เขียน : โอตสึ อิจิ
แปล : นะนะโกะ


ในที่สุดก็ได้อ่านจนได้แต่ยังไม่ได้ซื้อมาไว้ในครอบครอง แต่ต้องหาซื้อมาเก็บเป็นคอลเลคชั่นให้ได้เลย ^ ^
เล่มนี้ จัดได้ว่าเป็นเล่มที่หนากลางๆ ไม่ถึงกับหนามาก แต่ภายในอัดด้วยเรื่องรวมแบบอ่านข้ามแทบไม่ได้เลยด้วย ประกอบด้วยเรื่องย่อยทั้งหมด 6 เรื่องที่ปะติดปะต่อและเกี่ยวเนื่องกัน

เป็นเรื่องของตัวละคร 2 ตัวที่เกี่ยวข้องกัน คือ ตัวละครหญิงที่ชื่อ โมริโนะ และ ตัวละครชาย คือ “ผม” ที่เป็นผู้เล่าเรื่องทั้ง 2 เป็นเพียงเด็กนักเรียนชั้น ม.5 แต่มีความรู้สึกแปลกแยกทางสังคมด้วยกันทั้งคู่คือชอบเรื่องฆาตกรรมสยองที่เพียงแค่ฟังชื่อเรื่องก็แทบจะอาเจียนออกมา จึงเกิดความเข้าใจซึ่งกันและกัน และมีความสนิทสนมกันในแบบของพวกเขา ได้ไปมีส่วนร่วมอยู่ในเหตุการณ์ฆาตกรรมสยดสยองตลอด แต่กลับไม่มีความคิดที่จะนำเรื่องนี้ไปบอกแก่ผู้อื่นหรือแจ้งตำรวจแต่อย่างใด

ปริศนาดำ เรื่องนี้เกี่ยวกับฆาตกรชำแหละศพที่ตัวเอกทั้ง 2 ไปเก็บสมุดบันทึกของฆาตกรได้และเริ่มตามหาศพที่ 3 ที่ยังไม่มีผู้พบศพและตกเป็นข่าว ตัวละครหญิงในเรื่องนี้มีบุคลิกแปลกแยก มืดดำเหมือนเสื้อผ้าที่เธอชอบใส่ ตอนแรกที่อ่าน เราว่าโมริโนะดูโรคจิตมากเลยง่า แต่สุดท้าย ตัวละครชายดัน
โรคจิตกว่าอ่ะจิเนี่ย อึ๋ยยยย

ตัดข้อมือ คดีนี้เป็นคดีเกี่ยวกับผู้ร้ายที่ชอบตัดเอามือจากคนอื่นไปโดยที่ “ผม” ได้ไปพบโดยบังเอิญและเป็นตอนที่ โมริโนะและ”ผม”ยังไม่ได้รู้จักหรือพูดคุยกัน เรื่องนี้จบแบบโรคจิตอีกละ “ผม”นี่น่ากลัวจริงๆ โมริโนะรู้หล่อนจะพูดว่าไงเนี่ย

หมา เรื่องนี้เป็นเรื่องคดีลักพาหมา จบแบบหักมุมดีอ่ะ เหอๆๆ ถึงเป็นเรื่องเกี่ยวกับหมา แต่เราก็ไม่ได้เศร้ามากมายอะไร ทั้งๆที่เราเป็นคนรักหมามากกกกก แต่อ่านจบแล้วรู้สึกดีมากเลย หุหุ สะใจ และโล่งใจที่คนร้ายไม่ใช่.....

แฝด เรื่องนี้พี่โอ๊ตเราเค้าเห็นว่าตัว โมริโนะบทน้อยไปหน่อย เลยเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา จบหักมุม แต่เราเดาได้อ่ะ ถูกด้วยยย

ดิน คดีนี้ฆาตกรเค้ามีความรู้สึกว่าไม่อยากปลูกแค่ต้นไม้ซะแล้ว แต่อยากปลูกอย่างอื่นด้วย มีเรื่องหักมุม 2 เรื่องคือ เหยื่อ และ ข้อมูลเกี่ยวกับตัวฆาตกรเอง อันนี้เราก็เดาถูกอีกแย๊วอ่ะ


เสียง คดีสุดท้ายนี้ก็สยดสยองไม่แพ้คดีแรกเลยง่ะ แต่ว่าคดีนี้พลิกๆๆๆ ทำเอาเราสับสนไปเลยนะเนี่ย คดีนี้หักมุมแบบ พระเจ้า อ่านจบแล้วอุทานไปเลย

• สรุป : แนะนำๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆมากๆ คำนิยามของ "ผม" เนี่ย เราว่าเค้าเหมือนโคนันหน่อยๆนะ เหมือนที่โคนันเคยพูดว่า "ถ้าอยากรู้ใจฆาตกร เราต้องลองคิดแบบฆาตกรและจินตนาการว่าเราเป็นฆาตกรก่อน" แต่พอดีตัว "ผม" ดันมีจิตใจดำมืด ไม่เหมือนโคนันที่ชอบยิ้มแย้มซักเท่าไหร่ ส่วน "โมริโนะ"นั้น เราว่าคล้ายๆ ไฮบาระเลยง่า ไม่ยิ้ม ขรึมๆ ประมาณนั้นเลย แต่ดำมืดกว่า แนะนำใครที่ชอบนิยายแหวะๆ แหวกอก สยดสยอง บรรยายไปจนถึงลำไส้ใหญ่ก็แนะนำเลยเล่มนี้ อ่านจบแบบยืมคนอื่นมา ตอนนี้เราจะต้องหาซื้อมาเป็นของตัวเองให้ได้เลยล่ะ

Create Date : 24 เมษายน 2550
Last Update : 24 เมษายน 2550 13:12:13 น.		9 comments
Counter : 506 Pageviews.
Share Tweet