รับปริญญามหาสนุก...... ^_^ สวัสดีค่า....พ่อแม่พี่น้อง.... เนื่องจากอิชั้นเนี่ย เพิ่งรับปริญญามาสดๆร้อนๆ.... เลยอยากจะเล่าเหตการณ์และการเตรียมตัวสำหรับน้องๆหรือพี่ ที่กำลังจะรับ และอยากให้เพื่อนๆที่มีประสบการณ์เข้ามาแชร์เรื่องราว มหาสนุกกันค่ะ..... เรื่องแรก...... ควรสวดมนต์ก่อนนอน วันถ่ายรูปที่ลาดกระบัง อิชั้นต้องตื่นแต่ตีห้า...เพื่ออาบน้ำและแต่งหน้า ก่อนออกไปทำผมที่ร้านป้าเจ้าเก่าตอนหกโมงเช้า เพราะต้องออกจากบ้านอย่างช้า เจ็ดโมง ถ่ายรูปแปดโมงครึ่ง เอาน่า....วิ่งมอเตอร์เวย์ ชั่วโมงนึง ชิลๆๆ แต่ขณะที่อิชั้นกำลังลง Eyeshadow ที่ตาข้างซ้าย.....จวนจะเสร็จ ข้างขวายังไม่ได้ทาเลย....เวลาประมาณ ตีห้าสี่สิบห้า........ พรึบ....กระพริบๆๆๆ วูบ...................................................... ไฟดับ....เจ้าค่ะ....ฮ่วย!!!!!! แล้วยังงี้จะแต่งหน้าไงฟะ....ตายห้า..... เอาวะไปทำผมก่อนละกันเดี๋ยวค่อยมาแต่งต่อ....กวาดเครื่องสำอางไปด้วย เผื่อไปแต่งต่อที่ร้านตอนทำผม.... แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ใส่อีแตะคู่ยาก ไปโบกมือเรียกพี่วิน....มอไซด์ เจ้าประจำ..... พี่ไปร้านป้าแก้ว.... พี่วินทำหน้างงสุดขีด.....แล้วถามว่า.... วันนี่รับปริญญาเหรอ ทำไมมีตาข้างเดียวล่ะ อีกข้างทำไมไม่เขียน..... เอ่อ....พี่คะ พอดีไฟดับน่ะค่ะ เลยจะออกไปทำผมก่อน.... อ๋อ....แต่งต่อไม่ได้หรอกน้อง....ไฟดับทั้งซอย ที่ร้านก็ดับ 0_O"...... ซวยแล้วตรู เอาวะเกือบสว่างแล้ว น้องเค้าคงทำผมได้แหละน่า....... ไปถึงร้านต้องออกมาทำผมหน้าร้านจะได้สว่างๆ...โห...สุดยอดอ่ะ เพราะบริเวณร้านจะเป็นเหมือนตลาดเช้าย่อมๆ คนเดินผ่านไปมาเพียบ เพราะคนมาหาอาหารเช้าทานกัน พระก็เดินมารับบาตร..... โอ้ว....ตรูหนอตรู....อะไรมันจะขนาดนั้นวะ พอดีทำผมเสร็จไฟมาพอดี....ซิ่งพี่วินกลับไปแต่งหน้าต่อที่บ้าน.... จนเสร็จ ออกจากบ้านเกือบเจ็ดโมงครึ่ง...... เพราะเจ้าน้องชายตัวดีมัวแต่โอ้เอ้....  ออกจากบ้าน...ขับรถมาได้เรื่อยๆ....โอ้ววววว สบายมาก จะถึงอยู่แล้วใช้เวลาแค่ 15 นาทีเอง.......................... และแล้วพอใกล้ทางเข้า....รถก็ติดยาวววววววววเหยียด ถ้าใครเคยไปลาดกระบัง จะรู้ว่าทางเข้าจะต้องข้ามสะพานข้ามคลอง ซึ่งรถวิ่งได้แค่เลนเดียว....