メトロ   -   M E T R O  -  เ ม โ ท ร
รถไฟฟ้า ตู้ที่ 2 ของเวลา .05 นาที

แหม...เดี๋ยวนี้ฝีปากกล้า ไม่น่ารักเล้ย?!?

คุณโอแสร้งบ่นอุบอิบทั้งที่ยังอมยิ้มอยู่ 
เธอกำลูกโป่งที่เอาลมออกหมดแล้วเก็บลงกระเป๋า พลางนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ทำให้รู้จักผู้รักษาความปลอดภัยรถไฟฟ้าประจำสถานีที่ 12



สองปีก่อน...




“ว่าไงนะ!”

“อะไร! ทำไมถึงไม่ได้ แค่นี่เอง!!!”


เสียงโวยวายของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากชั้นขายตั๋วโดยสารรถไฟฟ้าในสถานีที่ 12
คุณโอกับหญิงสาวแปลกหน้าหันมาสบตากันแทบจะทันทีเพราะไม่รู้ว่า...เมื่อก้าวถึงพื้นสถานี และเดินเลี้ยวตรงหัวมุมขวา พวกเธอจะต้องเจอกับสิ่งใด ??



“ก็ลูกผมถือมาจะให้ทำไง!!”

“เห็นแก่เด็กน่า จะอะไรนักหนาวะ!!!”



สถานการณ์กำลังร้อนระอุตามคาดเมื่อพวกเธอมาถึงเครื่องตรวจหาโลหะอันเป็นด่านหน้าก่อนเข้าสู่ระบบรถไฟฟ้าใต้ดิน


“ค.. คือ... ขอโทษนะครับผู้โดยสาร”
“มันเป็นกฏของสถา....”


ผู้รักษาความปลอดภัยรุ่นลุงพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องก้มหน้ารับฟังต่อไปเพราะถูกอีกฝ่ายรัวคำใส่เป็นชุด ข้างๆ เจ้าอันธพาลนั่นคือลูกโป่งใบใหญ่ในมือลูกสาวตัวจ้อย ต้นเหตุของเรื่อง


คุณโอมองดูเหตุการณ์ตรงหน้า หวนนึกถึงรปภ. สถานีที่ 15 ที่ทำให้เธอต้องนั่งแท็กซี่ขี้บ่นกลับบ้านยามดึกเพราะสเปรย์ปรับอากาศ ทันใดนั้น เธอก็พลันหงุดหงิดขึ้นมา





“นี่ น้องคะ!” 

คุณโอเรียกหญิงสาวที่ลงบันไดเลื่อนมาพร้อมกับเธอ



“รู้มั้ยคะ” 

“พี่นะเคยถูกห้ามเข้าสถานีเพราะสเปรย์ปรับอากาศค่าาา” 


ผู้หญิงคนนั้นเองก็อยากช่วยแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรจึงตามน้ำไปราวกับรู้จักกันมานาน... “อ้าว เกิดอะไรขึ้นคะ”



“อ๋อ มันเป็นกฏของสถานีห้ามนำวัตถุไวไฟเข้าไปค่ะ
พอดีวันนั้นพี่ลืมว่าซื้อมาด้วย
สรุปคือ ต้องตัดใจไปนั่งแท็กซี่แทน ลำบากมากเลย!
แต่เอาจริงๆ อะไรที่อัดแก๊สนี่อันตรายนะคะน้อง
ถ้าระเบิดขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ....”


พอเธอพูดจบผู้ชายคนนั้นก็สวนกลับฉับพลัน


“นี่คุณ อย่ายุ่งได้มั้ย? ลูกโป่งที่ไม่ได้อัดแก๊สก็มีถมไ.....” 



“แล้ววันนั้นนะ 
ดึกมากกก..ค่ะ รถไฟเที่ยวสุดท้าย 
พี่ว่าจะบอกเค้าว่ามันไม่มีแก๊ส แต่ก็นะ....
เราพิสูจน์ไม่ได้ ใครจะรู้”



คุณโอไม่ใส่ใจคนอันธพาล เธอตั้งหน้าตั้งตาพูดต่อไปไม่หยุด ซ้ำยังขู่จะแจ้งความต่อหน้าผู้โดยสารแวดล้อมที่เพิ่มจำนวนมากขึ้น



“โอ๊ย! นี่ถ้าใครได้สิทธิ์มากกว่า พี่ไม่ยอมนะคะ
พี่จะแจ้งตำรวจ
กล้องวงจรปิดก็มี กลัวอะไร”



“แล้วเสียงลูกโป่งแตกก็ดังยังกับระเบิด ถ้าคนแตกตื่นจะทำยังไง”


“นั่น... เจ้าหน้าที่คะ”
“เจ้าหน้าที่.....”


คุณโอเดินผ่านเครื่องตรวจหาโลหะทำทีเป็นสอบถามพูดคุยกับพนักงานรถไฟฟ้า จนกระทั่งพ่อนักเลงนั่นสบถใส่และล่าถอยไปพร้อมลูกสาวของตน


เมื่อสองพ่อลูกเดินคล้อยหลังไป คุณโอจึงเดินกลับมาหาลุงรปภ. ใหม่อีกครั้ง
“รบกวนตรวจกระเป๋าให้ด้วยค่ะ”
เธอพูดด้วยสีหน้าสดใส ก่อนจะจากลาไปด้วยรอยยิ้มเหนื่อยๆ ของผู้รักษาความปลอดภัยที่มีใบหน้าเหี่ยวย่น


“ขอบคุณมากนะครับ”