คนอยู่อิสานอย่างเรา ได้ให้สัญญากับตัวเองไว้อย่างหนึ่งว่า ไม่ว่างานจะยุ่งยังไง เงินเดือนจะเหลือน้อยแค่ไหน ก็ต้องไปทะเลให้ได้อย่างน้อยปีละครั้ง และฤดูร้อนนี้เราก็ให้รางวัลตัวเองสำเร็จแล้ว

แต่กลับกลายเป็นแห้วซะแล้วงั๊นสิ ก็ไม่ดูตาม้าตาเรือ ดันไปพัทยาวันที่ 20-21 เมษายน ก็ช่วงนี้น่ะเป็นวันหยุดสงกรานต์ของบรรดาน้อง ๆ ทั้งสาวแท้ และไม่แท้ ชาวแสงสีพัทยาเขานะจ๊ะ จะบอกให้ ว่าอย่าเพิ่งมา เหล่าร้านรวงหลายร้านจึงพากันปิดตัวลงซะเงียบเชียบเชียว พวกสาว ๆ เธอกลับบ้านเกิดเมืองนอนกันเกือบหมด ฝรั่งทั้งหลายก็พลอยหายหน้าไปด้วยเลย ว้า อุตส่าห์มาตั้งไกล แต่ก็ดีเหมือนกันนะ ทั้งเราและพัทยายามนี้จะได้พักผ่อนอย่างสงบเงียบจริง ๆ ให้สมใจอยากบ้าง ความเป็นพัทยาเมื่อครั้งยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยกลับคืนมาอีกครั้ง

เรานั้นไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาเล่นน้ำสงกรานต์เลยซักนี้ด ก็ชัยภูมิบ้านเราน่ะเขาเลิกเล่นกันแล้วนะ โครม โดนเข้าเต็ม ๆ กระเป๋ากะเป้ หัวหู เปียกมะรอกมะแรก แถมด้วย พรืดด ก็แป้งขาว ๆ น่ะสิ อะไรกันเนี่ย ยังมาหัวเราะเยาะกันอีกนะยะตัวเอ๊ง ฮึ่ม เทศกาลปีใหม่ไทย ห้ามเคืองกันใช่มั๊ย งั๊น ลงทะเลที่แสนจะขุ่นมะลั่กกั้กนี่ซะเลย เพื่อกลบเกลื่อนความไม่รู้วันเดือนปีของตัวเอง

เมื่อมื้อเช้าอิ่มท้องแล้ว ก็ตุนเสบียงสำหรับมื้อเที่ยงด้วยเลย ขนกันไปเต็มที่ เพราะเราจะข้ามไปเกาะล้านกันค่ะ ก็ขับรถลุยเข้าไปในวอคกิ้งสตรีตเลย ไปจนสุด จะเจอท่าเรือแหลมบาลีไฮด์ ก็ชื่อเดียวกับโรงแรมของนักร้องที่มีเรื่องวิวาทกันกลางคอนเสิร์ตที่เมืองนอกโน่นแหล่ะ ที่จอดรถสะดวกสบายกว้างขวาง มีให้เลือกทั้งแบบจ่ายค่าฝากเฝ้ากันตลอด หรือที่เป็นลานจอดรถสาธารณะของท่าเรือก็ได้ ท่าเรือใหญ่โต แลดูว่าปลอดภัย ขาดเหลืออะไรก็มีร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ เป็นที่พึ่ง เรือออกตรงเวลาตามป้ายประกาศ วันละ 4 เที่ยว ตั้งแต่ 7 โมงเช้า ถึง 6 โมงเย็น ค่าเรือเที่ยวละ 20 บาท เรือแล่น 30 นาที ก็ถึง ผู้โดยสารมีทั้งชาวเกาะล้านที่ส่วนมากเป็นคนต่างถิ่นไปทำงานพัทยากัน แล้วก็พวกนักท่องเที่ยวอย่างเรา เรือลำใหญ่ ไม่โคลงเคลง ไม่ต้องกลัวเมา

