หิมะ

17.41 นาฬิกา
กรุงลอนดอน
สหราชอาณาจักร

หนังสือนับสิบเล่มทำให้ฉันไม่ได้ มีโอกาสมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง

จวบจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว

จึงได้พบว่าหิมะกำลังร่วงและสายลมกำลังพัดโบกละอองสีขาวนุ่ม ละมุนให้เต้นรำไปมา

ดูเกล็ดหิมะชักน่ารักน่าทะนุถนอมยิ่งนัก

แต่ฉันเกลียดสัมผัสของมันเป็นที่สุด...ณ เวลานี้

นั่นเป็นเพราะหัวใจของฉันกำลัง เ้ย็นชืดและแห้งแล้งเป็นที่สุด

ไม่มีใครสามารถเก็บละอองหิมะไว้ในอุ้งมือได้

เหมือนที่ไม่มีใครเก็บแสงจันทร์ไว้ได้เช่นกัน

หรือเหมือนกับที่ไม่มีใครเก็็บเกลียดคลื่นไว้บนผืนทราย

อย่างน้อยเพลงจากเดอะซาวน์ออฟมิวสิค ก็เ็ป็นจริงละน่า

ทุกครั้งที่ปลายนิ้วของฉันได้ลูบไล้เกล็ดหิมะแสนละเอียด

มันจะละลายเป็นหยดน้ำแทบทันที

แต่นั่นไม่เท่ากับความเย็นชา

เหมือนมีดที่กรีดลงไปกลางหัวใจที่ำกำลังร่ำร้องอยู่ ฉันนั้น

ย้อนกลับไปปี พ.ศ.2540...

เด็กหญิงตัวเล็กๆ ผิวขาวอมเหลือง ผมยุ่งๆฟูๆถูกรวบไว้ด้วยริบบิ้นสีขาว

กำลังนั่งเหม่อมองใบไม้แห้งร่วงโรย จากต้นจามจุรี

เด็กหญิงคิดว่ามันช่างเหมือนเกล็ดอำพันร่วงหล่นจากฟากฟ้าที เดียว

ธรรมชาติสร้างสิ่งสวยงามไว้แม้กระทั่งท่ามกลางความเป็นเมือง

สุนทรีย์อันเล็กน้อยแต่งแต้มสีสัน

ให้หัวใจของเด็กหญิงที่เหน็ดเหนื่อยจากการเรียน

ผ่านไป 9 ปี ถึงปี พ.ศ.2549

เป็นครั้งแรกที่เด็กคนเดิมได้เห็นและสัมผัสหิมะ

สิ่งหนึ่งที่เด็กคนหนึ่งในโลกแคบๆแห่งสังคมที่แข่งขันด้านการเรียนและชื่อเสียง

เคยวาดฝันอยากกระโดดโลดเต้นไป ท่ามกลางสายหิมะ

อยากกอบโกยหิมะขึ้นมาแล้วโยนขึ้นไปให้กระจายลงมาใส่ัตัวเอง

เพราะไม่เคยเห็น ไม่เคยสัมผัส ไม่เคยรู้ว่ามันเป็นเช่นไร

ณ วันนั้นหิมะแต่งแต้มสุนทรียภาพให้หัวใจดวงน้อยๆดวงเดิม

ให้มีแรงวิ่งตามความฝันไปสุดฟ้า

ทุกครั้งที่หิมะเริ่มปลิวว่อน หัวใจดวงหนึ่งจะโลดแล่นตามหิมะไปด้วย

แต่วันนี้ 10 กุมภาพันธ์ 2553...4 ปีพอดิบพอดีจากครั้งแรกที่เธอเห็นหิมะ

กลับรู้สึกถูกกระชากใ้ห้กลับสู่ความเป็นจริง

สู่ดินแดนแห่งการเรียนรู้แห่งสิ่งที่คนเรียกว่าอารยธรรม

สู่ความเป็นจริงว่าตัวเองระหกระเหินหกพันไมล์จากบ้านเกิดเมืองนอน

จากคนที่รักจากสิ่งที่คุ้นเคย

เพื่อมาศึกษาเล่าเรียน

แต่แปลกว่าวันนี้ไม่มีสุนทรียภาพใดๆเกิดขึ้น

ไม่มีแรงให้วิ่งตามความฝัน

ไม่มีแรงให้กลับไปสู่กองหนังสือสูงท่วมหัว

ไม่มีแรงให้หยิบพู่กันขึ้นไล่สีบนผืนผ้าใบ

ไม่มีแรงให้หยิบกล้องแสนรักขึ้นมาสร้างรูปถ่ายที่ถูกใจ

หนังสือตำรับตำรายังคงวางอยู่ที่เดิม

ผ้าใบยังคงปรากฏการรองพื้นพระตะเลงพ่าย

กล้องตัวเก่ายังอยู่ในที่ๆมันควรจะอยู่

หิมะวันนี้ไม่มีทีท่าจะหยุดลงง่ายๆ

กองเกล็ดหิมะสีขาวนุ่มละมุนแต่เย็นบาดใจเริ่มก่อตัวสูงขึ้น

คงใช้เวลาสักพักกว่ามันจะเรื่มละลาย

คงเหมือนหัวใจบางดวงที่ต้องรอเวลากว่าจะกลับมาสดชื่นเหมือนวันวาน

17.58 นาฬิกา
10 กุมภาพันธ์ 2553

Create Date : 14 มีนาคม 2553 Last Update : 15 มีนาคม 2553 7:01:56 น. Counter : 20455 Pageviews.		15 comments
Share Tweet

	Dopo l'oscuro Nembo from Adelson e Salvini by Vincenzo Bellini ปรศุราม (2 เม.ย. 2563 20:20:37 น.)		รพ. เรือ นางพญาแห่งความเมตตา , รพ.ชั่วคราว Central Park , รพ.ชั่วคราว Javis Center newyorknurse (4 เม.ย. 2563 23:44:48 น.)
	:: ด้วยความสงสัย :: กะว่าก๋า (30 มี.ค. 2563 06:20:49 น.)		ภาวะที่ 19 : จุติ zionzany (30 มี.ค. 2563 14:40:06 น.)