ลมสะบัดพัดไปพาใจเหงา
โอ้ ตัวเราเหมือนดอกหญ้าน่าอดสู
อยู่ริมทางยากไร้ใครเชิดชู
เขามองดูแล้วจากไปไม่เหลียวแล

เป็นดอกหญ้าต่ำต้อยด้อยค่านัก
เขาหมดรักก็ทิ้งไปไม่แยแส
แค่ดอกหญ้าข้างทางไร้คนแคร์
มีค่าแค่แก้เหงาเศร้าใจจริง

เป็นดอกหญ้าที่พริ้วไหวด้วยใจเศร้า
โดดเดี่ยวเหงาเขาจากไปไร้ทุกสิ่ง
ยากจะหาใครมารักดอกหญ้าจริง
ถูกทอดทิ้งให้อยู่เดี่ยวเปลี่ยวเอกา

เสียงกระซิบถามดอกหญ้าว่าเคยไหม
ยามที่ไม่มีใครคอยห่วงหา
นั่งร้องไห้ให้กอไผ่เช็ดน้ำตา
เอื้อมมือคว้าเมฆหมอกมาประดับใจ

อยากบอกเธอว่าดอกหญ้าอย่างฉัน
ได้เพียงฝันให้มีใครมาเคียงใกล้
ยามอ่อนล้าร้องให้ไม่มีใคร
ดอกหญ้าเพียงพริ้วไหวไร้ใครยล

ได้เพียงแหงนหน้ามองบนท้องฟ้า
เมฆหมอกที่งามตาบนเวหน
มิอาจเอื้อมคว้ามาเคียงใจตน
ได้แต่ทนเหงาเหงาเศร้าเดียวดาย

เป็นดอกหญ้าโบกพัดไปอย่างไร้คู่
อีกมวลหมู่ภุมรีก็ห่างหาย
สักวันดอกหญ้าคงเหงาจนเฉาตาย
ปล่อยชีพวายปลิวสลายกับสายลม

                                            คนข้างใจ