ไส้ติ่ง.... อีกหนึ่งติ่งของชีวิต
เอนทรี่นี้เป็นเรื่องส่วนตัวล้วนๆ ตั้งใจเขียนไว้อ่านเอง เพื่อเก็บช่วงเวลาที่ไม่คาดคิดเอาไว้ ใครไม่ชอบอ่านอะไรยาวๆ.... ผ่านไปเลยค่ะ




=================================================================




20 August 2011


เก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับไทยวันรุ่งขึ้น ด้วยอารมณ์ลั้นลาออกนอกหน้า แต่พอซักหกโมงเย็นนึกออกว่ายังไม่ได้เช็คอินออนไลน์ เลยรีบจัดการเพื่อพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องไปต่อคิวยาวๆที่สนามบิน แล้วนั่งเช็คนั่นนี่อยู่อีกเกือบชั่วโมง รู้สึกปวดท้องใต้สะดือแต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะ paella มื้อกลางวันแน่ๆ เพราะรู้สึกว่าอาหารทะเลไม่สดเท่าที่ควร


ซักทุ่มครึ่งรู้สึกว่าอาการปวดท้องเริ่มชวนเพื่อนคือคุณวิงเวียนมาอยู่ด้วย ทานข้าวไปได้แค่สองช้อนก็ต้องหยุด รู้สึกว่าตัวเองไม่ปรกติแน่ๆ.... รีบโทรนัดหมอแล้วดิ่งไปหาทันที


ไปถึงหมอซักอาการ ไล่ขึ้นเตียง แล้วเปิดพุงอ้วนๆของฉันมากดๆจิ้มๆ เคล้นคลึงจนหมอสาแก่ใจ(ถ้าเปลี่ยนหมอสาวคนนี้เป็นหมอปู้จายคงจะดีมิใช่น้อย.... โหะ โหะ) ถามว่าฉันเจ็บตรงไหนมากที่สุดฉันก็ตอบไม่ได้ เพราะมันเจ็บร้าวไปทั้งท้องแล้วตอนนี้ แต่เป็นอาการแบบศรีทนได้ หมอบอกว่าอาจจะเป็นไส้ติ่งอักเสบ หากคืนนี้ทนไม่ได้รีบมาโรงพยาบาลด่วน แต่ถ้าผ่านคืนนี้ได้ไม่ตายเสียก่อน ยูน่าจะเป็นนิ่วนะ แต่ยังไงพรุ่งนี้เช้ารีบไป ultrasound อย่างด่วน ว่าแล้วก็ออกใบส่งตัวล่วงหน้าไว้ให้เลย ฉันรีบบอกหมอว่าพรุ่งนี้ฉันต้องกลับไทย หมอตาเขียวใส่บอกว่ายังกลับไม่ได้จนกว่าจะรู้ว่ายูเป็นอะไร เพราะหากยูเป็นไส้ติ่งจริงๆมันอันตรายมากระหว่างที่ยูอยู่บนเครื่อง ฉันยืนยันว่ายังไงฉันก็ต้องกลับ และฉันคงไม่ได้เป็นไส้ติ่งอักเสบหรอก เพราะฉันยังทนได้นี่ แต่ถ้าคืนนี้ไม่ไหวจริงๆฉันจะไปโรงพยาบาล หมอเลยให้ยาแก้ปวดฉันมาสองอย่าง แก้คลื่นไส้วิงเวียนอีกหนึ่ง และยาฆ่าเชื้ออีกหนึ่ง.... คืนนั้นฉันหลับๆตื่นๆจนเช้า ไม่ได้ปวดทุรนทุรายอย่างที่หมอคาดไว้




21 August 2011


ตื่นมาตั้งแต่หกโมงเช้าด้วยอาการหิวโหยสุดชีวิต จัดการ muesli ถ้วยย่อมๆกับนมอุ่นๆหนึ่งแก้วแล้วตามด้วยยาที่หมอให้มา กลับไปนอนอีกสองชั่วโมงแล้วลุกมาอาบน้ำสระผม เก็บกระเป๋าแบบเบลอๆจนเสร็จ แล้วแต่งตัวออกบ้านมาสนามบิน


