ปัณปัณขวบครึ่งแล้วค่า

จริงๆ ไปเที่ยววังน้ำเขียวมาเมื่อเดือนมีนาคม รูปภาพเยอะมากและลูกก็อยู่ในวัยกำลังซน ย่อภาพไปบางส่วนแล้ว แต่ดันทำโน้ตที่จดเบอร์ภาพไว้หาย เลยหมดอารมณ์ ขี้เกียจไปนั่งเลือกนั่งเรียงใหม่ เวลายิ่งมีน้อยๆ อยู่ เลยโมโหโกรธา ไม่รีวงรีวิวมันแล้วรีสอร์ทนี้ ทั้งๆ ที่จริงๆ รีสอร์ทที่ไปนั้นโอเคเลยจริงๆ

กลับมานั่งคิดอยู่นานว่าคราวนี้จะอัพบล็อกเรื่องอะไรดีน้อ ก็เผลอๆ บล็อกเดิมดองไว้เกือบสองเดือนแล้ว อุแม่เจ้า!! แหะๆๆ ไม่เคยดองบล็อกนานขนาดนี้เลยนะเนี่ย

คิดๆ ดูมันคงเป็นสัจธรรมมั้ง >> แรกๆ ที่มีบล็อก อัพทุกสัปดาห์ >> ต่อมาเตรียมตัวแต่งงาน อัพทุกสองสัปดาห์ >> พอแต่งงานแล้ว ยังคงอัพทุกสอง-สามสัปดาห์ >> พอมีลูกแล้ว อัพเดือนละครั้ง ฮาๆๆ

มาดูปฏิทิน เอ...ลูกเราขวบครึ่งแล้วนี่หว่า อัพบล็อกเรื่องปัณปัณดีกว่า
เห็นลูกตอนนี้แล้วรู้สึกว่าคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจออกจากงานมาเลี้ยงเขาด้วยตัวเอง

เห็นพัฒนาการของเขาในแต่ละขั้นตอนแล้วรู้สึกว่า ความเหนื่อย ความล้า ความอดทนทั้งหลายที่เราทุ่มเทให้เค้านั้นมันคุ้มค่าเหลือเกิน

ยังจำเวลาที่ลูกตื่นมากินนมทุกสองชั่วโมงได้เป็นอย่างดี ยังไม่ลืมช่วงที่ลูกร้องโคลิกวันละหลายชั่วโมงอยู่หลายเดือน ยังจำได้ถึงตอนที่ลูกเริ่มหัดนั่ง หัดยืน หัดคลาน หัดเดิน แต่ละช่วงเวลามีทั้งเหนื่อย ทั้งล้า ทั้งหงุดหงิด แต่ ณ ขณะนี้ มองย้อนกลับไป ...ช่างชื่นใจเหลือเกิน

ถึงตอนนี้ลูกจะไม่ตื่นมากินนมตอนกลางคืนแล้ว ถึงลูกจะเดินเองได้แล้ว ลูกสามารถบอกเราได้แล้วว่าอิ่มนะ หิวนะ แต่ก็ใช่ว่าจะสบายเสียทีเดียว

บางครั้งปัณปัณก็ยังไม่บอกก่อนจะฉี่ ปล่อยให้หม่าม้าต้องเช็ดทั้งก้นทั้งพื้นเหมือนเดิม

แถมพอโต รู้เรื่องมากขึ้นชักเลือกกิน เวลาป้อนข้าวหนูเป็นอะไรที่ทั้งเหนื่อยทั้งหงุดหงิด บางวันอยากกินไปเล่นไป บางวันอยากจะกินเอง ซึ่งก็หกเลอะเทอะจนหม่าม้าเห็นแล้วจะเป็นลม บางวันก็อยากเดินกินแล้วให้หม่าม้าตามป้อน (ไม่มีทางซะล่ะ ) บางทีก็จะกินแต่ขนม กินแต่ผลไม้บ้าง เล่นเอาหม่าม้าปวดเศียรเวียนเกล้า

เวลานอนก็แสนจะยากเย็น พอเดินเป็น พูดเป็นแล้วหนูก็ชักจะอยากเล่น ไม่ยอมนอน ทั้งรอบกลางวันและกลางคืน บางทีแค่กล่อมปัณปัณนอน หม่าม้าก็หมดแรงจนถึงกลับหลับตามในทันใด ฮา

นี่ขนาดเป็นผู้หญิงนะ ยังรื้อบ้านให้หม่าม้าตามเก็บจนหัวหมุน เวลาไปไหนทีนี่ คลาดสายตาไม่ได้เลย คุณนายเดินไม่มองพ่อมองแม่ เดินดุ่ยๆ ไม่กลัวใครทีเดียว แถมยังไม่ยอมให้จูงอีก ฮื่อๆๆ

แต่ในความเหนื่อยทั้งหลายนั้น พอได้ยินคำ “หม่าม้าจ๋า” “ป่าป๊าจ๋า” แล้วมันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง บางทีโกรธๆ อยู่ก็ถึงกับโกรธแทบไม่ลง คนอาไร้... ยิ้มทีงี้... อ้อนทีงี้... ฮื้อหือ... ทั้งพ่อทั้งแม่ จอดทั้งคู่

ตอนนี้ปัณปัณกำลังเดินเก่ง พูดเก่ง ถามอะไรก็รู้เรื่องหมด วีรกรรมเยอะแยะ เล่าไม่หมด แต่พูดได้คำเดียวว่า “หม่าม้าชื้น...ชื่นใจ” ดีใจที่ได้เลี้ยงปัณปัณเองกับมือ

อีกไม่กี่เดือนปัณปัณก็จะมีน้องแล้วนะ ถามว่า”น้องอยู่ไหน” ปัณปัณจะตอบทันทีว่า “ในท้องหม่าม้า” และพอบอกให้มาหอมน้อง ปัณปัณก็จะเดินมาหอมที่ท้องหม่าม้า เห็นแล้วแสนจะชื้น...ชื่นใจจริงๆ

นี่ค่ะ ยังไม่เข็ดความเหนื่อยของการเลี้ยงลูกคนแรก ยังอยากฮึดเลี้ยงอีกคนนึงอยู่ ตอนนี้ก็ห้าเดือนแล้วล่ะ แต่หลายคนที่เห็นรูปนี้ต่างพากันบอกว่าดูไม่ออกว่าท้อง สงสัยเสื้อยี่ห้อนี้ดีนะ ใส่แล้วพลางหุ่น ฮ่าๆๆ

Create Date : 15 พฤษภาคม 2553 Last Update : 15 พฤษภาคม 2553 16:17:48 น. Counter : 12571 Pageviews.		27 comments
Share Tweet

	15 ก.พ. 68 อ่านหนังสือสอบ kae+aoe (3 มี.ค. 2568 06:02:39 น.)		สว อายุเกือบ เลข 80 คิดว่ามีแผนอะไรดี จะย้ายมาอยู่ไทย? newyorknurse (2 มี.ค. 2568 18:29:54 น.)
	13 ก.พ. 68 ไปปากคลองตลาด kae+aoe (28 ก.พ. 2568 05:05:06 น.)		2 ม.ค. 68 พาคุณยายเที่ยวงานวัดศาลาแดง kae+aoe (22 ก.พ. 2568 13:44:14 น.)