บ่น บ่น หลายต่อหลายครั้งคนรอบข้างก็มักจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นหรอก ทำให้กลายเป็นความห่าง ไปเองโดยปริยาย เพราะความที่ไม่รู้จะพูดคุยอะไร ดูง่ายๆจากการเล่นบล้อก ก็จะเลือกคุยเลือกทักทายกับพี่ๆเพื่อนๆที่คุ้นๆกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่อ่านบล้อกของเพื่อนๆคนอื่นนะ คือแบบอ่านแล้วก็ไม่รู้จะทักทายอะไร พูดคุยอะไร แม้แต่พี่ๆเพื่อนๆที่คุ้นๆกัน บางครั้งอ่านแล้ว ก็ไม่รู้จะพูดคุยอะไรดี บางครั้งพิมพ์เสร็จ ก็ลบ เพราะกลัวคนที่เขาอ่านเขาจะไม่เข้าใจความหมายที่ต้องการสื่อจริงๆ ด้วยอาจจะเป็นคนที่พูดหรือพิมพ์อะไรห้วนๆด้วยมั้ง เพราะตัวอักษรมันไม่สามารถส่งเสียงได้ เลยทำให้เหลือแค่ประโยคง่ายๆ แวะมาทักทายค่ะ สวัสดียามเช้าค่ะ แทบจะเป็นประโยคหากินแล้ว บางครั้งทักไปแต่นี้ก็กลัวเขาจะรำคาญเหมือนกันนะ แต่ก็ไม่รู้จะทำไง ก็แค่อยากทักทาย คือไม่ได้กลัวการที่จะมีคนเกลียดหรือคนไม่ชอบนะ แต่แค่ อยากสนุกและมีแต่ความสบายใจ ในการเข้ามาในพื้นที่ตรงนี้ มันก็เลยดูเป็นเรื่องปกติเลย ที่อยู่ดีๆก็จะหายไป
เขียนอะไรก็ได้ค่ะ
แปะอีโม/การ์ตูนเฉยๆ ที่บล็อค"เริงฤดีนะ ได้ตามชอบ เอาที่สบายใจนะคะ  โดย: เริงฤดีนะ
  วันที่: 12 มิถุนายน 2561 เวลา:13:59:27 น.ไม่เบื่อหรอกค่ะ ทักอะไรก็ได้ค่ะ
เอาที่สบายใจ อ้าวซ้ำกับข้างบนนี่นา อิอิ โดย: tuk-tuk@korat
 วันที่: 12 มิถุนายน 2561 เวลา:14:49:47 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
ไปทานมื้อเที่ยงกันครับ น้องปุ๊