ของเล่นวัยเด็ก พ่อแม่ และการเติบโตทางใจ วันนี้แวบไปอ่าน blog คุณ Aston27 มาอีกแล้ว  ตอนนี้เหมือนงานประจำ ไล่อ่านไปเรื่อยๆ วันละสองสามเรื่อง  ทำตัวเหมือน stalker ยังไงก็ไม่รู้ แต่อ่านแล้วสนุกดีค่ะ  ถ้าพี่เผอิญมาอ่านเจอ อย่าตกใจนะ ไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงไรเลย นอกจากชอบฟังเพลง แล้วก็อ่านเรื่องวิปัสสนา  blog ที่อ่านวันนี้ เกี่ยวกับที่พี่เขาเล่าเรื่องของเล่นวัยเด็กค่ะ เอา link มาแปะไว้ด้วย เผื่อใครอยากอ่าน //www.bloggang.com/viewblog.php?id=aston27&date=30-11-2006&group=2&gblog=78 เรามานึกๆดูว่า เรามีของเล่นอะไรบ้างตั้งแต่เด็กๆ รู้สึกว่า มีเยอะจนละอายใจ เพราะว่าเล่นทิ้งเล่นขว้าง  ถึงตอนนี้ ต้องบอกว่า หายไปหมดแล้วอะ  บางทีการมีอะไรมาก ได้มาไม่ยาก ก็เลยทำให้เห็นคุณค่าน้อย ทั้งๆที่พ่อแม่ต้องทำงานหนัก หาสิ่งของพวกนี้มาให้เรา  อ่านเรื่องของคนที่มาตอบใน blog แล้ว ต้องบอกว่า เรานี่ แย่จิง แต่มีเรื่องที่เหมือนๆกับหลายๆคน คือว่า เราชอบอ่านหนังสือ ซึ่งก็ไม่ได้เป็นอารมณ์แบบต้องไปหามาอ่านอย่างยากเย็นเลย อยากได้เล่มไหน บอกพ่อแม่ เขาก็ซื้อให้ ทุกอาทิตย์จำได้ว่า ต้องไปร้านหนังสือ แล้วเราก็เลือกหนังสือใหม่ 1 เล่ม เขาไม่เคยห้ามอะไรเลย แม้แต่การ์ตูนญี่ปุ่น เราก็มีหมดเกือบทุกเรื่องที่เราอยากอ่าน  ต้องขอบคุณพ่อกับแม่ ที่ "ให้" จนไม่เคยรู้สึกว่าขาดอะไร และก็ไม่เคยบังคับให้เรียนอะไร ไม่บอกว่าต้องทำอะไร สอบได้คะแนนไม่ดี ก็รับฟัง อกหักยังช่วยปลอบใจเลย  รู้สึกเหมือนพูดกับเขาได้ทุกเรื่อง ทั้งสองคน วันที่แย่ที่สุดของเราหลายๆที ก็ได้พ่อแม่นี่แหละ ปลอบใจ ถ้าจะมีอะไรที่บอกสำหรับคนเป็นพ่อแม่ได้ เราว่าการ support จากพ่อแม่สำคัญยิ่งกว่าของใครๆ  เด็กๆไม่ได้โตแต่ตัว เขาต้องพัฒนาทางใจได้ด้วย หากเขาไม่เคยรู้จักความรัก เขาจะรักใครเป็นได้อย่างไร  เริ่มต้นด้วยของเล่น มาจบที่ความรักได้ไงหว่า  ไปนอนดีกว่า
Just dropping by to say hello ka.
โดย: CrackyDong
 วันที่: 29 ตุลาคม 2551 เวลา:2:32:58 น. |
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [