จบสักที...ปริญญาโท ใบเดียวของชีวิต!!

โอ่งดิน...สวัสดีค่ะ

เพิ่งมีโอกาสได้เขียนเรื่องราวที่น่ายินดีที่สุด (อีกเรื่อง) ในชีวิตค่ะ

นั่นก็คือ "รับปริญญา"



ใบนี้เป็น ปริญญาโท ค่ะ

วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต(กายวิภาคศาสตร์)

บอกตามตรงกว่าจะจบนี่ก็แทบรากเลือดค่ะ เสียใจมาก ๆ ที่ไม่ได้จบพร้อมเพื่อน เพราะมัวแต่ไปติดวิชาซัมเมอร์อยู่ตัวนึง เลยทำให้ช้าไปหนึ่งปีเลย (แต่ความจริงเราก็ใช้เวลา 2 ปีเกือบสามปีเนาะ)

จำได้เลยว่าตอนสอบจบมันเลวร้ายมาก ๆ ทรมานสุด ๆ รู้ซึ้งเลยกับประโยคในบทเรียนที่บอกว่า "ความเครียดจะทำให้มีกรดแลคติกสะสมในกล้ามเนื้อแล้วส่งผลให้มีอาการปวดกล้ามเนื้อเกิดขึ้น!!!"

ขอคอนเฟิร์มค่ะว่ามันเป็นจริง

ปวดหลัง ปวดคอ ปวดไหล่ ปวดแขน ที่สำคัญปวดใจมาก ๆ (เกี่ยวไหมยะ)

แต่พอจบเรียบร้อย แล้วยิ่งได้เห็นรอยยิ้มของพ่อแม่พี่ชาย รวมทั้งญาติ ๆ ก็ปลื้มค่ะ

แป้งจบจาก ภาควิชากายวิภาคศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล

คำว่า "มหิดล" ถือเป็นสถาบันที่สูงที่สุดแล้วสำหรับแป้ง ง่าย ๆ คือ แป้งคลั่งมหา'ลัยนี้มากค่ะ

สืบเนื่องมาจากพี่ชายเรียนตรีที่วิศวะ มหิดล ประกอบกับแป้งอยากเป็นหมอมาก ๆ แล้วหมอที่ไหนก็ไม่เก่งเท่า หมอศิริราช (อันนี้เป็นความคิดส่วนตัวล้วน ๆ นะคะ) เลยยิ่งทำให้อยากเรียนที่ศิริราชมากขึ้นไปอีก

แต่ความฝันแป้งก็ไม่เป็นจริงค่ะ เพราะแป้งไม่ได้เป็นหมอ...แน่ล่ะ หัวไม่ให้แต่ใจรักนี่น่า

แป้งก็เลยต้องเป็นกายภาพบำบัด ม.หัวเฉียวฯ แต่สุดท้าย...ปริญญาโท แป้งก็สามารถขวนขวายจนตัวเองได้มาอยู่ที่ศิริราชจนได้

โอเค..ถึงแม้ว่าแป้งจะไม่ได้เป็นหมอศิริราช แต่อย่างน้อย แป้งก็สามารถมาเรียนที่ศิริราชได้อย่างเต็มภาคภูมิ

อิอิ ความจริง...เรื่องศิริราชเนี่ย แป้งมีเรื่องฝังใจมาตั้งแต่ตอนม.5 แล้วค่ะ คือตอนโน้น...แป้งจะไปนั่งรอพี่ชายที่หอสมุดศิริราช ตอนนั้นแป้งเรียนอยู่สตรีวัดระฆังค่ะ ใส่ชุดนักเรียนม.ปลายแบบเรา ๆ ท่าน ๆ นี่แหล่ะ

แล้วทีนี้ยัยป้าหน้าเคาท์เตอร์ไม่ยอมให้แป้งเข้าไปค่ะ เขาบอกว่า "คนนอกห้ามเข้าค่ะ" ทั้ง ๆ ที่มันสามารถแลกบัตรเข้าไปก็ได้อ่ะ

แล้วแป้งก็ถูกไล่ออกมานอกห้องสมุดค่ะ ตอนนั้นแป้งเคืองมาก ๆ สาบานในใจเลยว่า คอยดูนะ ฉันจะต้องมาเรียนที่นี่ แล้วเดินเข้าที่นี่ในฐานะ "คนใน" ให้ได้

