วลีหนึ่ง... จาก คุณต้นไม้ คุณช่างภาพ ค้นหาตัวตนของความเป็นนักศิลปะ แสง เงา มุมนั้นมุมนี้ ช่างปั้นฝัน แอบถ่าย กล้องสวรรค์อะไร ช่างวิเศษ จับภาพ สรรค์สร้างสีสัน ทั้งสองตายังมิอาจ เท่าเทียม ธรรมชาติขวยเขิน อย่างเอียงอาย ชาชินไม่สมใจ จับอารมณ์ธรรมชาติ อย่าให้รู้ตัว ยากยิ่ง เพ่งพินิจ ภาพ ป่า เขา เหล่านก หมู่สัตว์ ของเรา ดูพวกเขาไม่มีความเป็นส่วนตัว ความเป็นตัวของตัวเองของพวกเขาหายไปไหน ใครพราก ฉัน ฤา สัญชาตญาณของพวกเขาถูกกำหนดวันหมดอายุไว้เสีย ถ่ายภาพฉันทำไมกันหรือ คุณต้นไม้ สบถ กับนักศิลปะผู้ยิ่งใหญ่(ติชชี่) หรือ เพียงแค่สนองอารมณ์ของความเข้มข้นของเลือดสีศิลป์ จากคำถามธรรมดาๆแต่เต็มเปี่ยม ด้วยน้ำเสียงกร้านหยาบ ถ่อยสถุน เพียงเพราะคุณต้นไม้ เป็นแค่สิ่งมีชีวิตเล็กๆ (พืช) หรือแค่ มนุษย์ สิ่งมีชีวิตหนึ่ง(สัตว์) กำหนดให้เป็นแค่พืช We may be human But we still animal ธรรมชาติก็แค่ ต้นไม้ ใบ หญ้า ป่าเขา สัตว์ป่า จับมารวม ๆ กันไว้ที่ไหนซักแห่ง ให้เราไปเที่ยวชมกัน หรือ แค่ ภาพสีสันที่ถูกบิดเบือน ที่นำมาอวด โชว์ ให้หัวใจของเรา สะดีดสะดิ้ง ไปกับ ความสวยงามช่างฝันของภาพธรรมชาติที่เสแสร้งขาดความเป็นตัวของตัวเอง
ธรรมชาติไม่ใช่สิ่งเล็กๆ แต่ธรรมชาติคือทุกสิ่ง...
เราไม่มีวันหนีธรรมชาติพ้น มนุษย์ชอบคิดว่าตัวเองประเสริฐควบคุมธรรมชาติได้ แท้จริงเราเพียงฝุ่นผงของธรรมชาติที่เขาจะเขียทิ้งเสียเมื่อไหร่ก็ได้มากกว่า อย่าทนงตนไปเลย แวะมาทักทายแนะคะ...พอดีเจอข้อความแล้วมันจี๊ดดดดด แต่ชอบอ่านนะคะแบบนี้ โดย: เสื้อกันหนาว
 วันที่: 11 ตุลาคม 2550 เวลา:12:30:06 น. |
บทความทั้งหมด |
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แท้จริงแล้ว ทั้งเรา ทั้งเขา ก็เท่ากัน
ขอบคุณที่มาเยี่ยมบล็อกนะคะ
ป.ล. ตอนแรกนึกว่าอ่านว่า กอน-วะ-รี
กะ-ระ-วะ-รี ต่างหากเนาะ