มหกรรมอาหารที่ตลาดน้ำอัมพวา

ทริปนี้เกิดขึ้นได้เพราะความรักเมียของผม และความอยากประชดเพื่อนที่ทำงานของภรรยาโดยแท้ แต่ผมคงไม่เล่าในรายละเอียดถึงที่มาที่ไปอะไรให้มากมายนัก เพราะอาจจะทำให้บล็อคนี้ยืดยาวเกินความจำเป็น แต่ก็พอสรุปเหตุการณ์ทั้งหมดได้จากคำพูดของภรรยาผมที่ว่า “แ...่ง เสียเวลาแทบตาย สุดท้ายก็ไม่ไป กูไปกันเองก็ได้วะ” และนั่นก็คือที่มาทั้งหมดของทริปนี้...


โอ๋และโก้ เพื่อนซี้ของผม กับการทำเท่หน้า Jiffy

ผมออกเดินทางจากระยองกันตั้งแต่ 8 โมงเช้า เพราะในบรรดาคนที่ไปทั้งหมด 6 ชีวิต ไม่เคยมีใครไปอัมพวา หรือเฉียดกรายไปแถวสมุทรสงครามเลย ที่ยึดเหนี่ยวของเรามีเพียงแผนที่เล็กๆที่ Print ออกมาจากเว็ปไซด์ของทางรีสอร์ทเท่านั้น เราเลยตั้งใจว่าออกแต่เช้าไว้ก่อนน่าจะดี เผื่อเวลาหลงไว้กันพลาดด้วย โดยสมาชิกทั้งหมดในทริปนี้ประกอบไปด้วย ตัวผมและภรรยา น้องสาวภรรยา (ผู้ยอมสละเวลาจากการทำสวนมาพักผ่อนเป็นครั้งแรกในรอบ 2 ปี) คุณน็อตโตะ (เพื่อนหนุ่มที่ขนเสื้อผ้าไปมากกว่าผู้หญิงทุกคนในทริปรวมกัน) ไอ้โอ๋ และไอ้โก้ เพื่อนซี้ร่วมก๊วนของผม โดยมี AVEO ของน็อตโตะ และน้องแจ๊ซซี่ของผมเป็นพาหนะ ที่ต้องใช้รถ 2 คัน เพราะอยากจะนั่งกันสบายๆคันละ 3 คน กะว่าขับตามๆกันไปเดี๋ยวก็ถึง (แต่เอาเข้าจริงกลายเป็นขับไล่กวดกันซะอย่างงั้น เพราะน็อตโตะขับรถเร็วมาก) และตามธรรมเนียมของการขับรถไปเที่ยว ไอ้เรื่องที่จะดิ่งยาวจนถึงที่หมายเลยถือเป็นเรื่องผิดบาป คณะของเราเลยแวะปั๊มเจ็ทกันเกือบจะทุกสาขาที่เจอ เดี๋ยวคนนั้นปวดฉี่ คนนู้นปวดอึ เดี๋ยวหิวน้ำ เดี๋ยวหิวหนม วุ่นวายกันอยู่แต่กับเรื่องกินเรื่องถ่าย แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไปถึงรีสอร์ท ในเวลาแค่บ่ายแก่ๆ ก่อนเวลาที่เรือไปตลาดน้ำจะออกเกือบๆ 2 ชั่วโมงเลยทีเดียว


บรรยากาศทั่วไปของรีสอร์ท

หลังจากแยกเข้าห้องพักชายหญิงพร้อมจัดเก็บข้าวของกันเสร็จสรรพ พวกเราก็เริ่มต้นฆ่าเวลาด้วยการถ่ายรูปกันในบริเวณที่พัก ซึงเป็นเรื่องบังเอิญมากๆที่ผม นังโอ๋ และไอ้โก้ ล้วนแต่ใส่เสื้อผ้าสีสดใสราวกับใช้คอสตูมของวง Buddha Bless ถ่ายรูปออกมาแล้วดูเจิดจรัสเอามากๆ เราเมามันอยู่กับการถ่ายรูป จนกระทั่งบ่ายสามโมง เรือที่ทางรีสอร์ทนัดไว้ก็มาถึง


