# 7 : เวลาแห่งความสุข...กับเจ้าเค้าโมงตัวน้อย
ความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน
เพื่อความมั่นใจฉันจึงให้พายุใช้ชีวิตอยู่ในห้องนานหลายอาทิตย์ทีเดียวน่าจะซัก 5-6 อาทิตย์ได้มั๊ง แต่ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่ฉันมีความสุขมากๆเลยนะ ได้เรียนรู้และได้เห็นพฤติกรรมของลูกนกตัวเล็กๆตัวหนึ่งที่เราคงไม่ได้เห็นหากเค้าอยู่ตามธรรมชาติ โดยเฉพาะนกเค้าแมวที่ชอบซ่อนตัวในโพรงไม้หรือเกาะคอนสูงเงียบๆบนต้นไม้ใหญ่ใบหนาครึ้ม อยากเห็นต้องแหงนมองจนคอตั้งบ่า แถมยังชอบออกหากินตอนค่ำๆ หรือช่วงกลางคืน เมื่อมีแม่นกเค้าแมวตัวหนึ่งอุตสาห์เอาลูกมาฝากให้ฉันเลี้ยงถือเป็นโอกาสอันดีที่จะเรียนรู้พฤติกรรมของเค้าไป ถ้าจะให้กะอายุของพายุตอนนี้น่าจะประมาณ 2 เดือน ฉัน เคยอ่านข้อมูลในอินเตอร์เนตบอกว่าลูกนกเค้าแมวจะให้พ่อแม่เลี้ยงประมาณ 30-45 วัน จากนั้นจึงเริ่มออกดูแลตัวเอง ฉันนับดูวันเวลาคร่าวๆ คงอีกไม่นานแล้วพายุต้องไปจากฉันแน่นอน แม้จะเป็นอย่างที่ฉันตั้งใจแต่อดใจหายด้วยความรักและผูกพันที่มีต่อเจ้าหนูตาโตตัวนี้
ฉันไม่เคยเลี้ยงนกมาก่อนจึงแปลกใจมากมายที่เห็นพายุซึ่งถือว่ายังอยู่ในวัยเด็กจะมีความน่ารัก ซุกซน ซนมากๆ ไม่อยู่นิ่งๆถ้าไม่หลับ ชอบเล่น ช่างสังเกตและรู้จักเรียนรู้สิ่งรอบตัวได้อย่างน่าทึ่ง ดูไม่ต่างจากลูกสุนัขหรือลูกแมวที่เคยเลี้ยงมา บ่อยครั้งฉันสงสัยอยู่เหมือนกันว่าถ้าเค้าอยู่ในธรรมชาติอยู่กับพ่อแม่นกที่แท้จริง เค้าจะมีพฤติกรรมอย่างที่ฉันได้เห็นหรือไม่หนอ เพราะเมื่ออิ่มจากอาหารที่ฉันให้มื้อเช้าแล้ว พายุจะเริ่มกิจวัตรของเค้าอยู่ในห้องโดยเริ่มจากทำความสะอาดตัว ไซ้ขนของตัวเองที่ละเส้นๆ อย่างบริเวณปีกก็จะสยายปีกออกมายาวเหยียด ดูไปดูมาเหมือนการบิดขี้เกียจของคนเรานี่แหละคะ บิดทางซ้ายทีทางขวาที พายุก็เหมือนกันเหยียดปีกซ้ายบ้างขวาบ้าง เผลอๆมีเหยียดขาด้วยนะ ใช้เวลาในการแต่งตัวอยู่พักใหญ่
ถ้าไม่ง่วงนอนก็จะเล่นอย่างจริงจัง เริ่มจากบินโฉบลงไปที่กองหนังสือพิมพ์ที่ฉันกองไว้บนพื้นห้องจากนั้นจะทั้งจิกและดึงกระดาษให้ฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ถ้าใช้ปากอย่างเดียวดึงไม่ขาดก็จะเพิ่มเป็นใช้เท้าด้วย กรงเล็บแหลมๆนี่แหละดึงนิดเดียวกระดาษก็ขาด เอาจริงเอาจังถึงขั้นเอนตัวนอนลงกับพื้นห้องปีกกว้างๆ คลี่แผ่ไปตามพื้นห้องเพื่อออกแรงดึงให้เต็มที่ จะเอาให้ได้ ถ้าไม่ใช่กองหนังสือพิมพ์ก็จะเป็นตุ๊กตาถักตัวเล็กๆ ที่ฉันหามาให้เล่นเพื่อเป็นการฝึกจับเหยื่อไปด้วย พายุก็ทำได้ดีเล่นฟัดกับตุ๊กตาพลิกคว่ำพลิกหงายไปทั้งนกทั้งตุ๊กตา บางครั้งก็โน้นใช้กรงเล็บจิกเอาตุ๊กตาขึ้นไปไว้บนหลังตู้บ้าง สูงขึ้นไปอีกหน่อยก็ราวผ้าม่าน บางทีฉันก็เล่นด้วยโดยการแกล้งดึงของที่เค้ากำลังเล่นอยู่อย่างตุ๊กตาหรือเชือกไหมพรม พายุก็จะร้องลั่นขึ้นมาทันทีเหมือนว่าเรากำลังไปจะแย่งของๆเค้าพร้อมทั้งจิกทั้งดึงไม่ยอมปล่อยของเล่น กลายเป็นเล่นชักคะเย่อกันไประหว่างนกกับคน ถ้าเป็นเส้นไหมพรมนี่ฉันจะแกล้งดึงขึ้นสูงดูซิว่าจะปล่อยไหม ปรากฏว่าไม่ย่อมปล่อยแฮะ ใช้กรงเล็บเกาะเส้นไหมพรมซะแน่นหงายท้องห้อยต๋องแต่งให้ฉันหิ้วเดินไปมาจนพอใจ
แต่ถ้าวันไหนฉันนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์เจ้าพายุชอบที่จะมาบินเข้ามาดูด้วยความสนใจว่าฉันทำอะไร ยิ่งหน้าจอที่เคลื่อนไหววิบๆวับๆ นี่ โอยสนใจมากต้องเข้ามาเอียงคอมองด๊อกแด๊กๆ พร้อมกับเดินย่ำไปทั่วโต๊ะทำงาน เราก็กังวลกลัวเธอจะสนใจมากเดี๋ยวจิกเอามอนิเตอร์เข้าให้จะเสียเงินซะเปล่าๆ ก็ต้องคอยเอามือกันออกห่างๆ หน้าจอ แถมต้องคอยระวังเรื่องของเสียที่จะปล่อยออกมาได้ตลอดเวลาอีก พอโดนไล่มากๆเข้าทีนี้บินมาเกาะพนักเก้าอี้ที่ฉันนั่ง มาช่วยแต่งผมให้ฉันหรือทำให้ผมฉันยุ่งมากขึ้นกว่าเดิมก็ไม่รู้ โดยค่อยๆเอาปากดึงเส้นผมฉันทีละเส้นๆ ดึงแบบจะเอาไปเล่นให้ได้นี่ถ้ามีแรงเยอะอีกนิดผมฉันคงจะหลุดเป็นเส้นๆ ให้เค้าเอาไปสานเล่น อะไรที่เป็นเส้นๆนี่พายุจะใช้กรงเล็บเหยียบไว้แล้วใช้ปากค่อยๆดึง เหมือนกับพยายามจะหัดสาน อาจจะหัดสานรังของตัวเองอยู่ก็ได้ แต่ถ้าวันไหนฉันง่วงหรือนอนเล่นกับพื้นก็อย่าหวังว่าจะได้นอนสบายๆ ถ้าพายุไม่หลับเค้าจะบินโฉบลงมาบนตัวฉันเลย แล้วก็เริ่มดึงเสื้อกางเกงที่ใส่อยู่ ถ้ามีช่องให้มุดก็พยายามจะมุดเข้าไปตามชายเสื้อหรือปลายแขนเสื้อ บางทีปลายเล็บข่วนเนื้อฉันเป็นแนวแดงๆเชียว อันนี้ต้องคอยระวังจงอยปากกับปลายเล็บเพราะอาจพลาดทิ่มหน้าทิ่มตาได้ สุดท้ายฉันต้องลุกนั่งด้วยเพราะกลัวตาอาจบอดได้
พอเล่นเต็มอิ่มแล้วจะเริ่มง่วงล่ะ ความวุ่นวายในห้องจะค่อยๆสงบเงียบลง เพราะระหว่างเล่นนี่พายุจะร้องเกือบตลอดเวลาถ้าเงียบเมื่อไหร่หันไปมองเถอะ จะเริ่มแต่งเนื้อแต่งตัวอีกทีแล้วตาจะค่อยๆปิดขึ้น ที่ฉันว่าปิดขึ้นเพราะเปลือกตาจะเลื่อนจากข้างล่างขึ้นไปปิดขอบตาด้านบนอย่างที่เล่าให้ฟังแล้วนะคะ นกเค้าแมวนี่เวลานอนหลับจะน่ารักที่สุดเลย ยืนหลับตามีโงกงึกๆ ด้วย บางครั้งหัวจะค่อยๆโน้มลงมาแทบจรดหน้าอีกที่เดียวเชียว ทำให้ฉันเห็นภาพคำเปรียบเทียบของไทยที่เรียกว่าหลับนกได้อย่างชัดเจน บางครั้งก็จะนอนราบลงกับพื้นไปเลยดูแล้วน่ารักดี
