กระบี่อยู่ที่ใจ Vol.1

ตั้งแต่จำความได้ นี่คือการล่องใต้ครั้งแรกของผม

นั่นหมายความว่า ผมอาจจะเคยไปใต้มาบ้างแล้ว เมื่อสมัยที่ยังจำความไม่ได้ เพราะพ่อแม่ก็ไม่เคยบอกเล่าให้ฟัง รูปถ่ายก็ไม่มีให้ดู แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าผมจะไม่เคยได้ไป เพราะเรื่องบางเรื่องทั้งๆที่มันเกิดขึ้นจริง แต่ก็หาคนรับรู้หรือหลักฐานชี้ชัดไม่ได้ (เอ๊ะ หมายถึงเรื่องอะไร?) แล้วจะเขียนให้ซับซ้อนวุ่นวายไปทำไม เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า

ทริปนี้เริ่มต้นจากความกระสัน (ต้องใช้คำนี้ เพราะคำว่าอยากเฉยๆดูน้อยไป) อยากไปเที่ยวใต้เหลือเกินของเพื่อนโก้ ที่อุตส่าห์ตาลีตาลานไปจองแพ็คเกจไทยเที่ยวไทยเอาไว้ตั้งแต่ต้นปี ขั้นตอนการเลือกการจองแพ็คเกจยังไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ที่ปวดตับเพลียม้ามที่สุดคือไอ้ตอนที่หาสมาชิกร่วมทริปนี่แหละ อู๊ย... ยังกะนัดดาราคิวทองให้มาร่วมงานการกุศล กว่าจะหาวัน หาเวลาที่ลงตัวกันได้นี่แสนจะยากเย็น แถมพอใกล้จะถึงวันนัดดันมาขอยกเลิกอีกต่างหาก จากตอนแรกที่มีรายชื่อผู้ร่วมเดินทางเกือบสิบ ไปๆมาๆเหลือแค่สี่ จากการไปเที่ยวเป็นหมู่คณะกลายป็นการฮันนีมูนคู่ ผมกับเพื่อนโก้ในฐานะโต้โผใหญ่ก็ได้แต่นั่งปวดใจ เลยตั้งปณิธานกันไว้ว่าจัดทริปครั้งต่อไปใครลงชื่อกูขอเก็บเงินก่อนเลย ใครยกเลิกขอหักสิบเปอร์เซ็นต์ค่าเสียสุขภาพจิต ร่ำๆจะเปลี่ยนรูปแบบการเดินทางจากการเหมารถตู้เป็นการขับรถไปเองแบบปุเลงๆอยู่แล้ว ฟ้าก็ส่ง (หรือสาป ไม่แน่ใจ) เพื่อนโอ๋พร้อมแฟนหนุ่มใหญ่มาให้อีก 1 คู่ กลายเป็นสามคู่ชู้ทั้งนั้น เดินทางกันได้ซะที ประสบการณ์สามวันสองคืนที่กระบี่ (กับอีกเกือบสองคืนบนรถตู้) จะเป็นอย่างไร เชิญติดตามได้ ณ บัดนี้

Day 1
หลังจากที่บำเพ็ญทุกขกริยาอยู่บนรถตู้กันมาตลอดคืน พลพรรครักสนุกก็พาสังขารอันอิดโรยมาจนถึงกระบี่เกือบๆแปดโมงครึ่ง แต่อย่าหวังว่าจะได้พักผ่อนหยุดหายใจ เพราะโปรแกรมที่ไอ้โก้จองไว้จะเริ่มตั้งแต่เก้าโมง นั่นทำให้หลังจากที่เช็คอินเรียบร้อยแล้ว ทุกคนมีเวลาเหลือแค่เกือบๆยี่สิบนาที ก่อนที่รถจะมารับไปลงเรือเพื่อไปล่องตามหมู่เกาะต่างๆ แม่เจ้า! แค่จะขี้ก็ไม่ทันแล้ว ไหนจะข้าวเช้าอีก ไม่ต้องได้กงได้กินกันล่ะมึง ผมหลับตานึกภาพตัวเองไปนั่งปวดขี้อยู่บนเรือแล้วก็เกิดท้อใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ผีถึงป่าช้าแล้ว ไม่เผาก็ไม่ได้ (เปรียบอะไรของมึงเนี่ย...) หลังจากเข้าห้องเก็บข้าวของและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ผมและคุณอี๊ตก็รีบมาที่ห้องอาหารของโรงแรม ก่อนที่จะพบว่าคนอื่นๆเค้ามานั่งรอกันตั้งนานแล้ว (นี่มันได้ล้างหน้าแปรงฟันกันรึเปล่าวะ) เหลือเวลาไม่ถึงสิบนาทีรถจะมารับ แต่ไอ้โก้ก็ยังอุตส่าห์จะสั่งข้าวต้มมากิน ซึ่งรถก็มาถึงพร้อมๆข้าวต้มพอดี ผมนั่งดูไอ้โก้และคนอื่นๆยัดข้าวต้มร้อนๆเข้าปากกันแบบไม่ต้องเป่าแล้วรู้สึกสาแก่ใจเหลือเกิน เวลาน้อยแล้วยังเสือกอยากจะแดก กะกินไปถ่วงท้องอย่างเดียวเลยนะมึง



