:: with a honor of love :: กาลครั้งหนึ่ง มีผู้บูชาความรักคนนึง ผู้บูชาความรักเป็นคนที่นับถือความรักเหนือเทพเจ้า เธอถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้านเพราะปฏิเสธที่จะนับถือลัทธิเผ่ามายันที่ชาวบ้านนับถือ กลายเป็นคนน่าชังของหลาย ๆ คนในเวลาไม่นาน ถึงแม้เธอจะนึกน้อยใจพ่อแม่พี่น้องตลอดจนญาติและคนรู้จักที่ไล่เธอ แต่เธอก็ไม่โกรธแค้นเขา จนคนในหมู่บ้านต่างลืมเลือนเรื่องของเธอ ผู้บูชาความรักเดินร่อนเร่ไปตามทางนอกหมู่บ้าน ระหว่างทางเธอลองคบหากับใครหลาย ๆ คน เพียงหวังว่าเธอจะได้รับความรักจากคนหลายคนนั่น ความรักที่เธอเทิดทูน แต่มันกลับทำให้เธอสับสน เพราะรักภายในใจ ไม่สามารถแบ่งให้ใครหลาย ๆ คนอย่างเท่าเทียมได้ เธอจึงปล่อยมือเขาเหล่านั้นแล้วเดินจากมา เธอผิดหวัง...เพราะคิดผิดว่าความรักที่มากมาย จะทำให้เธอมีความสุข ผู้บูชาความรักคิดว่า... เมื่อความรักไม่ใช่สิ่งที่มอบให้ใครหลายคนได้ ความรักที่แท้ก็ควรเป็นสิ่งเดียวที่ควรมอบให้คนเพียงคนเดียว ผู้บูชาความรักจึงหยุดพักที่ถ้ำแห่งหนึ่งกลางป่าหิมพานต์ แล้วตามหาคนที่เธอจะมอบความรักให้ เธอเลือกผู้ที่รวยที่สุด เก่งที่สุด น่าตาดีที่สุด เป็นเจ้าของกิจการใหญ่โต มีชื่อเสียง ผู้คนนับหน้าถือตา ทั้งสองคบกันไป ผู้บูชาความรักมีความสุขอยู่พักนึง แต่เธอก็คิดได้ว่า ถึงเขาคนนั้นจะมีทุก ๆ อย่างที่ตนต้องการ แต่เขา ไม่ได้รักเธอที่สุด เขาไม่ได้รักเธอเพียงคนเดียว เธอจึงเดินจากมาอีกครั้ง หนทางที่ยาวไกล ทำให้เธอเหนื่อยล้า แต่ก็ยังมุ่งมั่นกับรักที่เธอค้นหา ระหว่างทางที่เดิน เธอศึกษาความรักจาคู่รักหลาย ๆ คู่ บางคู่ รักกันแล้วแต่มีปัญหาเรื่องเงิน...ไม่สมหวัง บางคู่ แอบรักซึ่งกันและกัน ในที่สุดก็เปิดเผย...สมหวัง บางคู่ ด้วยความไม่เชื่อใจกัน จึงทำให้ความรัก...ล้มเหลว และอีกมากมายที่เธอพบเจอ แล้วเธอก็ได้ค้นพบว่า... สิ่งที่เธอบูชานั้น อาจนำซึ่งความสุขมหาศาล และความทุกข์แสนสาหัส การที่ทำให้ความรักไม่เป็นทุกข์นั้น ทำได้อยู่ คือการรัก...ต้องการให้เค้ามีความสุข ยินดีถ้าเค้าประสบความสำเร็จ ไม่ต้องการให้คนรักเกิดทุกข์ ช่วยเหลือกันและกัน และ...ถ้าจะรักใคร ต้องดูว่ามีความเข้าใจกันรึเปล่า และเป็นคนดีมั้ย มิใช่ดูที่รูปสมบัติ หรือฐานะ เพราะไม่จีรังยั่งยืน เหมือนกับความรักนั่นแหละ ผู้บูชาความรักคนนี้ หลังจากที่เรียนรู้เรื่องความรักจนเข้าใจแล้ว เธอจึงตัดสินใจกลับหมู่บ้าน และพาคู่ชีวิตของเธอไปด้วย "เธอไม่กลัวชาวบ้านไล่ออกมาอีกเหรอ" "ไม่หรอกจ่ะ พวกเขาคงลืมฉันไปแล้วล่ะ อีกอย่าง ฉันแค่อยากบอกพ่อแม่ฉันว่า ฉันมีความสุขดีกับความรักที่ฉันเทิดทูน" "นี่ ทำไมเธอถึงบูชาความรักล่ะ" "^____^" บนทางที่แสนยาวไกล ไม่ว่างเปล่า ทุกก้าวที่เดินยิ่งไกล ไม่อ่อนล้า จับมือฉันเถิดคนดี ฉันสัญญา ด้วยเกียรติ์แห่งผู้บูชา รักนิรันดร์ The End :)   Create Date : 12 มีนาคม 2551 6 comments Last Update : 13 มีนาคม 2551 13:00:22 น. Counter : 1213 Pageviews. Share Tweet

