ตื่นมาแต่ละวัน กับโลกที่เดียวดาย เจอคนตั้งมากมาย แต่ฉันก็ยังเหงา ได้เจอกับรอยยิ้ม ก็ยังจะปวดร้าว ไม่มีสักคราวที่อิ่มเอม
นั่งมองโลกกลมกลม ที่เหมือนจะครบครัน ทำไมที่ตัวฉัน กลับเหมือนคนกระหาย อยู่บนโลกใบสวย นับวันยิ่งโหดร้าย เหมือนมีอะไรขาดหายไปสักอย่าง
ที่โลกนี้ไม่มี ก็คือดวงตะวัน ที่เคยมีให้ฉัน ในวันที่ฉันไม่เห็นใครใคร ที่โลกนี้ไม่มี ก็คือความรักยิ่งใหญ่ ไม่มีคนห่วงใย หวังดี และผูกพัน
|
ขอบคุณ bg สวย ๆ จาก KungGuenter
กรอบรูปสวย ๆ จาก anutta
รูปประกอบจาก thaiclinic.com
และกำลังใจผู้มาเยี่ยมทุกคน
หวัดดีค่ะนู๋ฝิ่นผู้มากน้ำใจ แวะมาทักทายกันนะคะ