ยังคงเฝ้ามองเธอจากมุมนี้อยู่เช่นนั้น

หากคนที่อยู่ในสายตาของผมเวลานี้รับรู้ว่ามีใครคนหนึ่งเฝ้ามองในทุกความเป็นไปของเธออยู่ไม่ห่าง เธอจะโกรธผมไหม ? จะลุกขึ้นเดินหนีหายไปอีกหรือเปล่า ? เป็นเรื่องที่ผมไม่ต้องการคาดเดาในความรู้สึก และไม่ว่าจะคิดอย่างไรคำตอบที่ได้ก็คือ ‘ โกรธ ’ โกรธที่ผมล่วงละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของเธออีกเป็นครั้งที่สอง ทั้งๆ ที่ผมเคยรับปากกับเธอไว้ว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก จะไม่สืบค้นว่าเธอทำอะไร ที่ไหน เมื่อไร เพื่อไปดักรอพบเธอตามวันและเวลาดังกล่าวโดยไม่ให้เธอรู้ตัว แต่สุดท้ายผมก็ผิดคำพูดกับเธออีกจนได้ เพราะเธอมีความหมายสำหรับผม เธอเป็นดังลมหายใจที่สำคัญที่ผมเฝ้ารอจะได้พบเจอ

เวลายังคงทำหน้าที่ของมันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เข็มสั้น เข็มยาวยังคงเดินไปอย่างช้าๆ แต่สม่ำเสมอบนหน้าปัดนาฬิกา และคนที่อยู่ในสายตาของผมมาตลอดทั้งวันกำลังขยับตัวลุกขึ้นยืน ก่อนสาวเท้าไปตามแนวทางเดินเลียบบึงบัวอย่างไม่รีบร้อนนัก ทำให้ผมต้องขยับตัวลุกขึ้นเพื่อเดินตามเธอไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งถึงป้ายรถประจำทางหน้ามหาวิทยาลัย ไม่นานนักรถประจำทางสายที่จะนำพาเธอกลับบ้านก็มาถึง ผมยืนมองส่งเธอจนกระทั่งรถประจำทางคันนั้นลับหายไปจากสายตา เท่านี้เองสำหรับสิ่งที่ผมทำได้ …แค่มอง…เฝ้ามองเธอจากมุมเล็กๆ มุมหนึ่งบนโลกกว้าง มุมที่เธอไม่เคยหันมองมาแม้เพียงสักครั้ง …มุมหนึ่งของผู้ชายที่แอบรักเธอ หากผมก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยความเต็มใจ แค่ได้เฝ้ามองทุกความเป็นไปของเธออยู่ห่างๆ ก็เพียงพอแล้วสำหรับใจ

ความคิดเห็นจากแบ่งกันอ่าน
ความคิดเห็นจากยาหยี ยาใจ