ตอนโหลดกระเป๋าที่เคาท์เตอร์เช็คอิน ฉันแจ้งกับพนักงานว่าเมื่อคืนฉันไม่สบาย อยากเปลี่ยนที่นั่งที่ฉันเช็คอินออนไลน์เอาไว้ เป็นที่นั่งที่เงียบๆหน่อย.... ฉันได้ที่นั่งว่างสามที่ติดกันนอนยาวจนถึงกรุงเทพ (การบินไทยที่คนไทยตินักติหนาว่ามีแต่ลูกท่านหลานเธอ เอาใจแต่ผู้โดยสารฝรั่ง ไม่เห็นหัวคนไทย เชื่อไหมว่าฉันไม่เคยได้รับบริการที่ไม่ดีจากสายการบินแห่งชาตินี้เลย ฉันได้รับการบริการเกินความพอใจแทบทุกครั้ง ตลอดการเป็นสาวกมาเกือบยี่สิบปี)




22 August 2011


ประมาณตีสามเวลาเมืองไทย ฉันรู้สึกว่ามีไข้ หนาวสั่นจนผ้าห่มสามผืนก็เอาไม่อยู่ รีบขอน้ำจากแอร์โฮสเตสเพื่อกินยาแก้ปวดและยาลดไข้ นอนต่ออีกชั่วโมงก็รู้สึกดีขึ้น.... เครื่องลงเกือบหกโมงเช้า ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองดีขึ้นจนเกือบไม่เหลืออาการป่วย เรียกลีมูซีนให้ไปส่งที่โรงแรม ถึงโรงแรมได้เช็คอินขึ้นห้องทันที รีบโทรหาแม่ว่ามาถึงแล้ว เล่าให้แม่ฟังด้วยว่าเกือบไม่ได้กลับมาแล้ว แม่ย้ำว่าให้กินอะไรก่อนกินยา ควรเป็นพวกข้าวต้มหรือโจ๊ก แล้วให้นอนพักทันที ตื่นมาให้รีบไปหาหมอพินิจที่สมิติเวช ฉันขำก๊าก เพราะคุณหมอพินิจที่แม่เป็นคนไข้ของหมอตั้งแต่หมอยังอยู่เชียงใหม่ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านระบบประสาท แต่หนูปวดท้องนะคะแม่


ตื่นมาอีกทีตอนบ่ายสอง อาการปวดท้องหายเกือบปลิดทิ้ง แต่อาการหิวโหยถาโถมมาแทนที่ คนเป็นไส้ติ่งอักเสบเค้าจะเบื่ออาหารมิใช่รึ ตัดไปเลยไส้ติ่งเนี่ยฉันไม่เข้าข่ายแน่ๆ.... แต่งตัวขึ้นรถไฟฟ้าไปพาราก้อน ดิ่งไปร้านกิ่งกัลปพฤกษ์เพื่อเมนูโรตีแกงเนื้อโดยเฉพาะ อิ่มแล้วก็เดินดูรองเท้า กระเป๋า แวะช้อปปิ้งพอกรุบกริบก็กลับโรงแรม แต่ตอนเย็นก็แวะกลับมาพาราก้อนอีก เพราะนัดน้องมากินข้าวกันร้านเดิม.... คืนวันนั้นไข้ขึ้นอีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร




23 August 2011


วันนี้ตื่นลงมาทานข้าวที่ล๊อบบี้ รู้สึกว่าตัวเองปรกติมากๆ อาการปวดท้องแทบไม่รู้สึกแล้ว อิ่มจากมื้อเช้าก็เดินถ่ายรูปรอบๆโรงแรม สายๆขึ้นไปแต่งตัวเพราะนัดอุ้มเอาไว้ช่วงบ่าย.... บ่ายโมงไปนั่งเม้าท์มอยจิบชาแกล้มเค้กกับอุ้มที่คอฟฟี่บีน ยังบอกกับอุ้มว่าสงสัยฉันจะเป็นนิ่วว่ะค่ะ นั่งนินทาชาวบ้านอยู่ซักพัก รู้สึกหนาวขึ้นมาจนต้องเอาผ้าพันคอมาคลุมไหล่ อุ้มเอื้อมมือมาแตะหน้าผากแล้วบอกว่าตัวไม่ร้อนนะ นั่งคุยกันจนเกือบสี่โมง ก็ย้ายไปคุยกันต่อที่โรงแรม เพราะพักอยู่หลังพาราก้อนพอดี