ระหว่างทางที่เรือแล่นจะต้องผ่านเกาะหินโสโครกเล็ก ๆ ที่เคยมีข่าวว่า ควายตัวหนึ่งอาละวาดและหลุดรอดจากพัทยาหนีหายไป จากนั้น 3 วันต่อมา มีคนพบว่ามันอยู่บนเกาะนี้เอง มาได้ไงเนี่ย ไม่มีน้ำจืด ไม่มีอาหาร แล้วคนก็เอาเรือมารับ พยายามจะช่วยมันกลับไปฝั่ง แต่มันก็กลัวคนซะจนคนกลัวมัน สุดท้าย มันเอาแรงมาจากไหนไม่รู้ ว่ายน้ำกลับพัทยาไปอย่างปลอดภัย รอดจากโรงฆ่าสัตว์ ได้รับการไถ่ชีวิตไปเป็นควายของเกษตรกร แฮปปี้เอนดิ้ง

พอเรือถึงเกาะล้าน ก็จะมีพวกพี่ ๆ มอเตอร์ไซด์รับจ้างและรถสองแถว มาต้อนรับกันอย่างอบอุ่น แถมด้วยคำพรรณนาถึงหาดโน้นหาดนี้บนเกาะอย่างละเอียดคล่องแคล่ว ตามป้ายแผนที่ขนาดใหญ่ที่ท่าเรือ เราและบั๊ดดี้ชอบซิ่งมอเตอร์ไซด์ทัวร์ทั่วเกาะก็เช่าทั้งวันซะเลย ร้อยกว่าบาท ประหยัดกว่ากันเยอะ ซิ่งข้ามเขามา 1 ลูกเล็ก ๆ มาลงเอยที่หาดแสมค่ะ ถูกใจมาก ๆ เพราะความสงบเงียบ ผู้คนบางตา แดดแรง ฟ้าสวย ทะเลใส ทรายขาว สาวฝรั่งใส่บีกินนี่ทูพีซก็หุ่นสวย

โอ้โห นึกว่า ไปสตูล แถวอาดังราวีหลีเป๊ะ เกาะไข่ ซะอีกนะเนี่ย สวยมาก เป็นต้นไม้ที่เท่ห์มากเลยนะ ว่าแล้วก็ปักหลักปูผ้าปิกนิกกันอาศัยร่มเงาใต้ต้นไม้นี้แหล่ะ นึกซะว่ามาติดเกาะ จินตนาการฝันบรรเจิดไปโน่น ความจริงน่ะงกค่าเตียงผ้าใบต่างหากเล่า สบายใจจัง เหมือนหาดนี้มีแต่เรา ไม่เหงาจนเงียบแต่ก็สงบสยบความเครียด ห่างฝั่งไม่กี่กิโลเมตร แต่บรรยากาศดี สุดยอด แตกต่างกับพัทยาราวกับอยู่กันคนละฟากขั้วทะเล

มีฝรั่งมากกว่าไทยอีกนะ หรือไม่ก็สาวไทยพาครอบครัวไทย พ่อแม่ ลูกเล็กเด็กแดง ปู่ย่าตายาย มาเที่ยวกับสามีฝรั่ง เด็กน้อยยิ้มร่า เห็นฟันหลอ พูดกับฝรั่งด้วยภาษาไทยอย่างมั่นอกมั่นใจว่าเขาจะเข้าใจ ฝรั่งสูงวัยก็ท่าทางใจดี ยอมเป็นม้าให้หนูขี่กั๊บ ๆ มีแต่บรรยากาศความสุขอยู่รอบตัว ช่างเป็นวันที่ดี จริง ๆ ในวันที่คลื่นลมสงบ หาดแสมยังมีปะการังน้ำตื้นให้พอได้ชื่นชมกันด้วยค่ะ ฝรั่งหนุ่มสาวคู่นั้นสวมฟินใส่สน็อคเกิ้ลดำผุดดำว่าย ผลุบ ๆ โผล่ ๆ ไม่ใส่เสื้อชูชีพซะด้วย แข็งแรงกันดีจริง ๆ เก้าอี้ชายหาดกางร้างอยู่เหงาหงอย เรือคายัคคาหย่อนสีสันสดใสเกยตื้นเคียงคู่แห้งผากไร้กัปตันในวันเงียบ ร่มผ้าใบหุบบ้างกางบ้างเจ้าของต้องคอยเรียกเชื้อเชิญนักท่องเที่ยวที่มีอยู่น้อยคน ให้มานั่ง