เรือที่จะพาเราไปเที่ยวที่ต่างๆ ลำใหญ่ใช้ได้เลย

ที่แรกที่เรือพาเราไปแวะคือ “โบสถ์โพธิ์ปรก” ที่วัดบางกุ้ง อันซีนไทยแลนด์ของจังหวัดสมุทรสงคราม โดยส่วนตัวแล้วผมไม่ยินดียินร้ายกับที่เที่ยวประเภทวัดวาอาราม หรือศาสนสถานอะไรแบบนี้เลย เข้าทำนองไปก็ได้ ไม่ไปก็ไม่เดือดร้อน เวลาที่ไปก็ไม่ได้มีความสนอกสนใจในเรื่องความเป็นมา หรืออิทธิปาฏิหารย์ใดๆทั้งสิ้น พามาก็เดินดูไปเรื่อยๆ ใจก็เร่งให้เค้าพาไปตลาดน้ำเร็วๆ เพราะสมาชิกส่วนใหญ่เริ่มจะหิวกัน (อีก) แล้ว เห็นอะไรวางขายอยู่แถวนั้นก็ดูน่ากินไปซะหมดแม้กระทั่งอาหารปลา ภรรยาผมหันไปเห็นรถเข็นขายไอศกรีมกะทิก็เกิดอยากกิน ในขณะที่กำลังจะแห่กันไปซื้อคุณลุงเจ้าของรีสอร์ท(ซึ่งทำหน้าที่เป็นไกด์ด้วย)ก็ปรี่เข้ามาขวางพร้อมคำแนะนำว่า “ร้านนี้ไม่อร่อยหรอก เดี๋ยวจะพาไปกินที่วัดบางแคน้อย อร่อยกว่านี้เยอะ” เมื่อเจ้าถิ่นแนะนำมาขนาดนี้ พวกเราก็เลยยอมอดใจรอ หลังจากที่ไปด้อมๆมองๆดูความงดงามของโบสถ์แบบเสียไม่ได้กันซักพักเดียว พวกเราก็แล่นกลับมาที่ท่าเรือเพื่อกระตุ้นให้ลุงไกด์พาไปที่วัดบางแคน้อยเร็วๆ เพราะใจอยากจะกินไอศกรีมกะทิสดเจ้าอร่อยกันเหลือเกินแล้ว


สภาพด้านหน้าของโบสถ์ ที่เต็มไปด้วยศรัทธาพาณิชย์ในแบบต่างๆ


ภายในตัวโบสถ์

จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าที่วัดบางแคน้อยมีอะไรพิเศษ เพราะทันทีที่ไปถึงสิ่งแรกที่พวกเราทำก็คือการมองหาไอศกรีมกะทิสดเจ้าอร่อยที่ลุงไกด์บอก และก็ได้เห็นว่าที่ท่าเรือของวัดมันมีร้านไอศกรีมอยู่ 2 ร้าน ร้านแรกจะตั้งอยู่ด้านหน้า มีคุณพี่ผู้หญิงเป็นคนขาย อีกร้านตั้งอยู่เยื้องไปทางด้านหลัง มีพี่ผู้ชายกับคุณป้าผู้หญิงยืนขายอยู่ อ้าว... แล้วร้านอร่อยมันร้านไหนวะ ขณะที่กำลังยืนลังเลกันอยู่นั้นลุงไกด์ก็เดินมากระซิบด้านหลังด้วยน้ำเสียงที่ดังพอที่จะได้ยินทั่วกันทั้ง 2 ร้านว่า “ร้านด้านหลังอร่อย ร้านหน้าไม่อร่อยหรอก...” โอ้โฮ ลุงครับ ชัดเจนมากๆ เล่นซะเจ๊ร้านแรกยืนหน้าเจื่อนไปเลย ด้วยความเห็นใจเจ๊แก พวกผมเลยเดินอ้อมร้านแกกันไปแบบเงียบๆ แล้วพากันไปซื้อร้านที่ลุงไกด์แนะนำ (อ้าว... ก็แกเป็นเจ้าถิ่นนิ) แต่หลังจากที่ได้ชิมไอศกรีมร้านแนะนำของคุณลุงกันครบทุกคนแล้ว พวกเราก็เห็นพ้องต้องกันว่า พวก(กู)นี่เอง ที่น่าสงสาร ด้วยความสงสัยและอยากจะให้แน่ใจ ภรรยาผมลงทุนเดินไปซื้อไอศกรีมเจ๊ร้านแรกมา 2 ถ้วย หลังจากที่ได้ลองชิมกันแล้ว พวกเราทุกคนก็พยักหน้าให้กัน และนั่งกินไอศกรีม(ร้านเจ๊)กันต่อไปอย่างเงียบๆ.....