24 August 2011


วันนี้ฉันเดินทางขึ้นเชียงใหม่ ยกกระเป๋าใบโต๊โตขึ้นลงสายพานได้สบายๆ ฉันหายป่วยแล้วนี่นา ไม่ได้เป็นอะไรนักหนาซักหน่อย มาถึงบ้านเกือบบ่ายสาม แม่ไม่อยู่ออกไปเรียนแกะสลักผลไม้ ยกกระเป๋าขึ้นไปห้องนอนชั้นสอง จัดห้อง รื้อกระเป๋า พอเย็นๆก็คว้าจักรยานออกไปขี่เล่นรอบหมู่บ้าน แม่กลับมาก็ถามไถ่เรื่องอาการปวดท้องของฉัน ฉันบอกว่าฉันคงไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะถ้าเป็นไส้ติ่งจริง ฉันคงเข้าโรงพยาบาลไปแล้วไม่ลอยหน้าลอยตาอยู่ได้หลายวันอย่างนี้หรอก ส่วนอาการนิ่วทำไมฉันยังฉี่เป็นปรกติ ไม่แสบไม่มีอาการผิดปรกติใดๆเลย คงเป็นลำไส้อีกเสบมั้ง.... แม่ย้ำว่ายังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปหาหมอ




25 August 2011


ฉันปั่นจักรยานออกไปรอรถหน้าหมู่บ้านเพื่อไปโรงพยาบาลเอกชนที่ขึ้นชื่อที่สุดของเชียงใหม่ (ฉันรู้สึกว่าฉันปรกติดี จนไม่ต้องพึ่งพาให้ใครไปส่ง)เรื่องสุขภาพฉันไม่เกี่ยงนะ เพราะชีวิตไม่ได้มีขายตามเซเว่น และโรงพยาบาลนี้ฉันคุ้นเคยตั้งแต่ยังทำงานอยู่เชียงใหม่ ไปถึงช่วงเที่ยงๆได้ตรวจกับคุณหมอทั่วไป คุณหมอสงสัยว่าฉันเป็นไส้ติ่งอักเสบ แต่ก็คลางแคลงใจว่าทำไมฉันรอดมาได้ตั้ง 5 วัน คุณหมอส่งฉันไป ultrasound ทันที ฉันต้องดื่มน้ำจนปวดฉี่เต็มที่คุณหมอถึงจะเริ่มทำ ultrasound เพื่อที่จะได้เห็นภาพชัดๆ คุณหมอตั้งใจและละเอียดมากๆ ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาที ก็บอกฉันว่าฉันถูกหวย "เป็นไส้ติ่งจริงๆครับ" คุณหมอส่งฉันกลับไปที่แผนกอายุรกรรมเพื่อพบคุณหมอคนแรก คุณหมอรีบส่งฉัน consult หมอศัลยกรรมทันที


คุณหมอเอกนั่งอ่านใบรายงานอาการ แล้วบอกฉันด้วยหน้าเคร่งเครียดว่าเล่าให้หมอฟังตั้งแต่ต้น เล่าให้ละเอียดเลย ว่าอาการเป็นยังไง แล้วได้ยาอะไรมาบ้าง ทำไมถึงอยู่มาได้ตั้งหลายวันแบบนี้ แล้วทำไมใจเย็นเหลือเกิน มาถึงกรุงเทพก็ยังไม่แวะไปหาหมอ ฉันต้องนั่งละลึกชาติเล่าเหตุการณ์ย้อนหลังให้คุณหมอเอกฟัง พร้อมทั้งเอายาและ medical document จากหมอที่อิตาลี่ให้คุณหมอดูด้วย


คุณหมอบอกว่าอาการฉันน้อยจนน่าตกใจ อยากให้ฉันทำ CT scan ณ บัดนาว หากเจอว่าเป็นไส้ติ่งอักเสบแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉันต้องแอดมิททันที.... เง้ออออออ


