โลกใบนี้คือเวทีอันยิ่งใหญ่
ทุกคนได้บทบาทตามสร้างสรรค์
มีทั้งสุขเหงาเศร้าคลุกเคล้ากัน
สร้างสีสันให้เวทีแห่งมายา

บทของฉันบนละครแห่งชีวิต
ฉันลิขิตมันด้วยปรารถนา
ในบางครั้งจะผิดหวังจนอ่อนล้า
ทุกข์จนมีน้ำตาหลั่งลดใจ

ในวันนี้ม่านเวทียังเปิดอยู่
แต่ไม่รู้ฉันจะทนได้นานไหม
ยังมีบทที่ต้องทนแสดงไป
ด้วยร่างกายที่ไร้แรงพลัง

อยากจะปิดม่านลงที่ตรงนี้
ทิ้งชีวีที่ทุกข์ใจไว้เบื้องหลัง
ลาแล้วหนอชีวิตที่ภินท์พัง
อยากจะฝังร่างลับกับพื้นดิน

26 กรกฎาคม 2551 06.13 น.
วันที่เหงา เศร้า และผิดหวัง อยากร้องไห้ แต่ไร้น้ำตา