วันนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

วันนี้ อยู่ ๆ ก็เกิดอยากเข้าไปในพันทิปห้องสวนลุมมั่ง ก็เลยไปเจอกระทู้นึง ที่อ่านแล้ว ก็เริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ว่าเข้าข่ายอาการนี้หรือเปล่า

//www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L3892343/L3892343.html#3

จากอาการที่หมอพบบ่อย ๆ 5 ข้อ เราเอง ก็เป็นอยู่สองข้อ คือข้อ 3 แต่อาจไม่ได้เป็นแบบตลอดเวลา แต่ข้อ 1 นี่สิ เป็นสิ่งที่เริ่มกลัวตัวเองเหมือนกัน

บางครั้ง พยายามบอกตัวเองไม่ให้คิดอะไร แต่มันก็เหมือนยิ่งเป็นการย้ำตัวเองว่า เราคิดอะไรอยู่ อย่างเช่น บางที นั่ง ๆ อยู่ ก็มักจะนึกว่า ถ้านั่ง ๆ อยู่ แล้วมีคนเอามีดมาแทงข้างหลังหล่ะ แล้วเราก็จะพะวงว่าจะมีใครมายืนข้างหลังไหม ก็จะพบว่าไม่มีอะไร แล้วก็เกิดอาการ สั่งตัวเอง ว่าห้ามคิดอะไรแบบนี้อีก แต่มันก็จะเป็นรูปแบบนี้ตลอด

บางเรื่อง มันยังไม่ได้เกิดขึ้น แต่เราก็จะคิดล่วงหน้าไปว่า มันจะเป็นอย่างนี้ ๆ แล้วพอคิดเสร็จ ก็จะบังคับตัวเองว่า ไม่เอา ไม่คิด แล้วก็พยายามเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งเราก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าการปล่อยให้ตัวเองคิดต่อไป หรือการบอกตัวเองว่า ไม่เอา ไม่คิด อย่างไหน มันจะไม่เป็นการบังคับความคิดของตัวเอง

หลายหน เราต้องใช้วิธี หาอะไรก็ตาม เพื่อเบี่ยงเบนจุดสนใจของเราไว้ เอาตัวอย่างง่าย ๆ ช่วงที่ผ่านมา ก็จะมี AF ที่พอจะดึงความสนใจเราไปได้เยอะ แต่มันก็เยอะ เสียจนดึงเวลาอื่นๆ ที่ไม่ควรคิด มาคิดเรื่อง AF เสียนี่ บางที เจ้านายสั่งงาน ก็มัวแต่นั่งคิดว่าตอนนี้เป็นไงกันน๊า พวกเอเอฟ กำลังเรียนอะไรกันอยู่น๊า ซึ่งจริง ๆก็รู้ว่า มันเป็นเวลางานนะ แต่ก็ดันคิดไปได้ซะนี่ หรือหลายครั้ง ก็รู้สึกว่า การที่เราใช้อินเตอร์เนต เป็นกำแพงกั้นจากสิ่งแวดล้อมรอบตัวด้วยซ้ำ

หรือในชีวิตส่วนตัว บางที เราก็ไม่รู้ว่าเราควรจะวางตัวยังไง หลายครั้ง เราไม่ได้มีอารมณ์ที่ขุ่นมัว และไม่ได้มีอารมณ์ที่หลั่ลล๊า หน้าเราก็จะเฉยๆ คนก็มาว่าอีก ว่าเราหยิ่ง เชิด แต่ถ้าให้เรามานั่งยิ้ม นั่งหัวเราะ (เหมือนคนบ้าไหมนั่น) เราก็เหนื่อยนะ ก็คนมันไม่มีอารมณ์อะไรที่ชัดเจนในขณะนั้น นี่มันผิดมากเลยเหรอเนี่ย แล้วไอ้การที่ต้องมาฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ ทั้งๆ ที่มันไม่ขำเนี่ย นะเหนื่อยยิ่งกว่าวิ่งราวอีกนะเฟ้ย (เอ๊ะ พูดเหมือนเคยทำ) ก็เคยนะ เค๊าเล่าเรื่องตลก แต่เราไม่ขำ เราก็แค่อมยิ้ม เค๊าก็จะประมาณถามย้ำอยู่นั่นแหล่ะ ว่าไม่ขำเหรอ ๆ จนเรา(ฝืน)หัวเราะออกมา เค๊าถึงจะหยุดถาม ... มันเหนื่อยนะเจ้าค่ะ

เคยคิดอยากไปหาจิตแพทย์เหมือนกันนะ แต่ก็รู้สึกกลัว ไม่ได้กลัวว่าคนจะมองว่าเราเป็นบ้าหรอกนะ แต่สิ่งที่กลัวก็คือ กลัวที่อาจต้องรับรู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าจริง ๆ ต่างหาก

แล้วว่าแต่ ชั้นมาพล่ามอะไรมากมายวะเนี่ย ไปนอนดีกว่า

Create Date : 20 พฤศจิกายน 2548 Last Update : 20 พฤศจิกายน 2548 22:13:36 น. Counter : 551 Pageviews.		9 comments
Share Tweet

	แนะนำนิยายน่าสนใจ : แค้นรักคนคุ้นเคย สมาชิกหมายเลข 2288960 (11 ม.ค. 2568 12:55:47 น.)		you're halfway there พุดดิ้งรสกาแฟ (11 ม.ค. 2568 13:23:07 น.)
	ความสุขดุจทองคำ สมาชิกหมายเลข 7582876 (9 ม.ค. 2568 12:19:26 น.)		ไฮไลท์ บุนเดสลีก้า มึนเช่นกลัดบัค - บาเยิร์น มิวนิค nokeja (12 ม.ค. 2568 11:41:09 น.)