คนเราทุกวันนี้ ที่มีปัญหากัน เพราะยึดติดกับตัวเองมากไป คิดเข้าข้างตัวเอง เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่ได้มองความรู้สึกของคนรอบข้างว่าจะรู้สึกอย่างไร และต้องปฏิบัติอย่างไรกับคนรอบข้างบ้าง คนแก่ ก็จะนึกแต่ว่า พวกแกต้องเชื่อฟังฉัน ฉันอยากได้อะไร อยากกินอะไรต้องหามาให้อย่างใจคิด พอไม่ได้อย่างที่ต้องการก็โกรธ บางทีได้แต่ไม่ถูกใจก็โกรธอีก คนป่วย ก็คิดแต่ว่าฉันป่วย ต้องเอาใจฉัน ต้องทำที่ฉันต้องการ ต้องใด้ดั่งใจที่ปรารถนา แล้วทั้งคนแก่และคนป่วยคิดถึง คนดีที่ปฏิบัติกันบ้างหรือป่าวว่าเขา จะมีความสุขไหมกับการกระทำที่ทำกับเขา คนดูแล เขาก็เป็นคน มีจิตใจ มีโลภ มีโกรธ มีหลง เหมือนกัน เพียงแต่เขารู้จักปล่อยว่าง รู้จักอภัย แต่ก็เป็นธรรมดา ก็ต้องมีเครียดบ้าง เพราะยังไม่บรรลุ นี่นา เราคิดเสมอว่า คนเราเกิดมาไม่ช้า สักวันก็ต้องตาย แตกดับกันไป มีอะไร ที่จะทำให้ใคร ๆ มีความสุข สุขสบายได้ก็จะทำ ไม่โต้ตอบ ไม่เถียง แต่บางทีก็เครียดเหลือเกิน ทางออกที่ดีที่สุด ก็คือการไปปลูกต้นไม้ ขุดดิน แหม...ตอนโมโห นี่ขุดหลุมปลูกต้นไม้ดีจัง ไม่รู้จักเหนื่อย ไม่รู้จักเจ็บมือ แต่ตอนนี้ สนามหน้าบ้านแทบจะไม่มี ที่ให้ปลูกต้นไม้ซะและ เพราะโมโหบ่อยจริง ๆ ตอนนี้ .... 555.....