ฉันต่อรองคุณหมอว่าขอเป็นพรุ่งนี้ได้ไหม เพราะวันนี้ฉันมาโรงพยาบาลคนเดียว อยู่ๆแอดมิทเลยแม่ฉันจะตกใจขนาดไหน แต่จริงๆฉันแอบค้านอยู่ในใจว่าฉันน่ะเหรอเป็นไส้ติ่ง(เชื่อมั่นในตัวเองอย่างสูงส่ง) หมอลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้ฉันกลับบ้าน ก่อนกลับหมออธิบายถึงโรคใกล้เคียงว่าหากไม่ใช่ไส้ติ่งมันอาจจะเป็นอะไรได้บ้าง การทำ CT scan จะทำให้เรารู้ถึงความผิดปรกติในช่องท้องทั้งหมด คุณหมอใจดีและใจเย็นมากๆ บอกว่าพรุ่งนี้เราเจอกันนะ หลังเที่ยงคืนงดน้ำงดอาหารทุกอย่าง นอนหลับให้สบายไม่ต้องวิตก


กลับถึงบ้านฉันบอกแม่ว่าหมอฟันธงว่าฉันเป็นไส้ติ่งอักเสบ แม่สีหน้าไม่ค่อยดี แต่ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้เป็นแน่ๆ แถมยังคว้าจักรยานออกไปขี่เล่น ไปซื้อขนมนมเนยจากซุปเปอร์เล็กๆในหมู่บ้านมาตุนไว้อีก แม่ฉันก็ออกบ้านเช่นกัน แต่ออกไปหาญาติที่เป็นพยาบาลและอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับฉัน


คืนนั้นฉันเก็บของที่จำเป็นหากต้องแอดมิทจริงๆ




26 August 2011


หกโมงครึ่ง พี่หล้าที่เคยเป็นพยาบาลแต่ตอนนี้หันมาเอาดีด้วยการเป็นนักธุรกิจมารับฉันที่บ้าน และบอกกับฉันว่า "พี่หล้าขอพูดตรงๆนะ น้องแอ๊กไปศรีพัฒน์น่าจะดีกว่า ไม่ใช่ว่าหมอที่หนูไปหาไม่เก่งนะ แต่ศรีพัฒน์อาจารย์หมอทั้งนั้นนะคะ เชื่อพี่เถอะ" ฉันมองหน้าแม่ แม่บอกว่าตัดสินใจเอง ใจฉันน่ะอยากไปที่ที่ฉันคุ้นเคย และฉันนัดกับหมอเอกไว้แล้วด้วย ไม่อยากผิดนัดให้คุณหมอเสียความรู้สึก พี่หล้าไม่รอให้ฉันตัดสินใจ โทรไปศรีพัฒน์ทันที ถามว่าหมอศัลยกรรมเช้าวันนี้มีท่านไหนบ้าง ได้รายชื่อมาสองคน แล้วพี่หล้าก็พาฉันไปที่ศรีพัฒน์ทันที ให้ไปทำบัตรแล้วขึ้นไปที่ชั้น 13 ตอนนั้นฉันก็เลยตามเลย ทำอะไรไม่ได้แล้ว ไปถึงเคาเตอร์อธิบายความกันคร่าวๆ พยาบาลถามว่าจะพบคุณหมอท่านไหน ฉันจำได้อยู่ชื่อเดียว เลยบอกไปว่าขอพบคุณหมออานนท์ ได้คิวตรวจเป็นคิวแรก แต่คุณหมอจะขึ้นมาตอน 9 โมงเช้า


ระหว่างที่รอคุณหมอฉันก็บ่นกับแม่ว่าฉันหิวข้าว แม่ก็บอกว่าใจเย็นๆเจอคุณหมอก่อนแล้วค่อยกิน แล้วก็อ้อมแอ้มบอกฉันว่า แม่ก็หิว แม่ลงไปหาอะไรกินที่ชั้น 5 ก่อนนะ.... อ้าวแม่ หนีไปกินข้าวกันมึนๆอย่างนี้เลยนะ


เก้าโมงนิดๆ ฉันได้เจอคุณหมอหน้านิ่งๆ คุณหมอซักถามอาการอย่างละเอียด และจดๆๆๆ จดทุกอย่างที่ฉันบอก และขอตรวจท้องบวมๆของฉัน ถามว่ากดตรงนี้เจ็บยังไง ตรงนี้ล่ะ เจ็บตอนกด หรือว่าปล่อยแล้วเจ็บ ฉันก็ยังแยกอาการเจ็บของตัวเองไม่ได้อยู่ดี หมอบอกว่าทางโรงพยาบาลเมื่อวานเค้าก็มาถูกทางแล้วนะ เพราะยังไงฉันก็ต้องทำ CT scan หมอสั่งพยาบาลเจาะเลือดใส่ท่อคาเอาไว้ เพื่อฉีดสารทึบแสง และต้องดื่มน้ำที่มีส่วนผสมของสารทึบรังสีเหยือกเท่าหม้อแกง ถามว่าแพ้อาหารทะเลไหม เพราะถ้าคุณแพ้อาหารทะเลจะเป็นอันตรายมากๆ


ก่อนออกไปเจาะเลือด ได้ยินคุณหมอสั่งคุณพยาบาล ว่าช่วงที่คนไข้ทำ CT scan ตามผมด้วยนะ ผมจะไปดูด้วย.... ความรู้สึกสองอย่างประดังขึ้นมา ฉันเป็นอะไรมากกว่าไส้ติ่งอักเสบหรือเปล่า ทำไมคุณหมอต้องลงไปดูด้วย หรือว่าคุณหมอใส่ใจกับการดูแลคนไข้ ไม่ว่าจะเป็นอย่างแรกหรือหลัง มันก็ทำให้ฉันอุ่นใจ และรู้สึกดีกับคุณหมอหน้านิ่งขึ้นมาทันที



เขียนไม่จบ ง่วงนอนแล้วตอนนี้.... พรุ่งนี้ค่อยมาต่อนะคะ(บอกแล้วว่าเรื่องมันยาว)



((ใครที่เขียนคอมเม้นท์บล๊อกนี้ไม่ได้ กดตัวอีโมใส่ไปก่อนหนึ่งตัวนะคะ แล้วหลังจากนั้นถึงจะพิมพ์ได้ค่ะ....ขอบคุณ คุณกุ้ง amskye ที่แนะนำมาค่ะ))


@@@@....บล๊อกนี้จะแสดงผลผิดเพี้ยน หากเข้ามาด้วย firefox หรือ safari จะเห็นตัวหนังสือสีขาวกลายเป็นสีดำ หรือทิ้งคอมเม้นท์ไว้ไม่ได้ หากเข้ามาด้วย IE ทุกอย่างปรกติค่ะ....@@@@










Create Date : 10 กันยายน 2554
Last Update : 18 ตุลาคม 2554 18:52:18 น.
Counter : 2881 Pageviews.

7 comments
วิ่งข้างบ้าน 15,17,18,19,21 มิ.ย.2568 สองแผ่นดิน
(24 มิ.ย. 2568 22:37:50 น.)
Note: 40 Mins (250 Cals) peaceplay
(14 มิ.ย. 2568 03:58:30 น.)
โรคพาร์กินสันซ โรงพยาบาลบํารุงราษฎร์ newyorknurse
(17 มิ.ย. 2568 04:31:21 น.)
ปวดหัวข้างขวา อันตรายไหม เกิดจากอะไรได้บ้าง? newyorknurse
(11 มิ.ย. 2568 02:01:20 น.)
  
โดย: Suessapple วันที่: 10 กันยายน 2554 เวลา:23:09:23 น.
  
ป้าแอ๊กหายไปป่วยอยู่นี่เอง
ขอโทษป้าแอ๊กด้วยนะคะ
ที่ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมเลย
เพราะเราพักบล๊อคไปบ่อยๆ

หวังว่าตอนนี้ป้าแอ๊กคงหายดีแล้วนะคะ
เราคิดถึงป้าแอ๊กเสมอค่ะ
โดย: Suessapple วันที่: 10 กันยายน 2554 เวลา:23:14:16 น.
  
