นิทานบทที่ 7

เด็กหญิงตัวเล็กตื่นขึ้นกลางดึกรอบตัวรายล้อมด้วยความมืด

ภายในห้องของเธอมืดสนิทด้านนอกห้องของเธอก็มืดสนิท

มันมืดพอๆกับผืนฟ้าสีดำสนิทนอกหน้าต่าง

เด็กหญิงตัวเล็กไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอกลัว

...แสงสว่างรางๆลอดผ่านเข้ามาตรงช่องใต้ประตู

เด็กหญิงตัวเล็กคิดว่าคงเป็นแสงจากเทียนไขที่คุณพ่อคุณแม่ของเธอจุด

ถึงอย่างนั้นเด็กหญิงตัวเล็กก็ไม่กล้าเดินไปเปิดประตูเธอกลัว

...อาจจะมีผีอยู่ในห้องของเธอก็ได้

...อาจจะมีอะไรขวางทางทำให้เธอสะดุดล้ม ก่อนจะไปถึงประตูก็ได้

...อาจจะมีแมลงร้ายกัดเธอระหว่างทางก็ได้

และ...ทุกอย่างก็อาจจะกลับมาเป็นปกติภายในเวลาไม่กี่นาทีนี้ก็ได้

เด็กหญิงตัวเล็กนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงเธอไม่กล้าเดินไปเปิดประตู

1ชั่วโมงผ่านไป 2 ชั่วโมงผ่านไป 3 ชั่วโมงผ่านไป

เด็กหญิงตัวเล็กยังคงนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงท่ามกลางความมืดที่รายล้อม

...และแสงสว่างรางๆที่ลอดผ่านช่องใต้ประตู