# 6 : เริ่มฝึกกันใหม่ดีกว่านะ...เจ้าตัวเล็ก
ฝีกบินกลับมากินข้าวบ้าน
วันต่อมาฉันยังคงปล่อยพายุให้บินได้อย่างเสรีโดยหวังว่าเค้าจะได้เรียนรู้การอยู่ในธรรมชาติให้คุ้นเคยมากขึ้น ดูเหมือนพายุคงอยากได้แบบนั้นด้วยเช่นกัน เห็นได้จากเมื่ออยู่ในตะกร้าถ้าไม่เอาผ้าปิดตะกร้าไว้เค้าจะพยายามหาทางออกจากตะกร้าให้ได้ ถ้าปล่อยอยู่ในห้องจะพยายามบินออกทางประตูซึ่งก็ชนกับมุ้งลวดที่กั้นอยู่ดังตึงๆ แต่เมื่อบินออกไปแล้วปัญหาเดิมๆ ก็เกิดอีกคือ เค้าไม่เรียนรู้ที่บินลงมาหาฉันที่ยืนรอป้อนอาหารอยู่ เพราะไม่เคยถูกฝึกให้บินมากินอาหาร เคยแต่เกาะคอนนิ่งๆ หิวเมื่อไหร่ก็แค่ร้องเสียงดังๆ แม่นกบุญธรรมอย่างฉันก็จะเป็นฝ่ายเอาอาหารมาให้กินถึงที่ อีกเรื่องคือนกที่คอยรบกวนในตอนกลางวันที่ไม่ยอมญาติดีกันได้ซะที ทันทีที่พายุบินออกไปก็จะรวมตัวกันส่งเสียงดังเจี๊ยวจ้าวให้ขรมไปหมดไม่เว้นแม้แต่นกเขาที่ดูเรียบร้อยถึงจะไม่ส่งเสียงคุ๊กคูไล่ หากแต่ร้ายกาจกว่านกตัวๆอื่น ตรงที่อาศัยความตัวใหญ่กว่า ค่อยๆบินเข้าไปเกาะใกล้พายุแล้วเริ่มลงมือจิกตี อย่างรวดเร็ว เมื่อพายุพยายามบินหนีไปเกาะกิ่งไม้อื่นเจ้านกตัวนั้นยังไม่ลดละ ตามไปใช้ปีกตีพายุด้วยย่ามใจแล้วว่าพายุไม่ยอมสู้ด้วย สุดท้ายพายุต้องบินหนีเข้ามาเกาะมุ้งลวดประตูหน้าบ้านด้วยความตกใจ เหมือนกับจะบินหนีเข้ารัง นกเขาตัวเดิมยังบินไล่ตามเข้ามาถึงในบริเวณบ้าน แต่พอเห็นฉันถึงได้บินถอยไป
ตกเย็นหลังจากให้อาหารแล้วฉันปล่อยพายุบินออกไปเหมือนเดิม พายุเริ่มรู้ว่านกตัวอื่นก็ได้แต่ส่งเสียงไล่ทำอะไรตนเองไม่ได้ ถ้าบินเข้ามาใกล้มากก็จะส่งเสียงร้องแก๊กๆดังๆ กลับไปบ้างเหมือนกัน พอฟ้ามืดบรรดานกหากินตอนกลางวันต่างเข้ารังนอนหลับ คงเป็นเวลาของนกกลางคืนอย่างพายุเสียที คืนนั้นพายุนอนบนต้นไม้เงียบๆ ไม่ค่อยส่งเสียงเรียกเหมือนคืนแรกคงเป็นด้วยท้องอิ่มไม่หิว ฉันไม่รู้ว่าพายุจะทำอะไรข้างนอกนั้นจะหลับหรือเกาะดูอะไรต่อมิอะไรตามประสา จะเรียนรู้ความเป็นนกกลางคืนของตนเองหรือไม่ก็สุดรู้ได้
