เรามาเจอกันได้ไงคะ ที่รัก

ใช่ เรามาเจอกันได้ยังไง เพราะฉันจำได้ว่า ฝรั่งกะฉันเนี่ย มันคนละเรื่องกันเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องอาหารการกินแบบฝรั่ง ๆ เนี่ย อย่างแมคโดนัล ฉันก็ไม่เคยถวิลหา พิซซ่าหรือก็ยี้ ๆ ดังกิ้น ก็เหม็นสิ้นดี KFC ก็ไร้สาระเหลือเกิน แต่ส้มตำหรือคะ ปลาร้าเยอะ ๆ น้ำดำ เผ็ดๆ พริกกระหน่ำ หนำใจฉันนักแล

และจริง ๆ แล้วฉันก็ออกจะฮอตสำหรับหนุ่ม ๆ ไทยทั่ว ๆ ไปอยู่ไม่น้อย แต่แล้ววันที่ได้เจอเธอ ฉันก็จำได้อีกแหละว่า วันนั้นฉันเพิ่งไปเฉือนผมมาซะสั้นจุ๊ดจู๋ จำได้ว่า ฉันหมดความมั่นใจกะผมทรงใหม่ที่ทางบริษัทออกแบบมาให้พนักงานครีเอทีฟคนใหม่อย่างฉัน จำได้ว่าฉันไปเที่ยวกะเพื่อน กะกินเหล้าเคล้าอารมณ์ปนเครียดกับทรงผมบ้า ๆ เนี่ย แล้วเธอก็เดินเข้ามาที่โต๊ะของฉัน ใช่.....เธอเดินมาพร้อมกับเพื่อนห่าง ๆ คนนึงของเพื่อนฉันเอาเธอมาฝาก เพราะเธอมาเที่ยวเมืองไทยคนเดียว ไม่รู้จักใคร เธอบอกว่าอยากคุยกับพวกฉันเพราะท่าทางคุยสนุก แน่ซิ กลุ่มฉันน่ะมันบ้า ๆ ทั้งกลุ่มแหละ เหล้าไม่ทันเสริฟ ก็มีเรื่องฮากันกลิ้งไปแล้วสามตลบ จนโต๊ะข้าง ๆ สงสัยนึกว่าพวกนี้มันอัพยาหรือเมาเนื้อ เมากัญชา

วินาทีแรก ที่ฉันหันไปมองเธอ ยอมรับว่าใจหายว๊าบ ไม่ใช่ว่าเธอหล่อ หรืออะไรหรอกนะ ฉันใจหายเพราะฉันกลัวฝาหรั่งอ่ะดิ๊ ฉันไม่รู้จะคุยอะไรดี เธอก็พยายามชวนคุย ฟังรู้เรื่องมั่ง ไม่รู้เรื่องมั่ง จนเพื่อน ๆ ฉันบอกว่า ฉันทำเสียชื่อสถาบัน อ่ะนะ เด็ก ม.เซนต์จอห์น ภาษาใคร ๆ ก็คิดว่าต้องเลิศซินะ เออ คะแนนในห้อง ฉันก็ท้อปสายอยู่นะคะ แต่พอเจอของจริง เวิร์บ แกรมม่ามันวิ่งหนีออกจากหัวฉันหมดเกลี้ยง ไหนจะเครดิตเก่า อดีตเลขาบริษัทต่างชาติ แถวสาธรใต้ ก็ยิ่งทำร้ายฉันเข้าไปอีกว่า ทำไมฉันพูดไม่รู้เรื่องเอาซะเลยนะ

ใช่ซิ เธอคงไม่รู้หรอกว่า ครั้งนึงมีชาวต่างชาติ ขึ้นรถผิดฝั่งมาคันที่ฉันนั่งอยู่ เค้าทำท่าว่าจะมาถามฉัน เธอจะรู้ไม๊ว่า วินาทีนั้น ฉันตัดสินใจเด็ดเดี่ยวมาก โดยการหันออกนอกรถ และหลับคอตกในทันที เพราะอะไรก็ไม่รู้ เจอฝรั่งทีไร ที่เรียนมามันหายไปหมดทุกที

แต่แล้ว เธอก็ยังพยายามจะคุยกับฉันจนได้ เธอมีความพยายามมากเลยนะจนสุดท้าย ความกลัวก็หายไป เราคุยกันมากขึ้น และเธอก็แสดงความน่ารักออกมาจากคำพูดหลาย ๆ คำ นั่นคือจุดเริ่มต้นแล้วซินะ สำหรับความรักของสองเรา

