ดอกไม้ไฟของพ่อ

“อะไรนะครับ วันที่ 3 เลยเหรอครับ ก็ไหนว่าวันที่ 5 ไงเสี่ย แล้วผมจะเอาคนงานที่ไหนมาทำงานให้เสี่ยล่ะครับ ลูกน้องผมก็กลับบ้านกันหมด” ชายหนุ่มวัยกลางคนกรอกเสียงใส่หูโทรศัพท์อย่างหัวเสีย
“ก็ไหนลี้อบอกว่าเก็บงานอีกนิดหน่อยล่ะ อาชัย อั้วรู้ว่าลื้อนะทำได้อยู่เลี้ยว แป๊บเดี๋ยวลื้อก็ทำเสร็จ นี่ถ้าไอเจ้าของงานมันไม่เร่งอั้วมา อั้วก็ไม่มาเร่งลื้อหรอกอาชัยเอ้ย” เถ้าแก่เส็ง นายหน้าที่ติดต่องานให้เขาตอบ
“ก็ได้ ก็ได้ครับ”


เสียงของเครื่องตัดเหล็กและเครื่องเชื่อมยังคงดังอยู่ไม่ขาดระยะ มันคงไม่แปลกหรอกที่จะเป็นที่คุ้นชินของคนหาเช้ากินค่ำในละแวกนั้น ถ้ามันไม่ติดว่าวันนี้เป็นวันสิ้นปีที่ทุกคนต่างพากันหยุดงานเพื่อจะฉลองปีใหม่กับครอบครัวและเพื่อนฝูง
“พ่อจ๋า พ่อจ๋า พ่อชัยจ๋า” เด็กน้อยตะโกนเสียงดังขึ้นอีกเมื่อดูทีท่าว่า “พ่อจ๋า” จะไม่หันมาตามเสียงร้องเรียก จนเด็กน้อยต้องเดินไปสะกิดตัวของเขา
“ต้นหอม พ่อจ๋าบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าถ้าพ่อจ๋าทำงานอยู่อย่าเดินเข้ามา มันอันตรายนะลูก”
“ก็ต้นหอมเรียกพ่อจ๋าตั้งดังจนทั้งซอยเข้าได้ยินกันหมดแล้ว พ่อจ๋ายังไม่หันมาคุยกับต้นหอมเลย ต้นหอมก็เลยต้องเดินมาสะกิดพ่อจ๋าไงค่ะ อ้อ! ต้นหอมลืมไป ต้นหอมจะมาบอกพ่อจ๋าของต้นหอมว่า พ่อจ๋าจำได้ไหมสัญญาอะไรกับต้นหอมไว้ ห้ามลืมนะค่ะ เดี๋ยวต้นหอมจะไปอาบน้ำก่อน” พูดจบเด็กน้อยก็วิ่งตัวปลิวเข้าไปในบ้านทันที
“สัญญาอะไรว่ะเรา เอาไว้ก่อนเว้ย งานไม่เสร็จมีหวังเสียหมาตายเลย” ชายหนุ่มสะบัดหัวพลางหยิบหน้ากากสำหรับเชื่อมมาใส่ก่อนที่จะทำงานต่ออย่างขะมักเขม้น


“พี่ชัยนี่มัน 5 โมงแล้วนะทำไมยังทำงานอยู่ ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว” เสียงของฟ้าใสตะโกนถามแข่งกับเสียงของเครื่องตัดเหล็กที่ยังดังอยู่
ฟ้าใส หญิงสาวรุ่นน้องสมัยเรียนของเขา ที่มักจะมาช่วยดูแลต้นหอมอยู่เป็นประจำ โดยที่เขาไม่เคยรู้ อาจจะรู้แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยที่จะใส่ใจเลยว่าเพราะเหตุใด เธอจึงดีกับเขาและลูกมาตลอด เพราะในหัวใจของเขายังคงมีเพียง ..เธอ.. คนเดียวเท่านั้น
“อะไรนะ” เขาถามทั้งที่ยังไม่วางมือ
“ทำ-ไม-ยัง-ไม่-ไป-อาบ-น้ำ-อีก”
“จะไปไหนอีกล่ะ ต้นหอมก็คนหนึ่งล่ะ นี่ฟ้ายังมาเร่งพี่อีกเห็นไหมว่างานยังไม่เสร็จนะ”
“อ้าว ได้ไง ไหนสัญญากับยัยต้นหอมไว้แล้ว เดี๋ยวยัยต้นหอมโกรธไม่รู้ด้วยนะ”
“พ่อจ๋า ต้นหอมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ไปกันได้รึยังค่ะ” เด็กหญิงอ้อนกอดแขนผู้เป็นพ่อ
“เดี๋ยวก่อนนะ ทั้งคู่เลย วันนี้พ่อจ๋าไม่ว่างแล้วต้องทำงานต่อให้เสร็จก่อน เถ้าแก่เขาโทรมาเร่งให้เสร็จให้ทันวันที่ 3 นี่ถ้าพ่อจ๋าไม่ทำแล้วงานเสร็จไม่ทันพ่อจ๋าก็เสียลูกค้าสิต้นหอม”
“แต่ต้นหอมอยากไปเที่ยว ต้นหอมอยากไปดูเขาจุดพลุ ดอกไม้ไฟกันนี่ค่ะ นะพ่อจ๋านะ”เด็กหญิงยังอ้อนไม่เลิก
“แต่พ่อจ๋าต้นทำงาน....” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เด็กหญิงก็วิ่งเข้าบ้านทันที
“ฟ้าว่า พี่ชัยไปดูยัยต้นหอมหน่อยสิค่ะ นี่แกคงจะโกรธจริงๆแล้วนะค่ะ ก็พี่ชัยเล่นไม่รักษาสัญญาเลยนี่ค่ะ” หญิงสาวที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นานพูดขึ้น
“ตามใจมากไปเดี๋ยวยัยฟ้าก็ได้ใจตามเคย”
“มันไม่ใช่การตามใจนะค่ะพี่ชัย แต่มันเป็นสัญญา ที่ต้องทำ”
“งั้น ฟ้าไปดูยัยต้นหอมให้พี่หน่อยก็แล้วกันเดี๋ยวพี่จะทำงานต่อ”
“ก็เป็นซะอย่างนี้ ถึงได้...” เธอพูดเหมือนจะละประโยคสุดท้ายไว้
“ถึงได้อะไร พูดมาให้จบนะ” ได้ผลเกินคาด เขาวางทุกอย่างในมือ ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับหญิงสาวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ จนเธอต้องหลบสายตาลง
เขาได้แต่สะบัดศรีษะเพื่อปัดความคิดที่เขาพยายามจะหนีและลืมมันมาตลอดให้ออกไปจากสมองของเขา แล้วทำงานทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกตามเคย


ก็เพราะนิสัยไม่ยี่หระต่อสิ่งต่างๆของเขานี่กระมังที่ทำให้เขาเสีย อรนุช คนสำคัญอีกคนหนึ่งในชีวิตของเขาไป ด้วยเหตุผลที่เธอให้แค่ว่าเขาไม่มีเวลาให้เธอ ชายหนุ่มตัดสินใจทิ้งทุกสิ่งทั้งหน้าที่การงานที่กำลังมีแววว่าจะไปได้สวยในวงการอุตสาหกรรม ทิ้งบ้าน รถประจำตำแหน่ง ที่เหลือมีเพียงมอเตอร์ไซค์คันเก่ากับนางฟ้าตัวน้อย เขาตัดสินใจไปตามเธอกลับมา
“มันสายเกินไปแล้ว คุณไม่เคยมีเวลาให้ใครเลย มีแต่เวลาให้กับงาน”
ไม่ว่าเขาจะพยายามรั้งเธอเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันที่เธอจะกลับมาหาเขาและลูก เขาตัดสินใจพาลูกกลับมาตั้งตัวใหม่ที่หาดใหญ่ ด้วยการเซ้งร้านเหล็ก เพื่อที่เขาจะได้ทำงานที่บ้านจะได้ดูแลนางฟ้าตัวน้อย ๆ ของเขาและเขาจะไม่มีวันให้วันคืนอันโหดร้ายแบบเดิมกลับมาทำร้ายเขาอีก ราวกับว่ายิ่งนานวันเข้า มันยิ่งกลับมาชัดเจนขึ้นอีกครั้ง
ชายหนุ่มพยายามให้ข้ออ้างกับตัวเองว่า มันเป็นหน้าที่ ความรับผิดชอบต่องานของเขาที่เขาต้องทำ เพื่อสร้างฐานะขึ้นมาไม่ให้เด็กหญิงตัวน้อยต้องลำบาก แต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะไม่คิดอย่างนั้นเลย