รุ่งขึ้นปัญหาเดิมกลับมาอีก คราวนี้พายุหลบนกพวกนั้นลงต่ำถึงบนพื้นดินเลย แต่เป็นพื้นดินของบ้านอีกหลังหนึ่งที่รั้วติดกัน บ้านนี้มีแมวตัวใหญ่ที่ไม่รู้จักพายุเสียด้วย ฉันพยายามส่งเสียงเรียกพายุบินกลับเข้าบ้านให้ถูกแต่ไร้ผล พายุร้องด้วยความหิวเหมือนเคย แต่ไม่ยอมเดินหรือบินข้ามรั้วบ้านมา สุดท้ายต้องไปกดกริ่งประตูบ้านนั้น ขออนุญาตเจ้าของบ้านเข้าไปเอาเจ้าหนูออกมา โดยใช้ผ้าคลุมตัวเค้าไว้ไม่ให้เห็นโน่นเห็นนี่เค้าจะอยู่นิ่งแต่โดยดี แล้วก็มีอีกหลายๆครั้งที่พายุร่อนลงพื้นแบบสะเปะสะปะไม่มีจุดลงที่แน่นอน บางครั้งร่อนลงบนพื้นถนน หน้าบ้าน ร่อนไปเกาะหลังคาที่สูงเกินกว่าฉันจะเอื้อมถึงบ้างดีหน่อยก็ร่อนลงบนพื้นดินในบ้านแต่เลยจุดที่ฉันยืนอยู่
ตอนนี้ฉันเองเริ่มรู้ปัญหาแล้วว่า ถ้าปล่อยแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ นอกจากจะเสียเวลาไม่เป็นอันทำการทำงานแล้ว พายุเองจะเสี่ยงอันตรายถ้าเกิดบินไปบ้านที่เลี้ยงสุนัขหรือบินไกลออกไปจนฉันหาเค้าไม่เจอจะอดตายกันพอดี ลองนึกภาพดูซิคะ ผู้หญิงคนหนึ่งในมือมีผ้าขนหนูกับถ้วยพลาสติกเล็กๆ ยืนบ้างเดินบ้าง แหงนหน้ามองหาอะไรซักกะอย่างบนต้นไม้ ปากก็ทำเสียงลอดไรฟันออกมาดังซี้ดๆ มันเป็นวิธีเรียกพายุของฉันคะ คือเอาฟันบนขบกับริมฝีปากล่างแล้วสูดลมเข้าให้ผ่านไรฟันจะมีเสียงแทรกออกมา พายุจะคุ้นคุ้ยกับเสียงนี้เพราะเค้าได้ยินมาตั้งแต่แรกอาจจะคิดเหมือนกันว่าทำไมแม่ร้องเสียงแปลกจัง บอกตรงๆเลยคะว่าอายเหมือนกันแต่ก็ต้องทำ สุดท้ายต้องตัดสินใจยกเลิกภารกิจบินสู่โลกกว้างของพายุไปก่อนเพื่อจะฝึกให้พายุรู้จักการบินกลับมาที่ตัวฉัน หรือจุดที่มีอาหาร โดยใช้ห้องของฉันเป็นที่ฝึกเปรียบเหมือนกับกรงขนาดใหญ่ที่กว้างขวางพอจะให้พายุขยับปีกบินไปมาได้บ้างพอสมควร เจ้านกเค้าโมงจะถูกนำออกจากตะกร้าทุกเช้าให้บิน เล่น กิน และนอนทั้งวันจนกว่าจะเย็นถึงจะถูกนำกกลับเข้าตะกร้า ช่วงกลางคืนตะกร้าของพายุจะอยู่นอกบ้านให้เค้ายังคงได้ยินเสียงของธรรมชาติตลอดทั้งคืน เพียงแต่มีผ้าปิดตะกร้าไว้บ้างและให้แน่ใจว่าตะกร้าปิดแน่นหนา เพื่อป้องกันไม่ให้พายุดันตะกร้าออกมาและกันแมวจรนอกบ้านที่แวะเวียนมาตอนกลางคืนเพื่อกินอาหารที่ฉันวางไว้ให้