กว่าไอ้โก้และคนอื่นๆจะเสร็จสิ้นจากปฏิบัติการลวกปากตัวเอง นักท่องเที่ยวคนอื่นๆก็ขึ้นไปนั่งรออยู่บนรถที่บริษัททัวร์ส่งมารับแล้วเรียบร้อย ไม่รู้ว่ามีใครด่าพวกเรามั่งรึเปล่าที่มาขึ้นรถช้า (แต่ส่วนใหญ่เป็นอาแปะอาม่ากันทั้งนั้น ถึงด่าก็คงฟังไม่รู้เรื่อง) รถพานักท่องเที่ยวไปลงที่หน้าบริษัททัวร์ก่อนที่จะเอาสติ๊กเกอร์มาแปะให้นักท่องเที่ยวแต่ละคน จากนั้นก็ปล่อยพวกเราให้นั่งรอนั่งเล่นกันอีกพักใหญ่ๆ ก่อนที่จะต้อนเราขึ้นรถและพาเราวิ่งกลับไปทางเดิม ผ่านหน้าโรงแรมที่เราพักเพื่อจะไปลงเรือที่หาดนพรัตน์ธารา



Break 1
สรุปว่าไอ้ที่มารับตั้งแต่เก้าโมงนี่จะพาไปติดสติ๊กเกอร์เนี่ยนะ ให้กูรีบซะหูตาแหก ทำไมไม่มารับสายหน่อยแล้วเอามาติดให้ที่โรงแรมวะ

เรือที่จะพาเราไปเที่ยววันนี้เป็นเหมือนเรือหางยาวติดเครื่องและมุงหลังคา ไกด์สาวใต้แนะนำตัวว่าชื่อน้อง “ฮันนี่” พูดภาษาอังกฤษได้ชัดถ้อยชัดคำมาก เห็นแล้วรู้สึกเวทนาตัวเองที่เก่งไม่ได้ขี้ตีนน้องเค้าเลย ในเรือวันนั้นนอกจากพวกผมหกคน ไม่รวมน้องฮันนี่และคนขับเรือแล้ว ที่เหลือเป็นชาวต่างชาติทั้งหมด มีฝรั่งคนนึงหล่อมาก คิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่ง เล่นเอาเพื่อนโอ๋แทบจะเสียจริต นี่ถ้าไม่ได้มากับแฟนอาจจะมีรายการลากฝรั่งไปกินในน้ำ ส่วนเอเซียที่มานี่ไม่ได้เรื่องเลย เป็นตี๋หมวยป่วยๆสามสี่คน สภาพเหมือนคนเป็นโรคซาร์แต่ยังไม่ทันจะซาก็เสือกหนีมาเที่ยว น้องฮันนี่พาเราไปเที่ยวหลายที่มาก ทั้งไร่เลย์ เกาะไก่ ทะเลแหวก และเกาะปอดะ ซึ่งความสวยงามของแต่ละสถานที่ก็ทำเอาทุกคนลืมเหนื่อยและหายหิวไปเลย (อันนี้โกหก จริงๆผมหิวตลอดเวลา แทบจะแย่งขนมปังปลากินด้วยซ้ำ) กว่าจะกลับถึงโรงแรมก็เกือบสี่โมงเย็น เล่นเอาแทบสลบไสล





Break 2
ได้นั่งกินข้าวกล่องเป็นมื้อกลางวันที่ทะเลแหวก กับข้าวมีสามอย่าง คือไก่ทอด ผัดผัก และอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายๆผัดกระเพรา (ถึงวันนี้ยังสงสัยอยู่เลยว่าตัวเองกินอะไรเข้าไป) รสชาติเหมาะกับคนที่อยากลดน้ำหนักมากๆ ขนาดผมหิวๆยังกระเดือกไปได้นิดเดียว

อาหารอร่อยของวันนี้คืออาหารชุดของทางโรงแรม และโรตีกรอบหน้าร้านโว้คอันโด่งดัง (แต่จริงๆมันอยู่หน้าร้านนาฬิกา “ศูนย์เวลามหาราช” ต่างหาก) นั่งกินไปมองรูปปั้นมนุษย์โบราณตรงสี่แยกไฟแดงไปด้วย โคตรจะได้อารมณ์ (ว่าแต่เค้าปั้นขึ้นมาทำไมวะ?...)



ติดตาม Day 2 ได้ (น่าจะ)เร็วๆนี้จ้ะ