หัวฟาดพื้นที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย

วันสุดท้ายที่เขาจะเปิดไฟสวยๆแถวราชดำเนิน เราตกลงกับแม่ว่าจะไปดูไฟ แน่นอนว่าไปถ่ายรูป ลองกล้องใหม่ เห็นฝนตกปรอยๆ แต่เย็น ก็นึกว่าจะไม่ตกอีก ที่ไหนได้ พอไปถึง มันตกอีก แฉะเลยพื้น ลื่นมาก แถมยังใส่รองเท้าแตะเก่าๆ ลายประหนึ่งล้อแมกซ์ไม่ได้เปลี่ยนยางมาชาติเศษ จนดอกยางเหี้ยนไปหมด ด้วยเหตุนี้เราก็เลยต้องเดินระวังๆ

เดินไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงอนุสาวรีย์ฯ เราก็คิดว่าจะไปตรงนั้นดีกว่า ถ่ายถนน คงสวย ก็ข้ามไปกับมารดาอย่างระมัดระวัง เราก็ยืนถ่ายรูปอย่างตั้งอกตั้งใจ แม่ก็ถ่ายกล้องของแกไป (สองคนแม่ลูกแยกกล้องกัน ไม่งั้นตบตีกันตาย)





จู่ๆ เราก็ลื่นไปด้านหลัง หัวฟาดพื้นอย่างแรง สะโพกก็กระแทกพื้นถนน มันไม่เจ็บมากนะทีแรก แต่ตกใจ ก็ลุกขึ้น สิ่งแรกที่ห่วงคือ "กล้องจะเป็นอะไรไหมวะ" ก็กล้องเพิ่งซื้อมานี่ แพง เลยห่วง พอเงยหน้า เออ กล้องไม่เป็นอะไร ก็เลยลุก

แม่ก็เดินมาดู ตกใจแหละ ล้มไปแบบ หัวฟาดจังๆ ตอนนั้นยังไม่เจ็บอะไร แต่คิดว่าคงเดินต่อไม่ไหว (เสียดายมาก ทีแรกกะจะเดินทะลุไปวังสวนจิตร เดินแบบตายกันไปข้าง) ก็เลยเรียกแท็กซี่ ได้นั่งแท็กซี่ดูไฟแทน (บ้านกลับทางซุ้มพอดี)

ระหว่างนั่งอยู่พี่แท็กซี่ใจดี บอกว่าเปิดหน้าต่างถ่ายรูปตามสบายเลยครับ ไอ้เราก็ถ่าย ถ่ายไปได้สักพักเริ่มแย่ เพราะทีแรก ตอนล้มใหม่ๆ รู้สึกเวียนหัวจะอ้วก เริ่มมึนๆ แล้วมันปวดในหัว ปวดมากๆ

พอใกล้ถึงบ้านก็ลงริมถนน ที่วัด (มีงานวัด) ลงไปซื้อกระเพาะปลามากิน ก็ยังมึนๆ แต่อยากเช็คว่าสายตายังโอเคอยู่ไหม ก็เลยลงไปยิงปืนอัดลม(ปืนสั้น) พบว่าตายังดีอยู่ - -+



แต่พอกลับมาถึงบ้านก็เริ่มมึน (กระนั้นซัดกระเพาะปลาไปสองถุง) วันแรกไม่เป็นอะไร...ไม่เป็นอะไร แต่ก่อนนอน... จอร์จจจจ คอร้าว ด้านซ้ายนี่ร้าวมากกกก ไม่สามารถวางหัวลงหมอนเองได้ ต้องเอามือประคองหัววางบนหมอน สะโพกขวาเจ็บจนนอนราบไม่ได้ ต้องเอาหมอนข้างหนุนไว้ เจ็บที่สุด นอนไม่ได้

พอวันที่สองอาการเริ่มดี...กลางวันร้อนๆ กางโต๊ะปิงปองตีกับพ่อแม่ในสวน แม้จะขยับลำบาก แต่มีความรู้สึกว่าเคลื่อนไหวแล้วกล้ามเนื้อคลายไวดี ตอนนี้อาการดีขึ้นเรื่องๆ แต่คิดว่าไปมหาลัยคงแย่ นั่งโต๊ะเลคเชอร์ TwT มันกดรอยตรงสะโพกหนู อะฮึก

ช่วงนี้ฝนตกถนนลื่น คนเดินถนนระวังหัวฟาดกันนะคะ เพราะเราตระหนักแล้วว่า ชีวิตมันไม่เหมือนละคร...ไม่เหมือนนิยาย

นางเอกล้ม มีแผลที่เข่านิดเดียวพระเอกถลาอย่างกับเจอกับระเบิดรถถังสมัยสงคราม

แต่กะเรา ชิบเป๋ง ไม่มีหมาหน้าไหนมาหวานเลย

โลกโหดร้ายโว้ยยยยย

ป.ล. ตอนไม่สบาย ลูกชาย(อำพัน - แมว) เหมือนรู้ว่าไม่สบาย มานอนกับเราตลอด คืนแรกมาหนอนหนุนหมอนเรา ตื่นเช้ามาหัวเราหนุนพุงแมวอยู่ นิ่ม สบายจัง พอคืนที่สองเขามุดเข้าผ้าห่ม นอนเบียดเราอยู่ข้างๆ ท่านอนนี่มือนึงกอดแมว อีกมือกอดหมอน

Create Date : 03 กรกฎาคม 2549 Last Update : 3 กรกฎาคม 2549 20:25:24 น. Counter : 669 Pageviews.		6 comments
Share Tweet

	ขอแนะนำให้รู้จัก ผู้ชายที่ทำให้เราปันใจจากคนข้างกาย กลายมาเป็นติ่งซีรีส์ blue_medsai (12 ม.ค. 2564 10:23:37 น.)		ทนายอ้วนพาเที่ยวเหนือสุดแดนสยาม - เชียงราย - วัดกลางเวียง เชียงราย ทนายอ้วน (11 ม.ค. 2564 13:36:28 น.)
	ท่ายืดเหยียดกล้ามเนื้อหลังวิ่ง The Kop Civil (4 ม.ค. 2564 21:15:48 น.)		夫妻比强 Fūqī bǐ qiáng สามีภรรยาใครดีกว่ากัน Kavanich96 (4 ม.ค. 2564 04:15:51 น.)