“ต้นหอม อย่างร้องสิจ๊ะ ต้นหอมก็รู้ว่าพ่อจ๋างานยุ่ง พ่อจ๋านะต้องทำงานเยอะ ๆ เพราะอะไรต้นหอมรู้รึเปล่า” หญิงสาวลากเสียงยาวเพื่อให้เด็กน้อยตอบ แต่ไร้เสียงตอบกลับใด ๆ เลย
“พ่อจ๋าของต้นหอม รักต้นหอมมากนะ พ่อจ๋าทำงานเยอะ ๆ จะได้มีเงินเยอะ ๆ มาซื้อขนมซื้อของให้ต้นหอมไง พ่อจ๋านะอยากพาต้นหอมไปเที่ยวนะ แต่...”
“แต่ไม่เคยพาไป” เด็กหญิงขัด
“ต้นหอมรู้ไหมว่าตอนต้นหอมเล็ก ๆ นะ พ่อจ๋าพาต้นหอมไปเที่ยวขึ้นเหนือล่องใต้มานับไม่ถ้วนแล้วนะ”
“ต้นหอมรู้ค่ะ พ่อจ๋ากับน้าฟ้าใสเล่าให้ต้นหอมฟังเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะค่ะ”


กี่ครั้งแล้ว ที่เธอต้องมาคอบปลอบ มาคอยปรับความเข้าใจให้พ่อลูกคู่นี้ นับตั้งแต่ที่เขาเลิกกับอรนุช เพื่อนสาวของเธอ จนเธอต้องมากลายเป็นพี่เลี้ยงดูแลยัยหนูต้นหอม นางฟ้าตัวน้อยของคนที่เธอแอบหลงรัก แต่ไม่ว่านานเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าตำแหน่งพี่เลี้ยงของเธอดูจะไม่เคยได้เลื่อนตำแหน่งเลยแม้แต่น้อย แต่หญิงสาวก็ยังพร้อมและเต็มใจทำหน้าที่นี้


กว่าที่ฟ้าใสจะปลอบเด็กหญิงให้หายจากอาการน้อยใจต้องใช้เวลาอยู่พอสมควรจนฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว
“น้าฟ้ารู้นะว่าต้นหอมรักพ่อจ๋า ต้นหอมก็ต้องเข้าใจพ่อจ๋านะค่ะ”
“ค่ะ” เด็กหญิงปาดน้ำตาป้อย ๆ พลางเดินไปหาผู้เป็นพ่อ
“ต้นหอมไม่โกรธพ่อจ๋าแล้วนะค่ะ ต้นหอมอนุญาตให้พ่อจ๋าทำงานต่อได้ค่ะ แต่พ่อจ๋าต้องต้นหอมไปซื้อดอกไม้ไฟนะค่ะ ต้นหอมอยากเห็นดอกไม้ไฟสวย ๆ”
“ฟ้าใสช่วยพาต้นหอมไปซื้อดอกไม้ไฟทีสิ เงินอยู่ในลิ้นชัก”
“จ้า ย้ำจังเลยนะ” ก่อนไปหญิงสาวยังไม่วายหันไปประชดเขา “เงิน มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอกนะ”


“พ่อจ๋า ดูสิค่ะ ดอกไม้ไฟสวยรึเปล่า ต้นหอมซื้อมาให้พ่อจ๋าเล่นด้วย”
“เล่นกับน้าฟ้าไปก่อนน่ะลูก เดี๋ยวพ่อจ๋าทำงานต่ออีกเดี๋ยว แล้วพ่อจ๋าจะไปเล่นด้วยน่ะ”
เด็กน้อยสนุกอยู่กับดอกไม้ไฟหลากหลายสีสันที่อยู่ตรงหน้าจนลืมความน้อยใจที่มีต่อผู้เป็นพ่อไปอย่างสนิท เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลายบ้านเริ่มมีการนับถอยหลังเข้าสู่วันปีใหม่รวมถึงบ้านของเขาด้วย
เด็กหญิงตัวน้อยเดินเบียดผู้เป็นพ่อ เพื่อให้ผู้เป็นพ่อร่วมนับถอยหลังเหมือนที่บ้านอื่น ๆ เขาทำกัน ชายหนุ่มนับถอยหลังกับลูกสาวของเขาและฟ้าใสทั้งที่มือยังไม่วางที่เชื่อมเหล็กด้วยซ้ำ
“10 .. 9 .. 8 .. 7 .. 6 .. 5 .. 4 .. 3 .. 2 .. 1.. Happy New Year เย้.....”