เง้อออ.. น้องป้า ไหงเล่นล่อให้อยากแล้วจากไปเยี่ยงนี้ล่ะ?

อ้าว.. ไอ้ที่หายๆไปน่ะ ป้าโซก็คิดว่าคงแว่บไปโ่น่นนี่อีกตามเคย มีเวลาเมื่อไหร่ก็คงเข้ามาอัพบล็อก ไม่คิดว่าจะไปนอนให้หมอเจื๋อนไส้หยั่งงี้ หวังว่าตอนนี้คงหายแล้วนะจ๊ะ (น่าจะใช่สิ ไม่งั้นจะมาเสนอหน้าตรงนี้ได้ไงชิมิส์)

พักผ่อนเยอะๆนะจ๊า หายเหนื่อยหายง่วงค่อยมาอัพเล่าให้ฟังต่อ .. ศรีรอได้..
โดย: ป้าโซ วันที่: 11 กันยายน 2554 เวลา:0:04:20 น.
  
จะตามมาอ่านต่อนะคะ หายดีแล้วค่อยมาเล่าต่อก็ได้ค่ะ
โดย: แม่ทัตโกะ IP: 119.42.64.16 วันที่: 12 กันยายน 2554 เวลา:16:32:34 น.
  
ป้าวิสกี้เมนท์บล๊อกหลังจากนี้แล้วย้อนมาอ่านตอนเริ่มค่ะ น่าตกใจเหมือนกันนะคะ อยู่ๆ คุณไส้ติ่งก็มาโยเยแบบนี้
โดย: วิสกี้โซดา วันที่: 13 กันยายน 2554 เวลา:22:58:20 น.
  
ขอบคุณ คุณแม่ทัตโกะมากๆนะคะ ที่แวะมาเยี่ยมกันบ่อยๆ
ป้าแอ๊กหาบล๊อกคุณไม่เจอ ขอคุยกันตรงนี้นะคะ

ตอนนี้ใกล้หายสนิทแล้วค่ะ แค่แอบเจ็บแผลแปร๊บๆบ้างเป็นบางที
ป้าแอ๊กต่อตอนสองแล้วนะคะแต่ว่ายังไม่จบ จะรีบปั่นให้เสร็จเร็วๆนี้แน่นอนค่ะ

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
โดย: ปลาทอง9 วันที่: 14 กันยายน 2554 เวลา:14:49:12 น.
  
คุณนาย เห็นด้วย ๆ กับการบินไทย อิชั้นใช้บริการมาหลายปีดีดัก (แต่ไม่นานเท่าคุณนายนะ) อิชั้นนะพอใจสุด ๆ เดินทางทุกครั้งไม่เคยมีปัญหาอะไรเลยยยยย

แหม ๆ แค่เม้าท์มอยเฉย ๆ นีา ไม่ได้นินทาชาวบ้านเท่าไหร่เลย มันไม่ใช่วิสัยเราสองคน ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า พูดออกมาได้งัยเนี่ยอิชั้น

วินิจฉัยเองได้ด้วยว่าไม่เป็นอะไรหนักหนาซะหน่อย เก่งจริง ๆ เลยเพื่อนอิชั้น แถมดันไปขี่จักรยานอีก อมจ. จริงๆ เลยคุณเพื่อน

อิชั้นได้ยินคุณนายขอบคุณพี่หล้า อิชั้นก้อนึกในใจว่าใครหว่า จะถามก้อปากหนักเหลือเกินอิชั้นนี่ พี่หล้าน่ารักเนอะ เป็นธุระพาไปตรวจที่ศรีพัฒน์ให้เสร็จสรรพ

นายแม่หิว นายแม่ไปกินข้าวน่ะดีแล้ว จะได้มีแรงมาเป็นกำลังใจให้คุณนายงัย
โดย: เพื่อนเม้าท์มอยของคุณนาย IP: 93.146.220.198 วันที่: 18 กันยายน 2554 เวลา:23:17:22 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Lurano.BlogGang.com

ปลาทอง9
Location :
Hamburg  Germany

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 130 คน [?]