เธอกลับไป กลับมาไทย เบลเยี่ยม หลายรอบ ใช่ซิ ตกหลุมรักฉันเข้าแล้วนี่จนเธอถึงขั้นลาออกจากงาน เพื่อมาหางานที่ไทย และฉันเองก็เปลี่ยนงานเพราะเธอหลายรอบเช่นกัน เพราะเธอมาทีไร ฉันก็อยากจะไปโน่น ไปนี่กับเธอ แล้วบริษัทไหนจะให้ลาเป็นอาทิตย์ได้ นอกจากลายาวตลอดชีพใช่มะ จนฉันได้งานสุดท้ายก่อนที่เธอจะตัดสินใจมาอยู่ไทย ฉันก็พยายามคุยกับหลาย ๆ บริษัท ไม่ว่าบริษัทที่ฉันทำอยู่ หรือบริษัทต่างชาติที่ฉันเคยรู้จัก แต่นั่นก็ไม่ใช่ง่าย ๆ เลยที่จะหางานให้ฝรั่ง ที่พูดไทยไม่ได้เลยอย่างเธอ ให้สมัครเป็นครู เค้าก็ไม่รับ ด้วยว่าหน้าเธอก็เด็กเหลือเกินกลัวเด็กมันจะไม่เคารพ

จนแล้ว จนรอดเธอก็หางานไม่ได้ซะที ในขณะที่ฉันกำลังจะเลื่อนตำแหน่ง เธอก็มาบอกฉันว่า เธอต้องกลับประเทศแล้ว เพราะหางานที่นี่ไม่ได้ฉันจำได้ วันนั้น ฉันถามเธอว่า "แล้วฉันหล่ะ" ใช่ซิ...ฉันก็ตกหลุมรักเธอไปเต็มเปาแล้วเหมือนกัน เธอตอบมาเพียงสั้น ๆ ว่า "ก็ไปด้วยกันไง" แหม พูดเหมือนง่าย ฉันไม่ทิ้งการ ทิ้งงานแล้วหอบหิ้ว กระเป๋าตามผู้ชายไปง่าย ๆ หรอกนะ แล้ววินาทีนั้นเอง เธอก็ขอฉันแต่งงาน เธอบอกฉันว่าไง จำได้ใหมคะที่รักเธอบอกฉันว่า "แต่งงานกับผมนะ เราไปอยู่ด้วยกัน ผมจะทำเพื่อคุณทุกอย่างที่คุณต้องการ"

หลังจากนั้นไม่ถึงเดือนเราก็จัดการเรื่องงานแต่งแบบเร่งด่วน ปานสายฟ้าแล่บ ญาติ ๆ และเพื่อน ๆ ฉันตัดชุดกันแทบไม่ทัน และแล้วงานแต่งก็เริ่มขึ้นด้วยพิธีไทย และจบลงด้วยงานเลี้ยงริมสระน้ำยามค่ำ ฉันจำได้ มันเป็นงานที่สวยงามจริง ๆ หลังแต่งงานได้สองอาทิตย์เราก็มาอยู่ที่นี่กัน จากวันแรกที่เราเจอกัน จนถึง ณ วันนี้ ก็ล่วงเลยไป สี่ปีแล้วเนอะ(เจอก่อนแต่งปีนึง และแต่งจนมาวันนี้อีกสามปี) เร็วจัง แต่ความรักของเราไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย นอกจากเธอจะน่ารักมากขึ้นทุกวันนะคะ สามีที่รัก

Create Date : 02 สิงหาคม 2549 Last Update : 17 กันยายน 2551 16:22:48 น. Counter : 374 Pageviews.		5 comments
Share Tweet

	ฟลอเรนซ์ Florence, Italy สมาชิกหมายเลข 4313444 (4 ก.ค. 2568 04:50:45 น.)		แจกภาพปฏิทินประจำวัน ครั้งที่ 6 (8-14 กรกฎาคม 2568) ทองกาญจนา (7 ก.ค. 2568 10:55:35 น.)
	ข้อคิด สะกิดจิต สะกิดใจ ตอนที่ 4 อาจารย์สุวิมล (3 ก.ค. 2568 15:24:41 น.)		มุ่งมั่นตั้งใจ nonnoiGiwGiw (2 ก.ค. 2568 15:47:06 น.)