วิธีฝึกคือกำหนดจุดให้พายุรู้ตำแหน่งที่กินเหยื่อของตนเอง โดยเลือกเอากระเช้าผลไม้เก่าที่ยังมีสภาพดี ส่วนที่ใช้หิ้วค่อนข้างแข็งแรงไม่โยกคลอนไปมา เพราะต้องรับน้ำหนักตัวของนกเวลาบินลงมาเกาะคอนหรือโผขึ้นบิน บริเวณตัวกระเช้าฉันเอากระดาษหนังสือพิมพ์มาขยำเป็นก้อนๆ วางลงไปให้เต็มเพื่อให้เจ้าหนูใช้เป็นที่นอนเล่น หรือหัดฉีกกระดาษแทนเหยื่อไปพลาง อีกอย่างเอาไว้รองรับสิ่งที่เจ้าตัวเล็กถ่ายออกมาเวลาเกาะคอนกระเช้าฝึก ครั้งแรกๆ ฉันจะอุ้มพายุไปวางที่กระเช้าฝึกก่อนแล้วให้อาหาร เมื่อกินอิ่มแล้วเค้าจะบินเล่นไปเกาะโต๊ะ ตู้ เก้าอี้ หรือแม้แต่พื้นห้องก็ตามใจ เมื่อร้องหิวจะไม่ได้อาหารหากไม่ยอมบินไปที่กระเช้าฝึก อันนี้คนฝึกต้องใจแข็งคะจะใจอ่อนไม่ได้ ถ้าดื้อไม่บินมาเกาะตำแหน่งที่กำหนดไว้จะไม่ได้อาหารแต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เค้าบินไปเกาะคอนที่กระเช้า ฉันจะให้รางวัลเป็นชิ้นเนื้อหมูบ้างไก่บ้างทันที เพียงแค่วันสองวัน นกเค้าแมวฉลาดๆอย่างเจ้าพายุก็เรียนรู้ เมื่อหิวก็จะบินมาเกาะรอที่คอนฝึกทันทีพร้อมกับส่งเสียงร้องดังให้รู้ว่าหิวแล้ว หลังจากนั้นเมื่อถึงเวลาอาหารเพียงแค่ฉันยืนอยู่ใกล้กระเช้าฝึก พายุจะบินมาเกาะคอนทันทีโดยไม่ต้องเรียกเป็นอันรู้กันว่าได้เวลากินอีกแล้ว จะกินที่คอนหรือหิ้วเนื้อติดกรงเล็บขึ้นไปกินบนหลังตู้สูงๆ ส่วนตัวไม่ให้ใครแย่งก็ตามใจ
สำหรับการฝึกนี่บางวิธีก็บอกให้ผูกขานกที่จะฝึกไว้กับคอนซึ่งจะทำให้ฝึกกลางแจ้งได้ แต่ฉันทำไม่เป็นสุ่มสี่สุ่มห้าไปจะทำนกบาดเจ็บเสียเปล่า เลยต้องฝึกอยู่ในบ้านนั่นแหละ ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าเวลาปล่อยให้บินตามสบายนอกบ้านนี่จะเป็นยังไง ทำได้ดีเหมือนกับอยู่ในบ้านหรือเปล่าก็ไม่รู้
ในต่างประเทศนกเค้าแมวหรือนกฮูกถือเป็นสัญลักษณ์ของความฉลาด สุขุม รอบคอบ คงจะเป็นเพราะบุคลิกที่ชอบเกาะคอนนิ่งๆ ใช้แต่หัวหมุนไปมาสังเกตดูสิ่งรอบตัว เราจึงมักเห็นรูปนกเหล่านี้อยู่กับกองหนังสือกองโตๆ หรือใส่ครุยรับปริญญาในวันสำเร็จการศึกษา สำหรับพายุนี่วันสำเร็จการศึกษาคงเป็นวันที่เค้าได้บินและอยู่รอดในธรรมชาติได้อย่างเสรีมังคะ
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]
