ถึงเพื่อน
เพื่อนจ๋าตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเหน็ดเหนื่อยกับเรื่องที่ฉันได้ก่อให้เกิดขึ้น แกคอยเตือนฉันแล้วนับแต่เวลาที่แกได้รับรู้เรื่องราวที่ฉันได้พ่นพร่ามถ่ายทอดให้แกฟัง ฉันรู้ว่าแกก็แอบเป็นห่วงฉันแกคงหวั่นใจแทนฉันมิใช่น้อยถ้าเรื่องมันเกิดเลยเถิดไปกันใหญ่ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงชีวิตของฉันมันคงต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่และเป็นครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่อาจที่จะล่วงรู้ได้เลยว่าถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริง ชีวิตของฉันจะดำเนินต่อไปเยี่ยงไร
ฉันไม่อาจล่วงรุ้เหตุการณ์ในอนาคตได้ แม้แต่ปัจจุบันฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันควรเดินต่ออย่างไรดี ทุกวันนี้ฉันได้แต่ทิ้งความวุ่นในใจของฉันวางมันไว้ปล่อยให้เวลาเป็นฝ่ายค้นหาคำตอบให้กับฉันเอง
แต่...สิ่งที่ฉันวางเฉยกลับเป็นการทำให้อีกฝ่ายหนึ่งต้องเสียใจ ฉันยอมรับลึกๆฉันเป็นคนอ่อนไหวต่อความรู้สึกของคนอื่น ฉันทำให้อีกฝ่ายต้องร้องไห้ฉันทำ ฉันทำให้เขาต้องได้ร้องไห้เพราะฉันขณะก่อนที่เขาจะหลับตานอน ฉันทำอะไรไม่ได้เลยทำอะไรไม่ได้ ไปมากกว่านี้แล้วจริงๆเพื่อน ฉันเองก็เสียใจ ที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาต้องร้องให้ฉันอยากอยู่ใกล้เขาอยากจะโอบกอดเขาอยากอยู่เคียงข้างเขาเพื่อคอยปลอบประโลมใจให้แก่เขา แต่...ฉันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้จริงๆ
ฉันไม่อยากเห็นใครเสียใจฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครต้องเสียใจ ฉันว่าตอนนี้ฉันเหนื่อยฉันเหนื่อยมากจริงๆ เวลา มัน จะทำให้เขาและเราเข้มแข็งจนสามารถเดินด้วยตนเองได้
โดย: revolutionize วันที่: 9 กรกฎาคม 2557 เวลา:19:59:28 น.
ขอบคุณมากค่ะ
คุณ tuk-tuk@korat และคุณ revolutionize ที่เตือนสติ ให้แก่เพื่อนคนนี้ โดย: เงาชีวิต วันที่: 9 กรกฎาคม 2557 เวลา:21:07:53 น.
|
เหนื่อยนักก็พักเสีย