นอกจากตัวฉันที่ต้องเป็นเพื่อนเล่นให้เจ้าหนูพายุแล้ว แมว 2 ตัวที่บ้านก็หนีไม่พ้นเช่นกัน ดูเหมือนความซุกซนแบบเด็กๆทำให้พายุไม่มีความเกรงกลัวต่อสัตว์ที่แสนจะเป็นอันตรายอย่างแมวเหมียว 2 ตัวที่บ้านแม้แต่น้อย อาจเป็นเพราะเห็นแมวอยู่ในบ้านเดียวกันมีกลิ่นของฉันติดตัวเหมือนกันหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ อีกอย่างอาจจะอยากมีเพื่อนเล่นสนุกด้วย พายุจึงชอบที่จะบินโฉบเข้าหาเจ้ากระถินและหนูจินนี่ที่นอนงีบกลางวันอยู่ ผลคือแมวสะดุ้งโหยงอย่างตกใจแล้วรีบย้ายที่นอนอย่างด่วนแถมมองนกแบบตื่นๆ อีกด้วย ตลกดีแมวกลัวนก บางทีพายุก็จะมาภาคพื้นดินคือค่อยๆ กระโดดดึบๆ เข้าไปหาอย่างเงียบๆ แล้วจู่โจมจิกหางจิกขาแมวทันทียกนี้แมวก็แพ้อีกตามเคย เป็นเรื่องอัศจรรย์เหมือนกันนะที่สัตว์ต่างเผ่าพันธุ์เป็นคู่อริกันอย่าง หมา แมวหรือนก ถ้าได้อยู่ชายคาเดียวกันคุ้นเคยกันก็ไม่เคยจะทำร้ายกัน
แมว 2 ตัวที่บ้านของฉันไม่เคยกลัวหมาใหญ่ในบ้านเดินไปไหนมาไหนแทบเหยียบหัวเหยียบหาง กระโดดข้ามตัวหมาในบ้านเลยก็มี บางทีก็ทำเครื่องหมายความเป็นเจ้าของหมาด้วยการเอาตัวไปสีบ้างเอาหางไปป้ายหน้าป้ายตาหมาบ้าง เจ้าโยโย่หมาที่บ้านก็เฉยไม่สนใจแต่ถ้าเป็นแมวนอกบ้านจะไล่เห่าไล่ขับทันที ระหว่างพายุกับแมวก็เหมือนกันถ้านกไม่บินพึบพับเฉี่ยวไปมายั่วสัญชาตญาณแมวให้ไล่ตะครุบละก้อ เดินเล่นไปเถอะแมวนอนมองเฉย บางครั้งนกเกาะคอนอยู่ในตะกร้าที่วางไว้ เจ้ากระถินก็จะยื่นจมูกไปดมๆ ไม่เห็นสำแดงความอยากตะครุบเหมือนกับลืมไปแล้วว่าตัวเองนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดนี่ แต่ฉันก็ไม่เคยไว้ใจให้เค้าอยู่กันเองลำพังนานๆ ซักทีนะ มีบ้างประเดี๋ยวประด๋าวเวลาออกนอกห้องไปเข้าห้องน้ำ หยิบของเท่านั้นยึดหลักไม่ประมาทไว้ก่อน
ความช่างสังเกตและสนอกสนใจสิ่งรอบตัวของพายุที่น่ารักๆ มีอีกเรื่องคือ ในห้องจะมีกระบะทรายสำหรับแมวใช้เป็นห้องสุขาอยู่ด้วย ข้างๆมีที่ตะกร้าผ้าสำหรับซักตั้งอยู่ ปกติพายุไม่ได้ให้ความสนใจต่อกระบะทรายนี่เลย จนวันหนึ่งกระถินเกิดเข้าไปใช้กระบะทรายตอนที่พายุกำลังเกาะเล่นอยู่ที่ขอบตะกร้าผ้า พอเห็นกระถินเข้าไปคุ้ยทรายเท่านั้นแหละ เจ้าหนูหยุดเล่นแล้วหันมาสนใจมองกระถินอย่างสนใจจริงจัง กระถินเองคงเขินเหมือนกันเพราะอยู่ๆก็มีนกเค้าโมงตาโตตัวเล็กๆ ยืนเอียงหัวไปมาจ้องเป๋งอยู่ แต่กระถินคงปวดท้องเต็มที่แล้วจึงทำได้แต่มองตอบแล้วก็เบ่ง