แล้วมันก็เป็นจริงค่ะ ถึงแม้มันจะนานสักหน่อยก็เถอะ เอิ๊ก ๆ

เอ้าเล่าซะไกล...มาต่อกันค่ะ

ช่วงก่อนวันรับปริญญาแป้งวุ่นวายมาก ๆ เพราะตอนนี้แป้งกำลังเรียนเอกไงคะ ก็ที่เดิมนั่นแหล่ะ แต่เปลี่ยนภาควิชาเท่านั้น แล้วทีนี้มีสอบค่ะ สอบบ้าบออะไรนักหนาก็ไม่รู้ ลืมวันลืมคืน จนคุณแม่ต้องเตือนค่ะว่า "รับปริญญาอาทิตย์หน้าแล้วนะลูก"

ตกใจอย่างแรงค่ะ เพราะยังไม่ทันได้เตรียมแป๊ะซะอะไรสักอย่าง สุดท้ายก็มาวิ่งวุ่นเตรียมของเอาสองวันสุดท้ายก่อนวันซ้อม

พอถึงวันที่ 14 กรกฎาคม 2551 แป้งตื่นแต่ตี 3 ไปทำผม แล้วกลับมาแต่งหน้าที่บ้าน พอใกล้เวลาก็แต่งชุดนักศึกษาค่ะ (แอบดีใจที่หน้าตัวเองยังไม่แก่เกินชุดนี้ )

พอแต่งตัวเสร็จ แว๊บแรกที่เห็นตัวเองในกระจก...น้ำตาไหลค่ะ ไม่เคยรู้สึกภูมิใจกับตัวเองมากมายขนาดนี้มาก่อน

บอกกับตัวเองในกระจกว่า ในที่สุดก็ถึงวันที่เราได้ใส่ชุด ได้แบกตรา "มหิดล" ไว้ด้วยความภาคภูมิใจ และเป็นวันที่เราสามารถบอกใคร ๆ ได้อย่างเต็มปากว่า "ฉันเป็นนักศึกษามหิดล"

ถึงแม้จะเป็นปริญญาโท...แต่แป้งก็ได้เรียนที่คณะแพทย์ฯศิริราช ม.มหิดล ตามที่ฝันไว้ตลอดเวลา

ยิ่งกับคุณพ่อ คุณแม่ พี่ชาย ด้วยแล้ว ไม่เคยเห็นพวกท่านภูมิใจขนาดนี้เลยค่ะ ตอนจบเกียรตินิยมจากหัวเฉียวฯ ก็ว่าพวกท่านดีใจแล้ว แต่พอจบจากมหิดลกลับทำให้ท่านดีใจยิ่งกว่า

เลยทำให้โอ่งดินภูมิใจกับตัวเองอีกอย่างหนึ่งค่ะว่า ความสำเร็จของเราถึงกว่าจะเสร็จสิ้นได้มันจะเหนื่อยยากแค่ไหน แต่ถ้าได้แลกกับรอยยิ้มของคนในครอบครัวมันก็คุ้มยิ่งกว่าคุ้มค่ะ

เดี๋ยวรอก่อน...ไม่เกิน 5 ปี ชุดดุษฎีบัณฑิตสีดำ แถบสีน้ำเงินเข้ม หมวกดำ พู่ทอง..ฉันจะต้องได้ใส่!!

Create Date : 08 สิงหาคม 2551 Last Update : 25 ตุลาคม 2551 2:13:07 น. Counter : 4292 Pageviews.		11 comments
Share Tweet

	แนะไปท่าพระจันทร์ สมาชิกหมายเลข 4313444 (5 ก.ค. 2567 10:13:10 น.)		อับดุล.เต๊ะ ตอบได้ทุกเรื่องจ้า multiple (26 พ.ค. 2567 15:55:50 น.)
	ติดป้าย สมาชิกหมายเลข 4313444 (6 มี.ค. 2567 10:31:40 น.)		👨‍👩‍👧‍👦อ่านเล่นเพลิน👨‍👩‍👧‍👦 โอน่าจอมซ่าส์ (8 มี.ค. 2567 19:28:34 น.)