ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ชีวิตข้าพเจ้ากระโดดไปกระโดดมาอยู่ระหว่างเส้นทางสองเส้น

สาระ .. บันเทิง
เข้าข้างใน .. ออกข้างนอก
ลุ่มลึก .. สนุกสนาน
ทฤษฎี .. การละเล่น
เรียบร้อย .. เละเทะ
โยคะ .. เต้น
รัฐศาสตร์ .. บัลเล่ต์
ภาวนา .. แสงสีเสียง
สมาธิ .. ร่ายรำ

นับแต่เด็กจนโต คนที่รักข้าพเจ้าบอกกับข้าพเจ้าอยู่เสมอว่า นี่คือสิ่งซึ่งต้องเลือก เป็นได้แค่เพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่อาจเป็นทั้งสองอย่างได้ ชีวิตนี้ ไม่ ..มาก.. พอที่จะเดินไปบนทางทั้งสองเส้น ในการที่จะเติบโตในสังคมโลกที่คนส่วนใหญ่อยู่นั้น ข้าพเจ้าต้องเลิก “เล่น” และ “จริงจัง” กับชีวิตเสียที

จริงจัง .. เล่น

กว่าสิบปีก่อน ในวัยเกือบยี่สิบของข้าพเจ้า โตพอที่จะตกผลึกความคิดในหัวได้ ข้าพเจ้าเห็นภาพตัวเองกำลังยืนอยู่บนทางแยก ขาข้างขวาจะเดินไปทางขวา ขาข้างซ้ายจะเดินไปทางซ้าย สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ตัวข้าพเจ้านั่งแปะลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ข้าพเจ้าลุกขึ้นยืนใหม่ บังคับขาทั้งสองข้างให้เดินไปในทางเดียวกัน แต่สิ่งที่ได้คือ ขาข้างขวาจะไปทางซ้าย และขาข้างซ้ายกลับไปไปทางขวา เมื่อท่อนขาของข้าพเจ้าเป็นดังนั้นแล้ว ลำตัวของข้าพเจ้าไม่มีทางเลือก นอกจากกลับหลังหัน ถ้าท่านนึกไม่ออก ให้ลองทำดู

หรือว่า ข้าพเจ้าจะต้องตัดขาข้างใดข้างหนึ่งทิ้ง ข้าพเจ้าทดลองทำ ..หลายครั้ง.. มันไม่ง่ายเอาเสียเลย ความไม่เต็ม ไม่สมดุล ไม่เป็นตัวของตัวเองประเดประดังเสียจนข้าพเจ้าตกหล่มอยู่ในความเศร้าซึม และเกรี้ยวกราด ข้าพเจ้าโกรธทุกคนที่เข้ามาบงการชีวิตข้าพเจ้าด้วยความหวังดี หากข้าพเจ้าก็รักพวกเขา ความโกรธนั้นถูกเก็บงำไว้ และมาระเบิดออกเป็นความโกรธเกรี้ยวกับสิ่งอื่นๆ ตั้งแต่สังคม ไปจนถึงมนุษย์โดยรวม ข้าพเจ้ากระโดดสลับไปสลับมาระหว่างทางทั้งสองเส้น จนเหนื่อย

ณ จุดหนึ่งในชีวิตที่ข้าพเจ้า ... เกลียดโลกใบนี้

แต่กระนั้น ในความเกลียดชัง ข้าพเจ้าก็ยังมีความฝัน ว่าทางทั้งสองเส้นจะมาบรรจบกัน หรือดำเนินไปคู่ขนานกันได้ ความเกลียดโลกใบนี้เกิดจากอะไรกัน ใช่หรือไม่ว่า มันเกิดจากการที่ข้าพเจ้าโทษโลกใบนี้ว่าเป็นตัวการที่ทำให้ข้าพเจ้าไม่สามารถทำความความฝันนั้นได้ แต่มันเป็นเช่นนั้นจริงหรือ หรือข้าพเจ้าไม่จัดการอะไรสักอย่างลงไปเอง ปล่อยให้สิ่งต่างๆ เกิดขึ้นกับชีวิตข้าพเจ้า แล้วก็โทษสิ่งนั้นสิ่งนี้ที่ทำให้ข้าพเจ้าไม่อาจเป็นเจ้าของชีวิตได้

คิดได้ดังนี้แล้ว ข้าพเจ้าตัดสินใจเดินหน้า แม้ขาของข้าพเจ้าจะยังไม่สัมพันธ์กันดี แต่ข้าพเจ้าจะโน้มลำตัวอันเป็นที่อยู่ของหัวใจไปด้านหน้า ตั้งศีรษะอันเป็นที่ตั้งของสมองให้มองตรงไปข้างหน้า และพุ่งตัวออกไป ขาสองข้างต้องปรับตัวตามให้ทันลำตัว ถ้าขาของข้าพเจ้าไม่ร่วมมือ และข้าพเจ้าหกล้ม (ถ้าท่านเคยเต้น contemporary dance มา บางทีสิ่งนี้เรียกว่า fall หรือ trust fall) ข้าพเจ้าก็ยอม ตราบเท่าที่ข้าพเจ้ายังคงไปข้างหน้า

จากวันที่ตัดสินใจจนมาถึงวันนี้ ข้าพเจ้าถลอกปอกเปิกไปไม่เบา แต่มันก็พาข้าพเจ้ามาจนถึงที่นี่ ครบทั้งศีรษะ ลำตัว และขาทั้งสองข้าง (หมายรวมถึงทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นจริง และคำเปรียบเปรย) จะพร้อมหรือไม่พร้อม วันนี้ก็มาถึงจนได้ วันเริ่มแรกของการเข้าสู่การศึกษาระดับปริญญาโท สาขา Dance/Movement therapy อย่างเป็นทางการ ณ มหาวิทยาลัย Lesley สหรัฐอเมริกา

มันก็ไม่ง่ายหรอกนะ แต่การเดินไปด้วยกันทั้งขาซ้ายและขาขวาที่มาร่วมเดินไปด้วยกันได้สักทีเนี่ย มันคงช่วยได้มากทีเดียว
บันทึกไว้ ณ จุดเริ่มต้น
ลุย!