มันเลยกลายเป็นภาพแมวกำลังเบ่งเพื่อปลดทุกข์ซะตัวเกร็ง โดยมีนกเค้าโมงมองดูอย่างสนใจอยู่ด้านบน พอกระถินทำธุระของตัวเองเสร็จกลบทรายเรียบร้อย ออกจากกระบะทราย เจ้าพายุก็บินลงไปที่กระบะทรายทันควัน และก็ใช้เท้าคุ้ยๆ ทรายเหมือนที่เห็นพี่กระถินทำ บางทีก็ใช้ปากช่วยไซ้ด้วย ฉันต้องรีบไปอุ้มออกมาเพราะทรายแมวเหมาะสำหรับแมวแต่อาจไม่เหมาะสำหรับนกอย่างพายุ ตอนที่อุ้มออกมานี่พายุยังใช้กรงเล็บขยุ้มเอาทรายแมวติดเท้าออกมาด้วยจนเกลื่อนห้องไปหมด ช่วงนั้นต้องทำความสะอาดห้องทุกเย็นหลังจากเอาพายุเข้าตะกร้าแล้ว
เรื่องความคุ้นเคยต่อคนและแมวของพายุทำให้ฉันค่อนข้างกังวลใจอยู่นิดๆ เหมือนกันเพราะในโลกของความเป็นจริงคนและสัตว์อื่นๆ อาจไม่ใจดีเหมือนที่อยู่ในบ้านหลังนี้ ถ้าพายุขาดสันชาตญาณระวังภัยเมื่อออกไปใช้ชีวิตข้างนอกจะกลายเป็นเหยื่อแทนการเป็นผู้ล่าเพราะความไม่รู้ แต่เมื่อพายุได้ออกไปเผชิญโลกใบกว้างในช่วงแรกที่ฉันปล่อยออกบิน ได้เจอเหล่านกและกระแตที่พากันขับไล่ และเมื่อครั้งหนึ่งพายุบินไปเกาะต้นขนุนหลังบ้านหลังที่อยู่ติดกัน ฉันพยายามเรียกให้บินเข้ามาในบ้านแต่ตอนนั้นพายุไม่สนใจฉันเลย จนแมวชื่อน้ำหวานของบ้านหลังนั้นคงจะได้ยินเสียงร้องของพายุ จึงค่อยๆปีนขึ้นต้นขนุนมา ตอนนั้นฉันใจหายวาบเลยกลัวพายุจะชะล่าใจคิดว่าน้ำหวานจะใจดีเหมือนแมวเหมียวที่บ้านจนไม่ระวังตัว แต่พายุก็บินหนีได้แต่บินลงพื้นดินบ้านหลังนั้นซะนี่ไร้เดียงสาจริงๆ ตอนนั้นฉันมองไม่เห็นพายุแล้วได้ยินแต่เสียงร้อง แต่เห็นน้ำหวานปีนตามลงไป ฉันได้ยินเสียงพายุกระพือปีกพั่บๆ แล้วก็เงียบเสียง ช่วงนั้นฉันได้แต่อึ้งรู้สึกใจเสียแล้ว ทั้งส่งเสียงเรียกและพยายามฟังความเคลื่อนไหว ฉันช่วยอะไรพายุไม่ได้เลยพายุต้องรักษาตัวรอดด้วยตนเอง พักใหญ่ถึงส่งเสียงร้องอีกครั้งบนต้นไม้ไกลออกไป
จากเหตุการณ์รอบนั้น พายุดูมีความระแวงแมวมากขึ้น ถ้ากระถินหรือจินนี่ขยับเข้ามาใกล้จะร้องไล่เสียงดังรวมถึงคนในบ้านที่ไม่คุ้นเคยอย่างแม่หรือน้องสาวของฉัน พายุจะร้องดังลั่นๆ ร้องไม่หยุดแต่ถ้าพวกเขาออกไปจากห้องเมื่อไหร่จะหยุดส่งเสียงเกือบจะทันที และก็เล่น หรือหลับต่อไปตามปกติ อันนี้เป็นการสังเกตของฉันในหลายๆครั้ง ไม่รู้เหมือนกันนะว่าคิดไปเองหรือปล่าว แต่ทุกสิ่งย่อมมีสิ่งที่คู่กันเสมอมีขี้นก็มีลง มียาวก็มีสั้น มีดีมีชั่ว และมีสุขก็ต้องมีทุกข์จ้า
|
1 3 4 5 6 8 9 10 11 12 14 15 16 18 19 20 21 22 23 25 26 27 28 29 30 |
|
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