หาดทรายขาวยาวเหยียด ค่อย ๆ เทเอียงไม่ลาดชัน ปล่อยเด็ก ๆ เล็นน้ำได้ ไม่น่ากลัว ถัดขึ้นมาเป็นหาดหินกลมเกลี้ยงมน ที่เห็นอยู่ลิบ ๆ ปลายตา นั่นคือเกาะคราม และแล้ว

มาจนได้นะ เจ้าเมฆฝนดำทมึน ฟ้าเริ่มปิดมืดครึ้ม เมฆน้อยลอยมาบดบังเบียดแสงอาทิตย์ ร่มผ้าใบต่างหุบหาย เก้าอี้ถูกพับเก็บ เรือกล้วยเรือดินสอ เจ็ทสกี เครื่องเล่นกีฬาผาดโผนที่พาคนเหาะเหินเดินอากาศถูกลากขึ้นฝั่งเก็บเข้าที่เรียบร้อย ผู้คนกระวีกระวาดเก็บข้าวของ เตรียมตัวกลับบ้าน เรือข้ามฟากเที่ยวนี้คงแน่น งั๊น ไปเที่ยวสุดท้าย 6 โมงเย็น เพราะ ดูบ้านพักบังกะโลแล้ว ไม่เวิร์คแฮะ ไม่สวยสมหาด กลับไปดูแสงสี นีออน นอนพัทยา เที่ยวบาร์ดูสาวลิปซิ้งดีกว่านะ

ซิ่งมอเตอร์ไซด์กลับขึ้นมาที่จุดชมวิวบนเขา เกาะที่ขวางอยู่ที่เรือแล่นผ่านมาคือ เกาะสาก ที่เห็นไกลลิบตา นั่นแหล่ะพัทยาท่ามกลางสายฝนโปรยปราย แล้วเรือข้ามฟากก็ลุยฝนโยกเยกพาเรากลับฝั่ง อย่างเปียกปอน และปลอดภัย

เลือกพักในโรงแรมราคาหลักร้อยบาทที่สะอาดสภาพดี ใกล้วอคกิ้งสตรีท แล้วลงไปเดินช็อบปิ้งซื้อของที่ระลึกเก็บไว้เป็นความทรงจำ ชิมอาหารเกือบทุกร้านที่มีคนมุงซื้อเยอะ ๆ ชมบรรยากาศชีวิตชาวพัทยา ถึงแม้จะหยุดยาวสงกรานต์ไปหลายร้าน แต่ก็ไม่ถึงกับร้างไร้ผู้คน ยังมีสาวใสในสไตล์ที่ฝรั่งมองว่าสวย เต้นอวดสรีระสมส่วน มองยิ้มยวนชวนให้ดื่ม ยังมีลิปซิ้งโชว์อันยิ่งใหญ่สวยเริ่ดเชิดหรูอลังการของร้านใหญ่ชื่อดัง ยังมีวนิพกฝีมือดีเปิดหมวกแสดงดนตรี ยังมีหนุ่มน้อยคอยทักทายหนุ่มใหญ่ และยังมีนักท่องเที่ยวขี้สงสัย ที่ใจอยากรู้อยากเห็น...อย่างเรา...ในค่ำคืนหนึ่ง...ที่จัดว่าเหงา...ของพัทยา