"ไม่ได้ลืมหรอก แค่ไม่ใส่ใจต่างหาก"

     จากเรื่องของเพื่อนร่วมงานคนนึงที่ทำผิดพลาดในงาน ทำให้เกิดผลกระทบอย่างมากในภาพรวม ระหว่างที่เราคุยกันถึงเรื่องนี้ (เรียกว่า นินทา ก็ได้นะ) เราไม่แน่ใจว่าเค้าตั้งใจที่จะลืม เพื่อปกปิดความผิด หรือ "ลืม" จริงๆกันแน่

     พ่อของฉันชอบเล่าเรื่องราวสมัยที่ฉันยังเด็ก ว่าพาไปเที่ยวนั่น เที่ยวนี่ ขึ้นเหนือล่องใต้ตั้งแต่ยังเล็ก พ่อถามว่าจำได้ไหม? ฉันส่ายหน้างึกๆ แล้วตอนนั้นละที่ไปเที่ยวภูเก็ต ตอนนู้นละที่ไปเที่ยวเชียงใหม่ ฯลฯ พ่อยังไม่ละความพยายาม ถามเรือยมาจนถึงปัจจุบัน ฉันก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี พ่อถามว่าแล้วจำอะไรได้บ้างเนี่ย สมัยพ่อเด็กๆ จำได้หมด อากง(พ่อของพ่อ) สอนอะไร พาไปเที่ยวที่ไหน จำได้หมด ฉันบอกว่า แหมใครจะไปจำได้หมด เรื่องตั้งๆแต่สมัยเด็ก พ่อสวนทันควัน ป๊าไง จำได้หมด แถมยิ้มเยาะฉันอีกต่างหาก หรือพ่อของฉันอาจมีเซลล์อัจฉริยะด้านความจำแฝงอยู่โดยที่ไม่รู้ตัวมาก่อน?

     ฉันเป็นมนุษย์ที่มีความจำระยะสั้น-สั้นมาก ฉันมักจะหากุญแจบ้าน โทรศัพท์ และกระเป๋าสตางค์ไม่เคยเจอเสมอๆ แต่กลับเล่นรูบิคได้ภายในระยะเวลาอันสั้น จำชื่อของสายพันธ์ุกระบองเพชรได้หลายสายพันธุ์ อธิบายวิธีเลี้ยงดูและดูแลแต่ละสายพันธ์ุได้เป็นฉากๆ

     ฉันหาวิธีแก้อาการขี้ลืมสิ่งของด้วยวิธีต่างๆมากมายแต่ก็ไม่สามารถแก้ได้ ไม่ว่าจะเป็น ทำกุญแจบ้านเป็นพวงกุญแจแขวนติดกับโทรศัพท์ เพื่อจะได้โทรหาได้ หรือเอากระเป๋าสตางค์ผูกกับกุญแจบ้าน จะได้ไม่ลืม แต่จนแล้วจนรอดก็กลายเป็นลืมทั้งสองอย่างอยู่ดี หรือกระทั่งเอาของใส่กระเป๋าเล็ก แล้วเอากระเป๋าเล็กๆหลายๆใบใส่กระเป๋าใหญ่อีกที แต่แล้วฉันก็ลืมกระเป๋าใหญ่อยู่ดี ล่าสุดฉันชอบลืมเงินมาก จนต้องยืมเงินเพื่อนกินข้าวเที่ยงบ่อยๆ ฉันก็เลยเอาเงินเหน็บไว้ตามที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นพวงกุญแจที่มีกระเป๋าใส่เหรียญเล็กๆ ซอกเคสของโทรศัพท์มือถือ ช่องเล็กของกระเป๋าทำงานทุกใบ ลิ้นชักที่ทำงาน กระเป๋าโน๊ตบุ๊ก กระเป๋ากล้อง มันก็ช่วยแก้ได้ดีในระดับที่มีตังใช้ตลอดเวลานะ

     "แป๊บนึง หาโทรศัทพ์ก่อน" "ใครก็ได้ โทรเข้าโทรศัพท์ให้ดี" "เดี๋ยวนะ กุญแจบ้านไม่รู้อยู่ไหน" "ตังค์หาย" "ลืมเอาตังมา" ประโยคเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นประโยคที่เพื่อนร่วมงานของฉันได้ยินบ่อยๆ ถึงขนาดแนะนำให้ติด GPS ในของๆฉันเลยทีเดียว แต่เอาเข้าจริงๆ ของพวกนั้นก็ไม่ได้หายหรอกนะ มันแค่ไม่ได้มีที่ประจำ หรืออยู่ในที่ที่มันควรจะอยู่เท่านั้นเอง

     พ่อสอนฉันว่า ฉันไม่ได้เป็นคนขี้ลืมหรอก แต่ฉันไม่ได้สนใจและใส่ใจที่จะจำมันต่างหาก พ่อจำเรื่องไปเที่ยว จำช่วงเวลาที่อยู่กับอากงได้ เพราะนั่นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขไงละ ส่วนฉันช่วงที่ได้ไปเที่ยว ฉันอาจจะยังเด็กเกินไปที่จะสนุกและเพลิดเพลินกับสถานที่พวกนั้น สนุกไปกับช่วงเวลาที่อยู่กับพ่อ แต่ฉันกลับจำเรื่องราวในวันเกิดตอนเด็กๆไม่กี่ขวบ ที่พ่อส่งเค้กวันเกิดหน้าเละๆจากการขนส่งมากับรถตู้จากนครศรีฯมาถึงหาดใหญ่ได้โดยไม่มีวันลืม เพราะนั่นคือความทรงจำดีๆ ที่ฉันใส่ใจลงไปในเรื่องราวไงละ

     กลับมาที่เรื่องของเพื่อนร่วมงาน "เขาจำไม่ได้จริงๆหรือ?" งั้นก็แสดงว่าเขาต้องเป็น "คนขี้ลืมมากๆ" เลยสินะ ฉันตอบกลับไปว่า เขาไม่ได้ลืมหรอก เขาแค่ไม่ได้ใส่ใจมันต่างหาก เหมือนกระเป๋าสตางค์ของฉันไง ฉันไม่ได้ลืมมันหรอก ฉันแค่ไม่ได้ใส่ใจมันให้มันอยู่ในที่ที่มันควรจะอยู่ต่างหากละ

Create Date : 02 พฤศจิกายน 2557		0 comments
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2557 15:24:08 น.
Counter : 1341 Pageviews.
Share Tweet