จากประมาณ 4 เลน เหลือเลนเดียว แถมบัณฑิตที่ต้องมาถ่ายภาพประมาณ เกือบห้าพันคน.... แย่แล้ว..... นั่งอยู่ในรถประมาณครึ่งชั่วโมง จนแปดโมงสิบห้า เลยเดินลงกะว่าจะเดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวคงมีพี่วิน....แน่นอน.... นั่นแน่....พี่วินมาแล้ววววว โบกมือเรียกรถอย่างว่อง....เอาคุณแฟน ถือกระเป๋าอิชั้นดีๆนะ แล้วรีบนั่งรถตามไปล่ะ....ว่าแล้วก็โดดขึ้นรถ พี่วินก็ซิ่งให้อย่างดี....ไปถึงภายในสามนาที เนื่องจากพี่วินซิ่งมาก....นั่นๆๆอะไรนะ ทำไมรู้สึกเหมือนขนตาจะหลุด ตะครุบไว้ก่อนดีกว่า....เดี๋ยวปลิวหายไปล่ะแย่เลย....อุ๊บสสสสสสสสส หลุดจนได้ ดีนะไม่ปลิวไปเลย..... ขนตาข้างซ้ายของอิชั้น หลุดไปแล้ว... ไม่เป็นไรเราพกกาวมาด้วยอยู่ในกระเป๋า.... ว่าแต่แฟนกรูไปไหนฟะ.... รอแล้วรออีก....ไปไหนวะเนี่ยยยยยยยยย โอ๊ยยยยยย จะแปดโมงครึ่งแล้ว....ขนตาก็มีข้างเดียว....ทำไงดีล่ะเนี่ยยย เอาวะดึงอีกข้างออกแล้วกันไม่ตงไม่ติดมันล่ะ.... แล้วก็ใช้ความแก่และหน้าด้านเดินไปหาน้องผู้หญิงที่เห็นๆว่าถือโทรศัพท์อยู่ "น้องคะ ขอโทษนะคะ พี่ขอยืมโทรศัพท์หน่อย...ได้ไหมคะ" น้องก็ควักให้อย่าง งง ๆๆๆ แต่ก็ยินยอมแต่โดยดี... เอาละสิ....เบอร์แฟนกรูมีเบอร์ไรฟะ....ทุกทีกดแต่เบอร์สาม...(ตั้งโทรด่วนเอาไว้อ่ะ) โทรเข้ามือถือตัวเองก็ได้วะ.....ตรู๊ด....ตรู๊ดด...... ไม่รับ... เอาใหม่....ประมาณสามรอบได้ถึงรับ... ปรากฎว่าพี่วินของคุณแฟนมันไปส่งเค้าที่อีกประตูนึงเฉยๆเลย... แล้วจะหากันเจอไหมเนี่ยยยย.....เลยบอกให้มาตรงเต้นท์ขาวๆ ประชาสัมพันธ์มีที่นั่งพักญาติ ว่าแล้วก็ควักกาวออกมาติดขนตาทันใด... แล้วก็เหลือบเห็นแว๊บๆๆๆ นั่นแม่ตรูนี่..... ว่าแล้วก็ตะโกนออกไปสุดเสียง...."แม่....หนูอยู่นี่" แม่ถามว่าทำไรอ่ะ.....ก็พี่มอไซด์เค้าซิ่งจนขนตาหนูหลุดกระเด็นเลยอ่ะแม่ แม่หัวเราะก๊ากกกก รวมทั้งคนแถวๆนั้นด้วย....อาย....จัง เมื่อติดเสร็จสบายใจ....ก็เดินไปถ่ายรูปค่ะ ที่บอกให้สวดมนต์ก่อนนอนเนี่ย เพื่อให้อธิฐานนะคะ ว่างานพรุ่งนี้ขอให้สะดวกปลอดโปร่งตลอดงาน เดี๋ยวจะเป็นเหมือนเรา....ที่ดูเหมือนจะมีอุปสรรคตลอดทาง...  เรื่องที่สอง..... การแต่งหน้า นี่เป็นการรับรอบสองของเราค่ะ...เลยไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่.... แต่งหน้าก็แต่งเอง เพราะรอบแรกก็แต่งเอง....เห็นน้องๆหลายคน แต่งหน้าจัดมากๆ ขนตาปลอมนี่เด้งแทบจะทิ่มหน้าพี่เลยล่ะ.... มันเลยดูแก่.....ไม่สดใสสมวัยเอาซะเลย ไอ้ครั้นจะเดินไปบอก เดี่ยวจะโดนตบเอา....เลยได้แต่ปลง และอยากจะบอกน้องๆที่ยังไม่ได้รับว่า....แต่งหน้าเอาพอดีๆ อย่าเข้มเกินไป อ่อนหน่อยหน้าจะดูเด็กลงไปอีกเยอะเลยค่ะ....แล้วขนตาปลอมน่ะ ช่วยเลือกแบบที่เป็นธรรมชาติหน่อยได้ไหม....มันดูดีกว่าไอ้แบบเป็นแพ... เพยิบพยาบซะอีก.... ใครยังหาขนตาปลอมไม่ได้ แนะนำของ bsc เบอร์ 016 นะคะ ดูบางและเป็นธรรมชาติมากที่สุดเลยค่ะ....เราว่าสำหรับกลางแจ้ง มันกำลังดีนะ อ้อ....อีกอย่างที่จะบอกคือ....กาวติดขนตาปลอมของ bsc ไม่ดีค่ะ อย่าใช้..... ให้ใช้ของ shu หรือ arty ก็ได้....ดีกว่าเยอะเลย........  เรื่องที่สาม......การถ่ายรูป สำหรับน้อง ป.ตรี รับปริญญาครั้งแรกและอาจจะเป็นครั้งเดียว...อิชั้นแนะนำ ให้จ้างช่างถ่ายภาพค่ะ เพราะน้องจะต้องถ่ายกะเพื่อน พ่อ แม่ พี่ น้อง อาจารย์ ถ่ายไปเหอะค่ะ......เพราะของอิชั้นก็แค่ชื่นชมหนเดียว...ตอนนี้ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ที่อยากบอกก็คือ....คุณตาคุณยาย....ญาติผู้ใหญ่ไม่ต้องเอาไปลำบาก เดินตากแดดกะเราหรอกนะคะ สามารถแต่งชุดสวยๆรออยู่ที่บ้าน ส่วนเราก็กลับมาถ่ายกับท่านจะดีกว่า....เพราะงานแบบนี้คนเยอะมาก สถานที่จัดงานกะห้องน้ำก็ไกลกัน คนแก่เข้าห้องน้ำบ่อยจะลำบาก อิชั้นก็รีบถ่ายรูปจนพอใจ.....แล้วก็ไปกินส้มตำไก่กรอบ ฟาดซะพุงกาง แล้วก็กลับมาถ่ายรูปกะคุณตาคุณยายที่บ้านค่ะ  ต้องขอบอกก่อนนะคะ.... ว่านี่เป็นการรับครั้งที่สอง เลยไม่ตื่นเต้นมาก รูปก็ให้คุณแฟนถ่ายบ้าง น้องชายบ้าง แม่บ้าง สลับๆๆกับถ่าย แล้วก็ถ่ายไม่มาก....เพราะ....ร้อนค่ะ หิวด้วย... 55555 อีกเรื่องสำหรับการถ่ายรูปคือ....ถ่ายให้ดูสนุกและมีชีวิตชีวาค่ะ เล่นกะกล้องบ้าง เล่นกะคนบ้าง....แต่อย่ามากเกินไป เพราะเราใส่ครุย พระราชทานอยู่ ต้องให้เกียรติครุยด้วยนะคะ อย่าลืมล่ะ รูปนี้ถ่ายกะน้องชาย....ซึ่งชอบมากกกก เพราะเราดูผอม....55555  เรื่องที่สี่.....การเตรียมพร้อมร่างกาย ต้องเตรียมพร้อมร่างกายสำหรับการฝึกซ้อมด้วยนะคะ เราว่ากว่าจะได้ ปริญญามากอดสักใบ....