1.ผมชอบกลับบ้านด้วยรถไฟสปินเตอร์ รอบห้าทุ่มครึ่งเพราะไม่ต้องพักค้างที่ กทม ต่อ อีกคืน ถ้าโชคดีจะถึงบ้านก่อนเที่ยงแต่ถ้าโชคดีมากจะประมาณบ่ายสาม

2.ที่นั่ง 21 ริมหน้าต่าง ผมหลับเป็นตาย เพราะเหนื่อยทั้งวันจากงาน

3.เจ็ดโมง เช้าตื่นขึ้นมา พบลุงสวมแว่นคล้ายป๋าเทพแต่ตลกกว่า เพราะแกสวมแจ็กเกตกลับด้าน น่าจะเป็นรูปปักมิกกี้เมาส์ปแต่เห็นลางๆ ในมือถือสมุดบันทึกสีแดง จดข้อความสั้นๆ ทุก 15 นาทีราวกับเป็นนักแต่งเพลง

4.แกลุกเข้าห้องน้ำท้ายโบกี้ สักพักเดินกลับมา ผมอยากเข้าห้องน้ำบ้าง จึงลุกขื้นสลับกัน........

5.สมุดบันทึกสีแดงของป๋าเทพนี่......ผมจำได้ มันวางอยู่บนอ่างล้างมือ ผมหยิบมาให้ลุง และกลับเข้าที่นั่ง

6.แกขอบคุณผม เพราะหากไม่มีสมุดบันทึกเล่มนี้ ชีวิตอยู่ไม่ได้ หลงทาง และกลับบ้านไม่ถูก!

7.มุกตลกแน่ๆ.....ในใจผมคิด “ทำไมหรือคับลุง” ลุงจึงเล่าให้ฟังว่า แกเป็นคนขี้ลืมต้องจดบันทึกตลอดเวลา ว่าต้องทำอะไรบ้าง?.....เดินทางไปไหน ลงที่ไหน ? .....กินข้าวแล้วหรือยัง? ....เดิมใช้มือถือ เวลามีปัญหาก้อโทรหาลูก แต่ลืมมือถือวางที่ไหนไม่รู้? หายไปหลายเครื่องแล้ว ....วิธีการจดจึงดีและประหยัดกว่า แกเล่าถึงวีรกรรมของการลืมผ่านลายลักษณ์อักษรที่จดไว้เป็นเวลาร่วมชั่วโมง

8.มีแบบนี้ในโลกเราด้วย ....ความรู้สึกสงสาร น่าเห็นใจ ปนแปลกๆเกิดขึ้นในสมองผม “แล้วลุงจะลงไหน หรือคับ?” ลุงเปิดสมุดบันทึกแล้วอ่านให้ฟัง “ ต้องลงที่สถานีบ้านส่อง แล้วต่อรถเครื่อง บอกเค้าว่าไปตลาดเมืองแมน หาแม่ค้าขายปลาที่ชื่อว่าส้ม (ส้มคือลูกสาวลุง)

9. “สถานีหน้าก้อจะถึงบ้านส่องแล้วนะคับลุง ลุงเตรียมตัวได้แล้วคับ....... มีอะไรให้ผมช่วยอีกมั้ยคับลุง”ผมกล่าวอย่างจริงใจ

10.ลุงจ้องมาที่หน้า และกุมมือของผม..... ”ขอบใจพ่อหนุ่มมาก .....เออ..มีนิดนึ่งลุงลืมกระเป๋าตังค์ที่ไหน? ก้อไม่รู้ ขอเงิน ห้าร้อย ก้อพอนะพ่อหนุ่ม.....”