เวลาแห่งความสุขของคนเราก็อยู่ที่ตรงนี้แหละ ความสุขที่ได้อยู่ร่วมกับคนที่ตัวเองรัก ความสุขที่ได้รับความสุขที่แผ่กระจายจากคนในครอบครัวช่างเป็นสุขอะไรเช่นนี้


“น้าฟ้า ดอกไม้ไฟหมดแล้ว ไปซื้อกันอีกนะ ต้นหอมอยากเล่นอีก” เด็กหญิงรบเร้า
“แต่ร้านมันปิดแล้วค่ะ”
“แต่ต้นหอมอยากเล่นอีกนี่ค่ะ” เด็กหญิงน้ำตาซึม
ชายหนุ่มหันไปมองนางฟ้าตัวน้อยของเขา ก่อนหน้านี้ลูกสาวของเขายังมีความสุขร่าเริงอยู่เลย ความสุขนี้ช่างมาเร็วไปเร็วเสียโดยแท้ เขาวางมือจากเครื่องมือทั้งหมดเดินไปหาเด็กน้อย
“งั้นเดี๋ยวพ่อจ๋าทำดอกไม้ไฟให้ต้นหอมกับน้าฟ้าใสดูเองก็ได้ ต้นหอมอย่าร้องสิ ไหนยิ้มให้พ่อจ๋าดูหน่อย” เด็กหญิงทำตามอย่างว่าง่าย แต่แล้วทั้งเด็กหญิงตัวน้อยและหญิงสาวร่างบางก็ต้องนั่งงงที่เห็นชายหนุ่มกลับไปที่อุปกรณ์ทำมาหากินของเขาแล้วสวมแว่นตากันสะเก็ดไฟ
“ก็ไหนพ่อจ๋าบอกว่าจะทำดอกไม้ไฟให้ต้นหอมกับน้าฟ้าใสดู แล้วทำไมทำงานต่อล่ะค่ะ” เด็กหญิงถามด้วยความงงงวยไม่แพ้หญิงสาวที่ยังไม่เข้าใจในการกระทำของเขาเช่นกัน
“นี่ไง ดอกไม้ไฟของพ่อจ๋า” ชายหนุ่มพูดพลางยกที่เจียเหล็กขึ้นมาถูกับเหล็ก ทำให้เกิดประกายไฟเล็ก ๆ สีส้มทั่วบริเวณนั้น
“พ่อจ๋าขี้โกง ต้นหอมอยากดูดอกไม้ไฟสวย ๆ ไม่ใช่ไฟนี่สักหน่อย”
“อะไรมันก็สวยได้นั่นแหละถ้าเราจะดูให้มันสวยน่ะลูก ต้นหอมดูดี ๆ น่ะ ดอกไม้ไฟนี้เป็นดอกไม้ไฟชนิดพิเศษของพ่อจ๋าเลยน่ะ”
“พิเศษยังไงค่ะพ่อจ๋า”
“ถึงดอกไม้ไฟของพ่อจ๋าจะมีสีเดียวน่ะ แต่ดอกไม้ไฟของพ่อจ๋าก็พิเศษตรงที่พ่อจ๋าเป็นคนทำน่ะสิ ถ้าคนอื่นทำให้ต้นหอมดู ต้นหอมจะดีใจเหมือนที่พ่อจ๋าทำให้ดูรึเปล่าล่ะลูก”
เด็กหญิงตัวน้อยเดินเข้าไปใกล้ ๆ หวังจะเดินไปกอดพ่อจ๋าที่กำลังนั่งสร้างดอกไม้ไฟที่สวยที่สุดในคืนนี้ให้ตน
“ต้นหอม” ชายหนุ่มตะโกนอย่างสุดเสียงเมื่อรถคันหนึ่งพุ่งมาทางลูกสาวของเขาอย่างแรง ชาวบ้านที่อยู่ละแวกนั้นต่างตกใจกับเสียงตะโกนและเสียงล้อบดถนนอย่างดังต่างออกมาดูกัน


ผลจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ต้นหอมมองอะไรไม่เห็นไปตลอดชีวิต ภาพทุกภาพในความทรงจำเริ่มเลือนรางไปเรื่อย ๆ จะคงเหลือก็แต่ภาพของพ่อกับดอกไม้ไฟที่สวยที่สุดที่แจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ ไม่ว่านานเท่านานเพียงใด... ดอกไม้ไฟของพ่อจะสวยที่สุดอยู่ในใจของเด็กหญิงตัวน้อยเสมอไป

Create Date : 23 กรกฎาคม 2552		0 comments
Last Update : 23 กรกฎาคม 2552 16:10:41 น.
Counter : 1120 Pageviews.
Share Tweet