การซ้อมนี่แหละที่ทรมาณที่สุด....ยากกว่าเรียนอีก เพราะต้องใช้ความอดทนมากๆๆๆๆๆ ต้องนั่งนิ่งๆบนเก้าอี้ที่ละ 5-8 ชั่วโมง ขนาดวันซ้อมเราแอบเอานิยายเข้าไปนั่งอ่าน....ยังเบื่อแทบตาย ยิ่งวันจริงไม่ต้องพูดถึง.... ดุกดิกไม่ได้....ลุกไปเข้าห้องน้ำไม่ได้ ต้องอดทนอย่างเดียว....ประมาณ 3 ชั่วโมง..... แถมยังต้องตื่นแต่ตีสามมาแต่งหน้าทำผม แต่งตัวอีก....เพราะต้องเข้าหอประชุม 6 โมงเช้า.....แม่เจ้า.... ทรมาณบันเทิงดีแท้....หิวก็หิว ปวดฉี่ก็ปวด ง่วงก็ง่วง กว่าจะได้ลุกไปเดินรับพระราชทานปริญญา ลุกทีถึงกับเซ....ก็มันนั่งนานอ่ะ รู้สึกเหมือนจะได้แผลกดทับมาเป็นของแถมด้วย อิอิอิ อิชั้นบอกมารดาขณะเอาใบปริญญาไปให้ดูว่า..... "เอ้า...แม่ดูซะกว่าจะได้มา....เหนื่อยแทบตาย ไม่ใช่เรียนนะแม่ แต่เป็นซ้อมรับปริญญานี่ล่ะ ที่เหนื่อยแทบตาย"  อู้หู...คุณพี่
อ่านแล้วคิดตามเรย สงสัยงานน้องคงต้องเตรียมตัวกันบานนนนน แบบว่าไปนอนที่งานเรยอะไรอย่างนั้น แอดเป็นเพื่อนกัน หนูชอบเวลาพี่เล่าอ่ะ อิอิ โดย: canyouloveme
 วันที่: 17 พฤศจิกายน 2552 เวลา:23:47:17 น.รั้วแสดขาวเหมือนกันเรยค่ะ อิอิ
เห็นด้วยค่ะพี่มากมาย เหนื่อยตรงซ้อมรับเนี่ยแระ ต้องสวยตั้งแต่ตีสองตีสาม ข้าวปลากินไม่ลงกันเรยที่เด๋ว กลัวไปปวดห้องน้ำระหว่างรับ = = โดย: Namz!Eng44 IP: 125.27.122.226 วันที่: 19 พฤศจิกายน 2552 เวลา:23:15:47 น.
อ่า ลาดกระบัง
เป็นถาบันที่โมเคยเรียนอยู่คะ (ตอนนี้ซิ่วมาเกษตร) เป็นอะไรที่ผูกพันธ์มากทั้งเพื่อน และพี่ รวมทั้งเด็กหอ(เกกี) เห็นแล้วอิจฉามากนะคะเนี่ย เพราะโมอยากใส่ชุดครุยสีแสดมาก ก เรียนยากมาก จบยากมาก ฮี่ๆ แต่ก็นะเลือกมาอีกทางแล้ว ยินดีด้วยนะคะ รุ่นพี่ป โท (เนียนซะ) โดย: melon_and_lemon IP: 192.168.0.70, 58.8.139.244 วันที่: 2 ธันวาคม 2552 เวลา:0:26:31 น.
โอว รุ่นน้องสถาบัน อิอิ
พี่จบวิทยา ฟิสิกส์ประยุกต์ จบมานานนนนน มากละ สิบสองปีได้ละ ยินดีด้วยนะคะ ปล.พี่แอบมาติดตามบล็อกของน้องเป็นประจำ อิอิ สนใจสไตล์การแต่งหน้า  โดย: จูน (หมีขาวน้อย
) วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:1:52:57 น. |
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 69 คน [
ดีใจกับพี่น้ำตาลด้วยครับ