นิทานบทที่ 2

เด็กหญิงตัวเล็กเดินผ่านหน้าบ้านหลังใหญ่พลันเท้าของเธอก็ต้องหยุดชะงัก

เด็กหญิงตัวเล็กจ้องมองสุนัขตัวโตของบ้านหลังใหญ่ที่ยืนขวางทางมันตัวโตกว่าเด็กหญิงตัวเล็กเสียอีก

เจ้าสุนัขตัวโตเองก็กำลังจ้องมองเด็กหญิงตัวเล็กมันไม่ได้แค่จ้องมองเฉยๆ แต่ตรงรี่เข้ามา

มองเห็นคมเขี้ยวสีขาวแต่ไกล

เด็กหญิงตัวเล็กภาวนาให้เจ้าของสุนัขออกมาช่วยเธอแต่เจ้าของสุนัขก็ไม่ได้ออกมา

เด็กหญิงตัวเล็กภาวนาให้คนในบ้านหลังใหญ่ออกมาช่วยเธอแต่คนในบ้านหลังใหญ่ก็ไม่ได้ออกมา

เด็กหญิงตัวเล็กภาวนาให้เจ้าของบ้านหลังไหนก็ได้ออกมาช่วยเธอแต่ก็ไม่มีใครออกมา

เด็กหญิงตัวเล็กภาวนาให้คุณพ่อคุณแม่ คุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยาย ผ่านมาช่วยเธอ

แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครผ่านมา

สุนัขตัวโตประชิดตัวเด็กหญิงตัวเล็กแล้ว“ ไปนะ! “ เด็กหญิงร้องเสียงลั่น จนมันชะงัก

หลังจากนั้นเจ้าของสุนัขก็ออกมาและจับมันกลับเข้าไป