ลงเรือมาก็จะเจอสถานีตำรวจอัมพวา (บริการห้องน้ำให้นักท่องเที่ยวด้วยนะจ๊ะ)

หลังจากที่อดทนให้คุณลุงไกด์พาไปที่ต่างๆที่ไม่ได้อยากจะไปอยู่พักใหญ่ๆ ในที่สุดพวกเราก็มาถึงตลาดน้ำยามเย็น โดยมาลงเรือกันที่หน้าสถานีตำรวจอัมพวา คุณลุงไกด์ให้พวกเราเลือกว่าจะเดินกันหนึ่งชั่วโมงหรือชั่วโมงครึ่ง แน่นอนว่าสาวๆในทริปพร้อมใจกันเลือกอย่างหลัง ก่อนที่จะออกเดินคุณลุงยังแนะนำร้านขนมอร่อยๆอีก 2 – 3 ร้าน พวกเรารับฟังข้อมูลกันเป็นอย่างดี แต่พอนึกถึงรสชาติของไอศกรีมที่วัดบางแคน้อยแล้ว ทุกคนก็พร้อมใจกันลืมสิ่งที่ได้ฟังจนหมดสิ้น และเริ่มออกหาของกินตามใจอยากในทันที


ร้านขายหมึกย่าง หอยย่าง ตั้งดักนักท่องเที่ยวหิวโซเป็นร้านแรกๆ


หน้าตาน่ากินสุดๆ

หอมฉุยเตะจมูกมาแต่ไกลคือร้านขายหมึกย่าง หอยย่าง ขายเพียงชุดละ 50 บาท พร้อมน้ำจิ้ม 1 ถ้วย รสชาติจี๊ดจ๊าด (แปลว่ามันเปรี้ยว) มากๆ หลังจากรองท้องกันพอให้หายทุรนทุรายแล้ว พวกเราก็เริ่มออกเดินชมตลาดน้ำ ซึ่งวันที่ผมไปนี่คนเยอะมากๆ เรียกว่าไอ้เรื่องที่จะไปนั่งกินอาหารริมท่าน้ำนี่ลืมไปได้เลย เพราะแย่งชิงพื้นที่กันยิ่งกว่าเล่นเก้าอี้ดนตรี เลยได้แต่ไปชิมอาหารตามร้านที่อยู่บนฝั่ง อากาศก็ร้อนสุดๆ ขนาดที่ยืนดูอะไรไม่ได้นานเพราะมันร้อนจนหมดอารมณ์ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นตลาดที่มีเสน่ห์มากๆ เพราะสินค้าและการตบแต่งของร้านรวงต่างๆมันแสดงถึง”วิถีไทย”ที่ชัดเจนดีจริงๆ ดูแล้วทางจังหวัดและอบต.คงทุ่มเทกันไม่ใช่น้อยๆที่จะทำให้ทุกๆพื้นที่มีบรรยากาศของเมืองท่องเที่ยวได้แบบนี้ ขนาดที่ว่าให้นักท่องเที่ยวเข้าห้องน้ำบนโรงพัก (เวลาเข้าต้องเดินผ่านคุก) กันได้นี่ต้องถือว่าไม่ธรรมดา เรียกว่าส่งเสริมการท่องเที่ยวกันแบบเข้มข้นจริงจังกันมากๆเลยทีเดียว


อ่านป้ายถนนครั้งแรกแล้วตกใจ (ใจต่ำจริงๆเลยกู...)


ของกินมากมายมหาศาล


ที่นั่งริมน้ำเป็นทำเลที่ต้องแย่งชิงกัน


น้องคนนี้น่ารักสุดๆ (ครบสูตร ขาว สวย หมวย X ตัวเล็ก ดัดฟัน)


ท่าทางน่ากิน (แต่ก็ไม่ได้ซื้อ)


ร้านขายของที่ระลึกเก๋ๆ (ก็ไม่ได้ซื้ออีกนั่นแหละ)

หลังจากเดินชมตลาดกันจนเหงื่อแตกเหงื่อแตนแล้ว ลุงไกด์ก็พาเราไปล่องเรือดูหิ่งห้อยกันแถวคลองผีหลอก ซึ่งก็มีแสงวิบวับให้เห็นอยู่ประปราย ไม่ได้พร่างพราวสว่างไสวอย่างที่คิดกันไว้แต่แรก ลุงไกด์อธิบายเพิ่มเติมว่าปัจจุบันทางอบต.ออกระเบียบห้ามเรือนำนักท่องเที่ยวเข้าไปดูในระยะใกล้ๆ เนื่องจากจะทำให้หิ่งห้อยตกใจและมีอาจมีผลกับระบบนิเวศน์ ซึ่งไอ้โก้ก็ได้ตั้งข้อสังเกตว่าจริงๆแล้วนี่คือแผนของอบต.ที่จะส่งเสริมการท่องเที่ยว เพราะความจริงหิ่งห้อยจริงๆมันน้อยลงไปมาก จนอบต.ต้องเอาหลอด LED มาติดตามต้นไม้และตั้งกฎห้ามเข้าใกล้ นักท่องเที่ยวจะได้ไม่รู้ ซึ่งทุกคนฟังแล้วก็พากันพยักหน้าหงึกหงัก เพราะไม่รู้จะออกความเห็นอะไรให้มันปัญญาอ่อนไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว

จากนั้นคุณลุงไกด์ก็พาเราไปกินอาหารร้านที่แกบอกว่าอร่อยมากๆ(อา...) ซึ่งความเหนื่อยผสมความหิวก็ทำให้รสชาติอาหารดูใกล้เคียงกับที่แกได้คุยไว้ มื้อนี้ทำให้พวกผมได้รู้จักคนเพิ่มอีก 2 คน คือพี่ออดและพี่วรรณ คู่สามีภรรยาที่จับพลัดจับผลูได้มาลงเรือลำเดียวกันกับพวกเรา จนสุดท้ายยังได้มากินข้าวร่วมโต๊ะเดียวกันอีก ทีแรกกลุ่มผมก็เกร็งอยู่เหมือนกันที่มีคนแปลกหน้ามาร่วมโต๊ะ (ไม่ได้หยิ่งอะไร แต่กลัวว่าเค้าจะกินไม่เหมือนเรา) แต่เอาเข้าจริงก็คุยกันถูกคอเฮฮาดี ถือเป็นอีกสิ่งดีๆที่ได้รับจากการเปิดใจ



ในเช้าอีกวันก่อนกลับพวกผมลองแวะไปเยือนตลาดน้ำกันอีกครั้ง โดยคราวนี้ไปโดยเส้นทางรถยนต์ และพบว่าตลาดน้ำอัมพวาในยามที่ไม่มีคนพลุกพล่านเบียดเสียดกันนั้น น่าเดินเที่ยวกว่าวันที่แออัดคลาคล่ำไปด้วยฝูงชนเป็นไหนๆ ได้นั่งกินก๋วยเตี๋ยวเรือริมท่าน้ำกันแบบสบายๆ ทั้งอร่อยทั้งถูก ได้ลองชิมกาแฟร้านดัง และพบว่ากาแฟร้านที่ติดรูปดาราเอาไว้ประชาสัมพันธ์ซะมากมายนั้น อร่อยสู้ร้านกาแฟถูกๆในเรือก็ไม่ได้ ลองซื้อไส้กรอกอีสานและผัดไทมาชิมเล่นๆและพบว่ามันอร่อยมากๆ จนต้องกลับไปซื้ออีกรอบ หลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่ละเลยไปจากการผจญความร้อนเมื่อเย็นวาน เมื่อได้มาเห็นอีกครั้งในบรรยากาศที่ผ่อนคลายมากขึ้นก็ทำให้สิ่งต่างๆเหล่านั้นดู”งาม”มากขึ้นด้วย


ของเล่นสังกะสี ของเล่นในความทรงจำของใครหลายๆคน (ผมซื้อกลับมาตั้ง 3 ตัว)

สรุปแล้วทริปนี้ถือเป็นอีกทริปที่สนุกมาก โดยกิจกรรมต่างๆอาจไม่ได้ทำให้สนุกเท่ากับการได้ไปเที่ยวกับเพื่อนที่รู้ใจ และถือว่าเป็นคน“เผ่า”เดียวกัน จะคุยจะเล่นอะไรก็ดูสนุกสนานเฮฮากันไปซะหมด จริงๆแล้วสิ่งที่สำคัญของการไปเที่ยวอาจจะไม่ได้อยู่ตรงที่ว่าเราจะไปที่ไหน แต่มันอยู่ที่ว่าเราจะไปกับใครต่างหาก

Create Date : 05 มกราคม 2551 Last Update : 5 มกราคม 2551 11:23:45 น. Counter : 1610 Pageviews.		21 comments
Share Tweet

	ทริปอเมริกา #2 - ต่อเครื่องที่มะนิลา+ผ่านตม.แบบ fast trackที่นิวยอร์ค ฟ้าใสทะเลคราม (18 เม.ย. 2567 18:15:13 น.)		วัดพระธาตุเสด็จ อำเภอเมือง ลำปาง tuk-tuk@korat (14 เม.ย. 2567 13:54:44 น.)
	ตลาดน้ำกวางโจว ดาวริมทะเล (12 เม.ย. 2567 18:42:45 น.)		Bangsaen 21 The Finest Running Event Ever 2023 บางแสน แมวเซาผู้น่าสงสาร (12 เม.ย. 2567 10:20:55 น.)