โอ้เย่..เบเบ้ เราชอบจังเลย "บนทางที่แสนยาวไกล ไม่ว่างเปล่า ทุกก้าวที่เดินยิ่งไกล ไม่อ่อนล้า จับมือฉันเถิดคนดี ฉันสัญญา ด้วยเกียรติ์แห่งผู้บูชา รักนิรันดร์" เราชอบบบบบบบบบบ   โดย: เหมียว..ตาปรือ IP: 125.25.86.77 13 มีนาคม 2551 13:01:14 น.

โหลดช้ามากมาย มาเมนท์ก่อนนะ   โดย: BJ IP: 202.91.19.194 13 มีนาคม 2551 13:02:14 น.

ชอบเรื่อง แต่ชอบภาพมากกว่าเรื่อง 555+ แล้วเธอก็ได้ค้นพบว่า... สิ่งที่เธอบูชานั้น อาจนำซึ่งความสุขมหาศาล และความทุกข์แสนสาหัส การที่ทำให้ความรักไม่เป็นทุกข์นั้น ทำได้อยู่ คือการรัก...ต้องการให้เค้ามีความสุข ยินดีถ้าเค้าประสบความสำเร็จ ไม่ต้องการให้คนรักเกิดทุกข์ ช่วยเหลือกันและกัน ฮากกกกกกก~~   โดย: HoTtanium_TheTooN IP: 125.25.107.238 13 มีนาคม 2551 13:14:26 น.

เยี่ยมมากเลย ^^ แต่ความรักของเราคือ...รักคนที่จะเข้าใจเรา ในแบบที่เราเป็นจริงๆ มีความเข้าใจซึ่งกันและกันด้วย เพราะชีวิตนี้เจอแต่พวก...มามากละ ปลง =__= อีกอย่างคือถ้าคนที่เรารักไม่เข้าใจเรื่องของเรา คงเป็นอะไรที่น่าเจ็บปวดอย่างยิ่ง เลยต้องหาคนที่เจอเหมือนกันกับเราไง ^^ (หนึ่งเดียวในโลก หามาได้ไงเนี่ย ดีใจๆ)   โดย: หยาดน้ำฟ้า IP: 124.121.86.23 13 มีนาคม 2551 15:27:28 น.

เม้นจ้า เราชอบมากเรย แต่งอีกนะ เอายาวกว่านี้เรยจาได้เพลินๆ เราอยากอ่านอีก ร๊ากแกนะนง บาย   โดย: นินน้อยคอยรัก IP: 58.136.229.166 13 มีนาคม 2551 19:57:36 น.

ดีคะดี   โดย: ออย IP: 119.42.68.26 17 กันยายน 2552 3:16:13 น.